Το Νησί

Οι θεαματικότητες του Νησιού - προς το παρόν - είναι πράγματι απίστευτες. Όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γενικότερο τηλεοπτικό σκηνικό. Σε μια σεζόν με ελάχιστα καινούρια σήριαλ, το Νησί παίζει μόνο του, χωρίς ανταγωνισμό. Ο τηλεθεατής δεν έχει και πολλές επιλογές και καθώς διψάει για ελληνικό προϊόν - και καλά κάνει - πέφτει με τα μούτρα στα λίγα ελληνικά ψίχουλα που του προσφέρουν τα κανάλια. Έχουμε γυρίσει δηλαδή σε εποχές ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Από την άλλη, η σειρά αυτή προωθήθηκε έντονα από το Μέγκα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασίζεται σε ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο και έχει ένα εξαιρετικά "εμπορικό" θέμα. Και μόνο στο άκουσμα "Σπιναλόγκα", το βγάζεις το χαρτομάντηλο.
Περίμενα και το δεύτερο επεισόδιο για να σχηματίσω μια πρώτη άποψη, αλλά δεν καταστάλαξα ακόμα. Είναι φανερό ότι η σειρά αυτή έγινε με τη λογική του "ποιοτικού" σήριαλ και αυτό φάνηκε από τις αρχικές αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου. "Τέτοια σειρά δεν έχω ξαναδεί, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση" κλπ. Όλες αυτές τις δηλώσεις τις βρήκα απίστευτα υπερβολικές. Και σχεδόν "στημένες". Θέλω να πω, πώς είναι ο ηθοποιός που ξέρει ότι θα κερδίσει το Όσκαρ με βάση όλα τα προγνωστικά και ανεβαίνει να το παραλάβει, διαβάζοντας τον από καιρό έτοιμο λόγο του; Έτσι κι εδώ. Όλες αυτές οι δηλώσεις μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήταν έτοιμες από πριν. Ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε προδικάσει την "ποιότητα" αυτού του σήριαλ, πριν καν δει το πρώτο επεισόδιο. Και μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, έτρεξαν να μας ανακοινώσουν τους διθυράμβους τους.
Αυτά βέβαια, δεν πρέπει να μας επηρεάζουν, οπότε πάμε στο ίδιο το σήριαλ. Βλέπεται; Βλέπεται. Ναι, είναι φτιαγμένο με τη λογική του δήθεν "ποιοτικού" σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν φτάνει στις ακρότητες αυτού, ώστε να διώξει τον κόσμο. Δεν είναι και ταινία του Βούλγαρη, δεν φτάνει δηλαδή σε τέτοια ποιοτική υποκρισία. Κρατάει την "ποιότητα" σε λογικά πλαίσια για να μην αλλάξει ο κόσμος κανάλι. Εκεί που μοιάζει με αυτές τις ταινίες, είναι η έμφαση στην εικόνα και όχι στο κείμενο. Εγώ που ως θεατής είμαι καθαρά της σχολής κειμένου, έχω πρόβλημα με αυτό. Για παράδειγμα, η παρατεταμένης διάρκειας τελυεταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου, με τη Λέχου να εγκαταλείπει το σπίτι της και να πηγαίνει στη Σπιναλόγκα, δεν κατάφερε να με συγκινήσει τόσο, πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τη Λέχου. Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω ως άνθρωπο από το πρώτο επεισόδιο μόνο με τις δυο-τρεις σκηνές που είχε. Αυτή θα ήταν μια τέλεια σκηνή για το τέλος του πρώτου κύκλου επεισοδίων π.χ., εκεί γύρω στα Χριστούγεννα. Να έχω προλάβει ως θεατής να ταυτιστώ με το δράμα του ρόλου. Το ίδιο και στο δεύτερο επεισόδιο με τη συγκινητική σκηνή της επανασύνδεσης Μάινα-Λέχου. Ωραία, αγαπιούνται, αλλά αυτό το ξέρω θεωρητικά, δεν γνωρίζω τίποτα για τη σχέση τους, για να μπορέσω να γίνω κοινωνός της συγκίνησης.
Βέβαια, μου είπαν ότι και στο βιβλίο - που δεν το έχω διαβάσει - αυτές οι σκηνές γίνονται γρήγορα. Μπορεί, αλλά το πρόβλημα για μένα παραμένει. Στα συν της σειράς, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Μάινα-Λέχου. Ο Μάινας, έτσι κι αλλιώς, θεωρώ πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός σε όλα τα είδη. Η Λέχου νομίζω πως βρήκε τον ρόλο που της ταιριάζει. Ποτέ δεν μου άρεσε σε κωμωδία (όχι ότι ήταν κακή - αδιάφορη μάλλον) και δεν νομίζω ότι της ταιριάζει ούτε το σπαρακτικό δράμα. Έχει αυτή τη σοβαρή, αριστοκρατική ομορφιά και αυτοί οι ρόλοι, της ας πούμε "ελεγχόμενης συγκίνησης" (δράμα μεν, αλλα δεν πέφτω και στα πατώματα) της πάνε πολύ.
Θα περιμένω την εξέλιξη της σειράς για να διαμορφώσω μια πιο συνολική και εμπεριστατωμένη άποψη. Η μέχρι τώρα θέση μου είναι πως είναι καλό μεν, αλλά δεν κόβεις και φλέβα.

Ρένος Χαραλαμπίδης - Λες και το΄ξερες

Πέτυχα χθες στο ζάπιγκ το νέο τηλεπαιχνίδι του Άλφα "Λες και το'ξερες" με παρουσιαστή τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Εντάξει, πρόκειται περί ανοησίας, αναμενόμενο ήταν αυτό, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι γνώσεων. Θεωρητικά, σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο και γι'αυτό επιλέχθηκαν ως "παίκτες" αυτοί που επιλέχθηκαν.
Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Γιώργος Χατζηπαύλου ήταν, θα έλεγα, συμπαθείς και μετρημένοι. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες και ειδικά ο Χατζηπαύλου είπε και κανα δυο πετυχημένα.
Η Κατερίνα Ζαρίφη μου θύμισε αυτό που είπε η Laura Linney στην Gabourey Sidibe (ξέρετε, η κοπέλα από το Precious) στο πρώτο επεισόδιο της νέας αμερικάνικης σειράς The Big C. Την πιάνει στην άκρη και της λέει: " Κοπέλα μου, σε αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να είσαι και παχιά και bitch συγχρόνως. Βλέπεις τι κάνουν οι υπόλοιποι παχουλοί; Προσπαθούν με το χιούμορ να κερδίσουν τους ανθρώπους που "χάνουν" λόγω της εμφάνισής τους. Μια πανέμορφη, λεπτή κοπέλα μπορεί να είναι bitch, γιατί έχει αυτή την πολυτέλεια. Εσύ, δεν μπορείς." Αυτή τη συμβουλή φαίνεται πως ακολούθησε και η Ζαρίφη και πράγματι κάνει πολύ καλά. Πέφτει όμως σε δύο ατοπήματα, που είναι πολύ συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρώτον, είναι πανταχού παρούσα. Δεν έχει μέτρο, είναι τέτοια η ανάγκη της να ξεστομίζει ατάκες ώστε να γίνεται συμπαθής, που μιλάει συνεχώς και από ένα σημείο και μετά κουράζει. Δεύτερον, έκανε ένα αστείο για το βάρος της. Ελπίζω να μην το συνεχίσει και βρεθούμε μπροστά σε μια δεύτερη Έλντα Πανοπούλου, που δεν περνούσε μέρα που να μην σχολιάσει τα κιλά της. Όσο πιο πολύ σατιρίζει κανείς ένα χαρακτηριστικό του, τόσο αποδεικνύει πως έχει τεράστιο πρόβλημα μ'αυτό. Δείχνουμε και καλά άνεση προς τα έξω για να κρύψουμε πόσο αληθινά μας πληγώνει.
Τον άλλον, τον Καβνιωτόπουλο, δεν τον ήξερα πριν και τι καλά που έκανα. Έλεγε πραγματικά τη μία κρυάδα πίσω από την άλλη. Απαράδεκτος. Αν αυτό λέγεται χιούμορ, τη βάψαμε. Θα του πρότεινα να πάει στο Ράδιο-Αρβύλα. Εκεί θα εκτιμήσουν το "πηγαίο κωμικό του ταλέντο".
Κι ερχόμαστε στον Ρένο Χαραλαμπίδη. Όταν πρωτοείδα αυτό το "στυλάκι" του στο Κάτι τρέχει με τους δίπλα, υπέθεσα ότι είναι ένα στυλάκι που υιοθέτησε για τον συγκεκριμένο ρόλο. Μέγα λάθος. Όποτε τον ξαναείδα έκτοτε, κουβαλάει μονίμως το ίδιο στυλάκι. Μα ακριβώς το ίδιο, όποιος κι αν είναι ο ρόλος. Έτσι όμως δεν λέγεσαι ηθοποιός, λέγεσαι John Malkovich. Κι άντε ο Μάλκοβιτς βρήκε και κάνα δυο ρόλους που να ταιριάζουν σε αυτό το στυλάκι. Ο Ρένος θα βρει; Αμφιβάλλω.
Κι έτσι είχα μεγάλη περιέργεια να τον δω στο τηλεπαιχνίδι αυτό για να ακούσω την πραγματική φωνή του, πώς δηλαδή μιλάει ως κανονικός άνθρωπος, χωρίς ρόλο. Φευ. Ακόμα και στο τηλεπαιχνίδι μιλάει με αυτό το ψεύτικο στυλ. Προφανώς το βλέπει σαν ρόλο, τι να πω... Αλλά αναρωτιέμαι, έτσι μιλάει και στους δικούς του ανθρώπους, μακριά από τις κάμερες; Δυστυχώς δεν τον έχω δει σε συνεντεύξεις για να έχω και μια άλλη εικόνα του, αλλά ειλικρινά απορώ. Δεν βρέθηκε κανένας να του πει: Άνθρωπέ μου, φτάνει, το κούρασες;

Το Νησί (τρέιλερ της νέας σειράς του Μέγκα)

Είναι γνωστό ότι τα τρέιλερ στην Ελλάδα πάσχουν. Τόσο τα τηλεοπτικά όσο - ιδιαίτερα - και τα κινηματογραφικά είναι πολύ προχειροφτιαγμένα. Ένα τρέιλερ πρέπει να σε βάζει στο κλίμα της ταινίας ή της σειράς που πρόκειται να παρακολουθήσεις, που σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξεις εκείνες τις σκηνές που είναι ικανές να το κάνουν αυτό. Στην ελληνική πραγματικότητα, ελάχιστα είναι τα τρέιλερ που το πετυχαίνουν αυτό. Ανάκατες σκηνές, χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην κεντρίζεται το ενδιαφέρον του θεατή, γιατί δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που τον προκαλείς να δει.
Μια φωτεινή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα είναι το τρέιλερ της σειρά του Μέγκα, Το Νησί. Πάρα πολύ ωραίο, φτιαγμένο με χολυγουντιανή αντίληψη. Σωστά επιλεγμένες σκηνές, υπέροχη επική μουσική, δίνει επιγραμματικά το κεντρικό storyline με την σωστή χρονική ακολουθία και γενικότερα σε κάνει να λες, ναι, αυτή τη σειρά θέλω να τη δω. Μακάρι η σειρά να φανεί αντάξια του τρέιλερ αυτού. Ειλικρινά, το εύχομαι.

H πιο σπαρακτική σκηνή - Running on Empty

Υπάρχουν αρκετές σκηνές στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ιδιαίτερα φορτισμένες συγκινησιακά. Μερικές είναι και πολύ γνωστές, όπως η σκηνή στο νοσοκομείο στις Σχέσεις Στοργής, η στιγμή της "εκλογής" στην Εκλογή της Σόφι ή πάλι η Μέριλ Στριπ στις Γέφυρες του Μάντισον στη σκηνή με το αυτοκίνητο. Μια πολύ αγαπημένη μου σκηνή επίσης είναι από την Άβυσσο του Τζέιμς Κάμερον, όπου ο Εντ Χάρις και η Μέρι Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο βρίσκονται στα βάθη του ωκεανού και ενώ πλημμυρίζει το σκάφος τους, έχουν μόνο μια στολή και κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή εδώ:



Που ολοκληρώνεται εδώ:



Αλλά η πιο αγαπημένη μου σπαρακτική σκηνή ever είναι από μια ταινία, όχι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα, το Running on Empty του Sidney Lumet, όπου ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ β΄ ρόλου ο Ρίβερ Φήνιξ. Την ταινία δεν την λες αριστούργημα, είναι αρκετά καλή όμως και έχει μία σκηνή που εγώ θα την συμπεριελάμβανα στην ανθολογία με τις καλύτερες σκηνές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Το στόρι: Ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, την εποχή των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ στην Αμερική, ανατινάζει ένα κυβερνητικό κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο, αλλά χωρίς να το ξέρει, είχε μείνει κάποιος υπάλληλος μέσα που τυφλώνεται και μένει παράλυτος από την έκρηξη. Από τότε και για 14 ολόκληρα χρόνια μαζί με τα δυο τους παιδιά ζουν κυνηγημένοι από το FBI και μετακομίζουν συνεχώς, αλλάζουν συχνά πόλεις και ταυτότητες μόλις ψυλλιαστούν ότι το FBI βρίσκεται στα ίχνη τους, έκοψαν κάθε επαφή με τις οικογένειές τους, γιατί παρακολουθούνται κι αυτές συνεχώς από το FBI κι έχουν μόνο κάποιους κρυφούς συνδέσμους με τον έξω κόσμο, που τους βοηθούν με τα χαρτιά κλπ.
Στην τελευταία πόλη που εγκαταστάθηκαν όμως, ο μεγάλος τους γιος (Ρίβερ Φήνιξ) ερωτεύεται τη Μάρθα Πλίμπτον (εξαιρετική, πού χάθηκε αυτή;), ανακαλύπτει το ταλέντο του για τη μουσική που κληρονόμησε από τη μητέρα του και δίνει κρυφά από τους γονείς του οντισιόν στο περίφημο μουσικό κολλέγιο Julliard και γίνεται δεκτός. Από τη μία θέλει να φτιάξει τη δική του ζωή, αλλά από την άλλη ξέρει ότι αν αποφασίσει να πάει στο Julliard, θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γονείς του για πάντα.
Η μητέρα του το μαθαίνει τυχαία και συνειδητοποιεί ότι οι δικές της επιλογές δημιουργούν τώρα σοβαρά προβλήματα στη ζωή του γιου της. Αποφασίζει λοιπόν να κανονίσει μια συνάντηση με τον πατέρα της, που έχει να τον δει 14 χρόνια, με κάθε προφύλαξη βέβαια, και να του ζητήσει να αναλάβει τον γιο της. Γι'αυτή τη σκηνή μιλάω. Για τη σκηνή της συνάντησης με τον πατέρα της.
Η σκηνή, ενώ υπάρχει το ρίσκο να τραβηχτεί στα άκρα λόγω του θέματος, είναι νομίζω μια από τις πιο πειστικές και ρεαλιστικές "μελό" σκηνές ever. Χωρίς ακρότητες, εξαιρετικά καλοπαιγμένη, ιδιαίτερα από τον πατέρα, που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Ιδού:

The Karate Kid, Salt

Δεν ξέρω αν έχετε δει το ορίτζιναλ Karate Kid, τη δεκαετία του 80. Αν το έχετε δει, μην δείτε αυτό το ριμέικ. Μα τόσο ίδιο πια; Μιλάμε για απίστευτης έκτασης αντιγραφή. Καμία απολύτως πρωτοτυπία. Το ότι το καράτε έγινε κουνγκ φου και η δράση μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Ασία, δεν λέει τίποτα. Το παιδί που αλλάζει ξαφνικά περιβάλλον λόγω της μητέρας του, που τρώει ξύλο από τους συμμαθητές του, ο δάσκαλος που αποφασίζει να τον βοηθήσει και που έχει τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα, το ίδιο στυλ μαθημάτων που προκαλεί αρχικά αγανάκτηση στον μαθητή, οι θεραπευτικές ικανότητες του δασκάλου, η συμμετοχή στο τουρνουά, όλα, όλα, όλα... Απολύτως τίποτα το καινούριο και μάλιστα λείπει εκείνη η φρεσκάδα της ορίτζιναλ ταινίας.
Τώρα γιατί γράφονται τόσο καλά πράγματα για την ταινία αυτή και γιατί τέτοιος θαυμασμός για τον γιο του Γουίλ Σμιθ, αδυνατώ να καταλάβω. Μόνο αν δεν έχετε δει το ορίτζιναλ πηγαίνετε να δείτε αυτό το ριμέικ. Γιατί αλλιώς θα ξέρετε ακριβώς, μα ακριβώς, τι θα επακολουθήσει.

