The Karate Kid, Salt

Δεν ξέρω αν έχετε δει το ορίτζιναλ Karate Kid, τη δεκαετία του 80. Αν το έχετε δει, μην δείτε αυτό το ριμέικ. Μα τόσο ίδιο πια; Μιλάμε για απίστευτης έκτασης αντιγραφή. Καμία απολύτως πρωτοτυπία. Το ότι το καράτε έγινε κουνγκ φου και η δράση μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Ασία, δεν λέει τίποτα. Το παιδί που αλλάζει ξαφνικά περιβάλλον λόγω της μητέρας του, που τρώει ξύλο από τους συμμαθητές του, ο δάσκαλος που αποφασίζει να τον βοηθήσει και που έχει τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα, το ίδιο στυλ μαθημάτων που προκαλεί αρχικά αγανάκτηση στον μαθητή, οι θεραπευτικές ικανότητες του δασκάλου, η συμμετοχή στο τουρνουά, όλα, όλα, όλα... Απολύτως τίποτα το καινούριο και μάλιστα λείπει εκείνη η φρεσκάδα της ορίτζιναλ ταινίας.
Τώρα γιατί γράφονται τόσο καλά πράγματα για την ταινία αυτή και γιατί τέτοιος θαυμασμός για τον γιο του Γουίλ Σμιθ, αδυνατώ να καταλάβω. Μόνο αν δεν έχετε δει το ορίτζιναλ πηγαίνετε να δείτε αυτό το ριμέικ. Γιατί αλλιώς θα ξέρετε ακριβώς, μα ακριβώς, τι θα επακολουθήσει.

Το Salt είναι μια αμερικάνικη περιπέτεια καλοκαιριού, αρκετά καλοφτιαγμένη. Ωραία η Αντζελίνα, καλογυρισμένη η ταινία, πολλές οι ανατροπές, αλλά βιομηχανοποιημένη ταινία, σαν τραγούδι του Φοίβου. Της λείπει δηλαδή η ψυχή, αυτό το κάτι που δίνει άλλες διαστάσεις σε μία περιπέτεια, όπως έγινε με τον Εξολοθρευτή ας πούμε. Καλύτερα να τη δείτε σε DVD, παρά σε κινηματογραφική αίθουσα, περνάμε και περίοδο κρίσης.