Eurovision 2010 - Τελικός

Ένας διαγωνισμός που ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με το τραγούδι. Αν δεν υπήρχε το διαγωνιστικό κομμάτι, κανείς δεν θα το έβλεπε, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών είναι ανάξια λόγου και υπεράνω κριτικής. Φέτος όμως, το πράγμα έφτασε στα άκρα. Ειδικά στους ημιτελικούς είδαμε απίστευτη κιτσαρία και γελοιότητα. Εντάξει, για τη Eurovision μιλάμε, σαχλαμάρες θα ακούσουμε, αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τραγούδια σαν της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Εκείνες οι πεταλούδες της Λευκορωσίας μόνο γέλωτα μπορούσαν να προκαλέσουν. Ειδικά όμως της Ρωσίας με τον τραγουδιστή με τη φωτογραφία στο χέρι ήταν και για γέλια και για κλάματα. Είχα την αίσθηση ότι κάποιος σατίριζε το κομμάτι της Ρωσίας, όχι ότι ήταν η επίσημη συμμετοχή. Έλεος! Χρόνια είχα να ακούσω και να δω τέτοια ανοησία.
Αμ η Αγγλία; Πού τους θυμήθηκαν τους Stock και Waterman μετά από 20 χρόνια; Ο Aitken έλειπε για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Ξέρετε, είναι αυτοί που "έχτισαν" την καριέρα της Kylie, του Jason Donovan, του Rick Astley κ.α. και που για μια τριετία περίπου κυριάρχησαν στο βρετανικό τοπ. Κι αυτός ο τραγουδιστής που ήταν διασταύρωση Donovan και Astley σε έκανε να λες, πού βρίσκομαι, σε ποια δεκαετία;
Η άλλη 80s συμμετοχή ήταν αυτή της Δανίας. Όπως είπε κι ένας φίλος μου, είναι σαν να ακούω τους Starship, τους θυμάστε; Nothing's gonna stop us now, Sarah κλπ. Από της Αγγλίας καλύτερο τουλάχιστον.
Ακούσαμε και μπαλάντες που ήταν για χασμουρητά, π.χ. Ιρλανδία, Νορβηγία, Ισραήλ. Από κει και πέρα, είχαμε και κάποια χορευτικά, που θα μπορούσαν να ανέβουν στα ευρωπαϊκά charts, ειδικά της Μολδαβίας. Αλλά και της Γαλλίας, που ήταν και κάπως πιο έθνικ. Γιατί όχι; Υπάρχει αρκετή σαβούρα στα charts αυτά, μια παραπάνω δεν χάλασε ο κόσμος.
Ο Αλκαίος, μια χαρά, πρέπει να είναι ευχαριστημένος με την 8η θέση, η εμμονή του με τη λέξη "Ώπα" απέδωσε καρπούς. Ούτε του παπά να μην το πει.
Αζερμπαϊτζάν: Για τα δεδομένα της Eurovision, καλούτσικο ήταν. Αυτό το drip drop να έλειπε...
Αυτός ο Βέλγος πάλι με την κιθάρα; Το είδε λίγο James Blunt ή μου φαίνεται; Πέρασε και δεν ακούμπησε. Και φάλτσος σε κάποια σημεία. Καλή θέση πήρε πάντως.
Η Γερμανία τώρα που κέρδισε; Με εκνεύρισε αυτό το κοριτσάκι με τα στραβά πόδια και την αλά Bjork φωνή. Από τη μια διέφερε από το στυλάκι της Eurovision κι αυτό είναι καλό, από την άλλη όμως το κομμάτι μου την έδωσε στα νεύρα, δεν ξέρω γιατί.
Αυτό που πραγματικά διέφερε και ερμηνεύτηκε πολύ ωραία από την τραγουδίστρια ήταν της Ουκρανίας, που θύμιζε λίγο Evanescence. Θα μπορούσε να έχει πάει πολύ καλύτερα. Θα ΕΠΡΕΠΕ να έχει πάει πολύ καλύτερα.
Εμένα ξέρετε ποιο με διασκέδασε; Της Ισπανίας. Ναι, αυτό που παίχτηκε δυο φορές λόγω του επεισοδίου με τον άλλον που ανέβηκε στη σκηνή. Χαριτωμένο, ανάλαφρο, παιχνιδιάρικο, ωραία τραγουδισμένο και ξέφευγε από τον κανόνα της Eurovision. Μια χαρά.

Ne yo - Year of the Gentleman

Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ. Έχω την αίσθηση ότι ο Ne yo και γενικά το RnB δεν παίζεται στα ελληνικά ραδιόφωνα. Γενικά βέβαια, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τα αμερικάνικα μουσικά είδη δεν έχουν τεράστια πέραση στην Ευρώπη και εν μέρει δικαιολογημένα, με την εμμονή που έχουν δείξει οι Αμερικανοί στο ραπ και στο χιπ-χοπ. Τώρα όμως που το RnB επιστρέφει σε πιο ποπ καταστάσεις και χαλαρώνει η σύνδεση με το ραπ, καλό είναι να το στηρίξουμε και να πάψουμε πλέον να ακούμε αποκλειστικά αυτές τις euro trash dance αηδίες, που κατακλύζουν το βρετανικό και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά charts. Μια καλή περίπτωση είναι νομίζω ο Ne-yo, που το τελευταίο του άλμπουμ έχει πολλά ωραία τραγούδια. Το τρίτο single από το άλμπουμ αυτό είναι το Mad που τελευταία, δεν ξέρω, αλλά μου έχει κολλήσει. Ακούστε το.