Το Salt είναι μια αμερικάνικη περιπέτεια καλοκαιριού, αρκετά καλοφτιαγμένη. Ωραία η Αντζελίνα, καλογυρισμένη η ταινία, πολλές οι ανατροπές, αλλά βιομηχανοποιημένη ταινία, σαν τραγούδι του Φοίβου. Της λείπει δηλαδή η ψυχή, αυτό το κάτι που δίνει άλλες διαστάσεις σε μία περιπέτεια, όπως έγινε με τον Εξολοθρευτή ας πούμε. Καλύτερα να τη δείτε σε DVD, παρά σε κινηματογραφική αίθουσα, περνάμε και περίοδο κρίσης.

Η Ζωή του Πι - Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο

H Ζωή του Πι είναι ένα βιβλίο που έχει πάρει πάρα πολύ καλές κριτικές τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Οπότε, είπα να το τολμήσω. Δυστυχώς, πολύ κακό για το τίποτα. Το βιβλίο είναι παιδαριώδες. Λέει ο συγγραφέας στην εισαγωγή ότι θα μας διηγηθεί μια ιστορία μέσα από την οποία θα πιστέψουμε στο Θεό. Ναι, καλά. Πρόκειται για αστειότητα. Το κλου είναι ότι επειδή η ιστορία που θα μας αφηγηθεί είναι σχεδόν απίστευτη κι όμως συνέβη, γιατί όχι κι ένα εξίσου απίστευτο πράγμα όπως η ύπαρξη του Θεού να είναι το ίδιο αληθινή; Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω ένα τέτοιο επιχείρημα.
Ο συγγραφέας ξοδεύει πάρα πολύ χρόνο - και σελίδες - για να αφηγηθεί αυτή την "απίστευτη" ιστορία, που όμως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι. Λες, ωραία, εντάξει, το εμπεδώσαμε, πήγαινε παρακάτω. Δεν είναι ότι είναι κουραστική η ιστορία, απλά κάποια στιγμή επαναλαβάνονται τα ίδια πράγματα, χωρίς λόγο. Ίσως είναι ένα βιβλίο που μπορεί να αρέσει σε νεαρές ηλικίες, αλλά για ενηλίκους ούτε λόγος. Πολύ απλοϊκά πράγματα.



Αντίθετα, Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο είναι εντελώς άλλη υπόθεση. Πρώτα απ'όλα, πετυχαίνει στον πρωταρχικό στόχο που πρέπει να έχει κατά νου κάθε συγγραφέας, δηλαδή ο αναγνώστης να θέλει να γυρίσει τη σελίδα. Αυτή είναι η βάση κι ύστερα έρχονται όλα τ'αλλα. Μπορεί να έχεις πολύ ωραίες ιδέες και νοήματα, αλλά αν ο άλλος ιδρωκοπάει κάθε φορά που αλλάζει κεφάλαιο, έχεις χάσει το παιχνίδι. Κάτι που προφανώς τους διαφεύγει, εκεί, σε αρκετούς φιλολογικούς κύκλους.
Οπότε, το συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζεται. Και διαβάζεται πολύ άνετα, πολύ ευχάριστα. Ο συγγραφέας γράφει με πάθος και συναίσθημα και δημιουργεί πολύ συμπαθείς κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες με φόντο την πολιτική κατάσταση στη Δομινικανή Δημοκρατία τον περασμένο αιώνα. Μη φανταστείτε τίποτα πολιτικές αναλύσεις, καμία σχέση. Ο συγγραφέας έχει συναίσθηση ότι γράφει μυθιστόρημα και δεν ξεφεύγει από τους κανόνες του. Όχι, δεν θα μάθετε φοβερά και τρομερά πράγματα ούτε θα μείνετε σέκος από τη πρωτοτυπία των ιδεών του. Αλλά, αν σας αρέσουν οι καλογραμμένες ιστορίες, νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σας αρέσει πολύ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Οι εικόνες είναι από την ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου "ΙΑΝΟΣ"
www. ianos.gr

Faith - George Michael

Ο δίσκος-ορόσημο στην καριέρα του George Michael επανακυκλοφορεί στις 27 Σεπτεμβρίου. Ήταν ο δίσκος που τον έκανε σούπερ σταρ και τον απάλλαξε οριστικά από το "bubblegum pop" image της εποχής των Wham! Παραδόξως, ο δίσκος δεν γνώρισε τεράστια επιτυχία στην πατρίδα του, τη Βρετανία, παρόλο που ασφαλώς πήγε στο Νο 1. Φάνηκε πως οι Βρετανοί είχαν κάποιο πρόβλημα με τη νέα αυτή εικόνα του macho symbol που λάνσαρε ο George.
To πρώτο single από το άλμπουμ ήταν το I want your sex, που αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας και το BBC το έπαιζε μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Οι φήμες λέγανε τότε ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα έβαλε μέσο για να μπορέσει να δει το βίντεο κλιπ, που ήτανε επίσης απαγορευμένο. Ο George βέβαια, με τη σιγουριά και την αλαζονεία της μέχρι τότε επιτυχίας του, όπου όλα τα τραγούδια του ξεκινώντας από το Wake me up before you go-go μέχρι το εξαιρετικό ντουέτο με την Aretha Franklin (I knew you were waiting for me) είχαν πάει στο Νο 1 της πατρίδας του, με μοναδική εξαίρεση το Last Christmas, που, παρά τις τρομακτικές του πωλήσεις του, έμεινε στο Νο 2 επειδή έπεσε πάνω στο Band Aid, δήλωνε πως παρά την απαγόρευση, το I want your sex θα σκαρφαλώσει στην κορυφή. Έμεινε όμως στο Νο 3. Το ίδιο και με το δεύτερο single από το άλμπουμ, το Faith, που το κράτησαν οι Bee Gees από την κορυφή.
Στην Αμερική όμως, γίνεται πανζουρλισμός. Το I want your sex κάνει απίστευτες πωλήσεις, αλλά μένει στο Νο 2 καθώς είχε ελάχιστο airplay και είναι γνωστό ότι χωρίς airplay στην Αμερική δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Από κει και μετά όμως τα τέσσερα επόμενα singles (Faith, Father Figure, One More Try και Monkey) πάνε όλα στο Νο 1 και μόνο το Kissing a Fool, αφού βέβαια είχε ήδη αγοράσει όλος ο κόσμος το άλμπουμ, μένει στο Νο 5. Το Rolling Stone τον κάνει εξώφυλλο και του γράφει μια διθυραμβική κριτική. Κάνει περίπου 10 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στην Αμερική και σαρώνει τα American Music Awards, όπου παίρνει και το βραβείο του καλύτερου RnB άλμπουμ της χρονιάς. Είναι γνωστές οι επιρροές του George Michael από τη μαύρη μουσική (δεν έχει αφήσει τραγούδι του Stevie Wonder που να μην το έχει διασκευάσει ή απλά τραγουδήσει), αλλά εκεί εξανέστη η Gladys Knight που θεώρησε άδικη αυτή τη βράβευση, γιατί στέρησε το βραβείο από έναν μαύρο καλλιτέχνη, που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με έναν λευκό ούτε την ίδια πρόσβαση στα ραδιόφωνα. Που να ήξερε ότι λίγα χρόνια μετά θα έψαχνες να βρεις λευκό καλλιτέχνη στο αμερικάνικο ραδιόφωνο με το τουφέκι.
Μετά ακολούθησε η παγκόσμια περιοδεία, η εξαιρετική εμφάνιση στη συναυλία για τον Νέλσον Μαντέλα, όπου ΔΕΝ τραγούδησε δικά του τραγούδια σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, αλλά διάλεξε τρία τραγούδια γνωστών μαύρων καλλιτεχνών που να αρμόζουν περισσότερο στην περίσταση. Εν συντομία, ήταν η πιο πετυχημένη περίοδος στην καριέρα του George Michael, καθώς από κει κι έπειτα άρχισαν τα προσωπικά του προβλήματα, η δικαστική διαμάχη με τη Sony, το σεξουαλικό σκάνδαλο και ο χαμός της μητέρας του, με αποτέλεσμα η Αμερική να του γυρίσει την πλάτη.
Ποιος ο λόγος τώρα αυτής της επανέκδοσης; Η κυκλοφορία του Faith θα συμπέσει με το αφιέρωμα που θα του κάνει η τηλεοπτική σειρά Glee, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αμερική και Βρετανία. Προφανώς η Sony ευελπιστεί ότι θα γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε με το Don't stop believing των Journey, που σκαρφάλωσε στα charts όταν ακούστηκε στο Glee. Μακάρι, αλλά το βλέπω αρκετά δύσκολο. Πρώτον, ο George παραμένει στο προσκήνιο, στην Ευρώπη τουλάχιστον, και δεν είναι ξεχασμένος καλλιτέχνης. Δεύτερον, είναι πολύ δύσκολο μετά από τις αποκαλύψεις για την προσωπική του ζωή να βλέπεις εκείνα τα βίντεο κλιπ με τις γκόμενες κλπ, όταν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι φανς πάλι περιμένουν καινούρια τραγούδια και δεν φάνηκε να συγκινήθηκαν από το νέο αυτό, εκτός αν συμπεριλαμβάνει η επανέκδοση και κάποιο καινούριο τραγούδι. Θα δούμε, κοντός ψαλμός αλληλούια...

Γιώργος Κωνσταντίνου - Γραμματέας για κλάματα

Καλοκαίρι βεβαίως και θερίζουν οι επαναλήψεις. Από τη μία, το κακό είναι ότι παίζονται σε επανάληψη σειρές που θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε και από την άλλη το καλό είναι ότι μπορείς να ανακαλύψεις σειρές που είτε δεν είχες τον χρόνο να τις παρακολουθήσεις είτε δεν τις είχες δώσει την πρέπουσα προσοχή, όταν πρωτοπροβλήθηκαν. Δυστυχώς για τον Γιώργο Κωνσταντίνου, οι σειρές του ανήκουν στην πρώτη περίπτωση.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι εξαιρετικός ηθοποιός, νομίζω κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, ακόμη κι αν δεν τον συμπαθεί ιδιαίτερα. Ως σεναριογράφος όμως, είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτος. Με κανά δυο εξαιρέσεις ίσως (π.χ. ένα παλιό, το Μη μου γυρνάς την πλάτη, με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, που μπορούσες να το πεις και συμπαθητικό), όλα τα υπόλοιπα είναι πραγματικά για πέταμα. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Τι κάνει ο Κωνσταντίνου; Βάζει ένα κεντρικό ήρωα, ο οποίος είναι ο μόνος που έχει ένα στοιχειώδες I.Q., και τον περιστοιχίζει με διάφορους άλλους με I.Q. υπό του μηδενός, ώστε να δίνει την ευκαιρία στον κεντρικό ήρωα να πετάει τις «εξυπνάδες» του. Να θυμηθώ τη «Σοφία Ορθή» ή το «Γραμματέας για κλάματα», που είναι πράγματι σειρά για κλάματα; Ή εκείνο, πώς το λέγανε, που πήγε να κάνει κάτι αντίστοιχο με τα Golden Girls; Κρίμα για τη Σμάρω Στεφανίδου και τη Μάρω Κοντού, που θα ήθελαν οπωσδήποτε κάτι λιγότερο αποκρουστικό για να κάνουν επανεμφάνιση. Ή το άλλο με τη Μάρθα Καραγιάννη; Το ένα χειρότερο από το άλλο. Η βλακεία ως μέσο για να βγάλεις γέλιο.

Βέβαια, πολλές από αυτές τις σειρές γνώρισαν επιτυχία. Από μόνο του αυτό δεν λέει και πολλά. Και η Ελένη Μαβίλη είχε γνωρίσει τρομακτική επιτυχία για ένα διάστημα, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να θεωρεί τις σειρές τις αξιοπρεπείς, έστω. Η πραγματική επιτυχία μιας σειράς φαίνεται από το πόσο διάστημα θα μείνει στις μνήμες των τηλεθεατών και από το πόσο κάποιες ατάκες της θα περάσουν στον καθημερινό λόγο. Πότε έγινε αυτό με σειρά του Κωνσταντίνου; Κι αν είχαν ουσιαστική επιτυχία οι σειρές του Κωνσταντίνου, δεν θα περίμενε ο Σπύρος Παπαδόπουλος τους Απαράδεκτους να γίνει σταρ, αλλά θα είχε ήδη γίνει από το Πατήρ, Υιός και Πνεύμα, μια σειρά του Κωνσταντίνου με σχετικά υψηλά νούμερα τηλεθέασης, αν θυμάμαι καλά. Ή η Τζοβάνα Φραγκούλη δεν θα προλάβαινε να απορρίπτει προτάσεις.

Βέβαια, ο Στράτος Τζώρτζογλου δεν θα πρέπει να έχει απαιτήσεις να παίξει σε κάτι καλύτερο, διότι δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ΠΟΤΕ ηθοποιός. Ο Τζώρτζογλου είναι μια περίπτωση που προωθήθηκε σκανδαλωδώς από τα μέσα ενημέρωσης (ο τελευταίος μαθητής του Κουν, το νέο αίμα κλπ.), αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον κόσμο επ’ άπειρον, όσο κι αν έχεις τη στήριξη του συναφιού. Όταν ακόμα κι η Μιμή Ντενίση (βλ. Φρουρούς της Αχαΐας) παίζει καλύτερα από σένα, έχεις ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα.

2010 film season – The Ghost writer, Greenberg

Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα φέτος. Χειρότερα κι από πέρσι; Πιθανότατα. Βέβαια, ακόμα είναι πολύ νωρίς, από το φθινόπωρο και μετά θα βγουν τα δυνατά χαρτιά, αλλά προς το παρόν πάντως δεν έχω δει μια ταινία που να μου μείνει στη μνήμη. Όχι βέβαια, ότι έχω δει και τις άπειρες ταινίες, να μη λέω ψέματα, αλλά καμία από αυτές που είδα δεν με συγκίνησε.

Με αποκορύφωμα το Ghost Writer, που ειλικρινά δεν κατάλαβα από πού κι ως πού οι διθυραμβικές κριτικές. Επειδή το γύρισε ο Πολάνσκι; Ε, και; Δεν λέω, καλοπαιγμένο ήτανε, βλεπότανε, αλίμονο, αλλά τι ήταν; Ένα κλασικό κατασκοπευτικό ας το πούμε θριλεράκι του σωρού. Τι το ιδιαίτερο είχε, που το ξεχώριζε από τα άλλα; Τίποτα.

Ή το Greenberg, με τον Ben Stiller, που επίσης πήρε αρκετά καλές κριτικές. Το Greenberg είναι από εκείνες τις ταινίες, που δεν μπορείς να την πεις σκουπίδι, αλλά παρόλα αυτά έχει κάτι που σε ενοχλεί. Μια αίσθηση του στυλ «πολύ κακό για το τίποτα». Μια ταινία που τη βαριέσαι σε πολλές στιγμές, αλλά κάθεσαι στη θέση σου, γιατί θες να δεις και πού θα καταλήξει. Και δεν καταλήγει πουθενά. Είναι σαν να βλέπεις ένα κομμάτι από τη ζωή ενός ανθρώπου, τελείως όμως αποκομμένο από την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς καμία σύνδεση με τα προηγούμενα ή τα επόμενα. Κάποιες νύξεις γίνονται βέβαια, αλλά λείπουν οι ουσιαστικές εξηγήσεις και η ταινία γίνεται κουραστική. Έπρεπε να το είχα καταλάβει, όταν είδα στα credits το όνομα εκείνης της εντελώς δήθεν, της Jennifer Jason Leigh, που είχε την αρχική ιδέα, αλλά είναι και παραγωγός.

Τα δε φετινά blockbusters μάλλον δεν τους βγήκαν όπως θα τα ήθελαν. Αν εξαιρέσεις τα Shrek, Toy Story, Iron Μan κλπ. που είναι συνέχειες μιας παλαιότερης ιδέας, τo Knight and Day με τον Τομ Κρουζ δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, το The Last Airbender πήρε κάκιστες κριτικές και μόνο το Salt φαίνεται πως κάτι πάει να κάνει, αν και οι απόψεις διίστανται. Αναμένουμε.

Lost – Epilogue

Κυκλοφόρησε στο Ιντερνετ ένα βιντεάκι, ως ας πούμε επίλογο της σειράς Lost. Μια προσπάθεια των δημιουργών να διορθώσουν τα αδιόρθωτα. Αποπειράθηκαν να τακτοποιήσουν τον Walt με τη γνωστή βέβαια εξήγηση «Είσαι special και το νησί σε χρειάζεται» και έκαναν μια προσπάθεια να εξηγήσουν και τις τροφές που έπεφταν από τον ουρανό. Ναι, καλά.

