Η αντιγραφή του Παπακαλιάτη

Επανέρχομαι στη σειρά του Παπακαλιάτη, γιατί βλέπω σωρηδόν τις δημοσιεύσεις στο Internet ότι ο Παπακαλιάτης αντέγραψε την αμερικάνικη σειρά "Brothers and Sisters". Έχω δει κάποια επεισόδια από αυτή τη σειρά και ομολογώ δεν μου ήρθε στο νου όταν είδα το 4 του Παπακαλιάτη. Αλλά, ας μη σταθώ εκεί και ας δεχτώ ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες. Πριν μιλήσουμε όμως, καλό είναι να σκεφτόμαστε πριν.
Αν κάτι θυμίζει η νεά σειρά του Παπακαλιάτη, είναι η παλιά του σειρά, το "Να με προσέχεις". Κι εκεί υπήρχαν τέσσερα αδέρφια, και μάλιστα δύο αγόρια και δύο κορίτσια, κι εκεί πεθαίνουν οι γονείς τους στο πρώτο επεισόδιο, από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αν θυμάμαι καλά. Αν αντέγραψε λοιπόν κάποιον ο Παπακαλιάτης, αυτός είναι ο εαυτός του. Θυμίζω ότι το "Να με προσέχεις" παίχτηκε τη σεζόν 2000-2001 και το αμερικάνικο "Brothers and Sisters" ξεκίνησε το 2006, σύμφωνα με την wikipedia. Μήπως και οι Αμερικάνοι αντέγραψαν τον Παπακαλιάτη;
Τώρα για τη γκόμενα που είχε ο νεκρός πατέρας και ενδεχομένως είχε και παιδί μαζί της (θα το διαπιστώσουμε στην εξέλιξη της σειράς), αυτό το σενάριο το έχουμε δει άπειρες φορές σε σαπουνόπερα, δεν νομίζω να μπορούν να διεκδικήσουν copyright οι Αμερικανοί.
Ναι, έχει ομοιότητες, δεκτόν. Αλλά, ας το δούμε και ας κρίνουμε πώς θα χειριστεί το ίδιο θέμα κι ένας άλλος δημιουργός. Και το Καφέ της Χαράς, δανείστηκε την ιδέα του από το Chocolat, αλλά ο Ρώμας και η Χατζησοφιά έφτιαξαν ένα δικό τους πράγμα βασιζόμενοι στην ίδια ιδέα. Αν αρχίσουμε να βλέπουμε και τους ίδιους διαλόγους, τότε ναι, να βγούμε να το καταδικάσουμε.

Whitney Houston - I Look to you

Είναι οριστικό, νομίζω. Η φωνή χάθηκε. Η φωνή που κάποτε έσπαζε τζάμια και ακουγόταν σε δέκα τετράγωνα, δεν υπάρχει πια. Οι καταχρήσεις; Τα χρόνια που πέρασαν; Και τα δύο μαζί; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που ξέρουμε είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι λυπηρό.
Εντάξει, στο στούντιο η φωνή της είναι ακόμα συμπαθητική. Αν την έβλεπες όμως στην Oprah και μετά στο Σέντραλ Παρκ, έβαζες τα κλάματα. Η όλη δύναμη της Whitney δεν ήταν τόσο τα τραγούδια της, αλλά οι live εμφανίσεις, ότι μπορούσε με αυτή τη φωνή-ογκόλιθο να πάρει ένα απλό τραγουδάκι (βλ. I will always love you) και να το κάνει αριστούργημα. Και μην ακούω για συγκρίσεις με τη Mariah Carey. Δεν υπάρχει καμία σχέση, καμία. Μπορεί η Mariah να έχει περισσότερες οκτάβες, δεν το ξέρω, να έχει το λεγόμενο whistle register, αλλά ποτέ δεν σε ξεσήκωσε η φωνή της σαν άνεμος 10 μποφώρ, όπως η φωνή της Whitney.
Και τώρα τι γίνεται; Κανονικά πρέπει να βγάλεις ένα άλμπουμ πάρα πολύ δυνατό, ώστε να κάνεις τον κόσμο να ξεχάσει ότι η φωνή σου δεν είναι αυτή που ήταν. Το έκανε αυτό η Whitney; Όχι. Έβγαλε ένα συμπαθητικό άλμπουμ. Θα μπορούσε να το πει κανείς ένα συνηθισμένο RnB άλμπουμ, σαν αυτά που κυκλοφορούν σωρηδόν. Και βεβαίως το πρόβλημα είναι με τις μπαλάντες, όσο κι αν φαίνεται εξαρχής περίεργο. Γιατί αν η μπαλάντα δεν έχει ενδιαφέρον από μόνη της (κι έχει πει η Whitney αρκετές τέτοιες), χρειάζεται η φωνάρα για να τις στηρίξεις, που όμως δεν υφίσταται πλέον. Και βέβαια αν πας στον R' Kelly (θα ξεχάσω την αηδία "You are not alone" που έγραψε για τον Michael Jackson;) και στην Diane Warren (τον Φοίβο της Αμερικής), τι μπαλάντες περιμένεις να σου γράψουν; Οπότε τα "I Look to you" και "I didn't know my own strength" τα θεωρώ τα χειρότερα κομμάτια του δίσκου. Μαζί με το single "Million Dollar Bill" που απορώ ποιος το διάλεξε. Τρομερά βαρετό.
Τι ξεχώρισα; Το ντουέτο με τον Akon (Like I never left), το Call you tonight και το Salute. Και τα υπόλοιπα συμπαθητικά είναι. Αλλά ως εκεί.
Στο βίντεο όμως είναι πανέμορφη!