Lost - Το φινάλε

Να πω ότι απογοητεύτηκα; Το λέω. Ήμουν από εκείνους τους τηλεθεατές του Lost που έβγαζαν θεωρίες, που το έψαχνα από δω, το έψαχνα από κει και γενικότερα ήθελα απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που τέθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια. Δυστυχώς, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.
Το ότι το Lost είχε ένα θρησκευτικο/μεταφυσικό υπόβαθρο, φαινόταν από την πρώτη σεζόν. Όλα εκεί οδηγούσαν. Όμως, έτσι όπως έφτιαχναν την ιστορία οι δημιουργοί, σου έδινε πολύ δικαιολογημένα την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για μια απλή εξήγηση, για κάτι το αναμενόμενο. Έτσι όπως εμπλούτισαν τις τελευταίες σεζόν την υπόθεση με υπο-ιστορίες, με ατάκες και γεγονότα όλο υπονοούμενα, σε έκαναν να σκεφτείς ότι εδώ κάτι πολύ πολύπλοκο παίζεται. Διότι, αν καθόσουν μόνο και έβλεπες μια φορά τα επεισόδια, δεν καταλάβαινες τίποτα. Έπρεπε πραγματικά να εντρυφήσεις στο Lost, να "χωθείς"μέσα του, να δεις ξανά και ξανά τα επεισόδια για να μπορέσεις να βγάλεις μια άκρη. Δεν γινόταν να χάσεις δυο-τρία επεισόδια, μετά είχες πρόβλημα. Έπρεπε επίσης να θυμάσαι τι έγινε τις προηγούμενες χρονιές, γιατί πολύ συχνά η ιστορία απαιτούσε καλή μνήμη. Εν ολίγοις, το Lost δεν ήταν μια τηλεοπτική σειρά, την οποία την έβλεπες για να περάσεις την ώρα σου. Όποιος ξεκίνησε να το βλέπει έτσι, το εγκατέλειψε σύντομα, γιατί από ένα σημείο και μετά έγινε χαοτικό. Ήθελε μελέτη το Lost, όχι αστεία.
Και ξαφνικά γίνεται το αναπάντεχο. Οι δημιουργοί αποφάσισαν να "πουλήσουν" τους φανατικούς θαυμαστές, αυτούς που έχασαν τόσο χρόνο στο να ξεδιαλύνουν την κατάσταση, όλους αυτούς του bloggers που το λάτρεψαν, που έβγαλαν βιβλία, που ανέβαζαν βιντεάκια στο youtube εκστασιασμένοι, που έκαναν συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι στην ευχή μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το νησί. Αποτέλεσμα; Χαμένος χρόνος.
Οι σεναριογράφοι μας παρουσίασαν ένα απλοϊκό φινάλε και άφησαν αναπάντητο το 90% των ερωτημάτων. Ήθελαν να κάνουν λέει δράμα χαρακτήρων, και καλά. Αν ήθελες να κάνεις κάτι τέτοιο δεν παρουσιάζεις ένα τέτοιο δαιδαλώδες πράγμα, δεν του δίνεις μια τέτοια πολυπλοκότητα που ώρες-ώρες τρόμαζε, χωρίς να έχεις ένα σχέδιο στο μυαλό σου, για το πώς θα τα συνδέσεις όλα αυτά. Γι'αυτό και όλοι οι φανατικοί τηλεθετές του είχαμε πολύ μεγάλες προσδοκίες. Φευ.
Από την αρχή του 6ου κύκλου φαινότανε ότι κάτι δεν πάει καλά. Περνούσαν τα επεισόδια και απαντήσεις ουσιαστικές δεν έπαιρνες. Ακόμα και τα επεισόδια που υποτίθεται ήταν φτιαγμένα για να απαντήσουν σε ερωτήματα, ήταν απλοϊκά. Με αποκορύφωμα το φινάλε, που περίμενες κάτι σοκαριστικό, που όμως ποτέ δεν ήρθε.
Το συμπέρασμα; Είτε οι σεναριογράφοι έχασαν τον μπούσουλα και οδήγησαν το Lost σε μονοπάτια που και οι ίδιοι δεν ήξεραν πώς να τα χειριστούν, είτε προτίμησαν να κάνουν ένα φινάλε για τον πολύ κόσμο, που δεν το παρακολουθούσε φανατικά και δεν έδινε δεκάρα για τα αναπάντητα ερωτήματα, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα είχε. Δεν στήριξε όμως ο πολύς ο κόσμος το Lost, άλλοι το στήριξαν και αυτούς όφειλαν να σεβαστούν και να τιμήσουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποτρέψω κανέναν από το να δει το Lost. Απλά, θα συμβούλευα όποιον το ξεκινήσει τώρα, να μην κάτσει να ασχοληθεί ιδιαίτερα και σε βάθος με το τι συμβαίνει και να κάτσει να απολαύσει απλά τα τεκταινόμενα. Πιο πολύ θα το ευχαριστηθεί. Όπως και να το κάνουμε ήταν ένα πολύ καλοφτιαγμένο show.
Τι άλλο να πω; Θα κάτσω να δω τι λένε οι φανς, θα διαβάσω τα blogs, θα ξαναδώ κάποια κρίσιμα επεισόδια, θα ακούσω τι έχουν να πουν οι δημιουργοί και ίδωμεν. Μπορεί και να βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα και να μιλάω εν βρασμώ. Μακάρι.

Daniel Merriweather - Red

Καιρό έχουμε να βάλουμε κανένα τραγουδάκι. Με τόση ταχύτητα που όλα κυκλοφορούν πλέον και με μια εμμονή των ραδιοφωνικών σταθμών με συγκεκριμένα τραγούδια, τα οποία απλώς γεμίζουν τον χρόνο, χωρίς κανένα σχόλιο, τίποτα απολύτως (απορώ γιατί πληρώνονται ορισμένοι άνθρωποι), κάποια τραγούδια περνάνε στο ντούκου ή δεν τα δίνουμε την πρέπουσα σημασία.
Ένα από αυτά που νομίζω αξίζει την προσοχή μας είναι το Red του Αυστραλού Daniel Merriweather. O ίδιος λέει ότι έχει επιρροές από Motown και νομίζω φαίνονται σε αυτό το τραγούδι, το οποίο προσωπικά βρισκω εξαιρετικό, με πολύ ωραία μελωδία και ένα τέλειο ρεφρέν. Έφτασε μέχρι το Νο 5 της Μεγάλης Βρετανίας πέρσι, για όσους ενδιαφέρονται.