Η απογοήτευσή μου παραμένει. Συνειδητοποιώ όμως μετά από αρκετό καιρό που τελείωσε η σειρά ότι δεν είναι ακριβώς ότι απογοητευτήκαμε, όσοι απογοητευτήκαμε τέλος πάντων, επειδή θέλουμε απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, όσο γιατί η σειρά αυτή είχε ένα στυλάκι που σε έκανε να πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά φιλοσοφημένο και ψαγμένο πράγμα. Γι’αυτό και δημιουργήθηκαν τόσα sites και blogs με διάφορες θεωρίες, γιατί ξεγελάστηκαν ότι εδώ είχαμε να κάνουμε με κάτι το ιδιαίτερο. Ότι από πίσω υπήρχε μια δουλειά, μια μελέτη ως προς τα μεταφυσικά θέματα, κάτι σαν το Μάτριξ, ας πούμε. Καμία σχέση. Μια απλή, απλούστατη storyline (το νησί είναι η φυλακή του κακού και πρέπει πάντα να υπάρχει ένας δεσμοφύλακας για το καλό της ανθρωπότητας) έγινε πολύπλοκη, μπερδεμένη, ανακατεύοντας διάφορους χαρακτήρες και πάμπολλες ημιτελείς ιστορίες, χωρίς καμία χρησιμότητα όμως. Αν τελείωνε η σειρά με τον πρώτο κύκλο επεισοδίων, όλοι θα μέναμε ευχαριστημένοι, γιατί οπωσδήποτε πρόκειται για μια καλογυρισμένη σειρά. Τώρα, όμως;

Persons Unknown

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται το καλοκαίρι στην Αμερική, το Persons Unknown. Κάποιοι, φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι, απάγονται και μεταφέρονται σε ένα είδος μικρής εγκαταλελειμμένης πόλης, από όπου δεν μπορούν να δραπετεύσουν και παρακολουθούνται από κάμερες επί 24ώρου βάσεως. Γρήγορα μαθαίνουμε ότι πρόκειται για ένα είδος μυστικού πειράματος που διεξάγεται για χρόνια από κάποιον κρυφό οργανισμό. Στο μεταξύ, ο πρώην άντρας μιας "κρατουμένης" ψάχνει να βρει την αιτία της εξαφάνισής της στον έξω κόσμο. Εν αναμονή των εξελίξεων, λοιπόν.
Όταν είδα τον πιλότο (το πρώτο επεισόδιο δηλαδή) σκέφτηκα πώς θα κρατήσουν το ενδιαφέρον μας επί μακρόν; Θα μας δείχνουν συνέχεια να μιλάνε μεταξύ τους και να κλαίνε τη μοίρα τους; Γιατί ουσιαστικές απαντήσεις δεν μπορούν να μας δώσουν από τόσο νωρίς, ιδιαίτερα αν το show γνωρίσει επιτυχία και πάρει χρονική παράταση. Είναι και πρόσφατη η κατραπακιά που πήραμε από το Lost και έχω πλέον μια επιφύλαξη με τις σειρές αυτού του είδους. Προς το παρόν πάντως, το ενδιαφέρον ξέρουν και το κρατάνε με αρκετές εκπλήξεις και ανατροπές. Πολύ ενδιαφέρον, πράγματι.
Ας ελπίσουμε να μην έχει την τύχη του FlashForward, που, όπως δείχνουν τα πράγματα, κόπηκε και δεν θα πάρουμε ποτέ οριστικές απαντήσεις. Αυτό το πράγμα όμως έχει καταντήσει πλέον εκνευριστικό. Να κόβονται οι σειρές ανά πάσα στιγμή, με τους τηλεθεατές έρμαια των αποφάσεων των καναλιών. Το καταλαβαίνω, η χαμηλή τηλεθέαση δεν φέρνει χρήματα, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, τι να κάνουμε; Από κάποια shows θα κερδίσεις κι από κάποια θα χάσεις. Δεν μπορείς όμως να μην δείχνεις κανένα σεβασμό στον τηλεθεατή. Πες στους δημιουργούς, φτιάξτε δυο - τρία επεισόδια ακόμα, ολοκληρώστε κάπως την ιστορία, να τελειώνουμε. Όχι το βγάζω από τον αέρα και τηλεθεατή κόψε τον λαιμό σου.
Π.χ. Ο Αντέννα ξεκινάει να προβάλλει μια ξένη σειρά το Kyle XY. Διαβάζω στη wikipedia ότι η σειρά κόπηκε ύστερα από τρεις σεζόν και άφησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Σκεφτείτε να γνωρίσει η σειρά κάποια επιτυχία στην Ελλάδα και να αποκτήσει κάποιο κοινό. Πώς θα αφήσει ο Αντέννα αυτό το κοινό ξεκρέμαστο; Ξεκινάει δηλαδή μια σειρά, που ποτέ δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί. Τι την προβάλλεις τότε; Για να γεμίσεις το πρόγραμμα και επειδή είναι μέσα στο πακέτο των σειρών που αγόρασες; Εμείς τι φταίμε;

Rap - Β.ο.Β. και Eminem

Έχω ξαναγράψει ότι ποτέ δεν συμπάθησα την ραπ μουσική. Κι αυτό γιατί ένα είδος που δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικό crossover σε όλες τις πληθυσμιακές ομάδες και που δεν μπορεί να αφήσει πίσω του τραγούδια που να μείνουν στη μνήμη και να τα ακούς 10 και 20 χρόνια αργότερα, δεν μπορείς να το πεις μουσική. Ποιος ακούει σήμερα Tupac ή Notorious B.I.G.; Ίσως μόνο μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων στην οποία απευθυνόταν εξαρχής αυτή η μουσική.
Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός ότι το χιπ χοπ είναι ένα είδος που ήταν πολύ στα πάνω του την τελευταία εικοσαετία, ασχέτως προσωπικών μου προτιμήσεων. Με αυτή τη λογική, είναι κάτι που δεν μπορείς να αγνοήσεις, όσο κι αν κατά τη γνώμη μου δεν "έγραψε" στην καρδιά και τη συνείδηση του πολύ κόσμου. Οπότε, καλό είναι να επισημαίνει κανείς κάποια καλά δείγματα αυτού του είδους.
Τα δύο singles του Β.ο.Β. (Airplanes και Nothin' on you) είναι κατά την άποψή μου καλά δείγματα, κυρίως επειδή είναι καλό το "τραγουδιστικό" κομμάτι τους, που απ'ό,τι φαίνεται ένα χιπ χοπ τραγούδι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτό κι αυτό λέει πολλά, έτσι; To Nothin' on you έχει περισσότερο "τραγούδι" και γι'αυτό πιθανότατα ήταν και μεγαλύτερη επιτυχία, όμως εμένα μου άρεσε περισσότερο το Airplanes, γιατί είναι πολύ ωραίο και δυναμικό το κομμάτι όπου τραγουδάει η Haley Williams. Έχει όμως πολύ ραπ που κουράζει.
Από την άλλη επέστρεψε ο Eminem, ένας από τους πιο πετυχημένους ράπερ, παρά το γεγονός ότι είναι λευκός. Ο Eminem μάλιστα είναι υπεύθυνος και για το καλύτερο ίσως ραπ κομμάτι ever, το Lose Yourself, ένα κομμάτι με σχεδόν υπνωτικό ρυθμό που ανεβάζει ένταση σιγά σιγά και που μάλιστα δεν στηρίχτηκε σε κάποιο ιδιαίτερο "τραγουδιστικό" κομμάτι για να πετύχει, αλλά και το "ρεφρέν" του ακόμα είναι απλά ένα κάπως πιο μελωδικό ραπ. Έβαλε τα γυαλιά ο Eminem στους υπόλοιπους, νομίζω. Φέτος, επανήλθε με το νέο του άλμπουμ Recovery και τουλάχιστον τα δύο πρώτα singles που άκουσα (I'm not afraid και Love the way you lie), μου άρεσαν και τα δύο, ιδιαίτερα το πρώτο, που βαδίζει στα χνάρια του Lose Yourself, ενώ το δεύτερο με τη Rihanna ακολουθεί τη γνωστή συνταγή, δηλαδή πολύ ραπ και μετά βάζουμε και κάποιον να τραγουδάει και δυο στιχάκια.

Δύο Ξένοι

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τα τελευταία καλά επεισόδια της σειράς. Η σειρά πήγαινε καλά, με έμπνευση δηλαδή, μέχρι τα επεισόδια όπου εμφανίζεται η Τιτίκα Στασινοπούλου και αποκαλύπτει την αλήθεια στον Κωνσταντίνο. Από κει κι έπειτα, η σειρά πήρε την κάτω βόλτα. Η όλη ιστορία του Τόλη στον στρατό με τη Δέσποινα Βανδή (η οποία Βανδή μια χαρά ήταν, δεν είναι αυτό το θέμα) και η είσοδος του Μένιου στο προσκήνιο, έριξαν πολύ τη σειρά, η οποία έδειχνε ότι δεν ήξερε πού να το πάει και δημιουργούσε άσχετες ιστορίες (και ανούσιες) για να γεμίσει τον χρόνο.
Εκείνο που με στεναχώρησε είναι ότι διαπιστώνω ότι λείπει ένα επεισόδιο και μάλιστα από τα πολύ καλά. Μετά από τη συνέντευξη της Μαρίνας στην Τσαπανίδου, όπου λέει ότι πατέρας του παιδιού της είναι ο Αίας, υπήρχε ένα επεισόδιο, από τα δραματικά της σειράς και μάλιστα πολύ καλογραμμένο, όπου Ντένη και Κωνσταντίνος τα βάζουν με τη Μαρίνα και τον Τόλη που - υποτίθεται - τους δούλευαν τόσο καιρό. Το επεισόδιο αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο και τελειώνει με μια υπέροχη ατάκα της Ντένης, όταν επιτέλους της λένε την αλήθεια, ότι δηλαδή το παιδί είναι του Κωνσταντίνου: "Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου... Μετά την μεταπολίτευση".
Αυτό το επεισόδιο το ψάχνω καιρό στα διάφορα Internet sites, αλλά δεν μπορώ να το βρω. Κάθισα τώρα να το δω σε επανάληψη από το ίδιο το Μέγκα, αλλά φαίνεται ότι ούτε το Μέγκα το έχει. Τι στο καλό συνέβη;
Κρίμα, πολύ κρίμα. Αν έχει κάποιος ένα σχετικό link να μου προτείνει, θα το εκτιμούσα δεόντως.

Greek Idol - Ρούλα Κορομηλά

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από τις τελευταίες επιθέσεις της κας Κορομηλά κατά της κριτικής επιτροπής του Greek Idol; Ότι η κα Κορομηλά θέλει να ασκεί κριτική, αλλά να μη δέχεται. Την ενόχλησε η κριτική της κας Διαμαντάκου στα Νέα, αλλά η ίδια πιστεύει ότι έχει κάθε δικαίωμα να λέει τη γνώμη της δεξιά κι αριστερά, ακόμη κι αν προσβάλλει ΖΩΝΤΑΝΑ τους κριτές. Κα Κορομηλά, μάλλον δεν έχετε καταλάβει ότι έχετε αναλάβει την παρουσίαση του Greek Idol κι όχι την υψηλή επιστασία της κριτικής επιτροπής και καλά θα κάνετε να αρκεστείτε σε αυτό. Και πολύ σας είναι, ύστερα από το πώς εκδιωχθήκατε από την τηλεόραση λόγω χαμηλής τηλεθέασης.
Ασφαλώς η κα Κορομηλά δεν θέλει να αρκεστεί σε έναν δεύτερο ρόλο, μετά από την πολυετή παρουσία της στην τηλεόραση. Ας μην αναλάμβανε τότε την παρουσίαση του Greek Idol, αλλά ας οριζόταν μέλος της κριτικής επιτροπής. Η κα Κορομηλά είναι συνηθισμένη σε one woman show. Λυπάμαι, όμως, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ρόλος της είναι και πρέπει να είναι διεκπεραιωτικός. Κι επειδή ακριβώς θέλει να κάνει ένα επιτυχημένο comeback και να ακολουθήσουν κι άλλες προτάσεις στο μέλλον, καλά θα κάνει να μαζευτεί και να μην λέει στον Καπετανίδη ότι δεν είναι αντικειμενικός ούτε στη Θεοδωράκη ότι είναι βαρετή. Αν είναι δυνατόν! Ενοχλήθηκε από την κα Διαμαντάκου που στο φινάλε ΔΟΥΛΕΙΑ της είναι η κριτική και η ίδια θέλει να κρίνει αβέρτα, ενώ ΔΕΝ είναι δουλειά της. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τη διαφορά κα Κορομηλά. Και καιρός είναι να αφήσετε πίσω σας την δεκαετία του 90, γιατί πιθανότατα για σας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

