Το Νησί

Οι θεαματικότητες του Νησιού - προς το παρόν - είναι πράγματι απίστευτες. Όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γενικότερο τηλεοπτικό σκηνικό. Σε μια σεζόν με ελάχιστα καινούρια σήριαλ, το Νησί παίζει μόνο του, χωρίς ανταγωνισμό. Ο τηλεθεατής δεν έχει και πολλές επιλογές και καθώς διψάει για ελληνικό προϊόν - και καλά κάνει - πέφτει με τα μούτρα στα λίγα ελληνικά ψίχουλα που του προσφέρουν τα κανάλια. Έχουμε γυρίσει δηλαδή σε εποχές ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Από την άλλη, η σειρά αυτή προωθήθηκε έντονα από το Μέγκα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασίζεται σε ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο και έχει ένα εξαιρετικά "εμπορικό" θέμα. Και μόνο στο άκουσμα "Σπιναλόγκα", το βγάζεις το χαρτομάντηλο.
Περίμενα και το δεύτερο επεισόδιο για να σχηματίσω μια πρώτη άποψη, αλλά δεν καταστάλαξα ακόμα. Είναι φανερό ότι η σειρά αυτή έγινε με τη λογική του "ποιοτικού" σήριαλ και αυτό φάνηκε από τις αρχικές αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου. "Τέτοια σειρά δεν έχω ξαναδεί, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση" κλπ. Όλες αυτές τις δηλώσεις τις βρήκα απίστευτα υπερβολικές. Και σχεδόν "στημένες". Θέλω να πω, πώς είναι ο ηθοποιός που ξέρει ότι θα κερδίσει το Όσκαρ με βάση όλα τα προγνωστικά και ανεβαίνει να το παραλάβει, διαβάζοντας τον από καιρό έτοιμο λόγο του; Έτσι κι εδώ. Όλες αυτές οι δηλώσεις μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήταν έτοιμες από πριν. Ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε προδικάσει την "ποιότητα" αυτού του σήριαλ, πριν καν δει το πρώτο επεισόδιο. Και μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, έτρεξαν να μας ανακοινώσουν τους διθυράμβους τους.
Αυτά βέβαια, δεν πρέπει να μας επηρεάζουν, οπότε πάμε στο ίδιο το σήριαλ. Βλέπεται; Βλέπεται. Ναι, είναι φτιαγμένο με τη λογική του δήθεν "ποιοτικού" σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν φτάνει στις ακρότητες αυτού, ώστε να διώξει τον κόσμο. Δεν είναι και ταινία του Βούλγαρη, δεν φτάνει δηλαδή σε τέτοια ποιοτική υποκρισία. Κρατάει την "ποιότητα" σε λογικά πλαίσια για να μην αλλάξει ο κόσμος κανάλι. Εκεί που μοιάζει με αυτές τις ταινίες, είναι η έμφαση στην εικόνα και όχι στο κείμενο. Εγώ που ως θεατής είμαι καθαρά της σχολής κειμένου, έχω πρόβλημα με αυτό. Για παράδειγμα, η παρατεταμένης διάρκειας τελυεταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου, με τη Λέχου να εγκαταλείπει το σπίτι της και να πηγαίνει στη Σπιναλόγκα, δεν κατάφερε να με συγκινήσει τόσο, πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τη Λέχου. Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω ως άνθρωπο από το πρώτο επεισόδιο μόνο με τις δυο-τρεις σκηνές που είχε. Αυτή θα ήταν μια τέλεια σκηνή για το τέλος του πρώτου κύκλου επεισοδίων π.χ., εκεί γύρω στα Χριστούγεννα. Να έχω προλάβει ως θεατής να ταυτιστώ με το δράμα του ρόλου. Το ίδιο και στο δεύτερο επεισόδιο με τη συγκινητική σκηνή της επανασύνδεσης Μάινα-Λέχου. Ωραία, αγαπιούνται, αλλά αυτό το ξέρω θεωρητικά, δεν γνωρίζω τίποτα για τη σχέση τους, για να μπορέσω να γίνω κοινωνός της συγκίνησης.
Βέβαια, μου είπαν ότι και στο βιβλίο - που δεν το έχω διαβάσει - αυτές οι σκηνές γίνονται γρήγορα. Μπορεί, αλλά το πρόβλημα για μένα παραμένει. Στα συν της σειράς, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Μάινα-Λέχου. Ο Μάινας, έτσι κι αλλιώς, θεωρώ πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός σε όλα τα είδη. Η Λέχου νομίζω πως βρήκε τον ρόλο που της ταιριάζει. Ποτέ δεν μου άρεσε σε κωμωδία (όχι ότι ήταν κακή - αδιάφορη μάλλον) και δεν νομίζω ότι της ταιριάζει ούτε το σπαρακτικό δράμα. Έχει αυτή τη σοβαρή, αριστοκρατική ομορφιά και αυτοί οι ρόλοι, της ας πούμε "ελεγχόμενης συγκίνησης" (δράμα μεν, αλλα δεν πέφτω και στα πατώματα) της πάνε πολύ.
Θα περιμένω την εξέλιξη της σειράς για να διαμορφώσω μια πιο συνολική και εμπεριστατωμένη άποψη. Η μέχρι τώρα θέση μου είναι πως είναι καλό μεν, αλλά δεν κόβεις και φλέβα.