Όταν η ποπ γίνεται σωστά, είναι άπαιχτη...

Σταύρος Θεοδωράκης - Πρωταγωνιστές

Δεν ξέρω, αλλά κάτι με ενοχλεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Μου δίνει την εντύπωση ότι ενώ υποτίθεται ότι άλλοι είναι οι "πρωταγωνιστές" των εκπομπών του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του. Ο άνθρωπος δεν κάνει εκπομπή, κάνει σόου. Εφετζίδικα πράγματα. Δεν είναι κακό να βάζεις και στοιχεία σόου σε μια δημοσιογραφική εκπομπή, ώστε να την κάνεις πιο προσιτή, αλλά στην περίπτωση του Θεοδωράκη πιστεύω ότι το εφέ έχει τον πρώτο λόγο. Και θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στο εφέ και στην δημοσιογραφική ουσία.
Αυτό που κάνει ο Θεοδωράκης θα το χαρακτήριζα δημοσιογραφικό μελόδραμα. Είναι ο Παπακαλιάτης της δημοσιογραφίας. Όταν παίρνει μια συνέντευξη, μου δίνει την αίσθηση ότι ποζάρει, στήνεται για φωτογράφηση. Έχει μια ωραιοπάθεια, μια αυταρέσκεια, μου δίνει την εντύπωση ότι μόλις τελειώσει το μοντάζ, κάθεται και βλέπει τον εαυτό του και αυτοθαυμάζεται. Έχει ένα υφάκι κάπως σνομπ, ένα ειρωνικό χαμόγελο λίαν εκνευριστικό, που από τη μια δηλώνει ότι είναι και ΠΟΛΥ σοβαρός δημοσιογράφος κι από την άλλη ότι κάνει και μοντέρνα δημοσιογραφία.
Όλα αυτά θα ήταν ασήμαντα ίσως, αν με έπειθε ότι δημοσιογραφικά τουλάχιστον ξεχωρίζει, ότι κάνει κάτι το ιδιαίτερο, οπότε και θα του συγχωρούσα το υφάκι. Αλλά δεν το βλέπω.

4 Παπακαλιάτης - επεισόδιο 17/03/2010

Τώρα που η σειρά φτάνει στο τέλος της, ας κάνουμε έναν απολογισμό. Αν έχετε διαβάσει παλιότερες αναρτήσεις, θα δείτε πόσο πολύ έχω υποστηρίξει τον Παπακαλιάτη. Και τον έχω υποστηρίξει επειδή πιστεύω ότι κάνει μοντέρνα τηλεόραση, αμερικάνικων προδιαγραφών, από πλευράς οπτικού αποτελέσματος. Εκεί που προκαλεί αντιδράσεις είναι στην επιλογή των θεμάτων του, ότι αυτά δηλαδή είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά.
Έχω ξαναπεί ότι οποιοδήποτε θέμα είναι επιτρεπτό, αρκεί να μπορείς να το υποστηρίξεις σεναριακά. Ο Παπακαλιάτης είναι drama queen. Στην ουσία αυτό που θέλει να κάνει είναι σαπουνόπερα. Δεν έχω τίποτα εναντίον της σαπουνόπερας. Είναι κι αυτό ένα είδος όπως όλα τα άλλα, αρκεί να το κάνεις καλά. Σαπουνόπερα είναι και το επιεικώς απαράδεκτο Τόλμη και Γοητεία, σαπουνόπερα ήταν και το Σάντα Μπάρμπαρα, για όσους το θυμούνται. Μέρα με τη νύχτα.
Κάθε είδος όμως έχει τους κανόνες του. Η σαπουνόπερα πατάει πολύ πάνω στην υπερβολή, όπως κάνει κι ο Παπακαλιάτης. Επομένως θα έχουμε και τις ακραίες καταστάσεις και όλα τα συμπαρομαρούντα. Ο Παπακαλιάτης όμως θέλει να πλασάρει τις σαπουνόπερές του ως δράματα χαρακτήρων. Το δράμα χαρακτήρων όμως προϋποθέτει ότι ο θεατής θα ταυτιστεί με τους ήρωες και οι περιπέτειές τους θα του προκαλέσουν συγκίνηση και συναισθηματικές αντιδράσεις. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με το 4, γιατί πώς να ταυτιστείς με όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε επεισόδιο, όταν είναι τελείως έξω από τη ζωή του μέσου θεατή;
Ο Παπακαλιάτης θέλει όλο αυτό το ακραίο να το κάνει πιστευτό. Κι εκεί κάπου νομίζω ότι χάνει τη μπάλα. Από τη μια λατρεύει τη σαπουνόπερά του κι από την άλλη θέλει να της δώσει στοιχεία ρεαλισμού. Οπότε, από τη μια έχουμε σημεία και τέρατα και ο ήρωας να χαζογελάει με τα αδέρφια του, κι από την άλλη έχουμε ακραίες σκηνές που με δυσκολία συγκρατάς το γέλιο σου. Τι ήταν εκείνη η σκηνή σεξ στο τελευταίο επεισόδιο; Με τη Δανάη Σκιάδη την ώρα του οργασμού, αμέσως μετά την κηδεία της μάνας της, να ξεστομίζει ατάκες, όπως: "Σας μισώ όλους!" "Δεν θέλω να σε ξαναδώ!" κι άλλα τέτοια. Όλο αυτό φλερτάρει επικίνδυνα με το γελοίο κι αντί να συγκινήσεις τον θεατή, του εμποδίζεις τελείως την ταύτιση. Ή στο τέλος να λέει στη μάνα του: "Είσαι η μεγαλύτερη πουτάνα που έχω γνωρίσει ποτέ!" Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή, ήμαρτον... Άλλες στιγμές πάλι ρίχνει τους τόνους, ενώ θα έπρεπε να φτιάξει μια έντονα δραματική σκηνή. Κάπου δηλαδή πιστεύω ότι και ο ίδιος με το ένα πόδι πατάει στο ακραίο και με το άλλο στον ρεαλισμό. Δεν έχει κατασταλάξει τι θέλει να κάνει.
Αλλά το κυριότερο πρόβλημα είναι νομίζω ότι ούτε ο ίδιος αισθάνεται, βιώνει δηλαδή συναισθηματικά αυτά που γράφει. Δεν κάθεται να γράψει ένα σενάριο επειδή θέλει να πει κάτι, δεν υπάρχει δηλαδή από πίσω μια προσωπική συναισθηματική φόρτιση, αλλά το κάνει μηχανικά. Που σημαίνει ότι μπορεί κάθε χρόνο να γράφει κι από ένα παρόμοιο σενάριο, γιατί δεν τίθεται θέμα έμπνευσης. Αυτό που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι η πρόκληση για την πρόκληση, με αποτέλεσμα μόλις τελειώνουν οι σειρές του, να τις ξεχνάς την επόμενη μέρα, δεν πρόκειται να σου αφήσουν κάτι, δεν σε έχουν αγγίξει.
Εκεί που σώζονται οι σειρές του είναι στο ότι είναι προσεγμένες και μοντέρνας αισθητικής. Και στο καλό cast που συνήθως έχουν. Και ασφαλώς είναι προτιμότερο να βλέπεις το 4 από το Η οικογένεια βλάπτει π.χ. Φτάνει όμως αυτό;