4 Παπακαλιάτης - Τελευταίο επεισόδιο

Η αλήθεια είναι ότι παρακολούθησα το τελευταίο επεισόδιο με τρόμο. Έλεγα, να, τώρα κάτι θα γίνει και θα μας τα ανατρέψει όλα. Θα πάει να δει η Ζωή τον μικρό Οδυσσέα στο ίδρυμα και θα της έρθουν σκηνές στο νου ότι έζησε κι αυτή κάποια περίοδο εκεί και τελικά θα ξαναβγούν αδέρφια. Όταν δε είδα την Ζωή να βαράει τις σιδεριές και ο Παπακαλιάτης να βγαίνει και να την κοιτάει με ύφος δολοφονικό, λέω τώρα θα βγάλει κάνα πιστόλι και θα τη ρίξει. Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά. Όμως...
Είπα και σε παλαιότερη ανάρτηση ότι ο Παπακαλιάτης είναι επιρρεπής στο φωσκολικό δράμα. Βέβαια, δεν φτάνει σε εκείνα τα άκρα και έχει μια συναίσθηση ότι ο κόσμος μπορεί να αντιδράσει σε ορισμένες υπερβολές του. Έβαλε π.χ. στο προτελευταίο επεισόδιο τη φανταστική γκόμενα του Παπασπηλιόπουλου να του λέει: "Αμάν πια, σαπουνόπερα έχετε καταντήσει". Που σημαίνει πως ή διάβασε τη δική μου ανάρτηση που τον κατηγορούσα για κάτι τέτοιο (lol!) ή φαίνεται ότι συνειδητοποιεί ότι όλο αυτό το πράγμα εμπεριέχει μια υπερβολή. Γι' αυτό τον λόγο και βάζει κάθε φορά στις σειρές του και comic relief σκηνές ή έχει και σκηνές καθημερινού διαλόγου που να έχουν στοιχεία ρεαλισμού, με σκοπό να εξισορροπήσει τις φωσκολικές τάσεις.
Το κακό με το φωσκολικό δράμα είναι ότι πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί ο δημιουργός του. Είμαι σίγουρος ότι όταν ο Φώσκολος έγραφε το "Όχι άλλο κάρβουνο" ήταν βαθύτατα συγκινημένος και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στο χαρτί. Είχε δηλαδή μια βεβαιότητα ότι θα κλάψουν μέχρι κι οι πέτρες με την περιβόητη αυτή σκηνή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμη και σήμερα γελάμε με εκείνη την απίστευτη υπερβολή. Όταν όμως εσύ θέλεις να κάνεις τον κόσμο να κλάψει κι εκείνος γελάει, το δράμα σου έχει πρόβλημα.
Το δράμα, λοιπόν, για να πετύχει, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, πρέπει να έχει ένα μέτρο. Πρέπει ο θεατής να μπορέσει να ταυτιστεί με αυτά που συμβαίνουν στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Ο θεατής ναι μεν θέλει το "παραμύθι" και καλά κάνει, οπότε μια κάποια υπερβολή είναι απαραίτητη, αλλά κι η υπερβολή ακόμα έχει τα όριά της. Χρειάζεται δηλαδή και η αίσθηση του μέτρου. Ο Φώσκολος δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ μέτρο. Ο Παπακαλιάτης, παρόλο που συχνά πέφτει σε φωσκολικές λούμπες, δείχνει να σώζει κάπως τα προσχήματα. Κι αυτό είναι υπέρ του.
Ασφαλώς και ο Παπακαλιάτης στη συγκεκριμένη σκηνή της "φυλάκισης" της Ζωής ήθελε να κάνει μια πολύ έντονη δραματική σκηνή. Και είχε δίκιο, η περίσταση το απαιτούσε. Και οπωσδήποτε ήθελε να δείξει τις τάσεις φυγής της Ζωής και το πόσο ο Πέτρος ήθελε πάση θυσία να την κρατήσει κοντά του. Ο τρόπος όμως που επέλεξε να μας το αναπαραστήσει όλο αυτό ξέφευγε από τα όρια. Τη στιγμή λοιπόν εκείνη που πρέπει ο κόσμος να δακρύσει, δεν καταφεύγεις στο στυλιζαρισμένο για να μας κάνεις επίδειξη, ούτε σε κάτι που στην πραγματική ζωή δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν πρέπει εκείνες τις στιγμές να αποσπάται η προσοχή του θεατή από το συναίσθημα, αλλά να του επιτρέψεις να το βιώσει πλήρως.
Κατά τα άλλα, είχαμε ένα happy end σε γενικές γραμμές και καλά έκανε. Πολλές φορές οι Έλληνες σεναριογράφοι το φοβούνται το happy end γιατί το θεωρούν πολύ αμερικανιά και τρώνε τα μούτρα τους, αλλά ο Παπακαλιάτης δεν το φοβήθηκε. Παρόλο που θα ήταν δικαιολογημένος (σεναριακά εννοώ) ένας οριστικός χωρισμός του Πέτρου με τη Ζωή, δεδομένης της επικείμενης υιοθεσίας του Οδυσσέα. Δηλαδή, με την είσοδο του Οδυσσέα στο προσκήνιο, ένα "sad" end δεν θα ήταν καθόλου αστήρικτο.
Σε γενικές γραμμές, είχαμε ένα λογικό φινάλε, που ίσως να απογοήτευσε και μερικούς που θα ήθελαν κάτι σοκαριστικό και ανατρεπτικό από τον Παπακαλιάτη. Μου άρεσε η τελευταία σκηνή με τους νεκρούς γονείς σε διπλανό τραπέζι, όπως επίσης και η σκηνή στο αυτοκίνητο με όλη την οικογένεια να κοιτάζει το πρώην σπίτι τους, που είχε και μια "κωμική" εξέλιξη. Εντάξει, μπορούσες να το θεωρήσεις και ελαφρώς παρατραβηγμένο (τόση πια άνεση αυτά τα παιδιά με αυτή τη μάνα), αλλά το βρήκα χαριτωμένο. Τέλος, μου άρεσε πολύ και η Δανάη Σκιάδη, που ήταν περισσότερο θηλυκό απ' ό,τι συνήθως και ήταν πολύ δυνατή ερμηνευτικά στη σκηνή της αντιπαράθεσης με τον Παπακαλιάτη.
Τι έμεινε από τη σειρά αυτή; Τα αρνητικά πρώτα: 1) Κάποιες ιστορίες που έμειναν ανεκμετάλλευτες και έχεις την αίσθηση ότι μπήκαν για να μπουν, έτσι για να γεμίσει ο χρόνος (η ερωτική ιστορία της Μεντή με τον Γαλανό, η όλη φάση με την τραβεστί, ο παρολίγον γάμος με την Βλαντή), οπότε θα μπορούσαν και να λείπουν. 2) Η Νένα Μεντή. Στις δραματικές σκηνές ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Κακή επιλογή και της ίδιας και του Παπακαλιάτη. 3) Η υπερβολή βεβαίως που προανέφερα, με αποτέλεσμα να μην είναι μια σειρά που θα μείνει στις μνήμες μας, αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα, αποτυγχάνοντας να επενδύσει στο συναίσθημα του θεατή.
Τα θετικά: 1) Το πολύ καλό cast, συμπεριλαμβανομένων και των δεύτερων ρόλων, με μοναδική παραφωνία τη Μεντή. Να επισημάνω και τη Γιώτα Φέστα, ιδιαίτερα στο προηγούμενο επεισόδιο που είχε και μεγαλύτερο ρόλο, που, παρόλο που ταυτίστηκε με τον κουλτουριάρικο και τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, απέδειξε ότι είναι πολύ σημαντική ηθοποιός (σε αντίθεση με τη Μπαζάκα π.χ.), καθόλου δήθεν, σωστή και μετρημένη και κακώς μένει ανεκμετάλλευτη από τις εταιρίες παραγωγής. 2) Η μοντέρνα, αμερικάνικης σχολής, σκηνοθετική ματιά του Παπακαλιάτη, παρά το στυλιζαρισμένο ορισμένων πλάνων. 3) Η γραφή του Παπακαλιάτη, που αν και δεν καταφέρνει να σε κάνει να αγαπήσεις τους ήρωές του, τουλάχιστον σε κάνει να τους συμπαθήσεις.
Και βέβαια, το ότι σε σχέση με τις υπόλοιπες φετινές σειρές, ήταν σαφώς η καλύτερη.

Δήμητρα Παπαδοπούλου

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι τεμπέλα. Το είχε πει παλαιότερα και ο Σταμάτης Φασουλής, αλλά το παραδέχτηκε κι η ίδια. Για να σηκωθεί από τον καναπέ της προκειμένου να στρωθεί στο γράψιμο ή να παίξει κάπου, χρειάζεται βίντσι. Από μία άποψη, όπως έχει παραδεχτεί κι η ίδια, κάνει πολύ καλά. Είχε πει κάποτε ότι μπορεί να φαίνεται ότι έχασε λεφτά αρνούμενη προσοδοφόρες προτάσεις από κανάλια, αλλά σε βάθος χρόνου βγήκε κερδισμένη γιατί δεν κούρασε τον κόσμο με τη συνεχή παρουσία της.
Εν πρώτοις, δεν έχει άδικο. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις πολλών ηθοποιών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την εφήμερη δόξα τους, και τους βλέπουμε παντού, ολημερίς κι ολονυχτίς. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος π.χ. ήταν μία απο αυτές τις περιπτώσεις. Συνήθως, οι περισσότεροι από αυτούς "καίγονται¨και ο κόσμος χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον του. Από την άλλη όμως, όταν είσαι κειμενογράφος, σεναριογράφος ή όπως θέλετε πείτε το, πρέπει να έχεις τις κεραίες σου μονίμως ανοιχτές και να παρατηρείς τι γίνεται στον κόσμο, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να είσαι πάντα επίκαιρος. Όπως είναι ο Λαζόπουλος τριάντα χρόνια τώρα. Διαφορετικά, αναγκάζεσαι να επαναλαμβάνεις το στυλάκι σου και τις ατάκες σου, που κάποτε μπορεί να ήταν πρωτοποριακά, σήμερα όμως αδυνατούν να κάνουν την ίδια αίσθηση.
Η Δήμητρα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ποτέ της δεν ήταν σεναριογράφος. Τα περισσότερα επεισόδια των Απαράδεκτων, από σεναριακής απόψεως ήταν για πέταμα. Η υπόθεση ήταν υποτυπώδης, σχεδόν ανύπαρκτη, το όποιο θέμα απλά λειτουργούσε ως εφαλτήριο για να προβάλλει ο κάθε ένας από τους τέσσερις το προσωπικό του στυλάκι. Απλά, αυτό το στυλάκι ήταν πολύ καλό, ήταν κάτι καινούριο για τότε. Και βέβαια, από τη σειρά αυτή αναδείχτηκε ένα μεγάλο κωμικό ταλέντο, αυτό του Γιάννη Μπέζου.
Η μεγάλη επιτυχία των Απαράδεκτων ήταν η ίδια η Δήμητρα. Όχι το κείμενό της, αλλά το απίστευτο στυλάκι της. Η Δήμητρα στην όλη πορεία της, έχει φτιάξει στην ουσία έναν συγκεκριμένο τύπο και αυτόν επαναλαμβάνει συνεχώς. Μια λαϊκή, απλή κοπέλα, που αγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αφέλειας, που όμως συχνά χρησιμοποιεί μια φρασεολογία ή κάποιες πιο "λόγιες" λέξεις, που κάνουν πλήρες κοντράστ με το καθημερινό της στυλ. Δείτε το καλύτερο ίσως επεισόδιο των Απαράδεκτων, την Ποιητική Βραδιά, για να δείτε αυτό το στυλ σε πλήρη άνθιση. Ή όταν έλεγε με χαζό ύφος πράγματα τύπου: "Τα είπα όλα στον Γιάννη, διότι είμαι φιλαλήθης". Αυτό το "διότι είμαι φιλαλήθης" δεν ταιριάζει σε αυτήν την κοπέλα και τέλος πάντων δεν εκστομίζεται με αυτό το χαζό στυλάκι. Ή έμπαινε με φούρια στο διαμέρισμα του Γιάννη και φώναζε: "Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη!" Και αμέσως σταματούσε και έλεγε: "Γιάννη, γεια σου". Όταν μπαίνεις με αυτόν τον τρόπο, που σημαίνει ότι έχεις κάτι πολύ σημαντικό να πεις ή να ανακοινώσεις, δεν χάνεις χρόνο με τυπικότητες και χαιρετούρες.
Η επιτυχία λοιπόν των Απαράδεκτων οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό το σουρεάλ στυλ της Δήμητρας. Δεν ήταν δηλαδή τόσο η ατάκα, παρόλο που υπήρχαν κάποιες, ούτε οι κωμικές καταστάσεις σεναρίου. Αυτό το στυλ όμως δεν μπορείς να το κουβαλάς ατόφιο επ'άπειρον. Θα χρειαστεί να το προσαρμόσεις στις σύγχρονες απαιτήσεις. Ήδη στο Σ'αγαπώ-μ'αγαπάς (μετά από το Καλά ξεμπερδέματα, που εγώ δεν το είχα βρει και τόσο κακό), είχαν φανεί κάποια πρώτα σημάδια κούρασης, παρόλο που ήταν συμπαθέστατο σε γενικές γραμές. Η Δήμητρα δηλαδή δεν φαίνεται ικανή να μπορεί να προσαρμόσει το υπέροχο αυτό στυλ της στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κοινού, που απαιτεί και μια διαφορετική θεματολογία. Το σύγχρονο κοινό όμως για να το μάθεις, θα πρέπει να ζεις ανάμεσά του.
Οπωσδήποτε, είναι τέτοια η δύναμη του στυλ της Δήμητρας που ακόμη και σήμερα μπορείς να δεις τους Απαράδεκτους, παρά τις ατέλειές τους. Εξάλλου, δεν έχει κάνει τα άπειρα σήριαλ, οπότε και η ίδια δεν έχει φθαρεί. Όμως από τους Απαράδεκτους και μετά, δεν έχω δει κάτι καινούριο, κάτι δυνατό. Και δεν καταλαβαίνω κάποιες επιλογές της, όπως το I love gr φέτος και εκείνο το ανόητο τηλεπαιχνίδι - πότε ήταν, δεν θυμάμαι - που δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Ασφαλώς και πρέπει να δουλέψει για να ζήσει, αλλά θα ήθελα να δω από αυτήν κάτι πολύ φρέσκο, κάτι που να κάνει το ίδιο μπαμ με τους Απαράδεκτους. Ταλέντο έχει αναμφισβήτητα. Δυνατότητες ανανέωσης όμως έχει;
Πάντως ήταν πρωτοποριακή σε πολλούς τομείς. Θυμίζω στους νεότερους ότι πολύ πριν την Αμαλία του Παρά Πέντε και πριν ακόμα από την Νατάσα Ασίκη σε εκείνο το απαράδεκτο σήριαλ με την Άννα Παναγιωτοπούλου, που κανείς δεν θυμάται πλέον, η Δήμητρα είχε κάνει σουξέ με το λιιι και νιιι σε μια ομολουγουμένως αποτυχημένη εκπομπή του Σταμάτη Φασουλή στην τότε ΕΡΤ. Υποδυόταν ένα είδος ρεπόρτερ και έλεγε το περίφημο : "Ας μιλιιήσουμε λιιιοιπόν λιιιίγο". Και βέβαια είχε κάνει ίσως το καλύτερο πρωτοχρονιάτικο σόου στα τέλη της δεκαετίας του 80 με τους τότε άγνωστους στο ευρύ κοινό Κώστα Σπυρόπουλο και Έλντα Πανοπούλου. Είναι ικανή, δεν τίθεται θέμα.

Ρολάν Γκαρός

Έχουμε το Ρολάν Γκαρός αυτές τις μέρες, ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά τέννις στον κόσμο και ασφαλώς η ιδιωτική τηλεόραση δεν πρόκειται να ασχοληθεί. Οι αθλητικοί συντάκτες των ιδιωτικών καναλιών μπορεί να ξέρουν και τον τελευταίο αναπληρωματικό του Διαγόρα Ρόδου, αλλά για τον Φέντερερ και τον Ναδάλ πολύ αμφιβάλλω. Οπότε, έχουμε μόνο την κρατική τηλεόραση να ασχολείται με τέτοια γεγονότα, που κι αυτή όμως μας τα χαλάει τελευταία.
Για να κάνεις παρουσίαση ενός σπορ, πρέπει να το ξέρεις και να το αγαπάς. Δεν γίνεται να παρουσιάζεις έναν αγώνα και να διαβάζεις το δελτίο τύπου ή τις πέντε-δέκα πληροφορίες που μοιράζονται σε όλους τους σχολιαστές. Θα πρέπει να βάλεις τον κόσμο "μέσα" στον αγώνα, να έχεις πάθος, να δείχνεις ότι σε ενδιαφέρει σφόδρα αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια σου. Καλώς ή κακώς, ο σχολιασμός ενός αγώνα δεν είναι μόνο δουλειά, ούτε αγγαρεία. Όταν δεν αγαπάς κάτι, φαίνεται.
Η ΕΡΤ κάποτε μας έδειχνε τόσο το Ρολάν Γκαρός, όσο και το Γουίμπλεντον, τα δύο από τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά. Τα άλλα δύο, το US Open και το Australian Open είναι απαγορευτικά για live μετάδοση, λόγω της διαφοράς ώρας. θα μπορούσε όμως η ΕΡΤ, σε εποχές που δεν υπήρχε internet και τόσο εύκολη και γρήγορη ενημέρωση, να έδειχνε τους τελικούς την επόμενη μέρα. Τέλος πάντων, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως έκοψε και το Γουίμπλεντον. Θα δω φέτος αν δείχνει τους αγώνες στο ψηφιακό της κανάλι. Ελπίζω ναι. Δυστυχώς όμως, χωλαίνει στους σχολιαστές. Είναι τόσο αδιάφορη η παρουσία των περισσότερων, τόσο δεν τους νοιάζει τι γίνεται στο τερέν, που ξενερώνει ο θεατής. Θυμάστε τον Βασίλη Σκουντή στο μπάσκετ που παρότρυνε με πάθος τον Διαμαντίδη να βάλει το καλάθι; Το ίδιο πάθος χρειάζονται όλοι οι αγώνες, όλα τα σπορ.
Θα μου πείτε, στην Ελλάδα ζούμε, ο κόσμος μόνο με ποδόσφαιρο και μπάσκετ ασχολείται, οπότε και οι σχολιαστές, που από τον κόσμο προέρχονται βεβαίως, τα ίδια ενδιαφέροντα θα έχουν. Η κρατική τηλεόραση όμως, που έχει την πολυτέλεια να μη στηρίζει την ύπαρξή της στην τηλεθέαση και τους διαφημιστές, διότι την πληρώνουμε όλοι, θα μπορούσε ίσως να προσλάβει και κάποιους ανθρώπους που να αγαπάνε πραγματικά αυτά τα "περιθωριακά", αν θέλετε, σπορ. Εφόσον επιλέγει η ΕΡΤ να κάνει τέτοιες αθλητικές μεταδόσεις, θα πρέπει να προσλάβει και το ανάλογο προσωπικό, με τα κατάλληλα προσόντα. Δεν χρειάζεται να τους προσλάβει ως μόνιμους, αλλά ως περιστασιακούς συνεργάτες, ας πούμε.
Ένας αγώνας τέννις έχει μόνο δύο ανθρώπους και έχει αρκετά διαλείμματα. Θα πρέπει λοιπόν ο σχολιαστής να μας μάθει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι κι όχι μόνο τα αθλητικά τους επιτεύγματα υπό μορφήν στατιστικής. Θα πρέπει να μπορούν οι σχολιαστές να δημιουργήσουν οπαδούς, να ταυτιστεί ο θεατής με τον έναν ή με τον άλλον παίκτη, ώστε να τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Διαφορετικά, πολύ γρήγορα θα αλλάξει κανάλι.