Ρένος Χαραλαμπίδης - Λες και το΄ξερες

Πέτυχα χθες στο ζάπιγκ το νέο τηλεπαιχνίδι του Άλφα "Λες και το'ξερες" με παρουσιαστή τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Εντάξει, πρόκειται περί ανοησίας, αναμενόμενο ήταν αυτό, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι γνώσεων. Θεωρητικά, σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο και γι'αυτό επιλέχθηκαν ως "παίκτες" αυτοί που επιλέχθηκαν.
Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Γιώργος Χατζηπαύλου ήταν, θα έλεγα, συμπαθείς και μετρημένοι. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες και ειδικά ο Χατζηπαύλου είπε και κανα δυο πετυχημένα.
Η Κατερίνα Ζαρίφη μου θύμισε αυτό που είπε η Laura Linney στην Gabourey Sidibe (ξέρετε, η κοπέλα από το Precious) στο πρώτο επεισόδιο της νέας αμερικάνικης σειράς The Big C. Την πιάνει στην άκρη και της λέει: " Κοπέλα μου, σε αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να είσαι και παχιά και bitch συγχρόνως. Βλέπεις τι κάνουν οι υπόλοιποι παχουλοί; Προσπαθούν με το χιούμορ να κερδίσουν τους ανθρώπους που "χάνουν" λόγω της εμφάνισής τους. Μια πανέμορφη, λεπτή κοπέλα μπορεί να είναι bitch, γιατί έχει αυτή την πολυτέλεια. Εσύ, δεν μπορείς." Αυτή τη συμβουλή φαίνεται πως ακολούθησε και η Ζαρίφη και πράγματι κάνει πολύ καλά. Πέφτει όμως σε δύο ατοπήματα, που είναι πολύ συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρώτον, είναι πανταχού παρούσα. Δεν έχει μέτρο, είναι τέτοια η ανάγκη της να ξεστομίζει ατάκες ώστε να γίνεται συμπαθής, που μιλάει συνεχώς και από ένα σημείο και μετά κουράζει. Δεύτερον, έκανε ένα αστείο για το βάρος της. Ελπίζω να μην το συνεχίσει και βρεθούμε μπροστά σε μια δεύτερη Έλντα Πανοπούλου, που δεν περνούσε μέρα που να μην σχολιάσει τα κιλά της. Όσο πιο πολύ σατιρίζει κανείς ένα χαρακτηριστικό του, τόσο αποδεικνύει πως έχει τεράστιο πρόβλημα μ'αυτό. Δείχνουμε και καλά άνεση προς τα έξω για να κρύψουμε πόσο αληθινά μας πληγώνει.
Τον άλλον, τον Καβνιωτόπουλο, δεν τον ήξερα πριν και τι καλά που έκανα. Έλεγε πραγματικά τη μία κρυάδα πίσω από την άλλη. Απαράδεκτος. Αν αυτό λέγεται χιούμορ, τη βάψαμε. Θα του πρότεινα να πάει στο Ράδιο-Αρβύλα. Εκεί θα εκτιμήσουν το "πηγαίο κωμικό του ταλέντο".
Κι ερχόμαστε στον Ρένο Χαραλαμπίδη. Όταν πρωτοείδα αυτό το "στυλάκι" του στο Κάτι τρέχει με τους δίπλα, υπέθεσα ότι είναι ένα στυλάκι που υιοθέτησε για τον συγκεκριμένο ρόλο. Μέγα λάθος. Όποτε τον ξαναείδα έκτοτε, κουβαλάει μονίμως το ίδιο στυλάκι. Μα ακριβώς το ίδιο, όποιος κι αν είναι ο ρόλος. Έτσι όμως δεν λέγεσαι ηθοποιός, λέγεσαι John Malkovich. Κι άντε ο Μάλκοβιτς βρήκε και κάνα δυο ρόλους που να ταιριάζουν σε αυτό το στυλάκι. Ο Ρένος θα βρει; Αμφιβάλλω.
Κι έτσι είχα μεγάλη περιέργεια να τον δω στο τηλεπαιχνίδι αυτό για να ακούσω την πραγματική φωνή του, πώς δηλαδή μιλάει ως κανονικός άνθρωπος, χωρίς ρόλο. Φευ. Ακόμα και στο τηλεπαιχνίδι μιλάει με αυτό το ψεύτικο στυλ. Προφανώς το βλέπει σαν ρόλο, τι να πω... Αλλά αναρωτιέμαι, έτσι μιλάει και στους δικούς του ανθρώπους, μακριά από τις κάμερες; Δυστυχώς δεν τον έχω δει σε συνεντεύξεις για να έχω και μια άλλη εικόνα του, αλλά ειλικρινά απορώ. Δεν βρέθηκε κανένας να του πει: Άνθρωπέ μου, φτάνει, το κούρασες;