Μην πυροβολείτε τον Λάκη!

Τ' ακούω πολύ συχνά πλέον: Ο "λαϊκιστής" Λάκης, ο πλούσιος που παριστάνει ότι είναι δίπλα στους φτωχούς κλπ. Ο Λάκης, καλώς ή κακώς, ανήκει σε μια γενιά με κακώς εννοούμενες αριστερές καταβολές, όπου όλα ομαδοποιούνται. Όλοι οι εργάτες είναι καλοί, όλοι οι διαδηλωτές, όλοι οι συνταξιούχοι είναι καλοί κλπ. Σαν την Παπαρήγα, που λέει να πληρώσει η πλουτοκρατία. Δεν κατάλαβα... Πλούσιος σημαίνει απαραίτητα κλέφτης και εγκληματίας; Ο πλούσιος επιχειρηματίας θέλω να πληρώνει τους φόρους του και να φέρεται σωστά στο προσωπικό του. Εκεί θα τον ελέγξω, ασφαλώς. Αλλά δεν θα στήσω κανέναν στον τοίχο, επειδή έχει χρήματα. Αποκλείεται δηλαδή να είναι καλύτερός μου, να τόλμησε, να πήρε ρίσκα, να είναι πιο έξυπνος και πιο ικανός από μένα;
Και όσον αφορά στον Λάκη... Ο Λάκης αξίζει να είναι πλούσιος. Αντί να χαιρόμαστε που σε αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ταλέντο που μπορούν και βγάζουν χρήματα, κι όχι μόνο οι Τζούλιες και οι Μαριάννες, θα του την πούμε κι από πάνω;
Απλά, ο Λάκης ζει έναν εσωτερικό διχασμό νομίζω. Ενώ εσωτερικά, ιδεολογικά είναι με την ομάδα, έτσι γενικώς και αορίστως, όπως είναι πολλοί αριστεροί (εξ ου και οι κορώνες περί νεολαίας και φοιτητών - υπάρχει νεολαία και νεολαία και το να βάζεις μια κοινωνική ομάδα στο απυρόβλητο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο), η προσωπική του πορεία δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Ο Λάκης ξεχώρισε λόγω της ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ του αξίας. Ξεχώρισε, επειδή ακριβώς δεν είναι μέλος καμιάς ομάδας, δεν κρύφτηκε πίσω από καμιά ομάδα. Η οποιαδήποτε ομάδα θα τον χαντάκωνε, γιατί σε μια ομάδα πρέπει να βγει ο μέσος όρος, με συνέπεια οι ικανοί να πρέπει να θυσιάσουν ένα κομμάτι από το ταλέντο τους, για να μην ενοχληθεί το κοινό αίσθημα.
Γι'αυτού του είδους τον λαϊκισμό, ναι, μπορώ να τον κατηγορήσω. Αλλά να τον κατηγορήσω, επειδή λέει ότι πρέπει κάποια στιγμή ορισμένοι να μπουν στη φυλακή; Επειδή δηλαδή αυτό το λέει και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας, αυτό τον κάνει λαϊκιστή; Είναι λάθος δηλαδή αυτό που λέει;
Αν διαβάσετε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ, θα δείτε οτι έχω εκφράσει ενστάσεις και για πολλά στοιχεία του Αλ Τσαντίρι, που με ενοχλούν. Ο γιατρός, ανεκδοτάκια κλπ. Και διατύπωσα αυτές τις ενστάσεις, ακριβώς επειδή πιστεύω στο μεγάλο ταλέντο του. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΙΩΘΕΙ Ο ΛΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ, αυτήν την παντελώς ηλίθια εκπομπή. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ μια χώρα που γέννησε έναν Τσιφόρο, να κάθεται να παρακολουθεί αυτή την χαζοπαρέα, με τα γυμνασιακά επιπέδου αστεία τους. Με κατηγόρησαν ότι έχω αδικαιολόγητο μένος για το Ράδιο Αρβύλα. Ναι, έχω. Δεν θέλω να βγαίνει στην τηλεόραση το αγοράκι και το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας. Δεν μπορεί να παίρνουν τη θέση ανθρώπων με πραγματικό ταλέντο, επειδή στους περισσότερους από μας αρέσει να βλέπουμε τον εαυτό μας να πετυχαίνει. Γιατί αυτό είναι το Ράδιο Αρβύλα. Η απόλυτη μετριότητα, τέσσερις μέσοι άνθρωποι, εσείς κι εγώ. Αλλά ενώ εμείς καθόμαστε στο σπίτι μας, αυτοί το παίζουν χιουμορίστες. Θου Κύριε...
Είδατε το πολύ ωραίο σκετσάκι με την Γερασιμίδου στο χθεσινό Αλ Τσαντίρι; Άσχετα αν δεν μπόρεσαν να το ολοκληρώσουν. Ή αυτό της προηγούμενης εβδομάδος, με τον υπαλληλάκο. Ο άνθρωπος κατέχει την τέχνη του κειμένου, πώς να το κάνουμε τώρα; Δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ανοησίες του Κανάκη και του Σερβετά. Αυτός είναι ο Λάκης που εγώ προσωπικά αγαπάω. Όσο έχει αυτήν την ικανότητα, εγώ θα τον συγχωρώ για ορισμένες "εκπτώσεις" που κάνει. Δεν θα ήθελα όμως να τον δω να ξεπερνά κάποια όρια.