Eurovision 2010 - Τελικός

Ένας διαγωνισμός που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με το τραγούδι. Αν δεν υπήρχε το διαγωνιστικό κομμάτι, κανείς δεν θα το έβλεπε, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών είναι ανάξια λόγου και υπεράνω κριτικής. Φέτος όμως, το πράγμα έφτασε στα άκρα. Ειδικά στους ημιτελικούς είδαμε απίστευτη κιτσαρία και γελοιότητα. Εντάξει, για τη Eurovision μιλάμε, σαχλαμάρες θα ακούσουμε, αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τραγούδια σαν της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Εκείνες οι πεταλούδες της Λευκορωσίας μόνο γέλωτα μπορούσαν να προκαλέσουν. Ειδικά όμως της Ρωσίας με τον τραγουδιστή με τη φωτογραφία στο χέρι ήταν και για γέλια και για κλάματα. Είχα την αίσθηση ότι κάποιος σατίριζε το κομμάτι της Ρωσίας, όχι ότι ήταν η επίσημη συμμετοχή. Έλεος! Χρόνια είχα να ακούσω και να δω τέτοια ανοησία.
Αμ η Αγγλία; Πού τους θυμήθηκαν τους Stock και Waterman μετά από 20 χρόνια; Ο Aitken έλειπε για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Ξέρετε, είναι αυτοί που "έχτισαν" την καριέρα της Kylie, του Jason Donovan, του Rick Astley κ.α. και που για μια τριετία περίπου κυριάρχησαν στο βρετανικό τοπ. Κι αυτός ο τραγουδιστής που ήταν διασταύρωση Donovan και Astley σε έκανε να λες, πού βρίσκομαι, σε ποια δεκαετία;
Η άλλη 80s συμμετοχή ήταν αυτή της Δανίας. Όπως είπε κι ένας φίλος μου, είναι σαν να ακούω τους Starship, τους θυμάστε; Nothing's gonna stop us now, Sarah κλπ. Από της Αγγλίας καλύτερο τουλάχιστον.
Ακούσαμε και μπαλάντες που ήταν για χασμουρητά, π.χ. Ιρλανδία, Νορβηγία, Ισραήλ. Από κει και πέρα, είχαμε και κάποια χορευτικά, που θα μπορούσαν να ανέβουν στα ευρωπαϊκά charts, ειδικά της Μολδαβίας. Αλλά και της Γαλλίας, που ήταν και κάπως πιο έθνικ. Γιατί όχι; Υπάρχει αρκετή σαβούρα στα charts αυτά, μια παραπάνω δεν χάλασε ο κόσμος.
Ο Αλκαίος, μια χαρά, πρέπει να είναι ευχαριστημένος με την 8η θέση, η εμμονή του με τη λέξη "Ώπα" απέδωσε καρπούς. Ούτε του παπά να μην το πει.
Αζερμπαϊτζάν: Για τα δεδομένα της Eurovision, καλούτσικο ήταν. Αυτό το drip drop να έλειπε...
Αυτός ο Βέλγος πάλι με την κιθάρα; Το είδε λίγο James Blunt ή μου φαίνεται; Πέρασε και δεν ακούμπησε. Και φάλτσος σε κάποια σημεία. Καλή θέση πήρε πάντως.
Η Γερμανία τώρα που κέρδισε; Με εκνεύρισε αυτό το κοριτσάκι με τα στραβά πόδια και την αλά Bjork φωνή. Από τη μια διέφερε από το στυλάκι της Eurovision κι αυτό είναι καλό, από την άλλη όμως το κομμάτι μου την έδωσε στα νεύρα, δεν ξέρω γιατί.
Αυτό που πραγματικά διέφερε και ερμηνεύτηκε πολύ ωραία από την τραγουδίστρια ήταν της Ουκρανίας, που θύμιζε λίγο Evanescence. Θα μπορούσε να έχει πάει πολύ καλύτερα. Θα ΕΠΡΕΠΕ να έχει πάει πολύ καλύτερα.
Εμένα ξέρετε ποιο με διασκέδασε; Της Ισπανίας. Ναι, αυτό που παίχτηκε δυο φορές λόγω του επεισοδίου με τον άλλον που ανέβηκε στη σκηνή. Χαριτωμένο, ανάλαφρο, παιχνιδιάρικο, ωραία τραγουδισμένο και ξέφευγε από τον κανόνα της Eurovision. Μια χαρά.

Ne yo - Year of the Gentleman

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ. Έχω την αίσθηση ότι ο Ne yo και γενικά το RnB δεν παίζεται στα ελληνικά ραδιόφωνα. Γενικά βέβαια, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τα αμερικάνικα μουσικά είδη δεν έχουν τεράστια πέραση στην Ευρώπη και εν μέρει δικαιολογημένα, με την εμμονή που έχουν δείξει οι Αμερικανοί στο ραπ και στο χιπ-χοπ. Τώρα όμως που το RnB επιστρέφει σε πιο ποπ καταστάσεις και χαλαρώνει η σύνδεση με το ραπ, καλό είναι να το στηρίξουμε και να πάψουμε πλέον να ακούμε αποκλειστικά αυτές τις euro trash dance αηδίες, που κατακλύζουν το βρετανικό και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά charts. Μια καλή περίπτωση είναι νομίζω ο Ne-yo, που το τελευταίο του άλμπουμ έχει πολλά ωραία τραγούδια. Το τρίτο single από το άλμπουμ αυτό είναι το Mad που τελευταία, δεν ξέρω, αλλά μου έχει κολλήσει. Ακούστε το.

Lost - Το φινάλε

Να πω ότι απογοητεύτηκα; Το λέω. Ήμουν από εκείνους τους τηλεθεατές του Lost που έβγαζαν θεωρίες, που το έψαχνα από δω, το έψαχνα από κει και γενικότερα ήθελα απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που τέθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια. Δυστυχώς, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.
Το ότι το Lost είχε ένα θρησκευτικο/μεταφυσικό υπόβαθρο, φαινόταν από την πρώτη σεζόν. Όλα εκεί οδηγούσαν. Όμως, έτσι όπως έφτιαχναν την ιστορία οι δημιουργοί, σου έδινε πολύ δικαιολογημένα την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για μια απλή εξήγηση, για κάτι το αναμενόμενο. Έτσι όπως εμπλούτισαν τις τελευταίες σεζόν την υπόθεση με υπο-ιστορίες, με ατάκες και γεγονότα όλο υπονοούμενα, σε έκαναν να σκεφτείς ότι εδώ κάτι πολύ πολύπλοκο παίζεται. Διότι, αν καθόσουν μόνο και έβλεπες μια φορά τα επεισόδια, δεν καταλάβαινες τίποτα. Έπρεπε πραγματικά να εντρυφήσεις στο Lost, να "χωθείς"μέσα του, να δεις ξανά και ξανά τα επεισόδια για να μπορέσεις να βγάλεις μια άκρη. Δεν γινόταν να χάσεις δυο-τρία επεισόδια, μετά είχες πρόβλημα. Έπρεπε επίσης να θυμάσαι τι έγινε τις προηγούμενες χρονιές, γιατί πολύ συχνά η ιστορία απαιτούσε καλή μνήμη. Εν ολίγοις, το Lost δεν ήταν μια τηλεοπτική σειρά, την οποία την έβλεπες για να περάσεις την ώρα σου. Όποιος ξεκίνησε να το βλέπει έτσι, το εγκατέλειψε σύντομα, γιατί από ένα σημείο και μετά έγινε χαοτικό. Ήθελε μελέτη το Lost, όχι αστεία.
Και ξαφνικά γίνεται το αναπάντεχο. Οι δημιουργοί αποφάσισαν να "πουλήσουν" τους φανατικούς θαυμαστές, αυτούς που έχασαν τόσο χρόνο στο να ξεδιαλύνουν την κατάσταση, όλους αυτούς του bloggers που το λάτρεψαν, που έβγαλαν βιβλία, που ανέβαζαν βιντεάκια στο youtube εκστασιασμένοι, που έκαναν συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι στην ευχή μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το νησί. Αποτέλεσμα; Χαμένος χρόνος.
Οι σεναριογράφοι μας παρουσίασαν ένα απλοϊκό φινάλε και άφησαν αναπάντητο το 90% των ερωτημάτων. Ήθελαν να κάνουν λέει δράμα χαρακτήρων, και καλά. Αν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο δεν παρουσιάζεις ένα τέτοιο δαιδαλώδες πράγμα, δεν του δίνεις μια τέτοια πολυπλοκότητα που ώρες-ώρες τρόμαζε, χωρίς να έχεις ένα σχέδιο στο μυαλό σου, για το πώς θα τα συνδέσεις όλα αυτά. Γι'αυτό και όλοι οι φανατικοί τηλεθετές του είχαμε πολύ μεγάλες προσδοκίες. Φευ.
Από την αρχή του 6ου κύκλου φαινότανε ότι κάτι δεν πάει καλά. Περνούσαν τα επεισόδια και απαντήσεις ουσιαστικές δεν έπαιρνες. Ακόμα και τα επεισόδια που υποτίθεται ήταν φτιαγμένα για να απαντήσουν σε ερωτήματα, ήταν απλοϊκά. Με αποκορύφωμα το φινάλε, που περίμενες κάτι σοκαριστικό, που όμως ποτέ δεν ήρθε.
Το συμπέρασμα; Είτε οι σεναριογράφοι έχασαν τον μπούσουλα και οδήγησαν το Lost σε μονοπάτια που και οι ίδιοι δεν ήξεραν πώς να τα χειριστούν, είτε προτίμησαν να κάνουν ένα φινάλε για τον πολύ κόσμο, που δεν το παρακολουθούσε φανατικά και δεν έδινε δεκάρα για τα αναπάντητα ερωτήματα, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα είχε. Δεν στήριξε όμως ο πολύς ο κόσμος το Lost, άλλοι το στήριξαν και αυτούς όφειλαν να σεβαστούν και να τιμήσουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποτρέψω κανέναν από το να δει το Lost. Απλά, θα συμβούλευα όποιον το ξεκινήσει τώρα, να μην κάτσει να ασχοληθεί ιδιαίτερα και σε βάθος με το τι συμβαίνει και να κάτσει να απολαύσει απλά τα τεκταινόμενα. Πιο πολύ θα το ευχαριστηθεί. Όπως και να το κάνουμε ήταν ένα πολύ καλοφτιαγμένο show.
Τι άλλο να πω; Θα κάτσω να δω τι λένε οι φανς, θα διαβάσω τα blogs, θα ξαναδώ κάποια κρίσιμα επεισόδια, θα ακούσω τι έχουν να πουν οι δημιουργοί και ίδωμεν. Μπορεί και να βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα και να μιλάω εν βρασμώ. Μακάρι.

Daniel Merriweather - Red

Καιρό έχουμε να βάλουμε κανένα τραγουδάκι. Με τόση ταχύτητα που όλα κυκλοφορούν πλέον και με μια εμμονή των ραδιοφωνικών σταθμών με συγκεκριμένα τραγούδια, τα οποία απλώς γεμίζουν τον χρόνο, χωρίς κανένα σχόλιο, τίποτα απολύτως (απορώ γιατί πληρώνονται ορισμένοι άνθρωποι), κάποια τραγούδια περνάνε στο ντούκου ή δεν τα δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Ένα από αυτά που νομίζω αξίζει την προσοχή μας είναι το Red του Αυστραλού Daniel Merriweather. O ίδιος λέει ότι έχει επιρροές από Motown και νομίζω φαίνονται σε αυτό το τραγούδι, το οποίο προσωπικά βρισκω εξαιρετικό, με πολύ ωραία μελωδία και ένα τέλειο ρεφρέν. Έφτασε μέχρι το Νο 5 της Μεγάλης Βρετανίας πέρσι, για όσους ενδιαφέρονται.

Όταν η ποπ γίνεται σωστά, είναι άπαιχτη...

Σταύρος Θεοδωράκης - Πρωταγωνιστές

Δεν ξέρω, αλλά κάτι με ενοχλεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Μου δίνει την εντύπωση ότι ενώ υποτίθεται ότι άλλοι είναι οι "πρωταγωνιστές" των εκπομπών του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του. Ο άνθρωπος δεν κάνει εκπομπή, κάνει σόου. Εφετζίδικα πράγματα. Δεν είναι κακό να βάζεις και στοιχεία σόου σε μια δημοσιογραφική εκπομπή, ώστε να την κάνεις πιο προσιτή, αλλά στην περίπτωση του Θεοδωράκη πιστεύω ότι το εφέ έχει τον πρώτο λόγο. Και θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στο εφέ και στην δημοσιογραφική ουσία.
Αυτό που κάνει ο Θεοδωράκης θα το χαρακτήριζα δημοσιογραφικό μελόδραμα. Είναι ο Παπακαλιάτης της δημοσιογραφίας. Όταν παίρνει μια συνέντευξη, μου δίνει την αίσθηση ότι ποζάρει, στήνεται για φωτογράφηση. Έχει μια ωραιοπάθεια, μια αυταρέσκεια, μου δίνει την εντύπωση ότι μόλις τελειώσει το μοντάζ, κάθεται και βλέπει τον εαυτό του και αυτοθαυμάζεται. Έχει ένα υφάκι κάπως σνομπ, ένα ειρωνικό χαμόγελο λίαν εκνευριστικό, που από τη μια δηλώνει ότι είναι και ΠΟΛΥ σοβαρός δημοσιογράφος κι από την άλλη ότι κάνει και μοντέρνα δημοσιογραφία.
Όλα αυτά θα ήταν ασήμαντα ίσως, αν με έπειθε ότι δημοσιογραφικά τουλάχιστον ξεχωρίζει, ότι κάνει κάτι το ιδιαίτερο, οπότε και θα του συγχωρούσα το υφάκι. Αλλά δεν το βλέπω.

4 Παπακαλιάτης - επεισόδιο 17/03/2010

Τώρα που η σειρά φτάνει στο τέλος της, ας κάνουμε έναν απολογισμό. Αν έχετε διαβάσει παλιότερες αναρτήσεις, θα δείτε πόσο πολύ έχω υποστηρίξει τον Παπακαλιάτη. Και τον έχω υποστηρίξει επειδή πιστεύω ότι κάνει μοντέρνα τηλεόραση, αμερικάνικων προδιαγραφών, από πλευράς οπτικού αποτελέσματος. Εκεί που προκαλεί αντιδράσεις είναι στην επιλογή των θεμάτων του, ότι αυτά δηλαδή είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά.
Έχω ξαναπεί ότι οποιοδήποτε θέμα είναι επιτρεπτό, αρκεί να μπορείς να το υποστηρίξεις σεναριακά. Ο Παπακαλιάτης είναι drama queen. Στην ουσία αυτό που θέλει να κάνει είναι σαπουνόπερα. Δεν έχω τίποτα εναντίον της σαπουνόπερας. Είναι κι αυτό ένα είδος όπως όλα τα άλλα, αρκεί να το κάνεις καλά. Σαπουνόπερα είναι και το επιεικώς απαράδεκτο Τόλμη και Γοητεία, σαπουνόπερα ήταν και το Σάντα Μπάρμπαρα, για όσους το θυμούνται. Μέρα με τη νύχτα.
Κάθε είδος όμως έχει τους κανόνες του. Η σαπουνόπερα πατάει πολύ πάνω στην υπερβολή, όπως κάνει κι ο Παπακαλιάτης. Επομένως θα έχουμε και τις ακραίες καταστάσεις και όλα τα συμπαρομαρούντα. Ο Παπακαλιάτης όμως θέλει να πλασάρει τις σαπουνόπερές του ως δράματα χαρακτήρων. Το δράμα χαρακτήρων όμως προϋποθέτει ότι ο θεατής θα ταυτιστεί με τους ήρωες και οι περιπέτειές τους θα του προκαλέσουν συγκίνηση και συναισθηματικές αντιδράσεις. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με το 4, γιατί πώς να ταυτιστείς με όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε επεισόδιο, όταν είναι τελείως έξω από τη ζωή του μέσου θεατή;
Ο Παπακαλιάτης θέλει όλο αυτό το ακραίο να το κάνει πιστευτό. Κι εκεί κάπου νομίζω ότι χάνει τη μπάλα. Από τη μια λατρεύει τη σαπουνόπερά του κι από την άλλη θέλει να της δώσει στοιχεία ρεαλισμού. Οπότε, από τη μια έχουμε σημεία και τέρατα και ο ήρωας να χαζογελάει με τα αδέρφια του, κι από την άλλη έχουμε ακραίες σκηνές που με δυσκολία συγκρατάς το γέλιο σου. Τι ήταν εκείνη η σκηνή σεξ στο τελευταίο επεισόδιο; Με τη Δανάη Σκιάδη την ώρα του οργασμού, αμέσως μετά την κηδεία της μάνας της, να ξεστομίζει ατάκες, όπως: "Σας μισώ όλους!" "Δεν θέλω να σε ξαναδώ!" κι άλλα τέτοια. Όλο αυτό φλερτάρει επικίνδυνα με το γελοίο κι αντί να συγκινήσεις τον θεατή, του εμποδίζεις τελείως την ταύτιση. Ή στο τέλος να λέει στη μάνα του: "Είσαι η μεγαλύτερη πουτάνα που έχω γνωρίσει ποτέ!" Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή, ήμαρτον... Άλλες στιγμές πάλι ρίχνει τους τόνους, ενώ θα έπρεπε να φτιάξει μια έντονα δραματική σκηνή. Κάπου δηλαδή πιστεύω ότι και ο ίδιος με το ένα πόδι πατάει στο ακραίο και με το άλλο στον ρεαλισμό. Δεν έχει κατασταλάξει τι θέλει να κάνει.
Αλλά το κυριότερο πρόβλημα είναι νομίζω ότι ούτε ο ίδιος αισθάνεται, βιώνει δηλαδή συναισθηματικά αυτά που γράφει. Δεν κάθεται να γράψει ένα σενάριο επειδή θέλει να πει κάτι, δεν υπάρχει δηλαδή από πίσω μια προσωπική συναισθηματική φόρτιση, αλλά το κάνει μηχανικά. Που σημαίνει ότι μπορεί κάθε χρόνο να γράφει κι από ένα παρόμοιο σενάριο, γιατί δεν τίθεται θέμα έμπνευσης. Αυτό που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι η πρόκληση για την πρόκληση, με αποτέλεσμα μόλις τελειώνουν οι σειρές του, να τις ξεχνάς την επόμενη μέρα, δεν πρόκειται να σου αφήσουν κάτι, δεν σε έχουν αγγίξει.
Εκεί που σώζονται οι σειρές του είναι στο ότι είναι προσεγμένες και μοντέρνας αισθητικής. Και στο καλό cast που συνήθως έχουν. Και ασφαλώς είναι προτιμότερο να βλέπεις το 4 από το Η οικογένεια βλάπτει π.χ. Φτάνει όμως αυτό;

Μην πυροβολείτε τον Λάκη!