4 - Παπακαλιάτης

Ξεκίνησε κι ο Παπακαλιάτης... Μετά από εκείνο το τερατούργημα που λεγόταν "Δυο μέρες μόνο", όπου ξαφνικά το είδε auteur και τα έκανε μπάχαλο, φαίνεται να επιστρέφει στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Οικογενειακό και ερωτικό δράμα με φρέσκους διαλόγους, με κάποια κωμικά στοιχεία, με προσεγμένη επιλογή τραγουδιών, με ανατροπές και σασπένς...
Ως εδώ καλά. Μήπως όμως όλο αυτό το έχουμε ξαναδεί; Εκείνο που μας άρεσε στην αρχή και μας ικανοποίησε η πρωτοτυπία του, τώρα πια μήπως καταντά τετριμμένο; Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Χριστόφορος είχε πραγματικά κάτι καινούριο να παρουσιάσει. Εκείνο που μου αρέσει εμένα προσωπικά είναι ότι ο Παπακαλιάτης ξέρει τι σημαίνει δραματική κορύφωση. Ξέρει πώς να χτίζει σιγά-σιγά το σασπένς και να το κλιμακώνει την κατάλληλη στιγμή. Δεν θα ξεχάσω στο "Κλείσε τα μάτια" όπου πηγαίνει για πρώτη φορά ο Χριστόφορος να παρουσιαστεί ως γκόμενος της κόρης στο σπίτι της άλλης γκόμενάς του, της μάνας της πρώτης, Πέμυς Ζούνη. Η μουσική υπόκρουση, όλες οι προηγούμενες σκηνές που οδηγούσαν σταδιακά στο φινάλε και το όλο στήσιμο γενικά ήταν εντυπωσιακό. Εντάξει, οι σειρές του δεν είναι από εκείνες που θα τις θυμάσαι χρόνια μετά και θα τις αφηγείσαι στα εγγόνια σου, πάντως ένα ταλέντο τηλεοπτικό το έδειξε.
Μήπως όμως τώρα πρέπει να πάει παρακάτω; Μήπως να αφήσει να περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να γράψει κάτι καινούριο τηλεοπτικά; Το "4" δεν το λες κακό, αλλά δεν θα στηθείς και στην τηλεόραση μη τυχόν και χάσεις καμιά λέξη. Το συγκεκριμένο στυλ του δεν αποτελεί πλέον έκπληξη, αλλά είναι κάτι γνώριμο. Θα μου πεις, τόλμησε να κάνει κάτι διαφορετικό με το "Δυο μέρες μόνο" και δεν του βγήκε, οπότε γιατί όχι η παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Το "Δυο μέρες μόνο" όμως δεν πήγε καλά, όχι επειδή ήταν διαφορετικό και ο κόσμος δεν μπορούσε να το συνηθίσει, αλλά γιατί ήταν εμφανές ότι ήταν ένα προϊόν ενός επηρμένου και νάρκισσου δημιουργού, που είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα με την πεποίθηση ότι έκανε υψηλή τέχνη. Κι όλο αυτό του γύρισε μπούμεραγκ.
Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω, καλό είναι να περιμένουμε κάποια επεισόδια ακόμη και μετά να βγάλουμε πόρισμα. Μια τελευταία παρατήρηση όμως: Η Νένα Μεντή είναι επιεικώς απαράδεκτη. Η γυναίκα δεν το έχει το δράμα και κακώς δέχτηκε την πρόταση. Μια ηθοποιός που δεν μπορεί να κλάψει, δεν έχει καμία θέση σε δραματική σειρά. Η Μεντή είναι καλή σε πιο δυναμικούς ρόλους (και φάνηκε στο τρίτο επεισόδιο που χτύπησε και το χέρι στο τραπέζι), αλλά για μάνα με τέσσερα παιδιά, δεν κάνει. Το όλο παίξιμό της στα δύο πρώτα επεισόδια ήταν ΚΑΚΙΣΤΟ. Ήταν δηλαδή μια παραφωνία στο γενικά πολύ καλό cast της σειράς. Εξαιρετικός ο Νίκος Κουρής και πολύ καλός ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, όπως πάντα.

Υ.Γ. Ας πει κάποιος επιτέλους του Παπακαλιάτη ότι όσον αφορά στην κληρονομιά, ο σωστός όρος είναι αποποίηση κι όχι άρνηση. Και στο "Να με προσέχεις" το ίδιο έκανε...