Κατερίνα Θάνου - Τέλος Εποχής

Δυστυχώς δεν είδα την πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε η Κατερίνα Θάνου στην Έλενα Κατρίτση, όπου δήλωσε ότι αποχωρεί οριστικά από τον αθλητισμό, όπως διάβασα. Αυτό όμως ήταν κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει ήδη από καιρό. Από το 2004 συγκεκριμένα.
Εγώ είμαι θαυμαστής της Κατερίνας Θάνου, παρά τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν το 2004. Την παρακολουθώ από το 1995, όπου την είδα για πρώτη φορά να τρέχει και να κερδίζει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, με χρόνο πολύ κοντά στο τότε πανελλήνιο ρεκόρ της Βούλας Πατουλίδου. Ο τρόπος που έτρεχε θύμιζε πραγματικά επαγγελματία αθλήτρια, όχι τους ερασιτέχνες που βλέπαμε μέχρι τότε στα ελληνικά μήτιγκ. Δεν είχα βέβαια και πολλές ελπίδες ότι θα καταφέρει να διακριθεί σε μεγάλους αγώνες. Σας θυμίζω ότι ακόμη δεν είχαμε βγει από την εποχή όπου οι αθλητές μας έκαναν συμπαθητικές επιδόσεις στον ελληνικό χώρο, αλλά όταν ερχόταν η στιγμή να τρέξουν σε μεγάλους αγώνες, τους λυνόντουσαν τα γόνατα και αποκλείονταν από τον πρώτο γύρο. Κάτι πυροτεχνήματα (βλ. Πατουλίδου) δεν ήταν αρκετά για να ανατρέψουν αυτό το κλίμα, γιατί ποτέ αυτά τα πυροτεχνήματα δεν είχαν διάρκεια.
Όταν ήρθε η ώρα του παγκόσμιου πρωταθλήματος στο Γκέτεμποργκ, πραγματικά όλοι οι φανς του στίβου μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Βλέπαμε ένα άσημο εικοσάχρονο κοριτσάκι, όχι μόνο να μην τρέμει τρέχοντας δίπλα στα μεγαθήρια, αλλά να κοντράρεται μαζί τους στα ίσα. Αφού πέρασε εύκολα από τους πρώτους γύρους φτάνει στον ημιτελικό, όπου γίνεται το πρωτοφανές (από τότε την κυνηγούσε η ατυχία), όλες οι μεγάλες αθλήτριες να τρέχουν στον ιδιο ημιτελικό! Και οι τρεις που πήραν αργότερα τα μετάλλια έτρεχαν στην ιδια κούρσα με τη Θάνου! Η Θάνου όμως καταφέρνει να βγει τέταρτη με τον ίδιο χρόνο με τη Ζάνα Πιντούσεβιτς και να χάσει στα χιλιοστά την πρόκριση στον τελικό, όπου και πάλι θα έβγαινε πιθανότατα τέταρτη, με τον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα χρόνο τότε, το 11:09! Ήταν απίστευτο αυτό που έκανε η Θάνου. Έλληνας αθλητής να κάνει την καλύτερή του επίδοση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και να παλεύει σώμα με σώμα με μια Τόρενς, μια Ότι και μια Πριβάλοβα! Ήταν απολύτως φυσικό βεβαίως να ψηφιστεί ως η καλύτερη αθλήτρια της χρονιάς.
Η συνέχεια τα επόμενα δύο χρόνια δεν ήταν ανάλογη και άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήταν κι αυτή ένα από τα πολλά πυροτεχνήματα. Διαψεύστηκα πανηγυρικά όμως το 1998, όταν κατέβηκε για πρώτη φορά τα 11:00. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αντιληφθείτε για τι άθλο μιλάμε. Η Θάνου τότε ήταν η μόνη ελπίδα που είχαμε για διάκριση και έφερε πολύ κόσμο στους στίβους. Η ατυχία όμως της ξαναχτύπησε την πόρτα. Τρέχει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ενώ κάνει το ασύλληπτο 10:87, βγαίνει τρίτη! Ένας χρόνος που θα μπορούσε να της δώσει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιάδα, τη φέρνει τρίτη σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Κι αυτό γιατί έπεσε πάνω στο κύκνειο άσμα (στα 100 μέτρα) της μεγάλης Πριβάλοβα και σε μια Αρρόν σε δαιμονισμένη φόρμα με χρόνους γύρω στα 10:70! Χρόνους που δεν μπόρεσε να επαναλάβει ποτέ ξανά, ασφαλώς.
Το 1999 ήταν η χρονιά της, όταν και σημείωσε τους καλύτερους χρόνους της καριέρας της και σημείωσε τα πανελλήνια ρεκόρ που ισχύουν μέχρι και σήμερα. Επιτέλους χρυσό μετάλλιο (στον κλειστό στίβο) στο Μαεμπάσι, με το αδιανόητο 6:96!!!!, αλλά και πάλι άτυχη στον ανοιχτό, βγαίνοντας πάλι τρίτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το πανελλήνιο ρεκόρ των 10:83 (στον ημιτελικό το σημείωσε, 10:84 στον τελικό). Ήταν η πρωτή χρονιά που έφερε μπροστά της τη Τζόουνς, η οποία θα βρισκόταν πάντα μπροστά της μετέπειτα στους μεγάλους αγώνες. Για άλλη μια φορά όμως, μια αθλήτρια πυροτέχνημα, η Inger Miller, που ποτέ έκτοτε δεν την ξαναείδαμε να διακρίνεται, της κλέβει μέσα από τα χέρια το αργυρό μετάλλιο. Είπαμε, άτυχη.
Η μόνη χρονιά που στάθηκε τυχερή ήταν το 2000 στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ. Με τον χειρότερο χρόνο που έκανε ποτέ σε μεγάλους αγώνες (11:12) κατάφερε να κερδίσει το αργυρό μετάλλιο, πίσω από τη Τζόουνς, η οποία έκανε 10:75. Και καλύτερα δηλαδή να έτρεχε, πάλι δεύτερη θα έβγαινε, οπότε τέλος καλό, όλα καλά.