Τ' ακούω πολύ συχνά πλέον: Ο "λαϊκιστής" Λάκης, ο πλούσιος που παριστάνει ότι είναι δίπλα στους φτωχούς κλπ. Ο Λάκης, καλώς ή κακώς, ανήκει σε μια γενιά με κακώς εννοούμενες αριστερές καταβολές, όπου όλα ομαδοποιούνται. Όλοι οι εργάτες είναι καλοί, όλοι οι διαδηλωτές, όλοι οι συνταξιούχοι είναι καλοί κλπ. Σαν την Παπαρήγα, που λέει να πληρώσει η πλουτοκρατία. Δεν κατάλαβα... Πλούσιος σημαίνει απαραίτητα κλέφτης και εγκληματίας; Ο πλούσιος επιχειρηματίας θέλω να πληρώνει τους φόρους του και να φέρεται σωστά στο προσωπικό του. Εκεί θα τον ελέγξω, ασφαλώς. Αλλά δεν θα στήσω κανέναν στον τοίχο, επειδή έχει χρήματα. Αποκλείεται δηλαδή να είναι καλύτερός μου, να τόλμησε, να πήρε ρίσκα, να είναι πιο έξυπνος και πιο ικανός από μένα;
Και όσον αφορά στον Λάκη... Ο Λάκης αξίζει να είναι πλούσιος. Αντί να χαιρόμαστε που σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ταλέντο που μπορούν και βγάζουν χρήματα, κι όχι μόνο οι Τζούλιες και οι Μαριάννες, θα του την πούμε κι από πάνω;
Απλά, ο Λάκης ζει έναν εσωτερικό διχασμό νομίζω. Ενώ εσωτερικά, ιδεολογικά είναι με την ομάδα, έτσι γενικώς και αορίστως, όπως είναι πολλοί αριστεροί (εξ ου και οι κορώνες περί νεολαίας και φοιτητών - υπάρχει νεολαία και νεολαία και το να βάζεις μια κοινωνική ομάδα στο απυρόβλητο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο), η προσωπική του πορεία δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Ο Λάκης ξεχώρισε λόγω της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ του αξίας. Ξεχώρισε, επειδή ακριβώς δεν είναι μέλος καμιάς ομάδας, δεν κρύφτηκε πίσω από καμιά ομάδα. Η οποιαδήποτε ομάδα θα τον χαντάκωνε, γιατί σε μια ομάδα πρέπει να βγει ο μέσος όρος, με συνέπεια οι ικανοί να πρέπει να θυσιάσουν ένα κομμάτι από το ταλέντο τους, για να μην ενοχληθεί το κοινό αίσθημα.
Γι'αυτού του είδους τον λαϊκισμό, ναι, μπορώ να τον κατηγορήσω. Αλλά να τον κατηγορήσω, επειδή λέει ότι πρέπει κάποια στιγμή ορισμένοι να μπουν στη φυλακή; Επειδή δηλαδή αυτό το λέει και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας, αυτό τον κάνει λαϊκιστή; Είναι λάθος δηλαδή αυτό που λέει;
Αν διαβάσετε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ, θα δείτε οτι έχω εκφράσει ενστάσεις και για πολλά στοιχεία του Αλ Τσαντίρι, που με ενοχλούν. Ο γιατρός, ανεκδοτάκια κλπ. Και διατύπωσα αυτές τις ενστάσεις, ακριβώς επειδή πιστεύω στο μεγάλο ταλέντο του. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΙΩΘΕΙ Ο ΛΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ, αυτήν την παντελώς ηλίθια εκπομπή. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ μια χώρα που γέννησε έναν Τσιφόρο, να κάθεται να παρακολουθεί αυτή την χαζοπαρέα, με τα γυμνασιακά επιπέδου αστεία τους. Με κατηγόρησαν ότι έχω αδικαιολόγητο μένος για το Ράδιο Αρβύλα. Ναι, έχω. Δεν θέλω να βγαίνει στην τηλεόραση το αγοράκι και το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας. Δεν μπορεί να παίρνουν τη θέση ανθρώπων με πραγματικό ταλέντο, επειδή στους περισσότερους από μας αρέσει να βλέπουμε τον εαυτό μας να πετυχαίνει. Γιατί αυτό είναι το Ράδιο Αρβύλα. Η απόλυτη μετριότητα, τέσσερις μέσοι άνθρωποι, εσείς κι εγώ. Αλλά ενώ εμείς καθόμαστε στο σπίτι μας, αυτοί το παίζουν χιουμορίστες. Θου Κύριε...
Είδατε το πολύ ωραίο σκετσάκι με την Γερασιμίδου στο χθεσινό Αλ Τσαντίρι; Άσχετα αν δεν μπόρεσαν να το ολοκληρώσουν. Ή αυτό της προηγούμενης εβδομάδος, με τον υπαλληλάκο. Ο άνθρωπος κατέχει την τέχνη του κειμένου, πώς να το κάνουμε τώρα; Δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ανοησίες του Κανάκη και του Σερβετά. Αυτός είναι ο Λάκης που εγώ προσωπικά αγαπάω. Όσο έχει αυτήν την ικανότητα, εγώ θα τον συγχωρώ για ορισμένες "εκπτώσεις" που κάνει. Δεν θα ήθελα όμως να τον δω να ξεπερνά κάποια όρια.

Κατερίνα Θάνου - Τέλος Εποχής

Δυστυχώς δεν είδα την πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε η Κατερίνα Θάνου στην Έλενα Κατρίτση, όπου δήλωσε ότι αποχωρεί οριστικά από τον αθλητισμό, όπως διάβασα. Αυτό όμως ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει ήδη από καιρό. Από το 2004 συγκεκριμένα.
Εγώ είμαι θαυμαστής της Κατερίνας Θάνου, παρά τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν το 2004. Την παρακολουθώ από το 1995, όπου την είδα για πρώτη φορά να τρέχει και να κερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, με χρόνο πολύ κοντά στο τότε πανελλήνιο ρεκόρ της Βούλας Πατουλίδου. Ο τρόπος που έτρεχε θύμιζε πραγματικά επαγγελματία αθλήτρια, όχι τους ερασιτέχνες που βλέπαμε μέχρι τότε στα ελληνικά μήτιγκ. Δεν είχα βέβαια και πολλές ελπίδες ότι θα καταφέρει να διακριθεί σε μεγάλους αγώνες. Σας θυμίζω ότι ακόμη δεν είχαμε βγει από την εποχή όπου οι αθλητές μας έκαναν συμπαθητικές επιδόσεις στον ελληνικό χώρο, αλλά όταν ερχόταν η στιγμή να τρέξουν σε μεγάλους αγώνες, τους λυνόντουσαν τα γόνατα και αποκλείονταν από τον πρώτο γύρο. Κάτι πυροτεχνήματα (βλ. Πατουλίδου) δεν ήταν αρκετά για να ανατρέψουν αυτό το κλίμα, γιατί ποτέ αυτά τα πυροτεχνήματα δεν είχαν διάρκεια.
Όταν ήρθε η ώρα του παγκόσμιου πρωταθλήματος στο Γκέτεμποργκ, πραγματικά όλοι οι φανς του στίβου μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Βλέπαμε ένα άσημο εικοσάχρονο κοριτσάκι, όχι μόνο να μην τρέμει τρέχοντας δίπλα στα μεγαθήρια, αλλά να κοντράρεται μαζί τους στα ίσα. Αφού πέρασε εύκολα από τους πρώτους γύρους φτάνει στον ημιτελικό, όπου γίνεται το πρωτοφανές (από τότε την κυνηγούσε η ατυχία), όλες οι μεγάλες αθλήτριες να τρέχουν στον ιδιο ημιτελικό! Και οι τρεις που πήραν αργότερα τα μετάλλια έτρεχαν στην ιδια κούρσα με τη Θάνου! Η Θάνου όμως καταφέρνει να βγει τέταρτη με τον ίδιο χρόνο με τη Ζάνα Πιντούσεβιτς και να χάσει στα χιλιοστά την πρόκριση στον τελικό, όπου και πάλι θα έβγαινε πιθανότατα τέταρτη, με τον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα χρόνο τότε, το 11:09! Ήταν απίστευτο αυτό που έκανε η Θάνου. Έλληνας αθλητής να κάνει την καλύτερή του επίδοση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να παλεύει σώμα με σώμα με μια Τόρενς, μια Ότι και μια Πριβάλοβα! Ήταν απολύτως φυσικό βεβαίως να ψηφιστεί ως η καλύτερη αθλήτρια της χρονιάς.
Η συνέχεια τα επόμενα δύο χρόνια δεν ήταν ανάλογη και άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήταν κι αυτή ένα από τα πολλά πυροτεχνήματα. Διαψεύστηκα πανηγυρικά όμως το 1998, όταν κατέβηκε για πρώτη φορά τα 11:00. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αντιληφθείτε για τι άθλο μιλάμε. Η Θάνου τότε ήταν η μόνη ελπίδα που είχαμε για διάκριση και έφερε πολύ κόσμο στους στίβους. Η ατυχία όμως της ξαναχτύπησε την πόρτα. Τρέχει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ενώ κάνει το ασύλληπτο 10:87, βγαίνει τρίτη! Ένας χρόνος που θα μπορούσε να της δώσει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιάδα, τη φέρνει τρίτη σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Κι αυτό γιατί έπεσε πάνω στο κύκνειο άσμα (στα 100 μέτρα) της μεγάλης Πριβάλοβα και σε μια Αρρόν σε δαιμονισμένη φόρμα με χρόνους γύρω στα 10:70! Χρόνους που δεν μπόρεσε να επαναλάβει ποτέ ξανά, ασφαλώς.
Το 1999 ήταν η χρονιά της, όταν και σημείωσε τους καλύτερους χρόνους της καριέρας της και σημείωσε τα πανελλήνια ρεκόρ που ισχύουν μέχρι και σήμερα. Επιτέλους χρυσό μετάλλιο (στον κλειστό στίβο) στο Μαεμπάσι, με το αδιανόητο 6:96!!!!, αλλά και πάλι άτυχη στον ανοιχτό, βγαίνοντας πάλι τρίτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το πανελλήνιο ρεκόρ των 10:83 (στον ημιτελικό το σημείωσε, 10:84 στον τελικό). Ήταν η πρωτή χρονιά που έφερε μπροστά της τη Τζόουνς, η οποία θα βρισκόταν πάντα μπροστά της μετέπειτα στους μεγάλους αγώνες. Για άλλη μια φορά όμως, μια αθλήτρια πυροτέχνημα, η Inger Miller, που ποτέ έκτοτε δεν την ξαναείδαμε να διακρίνεται, της κλέβει μέσα από τα χέρια το αργυρό μετάλλιο. Είπαμε, άτυχη.
Η μόνη χρονιά που στάθηκε τυχερή ήταν το 2000 στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ. Με τον χειρότερο χρόνο που έκανε ποτέ σε μεγάλους αγώνες (11:12) κατάφερε να κερδίσει το αργυρό μετάλλιο, πίσω από τη Τζόουνς, η οποία έκανε 10:75. Και καλύτερα δηλαδή να έτρεχε, πάλι δεύτερη θα έβγαινε, οπότε τέλος καλό, όλα καλά.
Από κει κι έπειτα, η Θάνου ηταν πάντα στα μετάλλια, χωρίς όμως να μπορέσει να πέσει κάτω από τα 10:90. Πήρε και χρυσό στον ανοιχτό στίβο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μέχρι το 2004, που ήρθαν τα πάνω-κάτω.
Κι ας έρθουμε στα αναβολικά. Καταρχάς, εγώ πιστεύω ότι τους δώσανε, τους την είχανε στημένη. Μετά τον Κεντέρη και τη Θάνου, είχαμε το σκάνδαλο της ομάδας άρσης βαρών, τις δύο χρυσές μας Ολυμπιονίκες, Χαλκιά και Τζουμελέκα, αλλά και τον Γκούση. Σου δίνει όλο αυτό την εντύπωση ότι έπεσε γραμμή να εξαφανιστεί ο ελληνικός αθλητισμός, τουλάχιστον αυτός που έχει ελπίδες διάκρισης. Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι αθλητές - και κυρίως η Θάνου - πλήρωσαν το φαινόμενο "Κεντέρης". Ο Κεντέρης ήταν τυχερός εκεί που η Θάνου ήταν άτυχη. Ο Κεντέρης έπεσε πάνω στην αλλαγή φρουράς στα 200 μέτρα, όταν είχαν αποσυρθεί οι μεγάλοι αθλητές (Τζόνσον, Φρέντερικς) και όσοι απέμεναν δεν ήταν στην καλύτερή τους κατάσταση. Σε αυτή τη μεταβατική φάση ξεπετάχτηκε ο Κεντέρης και πήρε τρία χρυσά σε τρία χρόνια. Οι χρόνοι του, αν το σκεφτεί κανείς, στην Ολυμπιάδα και το Παγκόσμιο του 2001 ήταν αστείοι. 20:09 και 20:04. Αστείοι βέβαια για τα δεδομένα μιας Ολυμπιάδας, να εξηγούμαστε. Μόνο στο Ευρωπαϊκό έκανε το περίφημο 19:85, ένας χρόνος όμως που δεν εγγυάται χρυσό μετάλλιο απαραίτητα. Είναι αρκετοί οι αθλητές σε αυτά τα επίπεδα περίπου. Συγκριτικά λοιπόν, οι χρόνοι της Θάνου ήταν πολύ καλύτεροι από αυτούς του Κεντέρη. Εκεί που η Θάνου όμως έβγαινε τρίτη, ο Κεντέρης βγαίνοντας την κατάλληλη εποχή, έβγαινε πρώτος. Αυτή η επιτυχία του όμως προκάλεσε και έπρεπε να εξοντωθεί. Και πήρε η μπάλα και τους υπόλοιπους.
Έπαιρναν αναβολικά ή δεν έπαιρναν; Για μένα, να σας πω την αλήθεια, λίγη σημασία έχει. Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη χρήση των αναβολικών ουσιών (τουλάχιστον έτσι μας λένε ότι συμβαίνει), όπου ψάχνεις καθαρό πρωταθλητή με το τουφέκι, μπορώ να καταλάβω ένα νέο παιδί που οδηγείται σε αυτή την απόφαση. Είναι σκληρό να βλέπεις άλλους να πρωταγωνιστούν και να κερδίζουν μετάλλια, να ξέρεις ότι έχεις κι εσύ το ίδιο ταλέντο, αν όχι και περισσότερο, και να είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια, επειδή δεν παίρνεις αναβολικά. Θέλω να πω ότι δεν έχω την απαίτηση από τους πρωταθλητές να στραφούν από μόνοι τους στον καθαρό αθλητισμό, αλλά να γίνει συστηματική προσπάθεια σε διεθνές επίπεδο για ένα άλλο είδος πρωταθλητισμού. Στο κάτω-κάτω, αν όλοι παίρνουν αναβολικά, πάλι ο καλύτερος δεν κερδίζει; Αν έπαιρνε και η Τζόουνς (αυτό το ξέρουμε) και η Θάνου (δεν το ξέρουμε), το ότι κέρδιζε η Τζόουνς, δεν αποδεικνύει ότι ήταν καλύτερη; Άρα, πάλι κερδίζει ο πιο σωστά γυμνασμένος και ο πιο ταλαντούχος, έτσι δεν είναι;
Είχε προκαλέσει βέβαια και ο Τζέκος (ο προπονητής τους) με τις δηλώσεις του. "Ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται". Τι θα πει αυτό; Ή όταν μιλούσε για το μύθο της υπεροχής της μαύρης φυλής στους δρόμους ταχύτητας, ενώ τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Τι ήθελε να πει; Ότι αυτοί υπερέχουν γιατί είναι ντοπαρισμένοι, κάτσε να πάρουμε κι εμείς αναβολικά και θα σου πω εγώ. Τουλάχιστον έτσι θα μπορούσε να ερμηνευτούν αυτές οι δηλώσεις.
Το θέμα είναι πάντως, ότι ό,τι και νά' γινε, όποια κι αν είναι η αλήθεια, αμαυρώθηκε μια μεγάλη καριέρα. Ο Κεντέρης νομίζω έκανε την καλύτερη δουλειά που εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Η Θάνου όμως δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό. Προτίμησε τον πόλεμο. Εγώ την πιστεύω ως προς το στημένο και ως προς τους χαμένους ελέγχους. Πάντως, δεν είναι επιχείρημα να λες ότι έχεις περάσει χιλιάδες ελέγχους και βγήκες πάντοτε καθαρή. Μήπως η Τζόουνς πιάστηκε ποτέ; Ή οι άλλες αθλήτριες που έτρεχαν κιόλας από μήτιγκ σε μήτιγκ; Οπότε κι εγώ να ήμουν στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, δεν θα της έδινα το χρυσό της Τζόουνς. Και νομίζω ότι το καταλαβαίνει η Κατερίνα αυτό, απλά δεν μπορεί να το πει, γιατί είναι σαν να δηλώνει την ενοχή της.
Δεν μπορούμε όμως να της αρνηθούμε το μεγάλο ταλέντο. Τα αναβολικά δεν κάνουν τον αθλητή, αλλιώς ο καθένας από μας με ένα αναβολικό θα γινότανε Κεντέρης. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Καλή επιτυχία Κατερίνα σε ό,τι και να κάνεις από δω και πέρα.

The Matrix

Είχε τις προάλλες το Μάτριξ στο Star, την πρώτη ταινία της τριλογίας. Ούτε κι εγώ πλέον θυμάμαι πόσες φορές έχω δει αυτές τις ταινίες, και τις τρεις. Έχω χάσει πια τον λογαριασμό. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας αγαπήσατε μόνο την πρώτη ταινία και δεν σας άρεσαν οι δύο επόμενες. Το θέμα με τα Μάτριξ είναι ότι δεν πρόκειται απλά για ταινίες περιπέτειας. Ήταν τόσο γεμάτες με φιλοσοφικούς και μεταφυσικούς στοχασμούς, που ουσιαστικά δεν μπορούσες να τις απολαύσεις αν δεν έκανες τον κόπο να ασχοληθείς με αυτούς και έμενες μόνο στο θέμα action/adventure.
Ξέρω ότι πολλοί κριτικοί ενοχλήθηκαν από όλα αυτά τα μεταφυσικά και τα θεώρησαν δικαιολογία. Ότι και καλά βάζουμε και μερικά βαθυστόχαστα για να δηλώσουμε ότι κάνουμε σοβαρή ταινία. Θα μπορούσα να το δεχτώ αυτό, αν διαπίστωνα προχειρότητα στη διατύπωση των θεωριών. Όμως όλα όσα ανέφεραν οι ταινίες, μπορεί κανείς εύκολα να τα διαβάσει σε πολλά βιβλία του είδους και η μεταφορά που έκανε το Μάτριξ ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ πιστή. Δηλαδή, έδειχνε ότι υπήρξε σοβαρή μελέτη από πίσω κι όχι μόνο βάζουμε δύο τσιτάτα και καθαρίσαμε. Απλά, για να μπεις πιο εύκολα στο νόημα, θα έπρεπε να έχεις κάνει μια προεργασία, να έχεις ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτά τα θέματα. Διαφορετικά, συνέβαιναν πολλά πράγματα στις ταινίες αυτές που πραγματικά ΔΕΝ μπορούσες να καταλάβεις.
Βέβαια, όλα αυτά που είπε το Μάτριξ, πολλοί τα θεωρούν αρλούμπες και αηδίες. Δεκτόν, καμία αντίρρηση. Τις ταινίες όμως δεν τις κρίνουμε ιδεολογικά, αλλά στο κατά πόσο πέτυχαν τον στόχο τους. Και για μένα τα Μάτριξ πέτυχαν 100%.
Η πρώτη ταινία άρεσε περισσότερο γιατί ήταν πολύ κοντά στην αρχετυπική πορεία του ήρωα και μπορούσαμε όλοι να ταυτιστούμε. Ο Neo ήταν ένας απλός άνθρωπος που αγνοούσε ότι αυτό που θεωρούσε πραγματικότητα ήταν στην ουσία ψευδαίσθηση και σιγά σιγά συνειδητοποιούσε την αποστολή του. Αυτό όμως ήταν και το ΜΟΝΟ βασικό θέμα της πρώτης ταινίας και ήταν περισσότερο σαφής. Οπότε, έχοντας κατακτήσει αυτό, μπορούσες εύκολα να κάτσεις και να απολαύσεις ίσως τη συγκλονιστικότερη περιπέτεια όλων των εποχών. Βέβαια, και η ταινία αυτή ήθελε να τη δεις και μια δεύτερη φορά για να μπεις πλήρως στο νόημα.
Στη δεύτερη ταινία, ομολογώ πως όταν την είδα για πρώτη φορά, δεν κατάλαβα τίποτα. Όχι ο Merovingean, που δεν είναι άνθρωπος αλλά πρόγραμμα, το ίδιο και η Προφήτης, όχι ο Αρχιτέκτονας που σχεδιασε το Μάτριξ, ο Neo που δεν είναι ο μοναδικός, αλλά ο 6ος στη σειρά σωτήρας, ο Κλειδοκράτορας, ο Agent Smith που βγήκε από το σύστημα και άρχισε να κλωνοποιεί τον εαυτό του, κλπ. Χάος. Λες, τι γίνεται εδώ πέρα, άκρη δεν βγάζω. Βλέποντας όμως και την τρίτη ταινία με το αλά Σταύρωση του Χριστού φινάλε, είπα κάτι παίζεται εδώ, δεν μπορείς να τις πετάξεις αυτές τις ταινίες. Κι άρχισα να τις βλέπω και να τις ξαναβλέπω. Κάθε φορά που τις έβλεπα, καταλάβαινα όλο και περισσότερα πράγματα. Μέχρι που κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτές οι ταινίες είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ.
Μετά από το Μάτριξ λοιπόν, τι περιπέτεια να δεις; Το Iron Man; Πολύ ωραίο και χορταστικό, αναμφίβολα. Το Μάτριξ όμως ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχυ, που πλέον έχω πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Βέβαια, οι αδερφοί Wachowski δεν μπόρεσαν - προς το παρόν τουλάχιστον - να κάνουν κάτι ανάλογο, με εξαίρεση ίσως το V for Vendetta, εν μέρει. Από την άλλη βέβαια, πόσα Μάτριξ να βγάλεις; Γίνεται;

Ρούλα Κορομηλά και Πόπη Διαμαντάκου

Βγήκε η Πόπη Διαμαντάκου, η τηλεκριτικός των Νέων, και σχολίασε αρνητικά την επανεμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά στην τηλεόραση. Το τι άκουσε μετά από αυτή την κριτική της, δεν λέγεται. Τι γεροντοκόρη, τι ανέραστη, τι κακοήθης, τι ότι έχει κάνει τη χολή επάγγελμα, τι κομπλεξική... Να στενοχωρηθεί η ίδια η Ρούλα που την αφορά άμεσα το θέμα και να κάνει τέτοιες δηλώσεις, μπορώ να το κατανοήσω και να το συγχωρήσω. Κανείς μας ίσως δεν είναι τόσο αντικειμενικός με τον εαυτό του ώστε να είναι έτοιμος να δεχθεί και να αναλύσει μια σκληρή κριτική. Αλλά εδώ βγήκε η zougla και το yupi (κυρίως αυτό) και ανέλαβαν το ρόλο του ντόπερμαν, ορμώντας να ξεκοιλιάσουν την κα Διαμαντάκου. Τι σημαίνει αυτό;
Δεν έχω διαβάσει πολλές κριτικές της κας Διαμαντάκου, οπότε δεν μπορώ να έχω συνολική άποψη για το είδος της κριτικής της. Διάβασα όμως την κριτική της για την τελευταία εμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά και ομολογώ ότι δεν μου φάνηκε καθόλου χυδαία. Ναι, χαρακτήρισε θλιβερό το θέαμα μιας παρουσιάστριας να θέλει να ανακτήσει την χαμένη νιότη της και τα περασμένα μεγαλεία της. Άδικο έχει; Το ότι η Ρούλα μπορεί να είναι γενικώς συμπαθής, το ότι μπορώ να συμπονέσω έναν άνθρωπο που επιθυμεί διακαώς να ανακτήσει την χαμένη αίγλη του, το ότι δηλαδή συναισθηματικά μπορώ να την καταλάβω, αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι η Ρούλα δεν αποχώρησε οικειοθελώς από την τηλεόραση, αλλά εκδιώχθηκε λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Και μάλιστα είναι αξιέπαινη που όλα αυτά τα χρόνια κράτησε πολύ χαμηλό προφίλ και επέλεξε την αποχή, διότι έδειχνε πως έπιασε το μήνυμα.
Θα μου πείτε, θα εμποδίσουμε έναν άνθρωπο να επανέλθει, να κάνει μια νέα προσπάθεια; Όχι βέβαια. Και της ευχόμαστε καλή επιτυχία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή επέστρεψε η συμπαθέστατη Ρούλα, πρέπει όλοι να κάνουμε τεμενάδες και να μιλήσουμε για θρίαμβο, όπως φαίνεται να θέλει το yupi. Γιατί δεν αρκέστηκαν να γράψουν καλά λόγια για τη Ρούλα και να αφήσουν την κα Διαμαντάκου να πει κι εκείνη τη γνώμη της, αφήνοντας τον κόσμο να αποφασίσει; Η οποία (Διαμαντάκου) στο φινάλε, και ικανή την είπε και επαγγελματία την είπε. Ποιος ο λόγος αυτής της επίθεσης που είναι πολύ πιο χυδαία από αυτήν που έγραψε η κα Διαμαντάκου για τη Ρούλα;
Τα συμπεράσματα που έβγαλα απο αυτήν την επίθεση είναι τα εξής: α) Έχουν και προσωπικά με την κα Διαμαντάκου από παλιότερες κριτικές της και άρπαξαν τώρα την ευκαιρία να της τα χώσουν χοντρά, όπως ήθελαν να κάνουν καιρό. β) Η Ρούλα έχει αρκετούς φίλους στα μέσα ενημέρωσης, που είναι έτοιμοι να την υπερασπιστούν. Λογικό. Αυτή τη στιγμή όμως η Ρούλα δεν έχει ανάγκη από φίλους, που θα την βρουν ωραία και καλή όπως και να εμφανιστεί, ό,τι και να πει, αλλά από εχθρούς. Από ανθρώπους που δεν είναι με το μέρος της λόγω προσωπικής συμπάθειας. Αν στηρίζεται στον Κωστόπουλο και στον Τριανταφυλλόπουλο, που θα της γράψουν διθυράμβους, είναι χαμένη από χέρι. Η Ρούλα επιχειρεί αυτή τη στιγμή κάτι πάρα πολύ δύσκολο, που λίγοι άνθρωποι έχουν πετύχει. Επομένως, χρειάζεται καθαρό μυαλό και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ. Χρειάζεται ανθρώπους που θα επισημαίνουν τα λάθη της, όχι ανθρώπους που θα τα βρίσκουν όλα σωστά.
Όσον αφορά στην κριτική του κου Αχιλλέα Σπανού στο yupi, πραγματικά πώς να την περιγράψει κανείς. Σύμφωνα με τον κο Σπανό η κα Διαμαντάκου είναι μια γεροντοκόρη που δεν έχει κανονική δουλειά (ενώ έχει εκείνος, κατάλαβες;) ούτε κάνει βόλτες όπως κάνει ο νορμάλ κόσμος (ωραίο επιχείρημα, είμαι σωστός άνθρωπος γιατί κάνω βόλτες, ήμαρτον!), αλλά περνάει την ώρα της βλέποντας Κους Κους και Love Bites. Πρώτον, δεν βλέπει μόνο αυτά, αλλά βλέπει γενικώς τηλεόραση, γιατί γι'αυτό πληρώνεται. Αυτή είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ της. Δεν επιλέγει αυτή τι θα παίξει η τηλεόραση. Αντίθετα εσείς κε Σπανέ, επιλέξατε να εμφανίζονται τα άρθρα σας σε μια ιστοσελίδα που έχει για πρώτο θέμα τη σχέση της Σταματίνας Τσιμτσιλή με τον Θέμη Σοφό. Μιλάμε για υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία, έτσι; Ευτυχώς που υπάρχει και ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, με τις γνώσεις του και την ιστορία του, να σώζει κάπως τα προσχήματα, διαφορετικά δεν θα διέφερε σε τίποτα η ιστοσελίδα σας από το Κους Κους. Θα μου πείτε κάπου πρέπει να εργαστείτε, από κάπου πρέπει να πληρώνεστε, δεν θα υποδείξετε εσείς το περιεχόμενο των αναρτήσεων στο yupi ή τα άρθρα στα περιοδικά που τυχόν εργάζεστε. Το ίδιο όμως κάνει και η κα Διαμαντάκου, γιατί λοιπόν διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας;