Από κει κι έπειτα, η Θάνου ηταν πάντα στα μετάλλια, χωρίς όμως να μπορέσει να πέσει κάτω από τα 10:90. Πήρε και χρυσό στον ανοιχτό στίβο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μέχρι το 2004, που ήρθαν τα πάνω-κάτω.
Κι ας έρθουμε στα αναβολικά. Καταρχάς, εγώ πιστεύω ότι τους δώσανε, τους την είχανε στημένη. Μετά τον Κεντέρη και τη Θάνου, είχαμε το σκάνδαλο της ομάδας άρσης βαρών, τις δύο χρυσές μας Ολυμπιονίκες, Χαλκιά και Τζουμελέκα, αλλά και τον Γκούση. Σου δίνει όλο αυτό την εντύπωση ότι έπεσε γραμμή να εξαφανιστεί ο ελληνικός αθλητισμός, τουλάχιστον αυτός που έχει ελπίδες διάκρισης. Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι αθλητές - και κυρίως η Θάνου - πλήρωσαν το φαινόμενο "Κεντέρης". Ο Κεντέρης ήταν τυχερός εκεί που η Θάνου ήταν άτυχη. Ο Κεντέρης έπεσε πάνω στην αλλαγή φρουράς στα 200 μέτρα, όταν είχαν αποσυρθεί οι μεγάλοι αθλητές (Τζόνσον, Φρέντερικς) και όσοι απέμεναν δεν ήταν στην καλύτερή τους κατάσταση. Σε αυτή τη μεταβατική φάση ξεπετάχτηκε ο Κεντέρης και πήρε τρία χρυσά σε τρία χρόνια. Οι χρόνοι του, αν το σκεφτεί κανείς, στην Ολυμπιάδα και το Παγκόσμιο του 2001 ήταν αστείοι. 20:09 και 20:04. Αστείοι βέβαια για τα δεδομένα μιας Ολυμπιάδας, να εξηγούμαστε. Μόνο στο Ευρωπαϊκό έκανε το περίφημο 19:85, ένας χρόνος όμως που δεν εγγυάται χρυσό μετάλλιο απαραίτητα. Είναι αρκετοί οι αθλητές σε αυτά τα επίπεδα περίπου. Συγκριτικά λοιπόν, οι χρόνοι της Θάνου ήταν πολύ καλύτεροι από αυτούς του Κεντέρη. Εκεί που η Θάνου όμως έβγαινε τρίτη, ο Κεντέρης βγαίνοντας την κατάλληλη εποχή, έβγαινε πρώτος. Αυτή η επιτυχία του όμως προκάλεσε και έπρεπε να εξοντωθεί. Και πήρε η μπάλα και τους υπόλοιπους.
Έπαιρναν αναβολικά ή δεν έπαιρναν; Για μένα, να σας πω την αλήθεια, λίγη σημασία έχει. Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη χρήση των αναβολικών ουσιών (τουλάχιστον έτσι μας λένε ότι συμβαίνει), όπου ψάχνεις καθαρό πρωταθλητή με το τουφέκι, μπορώ να καταλάβω ένα νέο παιδί που οδηγείται σε αυτή την απόφαση. Είναι σκληρό να βλέπεις άλλους να πρωταγωνιστούν και να κερδίζουν μετάλλια, να ξέρεις ότι έχεις κι εσύ το ίδιο ταλέντο, αν όχι και περισσότερο, και να είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια, επειδή δεν παίρνεις αναβολικά. Θέλω να πω ότι δεν έχω την απαίτηση από τους πρωταθλητές να στραφούν από μόνοι τους στον καθαρό αθλητισμό, αλλά να γίνει συστηματική προσπάθεια σε διεθνές επίπεδο για ένα άλλο είδος πρωταθλητισμού. Στο κάτω-κάτω, αν όλοι παίρνουν αναβολικά, πάλι ο καλύτερος δεν κερδίζει; Αν έπαιρνε και η Τζόουνς (αυτό το ξέρουμε) και η Θάνου (δεν το ξέρουμε), το ότι κέρδιζε η Τζόουνς, δεν αποδεικνύει ότι ήταν καλύτερη; Άρα, πάλι κερδίζει ο πιο σωστά γυμνασμένος και ο πιο ταλαντούχος, έτσι δεν είναι;
Είχε προκαλέσει βέβαια και ο Τζέκος (ο προπονητής τους) με τις δηλώσεις του. "Ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται". Τι θα πει αυτό; Ή όταν μιλούσε για το μύθο της υπεροχής της μαύρης φυλής στους δρόμους ταχύτητας, ενώ τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Τι ήθελε να πει; Ότι αυτοί υπερέχουν γιατί είναι ντοπαρισμένοι, κάτσε να πάρουμε κι εμείς αναβολικά και θα σου πω εγώ. Τουλάχιστον έτσι θα μπορούσε να ερμηνευτούν αυτές οι δηλώσεις.
Το θέμα είναι πάντως, ότι ό,τι και νά' γινε, όποια κι αν είναι η αλήθεια, αμαυρώθηκε μια μεγάλη καριέρα. Ο Κεντέρης νομίζω έκανε την καλύτερη δουλειά που εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Η Θάνου όμως δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό. Προτίμησε τον πόλεμο. Εγώ την πιστεύω ως προς το στημένο και ως προς τους χαμένους ελέγχους. Πάντως, δεν είναι επιχείρημα να λες ότι έχεις περάσει χιλιάδες ελέγχους και βγήκες πάντοτε καθαρή. Μήπως η Τζόουνς πιάστηκε ποτέ; Ή οι άλλες αθλήτριες που έτρεχαν κιόλας από μήτιγκ σε μήτιγκ; Οπότε κι εγώ να ήμουν στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, δεν θα της έδινα το χρυσό της Τζόουνς. Και νομίζω ότι το καταλαβαίνει η Κατερίνα αυτό, απλά δεν μπορεί να το πει, γιατί είναι σαν να δηλώνει την ενοχή της.
Δεν μπορούμε όμως να της αρνηθούμε το μεγάλο ταλέντο. Τα αναβολικά δεν κάνουν τον αθλητή, αλλιώς ο καθένας από μας με ένα αναβολικό θα γινότανε Κεντέρης. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Καλή επιτυχία Κατερίνα σε ό,τι και να κάνεις από δω και πέρα.

The Matrix

Είχε τις προάλλες το Μάτριξ στο Star, την πρώτη ταινία της τριλογίας. Ούτε κι εγώ πλέον θυμάμαι πόσες φορές έχω δει αυτές τις ταινίες, και τις τρεις. Έχω χάσει πια τον λογαριασμό. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας αγαπήσατε μόνο την πρώτη ταινία και δεν σας άρεσαν οι δύο επόμενες. Το θέμα με τα Μάτριξ είναι ότι δεν πρόκειται απλά για ταινίες περιπέτειας. Ήταν τόσο γεμάτες με φιλοσοφικούς και μεταφυσικούς στοχασμούς, που ουσιαστικά δεν μπορούσες να τις απολαύσεις αν δεν έκανες τον κόπο να ασχοληθείς με αυτούς και έμενες μόνο στο θέμα action/adventure.
Ξέρω ότι πολλοί κριτικοί ενοχλήθηκαν από όλα αυτά τα μεταφυσικά και τα θεώρησαν δικαιολογία. Ότι και καλά βάζουμε και μερικά βαθυστόχαστα για να δηλώσουμε ότι κάνουμε σοβαρή ταινία. Θα μπορούσα να το δεχτώ αυτό, αν διαπίστωνα προχειρότητα στη διατύπωση των θεωριών. Όμως όλα όσα ανέφεραν οι ταινίες, μπορεί κανείς εύκολα να τα διαβάσει σε πολλά βιβλία του είδους και η μεταφορά που έκανε το Μάτριξ ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ πιστή. Δηλαδή, έδειχνε ότι υπήρξε σοβαρή μελέτη από πίσω κι όχι μόνο βάζουμε δύο τσιτάτα και καθαρίσαμε. Απλά, για να μπεις πιο εύκολα στο νόημα, θα έπρεπε να έχεις κάνει μια προεργασία, να έχεις ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτά τα θέματα. Διαφορετικά, συνέβαιναν πολλά πράγματα στις ταινίες αυτές που πραγματικά ΔΕΝ μπορούσες να καταλάβεις.
Βέβαια, όλα αυτά που είπε το Μάτριξ, πολλοί τα θεωρούν αρλούμπες και αηδίες. Δεκτόν, καμία αντίρρηση. Τις ταινίες όμως δεν τις κρίνουμε ιδεολογικά, αλλά στο κατά πόσο πέτυχαν τον στόχο τους. Και για μένα τα Μάτριξ πέτυχαν 100%.
Η πρώτη ταινία άρεσε περισσότερο γιατί ήταν πολύ κοντά στην αρχετυπική πορεία του ήρωα και μπορούσαμε όλοι να ταυτιστούμε. Ο Neo ήταν ένας απλός άνθρωπος που αγνοούσε ότι αυτό που θεωρούσε πραγματικότητα ήταν στην ουσία ψευδαίσθηση και σιγά σιγά συνειδητοποιούσε την αποστολή του. Αυτό όμως ήταν και το ΜΟΝΟ βασικό θέμα της πρώτης ταινίας και ήταν περισσότερο σαφής. Οπότε, έχοντας κατακτήσει αυτό, μπορούσες εύκολα να κάτσεις και να απολαύσεις ίσως τη συγκλονιστικότερη περιπέτεια όλων των εποχών. Βέβαια, και η ταινία αυτή ήθελε να τη δεις και μια δεύτερη φορά για να μπεις πλήρως στο νόημα.
Στη δεύτερη ταινία, ομολογώ πως όταν την είδα για πρώτη φορά, δεν κατάλαβα τίποτα. Όχι ο Merovingean, που δεν είναι άνθρωπος αλλά πρόγραμμα, το ίδιο και η Προφήτης, όχι ο Αρχιτέκτονας που σχεδιασε το Μάτριξ, ο Neo που δεν είναι ο μοναδικός, αλλά ο 6ος στη σειρά σωτήρας, ο Κλειδοκράτορας, ο Agent Smith που βγήκε από το σύστημα και άρχισε να κλωνοποιεί τον εαυτό του, κλπ. Χάος. Λες, τι γίνεται εδώ πέρα, άκρη δεν βγάζω. Βλέποντας όμως και την τρίτη ταινία με το αλά Σταύρωση του Χριστού φινάλε, είπα κάτι παίζεται εδώ, δεν μπορείς να τις πετάξεις αυτές τις ταινίες. Κι άρχισα να τις βλέπω και να τις ξαναβλέπω. Κάθε φορά που τις έβλεπα, καταλάβαινα όλο και περισσότερα πράγματα. Μέχρι που κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτές οι ταινίες είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ.
Μετά από το Μάτριξ λοιπόν, τι περιπέτεια να δεις; Το Iron Man; Πολύ ωραίο και χορταστικό, αναμφίβολα. Το Μάτριξ όμως ανέβασε τόσο ψηλά τον πήχυ, που πλέον έχω πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Βέβαια, οι αδερφοί Wachowski δεν μπόρεσαν - προς το παρόν τουλάχιστον - να κάνουν κάτι ανάλογο, με εξαίρεση ίσως το V for Vendetta, εν μέρει. Από την άλλη βέβαια, πόσα Μάτριξ να βγάλεις; Γίνεται;