Η Κληρονόμος, η Νήσος και η Ψυχή Βαθιά

Ο ελληνικός κινηματογράφος θέλει και προσπαθεί να ξεκολλήσει από τον βούρκο. Μετά από την δεκαετία του 80, όπου τηλεόραση και κινηματογράφος βρέθηκαν στο απόλυτο ναδίρ, σιγά-σιγά από τη δεκαετία του 90 ο κινηματογράφος άρχισε να κάνει προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από τη θανατηφόρα πολιτική των κρατικών επιχορηγήσεων και από τη φιλοσοφία του στυλ "όσο λιγότεροι θεατές, τόσο καλύτερη η ταινία". Το πώς κατάφερε μια σταρ του Broadway και εν μέρει του Χόλιγουντ (Μελίνα Μερκούρη) να συνδέσει το όνομά της, ως Υπουργός Πολιτισμού, με αυτή την παρακμή, δείχνει πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να φέρει η ιδεολογία όταν αυτή επιβάλλεται στην τέχνη.
Είδα τρεις σχετικά πρόσφατες ελληνικές ταινίες, από τις οποίες οι δύο φτιάχτηκαν με τη λογική να μπει ο κόσμος στις αίθουσες, ενώ η τρίτη έμεινε κολλημένη στην παλιά αισθητική. Κι αυτή που έμεινε κολλημένη είναι η Ψυχή Βαθιά του Παντελή Βούλγαρη. Ο Παντελής Βούλγαρης - και είναι γνωστό αυτό - ξεκίνησε από τον Φίνο. Βέβαια, μετά ήρθε η δεκαετία του 70 και του 80, οι Έλληνες κινηματογραφιστές ξαφνικά το είδαν Γκοντάρ και Παζολίνι και μέσα σ'αυτούς και ο Βούλγαρης που δεν ήθελε να υστερήσει και αποφάσισε να αποποιηθεί το "βρωμερό" παρελθόν του. Βέβαια, προς τιμήν του, δεν έφτασε ποτέ στις ακρότητες των άλλων, αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να φτιάξει ένα ΒΑΡΕΤΟ σινεμά. Και μη μου πείτε για τα Πέτρινα Χρόνια. Αν αύριο παιχτεί σε κάποιο κανάλι, θα κλειστείτε μέσα για να το δείτε; Πολύ αμφιβάλλω.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβε ο Βούλγαρης και απ' αυτό υποφέρει και η τελευταία ταινία του, είναι το σενάριο. Ό,τι θέμα και να έχει η ταινία σου, θα πρέπει αυτό να υποστηρίζεται σεναριακά. Η Ψυχή Βαθιά ως ταινία είναι απαράδεκτη. Μην παρασύρεστε από τυχόν καλές κριτικές που διαβάσατε. Δυστυχώς, όπως και σε όλους τους κλάδους, οι κριτικοί έχουν πλέον πάρε-δώσε με τους σκηνοθέτες. Και, κακά τα ψέματα, δύσκολα θα γράψεις κακή κριτική για τον άνθρωπο με τον οποίο έπινες καφέ χθες το απόγευμα. Και σχέσεις να μην έχεις, ο καλλιτεχνικός χώρος είναι πολύ μικρός και όλοι γνωρίζονται λίγο-πολύ. Εγώ λοιπόν που δεν γνωρίζω τον κο Βούλγαρη, έχω να πω ότι η ταινία του δεν βλέπεται. Το έτρεξα στο γρήγορο, δεν αντεχόταν. Να μη μιλήσω για καθοδήγηση ηθοποιών και παίξιμο, ήταν για γέλια τελείως. Την καλή ταινία, ξαναλέω, δεν την κάνει το σοβαρό θέμα της.
Η άλλη ταινία που είδα ήταν η Κληρονόμος με τη Σμαράγδα Καρύδη. Αίσχος, με μια λέξη. Όχι τίποτα, για μη λέτε ότι τα έχω βάλει μόνο με τους ψευτοκουλτουριάρηδες. Τα βάζω και με τους εμπορικούς, ωραιότατα, χωρίς πρόβλημα. Χρόνια είχα να δω βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80 και ευχαριστώ τη Σμαράγδα Καρύδη που μου την ξαναθύμισε. Από πού να το πιάσω και από πού να τ'αφήσω. Για άλλη μια φορά, ο πολύ συμπαθής Πέτρος Λαγούτης δεν μπορεί να βρει έναν ρόλο της προκοπής. Η Σμαράγδα Καρύδη καλά θα κάνει να αρχίσει να ανησυχεί. Η Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου κάποτε θα ξεχαστεί και όσο παίζει σε τέτοιες ταινίες ή γυρίζει σήριαλ σαν εκείνο το θεόχαζο με τον Αθερίδη, η όποια καλή εικόνα έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας, θα εξαφανιστεί.
Η τελευταία ταινία που είδα ήταν η Νήσος. Μμμμ... Εδώ έχουμε καλή προσπάθεια. Βέβαια, πήγαινε για μαύρη κωμωδία ή κάτι τέτοιο, και δεν πέτυχε απόλυτα. Αλλά βλεπότανε. Και βλεπότανε πολύ άνετα. Και με ενδιαφέρον, μπορώ να σου πω. Και είχε και ένα πολύ καλό cast, με πρώτο και καλύτερο τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Πάρα πολύ καλός ο Βλαδίμηρος. Τον θυμάται άραγε κανείς από τις Βαρβαρότητες, εκείνη τη χαζομάρα του Αντέννα με τη Χρύσα Ρώπα; Ενώ η Ρώπα έμεινε ίδια κι απαράλλαχτη, δοκιμάζοντας πολύ συχνά τα νεύρα μας με τις τσιρίδες της που η ίδια αποκαλεί ερμηνεία, ο Κυριακίδης εξελίχθηκε σε κάτι πολύ καλό. Είναι απόλαυση.

Εραστής δυτικών προαστίων

Ποτέ δεν συμπάθησα τον Λευτέρη Καπώνη. Πολυγραφότατος, αλλά με τη μία μετριότητα να διαδέχεται την άλλη. Αν εξαιρέσεις το "Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" όπου υπήρχε όμως η περσόνα του Ακάλυπτου, η οποία έσωζε τα προσχήματα, όλες οι υπόλοιπες σειρές του κυμαίνονται από την ανοησία έως την αδιαφορία. Και ξαφνικά έρχεται το "Εραστής Δυτικών Προαστίων" και ξεχωρίζει. Το οποίο για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη.
Καταρχάς, είναι μια σειρά που έχεις κάθε λόγο να την κατακρεουργήσεις. Όλα τα κλισέ είναι μαζεμένα. Ο φτωχός πλην τίμιος νέος που ερωτεύεται την πλούσια κοπέλα, αλλά αντιδρά ο πατέρας της που τον βλέπει ως προικοθήρα. Αστείο, δεν είναι; Μόνο τις παλιές ελληνικές ταινίες να υπολογίσεις, σκέψου πόσες φορές έχουμε δει αυτό το θέμα. Πόσο μάλλον στις μέρες μας που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν αυτές οι διαχωριστικές γραμμές, όχι τόσο έντονα τουλάχιστον. Κι όμως για μια ακόμη φορά το κλισέ λειτούργησε. Γιατί;
Νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δύναμη του "δοκιμασμένου". Ορισμένες συνταγές πάντα θα έχουν απήχηση, γιατί ακριβώς έχουν μια πρωτόγονη, σχεδόν αρχετυπική δύναμη. Αφορούν σε θέματα που ο θεατής θέλει να δει, γιατί σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο τον αγγίζουν. Ακόμα και κακοφτιαγμένα πράγματα (βλ. Ονειροπαγίδα) γνωρίζουν κάποια επιτυχία, ακριβώς λόγω της δοκιμασμένης συνταγής (αν ξανακούσω τον Καραμίχο ή τη Σολωμού να λένε "Έλα μου", θα σπάσω την τηλεόραση!).
Η σειρά "Εραστής δυτικών προαστίων"σχολιάστηκε αρνητικά από πάρα πολλούς όταν πρωτοπαίχτηκε, ακριβώς γιατί, κατά τη γνώμη μου, κόλλησαν στο θέμα της. Εγώ διαφωνώ. Το ζήτημα δεν είναι το θέμα μιας σειράς, αλλά το πώς το παρουσιάζεις. Ο Καπώνης νομίζω σεβάστηκε απόλυτα τη "συνταγή". Δεν προσπάθησε να πρωτοτυπήσει ούτε να πουλήσει εξυπνάδα, αλλά έδειξε ότι δεν ντράπηκε που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό και τήρησε τους κανόνες. Επίσης, στάθηκε τυχερός στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, που πραγματικά σπάνια έχω δει σε τηλεοπτικά ζευγάρια τέτοια ερωτική χημεία.
Ασφαλώς και δεν πρόκειται για καμιά σειρά που άλλαξε την πορεία της τηλεόρασης. Αλλά εμένα προσωπικά με έπεισε ότι αντιμετώπισε με σοβαρότητα το χιλιοειπωμένο. Και για μένα, κέρδισε.

Chart Show - Τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο

Αυτή ήταν μια καλή εκπομπή, κυρίως γιατί είναι τόσο γνωστά αυτά τα τραγούδια που δεν θα μπορούσε να γίνει κάποιο λάθος στην επιλογή. Κάποια ίσως ξεχάστηκαν, κάποια παραλείφθηκαν, αλλά δεν πειράζει. Το καλό με τις εκπομπές αυτές της Ναταλίας Γερμανού, παρόλο που έχω πολλές φορές αντιρρήσεις για το πώς καταρτίζονται τα διάφορα charts, είναι ότι μαθαίνουμε κάποιες πληροφορίες για τα τραγούδια που επιλέγονται, που δεν είναι ίσως ευρέως γνωστές.
Τι δεν μου άρεσε; Ο Φώτης Μεταξόπουλος, που σχολίασε αρκετά τραγούδια. Κύριε Μεταξόπουλε, σας αγαπώ, σας εκτιμώ, αλλά μάλλον δεν καταλάβατε ότι η εκπομπή δεν ήταν για σας. Σε κάθε τραγούδι που σχολίαζε, έλεγε κάτι για τον εαυτό του. Εδώ έκανα χορογραφία, ο Ηλιόπουλος με πήρε για να κάνω αυτό, θυμάμαι ο τάδε μου είπε εκείνο, δεν χρειάστηκε ποτέ να χορογραφήσω τη Ρένα... Σχεδόν σε κάθε του σχόλιο έλεγε κάτι για τον εαυτό του. 'Αστοχος.
Εκείνος όμως που δεν σταματάει να με απογοητεύει με κάθε εμφάνισή του είναι ο Μίμης Πλέσσας. Αυτή η γλυκανάλατη φωνή που λέει όλο εξυπνάδες, με την κακή έννοια, και που κρύβει μια τέτοια αλαζονεία, μια αυταρέσκεια, έχει καταντήσει πλέον εκνευριστική. Κε Πλέσσα μου, είστε πολύ καλός και πρώτος εγώ σας βγάζω το καπέλο για τα δεκάδες πολύ ωραία τραγούδια που έχετε γράψει. Αλλά Χατζιδάκις δεν είστε και δεν θα γίνετε ποτέ. Ούτε Ξαρχάκος. Για το δικό σας το καλό, ελπίζω να το γνωρίζετε αυτό και να μην τρέφετε αυταπάτες. Επιτέλους, δεν είστε ο Θεός επί της γης. Μπορεί να μην το λέτε, αλλά η συμπεριφορά σας αυτό δείχνει. Κι επιτέλους μιλήστε σαν άνθρωπος, απλά, φυσιολογικά, όπως θα μιλούσατε σε έναν γνωστό σας. Ο τρόπος που μιλάτε βγάζει μεγάλη ψευτιά, δεν το καταλαβαίνετε; Είστε ο ορισμός του "δήθεν".
Θα μου πείτε, με ποιο δικαίωμα κάθομαι και σχολιάζω έναν Μίμη Πλέσσα... Γιατί όχι; Όλος αυτός ο κόσμος που έκραζε και κράζει τη Βουγιουκλάκη, με ποιο δικαίωμα το κάνει; Μήπως η Βουγιουκλάκη δεν είχε ταλέντο; Για όποιον έχει αντίρρηση, ας ξαναδεί τη Μανταλένα. Εκπληκτική, με μία λέξη. Ήταν όμως άδικη η κριτική ότι έβγαινε εντελώς ψεύτικη για πολλά χρόνια στις συνεντεύξεις της; Όχι. Έτσι είναι.
Επαναλαμβάνω ότι ασκώ κριτική στη συμπεριφορά του και όχι στο ταλέντο του. Και ο Κώστας Πρέκας βγαίνει και γελοιοποιείται στα μεσημεριανά. Είναι μεγάλος ηθοποιός όμως και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δείτε τον στον Επαναστάτη Ποπολάρο και θα καταλάβετε. Την πήρε την ταινία και τη σήκωσε, όχι αστεία.
Γενικά, μια πολύ ωραία εκπομπή πάντως. Ανατρίχιασα όταν άκουσα τον Χάρη Ασημακόπουλο να διηγείται την ιστορία που ο πρωταγωνιστής από το μιούζικαλ Σικάγο προσκύνησε τον Γιάννη Δαλιανίδη, καθώς τον διδάσκονται στις σχολές τους. Για σκέψου... Κι εμείς εδώ τον υποτιμούσαμε για χρόνια...
Και τέλος, για του λόγου του αληθές, ότι δηλαδή εκτιμώ τον συνθέτη Πλέσσα, να ένα πολύ ωραίο τραγούδι του από την κάκιστη όμως ταινία του Νίκου Φώσκολου "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", όπου οι διάλογοι ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Το τραγούδι όμως του Πλέσσα είναι ωραιότατο.

Στο παρά πέντε

Άρχισε να παίζεται σε επανάληψη και το Στο παρά πέντε. Δεν θα αναφερθώ στις αρετές της σειράς, οι οποίες είναι γνωστές, εξάλλου ο Καπουτζίδης είχε δείξει τις πολύ μεγάλες ικανότητές του από τις Σαββατογεννημένες. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο φινάλε της σειράς, γιατί ΚΑΙ εδώ ο Καπουτζίδης φαίνεται να υπερέχει συγκριτικά με τους υπόλοιπους.
Ήδη σε παλαιότερη ανάρτηση αναφέρθηκα στο παντελώς άστοχο φινάλε της Ντόλτσε Βίτα. Έτσι όπως τελείωσε, ήταν σαν να μας έλεγαν οι σεναριογράφοι, δύο χρόνια σας κοροϊδεύαμε, δεν είχαμε κάποιον μεγάλο έρωτα, αλλά μια αρπαχτή. Ειδικά, όταν έβαλαν τη Χριστίνα να επαναλαμβάνει την ίδια ιστορία με τον Μάριο Αθανασίου, εγώ προσωπικά ξενέρωσα εντελώς. Για τους Δύο Ξένους, ούτε λόγος. Είτε έπρεπε να συνεχιστεί η σειρά και τρίτη σεζόν είτε να τεκμηρίωναν καλύτερα το happy end. Δεν γίνεται η άλλη μόλις να έχει κάνει γάμο, να μην έχει λυθεί κανένα από τα προβλήματα της σχέσης της με τον Σεργιανόπουλο και μόνο επειδή τον βλέπει μπροστά της να πέφτει στην αγκαλιά του.
Αλλά και το Είσαι το ταίρι μου είχε αρκετά προβλήματα. Έπρεπε καταρχάς να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με την οικογένεια, όπου να τους αποκαλύπτει η Βίκυ Σταυροπούλου όλη την αλήθεια. Χάσαμε μια πραγματικά πολύ δυνατή δραματική σκηνή, που έλειπε από τη σειρά και κακώς τη φοβήθηκε ο Παπαπέτρου. Κι εκείνο με τη μοτοσυκλέτα, καλό αλλά λίγο.
Ο Καπουτζίδης, όμως, μας προσέφερε ένα εξαιρετικά πλούσιο φινάλε, που πραγματικά σου έδινε την αίσθηση της πληρότητας και της ολοκλήρωσης. Η όλη ιστορία με τις γιαγιάδες ήταν εκπληκτική. Πολλοί βέβαια είπανε, μας έκανε δύο χρόνια να γελάμε και ξαφνικά θυμήθηκε το κλάμα. Εγώ διαφωνώ. Ήταν υπέροχο. Η σωστή κωμωδία πρέπει να έχει και κάποια δραματικά στοιχεία για να της δώσεις μια αληθοφάνεια. Η δε σκηνή του Σπύρου με τη Θεοπούλα, που μόλις έχει δει το φέρετρο και προσπαθούν να πιάσουν κουβέντα με τα κουτσομπολιά της γειτονιάς, όπως έκανε η Θεοπούλα με τη νεκρή γιαγιά, ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ. "Δεν τα ξέρω εγώ αυτά Θεοπούλα..." "Αχ, δεν τα ξέρεις..." Και προδίκαζε και το τέλος της Θεοπούλας. Και πολύ έξυπνο που τις έβαλε να αναλαμβάνουν ρόλο παρόμοιο με της Αμαλίας.
Επίσης, πολύ ωραία η πραγματική ιστορία της Αμαλίας, πολύ ωραία τακτοποίησε τις δύο συμπεθέρες που δεν τις χώρισε, αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Η μόνη παραφωνία ήταν η επανασύνδεση της Ντάλιας με τον Αλέξη, που έγινε εντελώς πρόχειρα. Ανοίγει την πόρτα, βλέπει τα παιδιά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ο Καπουτζίδης δήλωσε πως τους ήθελε χωρισμένους και μετά από καθολική απαίτηση του κοινού, τους τα έφτιαξε τελικά. Οπότε εξηγείται κάπως η προχειρότητα. Γενικά όμως, η ιστορία της Ντάλιας με τον Αλέξη είχε αρκετά κενά. Ποτέ δεν καταλάβαμε απόλυτα τους ενδοιασμούς της Ντάλιας και γιατί αντιδρούσε τόσο έντονα. Τέλος πάντων.

Υ.Γ. Μετά το τελευταίο επεισόδιο, στην Ανατροπή, ο Καπουτζίδης δήλωσε πως ο ρόλος της Ντάλιας ήταν γραμμένος αρχικά για μια πιο ώριμη γυναίκα και προόριζε τον ρόλο για την Κάτια Δανδουλάκη, η οποία όμως είχε συμβόλαιο τότε με την Βέρα στο Δεξί. Παρόλο που τώρα βέβαια έχουμε ταυτίσει τη Ντάλια με την Σαμαράγδα Καρύδη, θα ήθελα να έχω δει αυτή την εκδοχή. Νομίζω πως ήταν μια χαμένη ευκαιρία για την Κάτια Δανδουλάκη, όπου θα μας έδειχνε ένα διαφορετικό πρόσωπο, που θα της άνοιγε τις πόρτες και για άλλου τύπου σειρές πλην των καθημερινών. Κρίμα.