Ρούλα Κορομηλά και Πόπη Διαμαντάκου

Βγήκε η Πόπη Διαμαντάκου, η τηλεκριτικός των Νέων, και σχολίασε αρνητικά την επανεμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά στην τηλεόραση. Το τι άκουσε μετά από αυτή την κριτική της, δεν λέγεται. Τι γεροντοκόρη, τι ανέραστη, τι κακοήθης, τι ότι έχει κάνει τη χολή επάγγελμα, τι κομπλεξική... Να στενοχωρηθεί η ίδια η Ρούλα που την αφορά άμεσα το θέμα και να κάνει τέτοιες δηλώσεις, μπορώ να το κατανοήσω και να το συγχωρήσω. Κανείς μας ίσως δεν είναι τόσο αντικειμενικός με τον εαυτό του ώστε να είναι έτοιμος να δεχθεί και να αναλύσει μια σκληρή κριτική. Αλλά εδώ βγήκε η zougla και το yupi (κυρίως αυτό) και ανέλαβαν το ρόλο του ντόπερμαν, ορμώντας να ξεκοιλιάσουν την κα Διαμαντάκου. Τι σημαίνει αυτό;
Δεν έχω διαβάσει πολλές κριτικές της κας Διαμαντάκου, οπότε δεν μπορώ να έχω συνολική άποψη για το είδος της κριτικής της. Διάβασα όμως την κριτική της για την τελευταία εμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά και ομολογώ ότι δεν μου φάνηκε καθόλου χυδαία. Ναι, χαρακτήρισε θλιβερό το θέαμα μιας παρουσιάστριας να θέλει να ανακτήσει την χαμένη νιότη της και τα περασμένα μεγαλεία της. Άδικο έχει; Το ότι η Ρούλα μπορεί να είναι γενικώς συμπαθής, το ότι μπορώ να συμπονέσω έναν άνθρωπο που επιθυμεί διακαώς να ανακτήσει την χαμένη αίγλη του, το ότι δηλαδή συναισθηματικά μπορώ να την καταλάβω, αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι η Ρούλα δεν αποχώρησε οικειοθελώς από την τηλεόραση, αλλά εκδιώχθηκε λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Και μάλιστα είναι αξιέπαινη που όλα αυτά τα χρόνια κράτησε πολύ χαμηλό προφίλ και επέλεξε την αποχή, διότι έδειχνε πως έπιασε το μήνυμα.
Θα μου πείτε, θα εμποδίσουμε έναν άνθρωπο να επανέλθει, να κάνει μια νέα προσπάθεια; Όχι βέβαια. Και της ευχόμαστε καλή επιτυχία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή επέστρεψε η συμπαθέστατη Ρούλα, πρέπει όλοι να κάνουμε τεμενάδες και να μιλήσουμε για θρίαμβο, όπως φαίνεται να θέλει το yupi. Γιατί δεν αρκέστηκαν να γράψουν καλά λόγια για τη Ρούλα και να αφήσουν την κα Διαμαντάκου να πει κι εκείνη τη γνώμη της, αφήνοντας τον κόσμο να αποφασίσει; Η οποία (Διαμαντάκου) στο φινάλε, και ικανή την είπε και επαγγελματία την είπε. Ποιος ο λόγος αυτής της επίθεσης που είναι πολύ πιο χυδαία από αυτήν που έγραψε η κα Διαμαντάκου για τη Ρούλα;
Τα συμπεράσματα που έβγαλα απο αυτήν την επίθεση είναι τα εξής: α) Έχουν και προσωπικά με την κα Διαμαντάκου από παλιότερες κριτικές της και άρπαξαν τώρα την ευκαιρία να της τα χώσουν χοντρά, όπως ήθελαν να κάνουν καιρό. β) Η Ρούλα έχει αρκετούς φίλους στα μέσα ενημέρωσης, που είναι έτοιμοι να την υπερασπιστούν. Λογικό. Αυτή τη στιγμή όμως η Ρούλα δεν έχει ανάγκη από φίλους, που θα την βρουν ωραία και καλή όπως και να εμφανιστεί, ό,τι και να πει, αλλά από εχθρούς. Από ανθρώπους που δεν είναι με το μέρος της λόγω προσωπικής συμπάθειας. Αν στηρίζεται στον Κωστόπουλο και στον Τριανταφυλλόπουλο, που θα της γράψουν διθυράμβους, είναι χαμένη από χέρι. Η Ρούλα επιχειρεί αυτή τη στιγμή κάτι πάρα πολύ δύσκολο, που λίγοι άνθρωποι έχουν πετύχει. Επομένως, χρειάζεται καθαρό μυαλό και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ. Χρειάζεται ανθρώπους που θα επισημαίνουν τα λάθη της, όχι ανθρώπους που θα τα βρίσκουν όλα σωστά.
Όσον αφορά στην κριτική του κου Αχιλλέα Σπανού στο yupi, πραγματικά πώς να την περιγράψει κανείς. Σύμφωνα με τον κο Σπανό η κα Διαμαντάκου είναι μια γεροντοκόρη που δεν έχει κανονική δουλειά (ενώ έχει εκείνος, κατάλαβες;) ούτε κάνει βόλτες όπως κάνει ο νορμάλ κόσμος (ωραίο επιχείρημα, είμαι σωστός άνθρωπος γιατί κάνω βόλτες, ήμαρτον!), αλλά περνάει την ώρα της βλέποντας Κους Κους και Love Bites. Πρώτον, δεν βλέπει μόνο αυτά, αλλά βλέπει γενικώς τηλεόραση, γιατί γι'αυτό πληρώνεται. Αυτή είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ της. Δεν επιλέγει αυτή τι θα παίξει η τηλεόραση. Αντίθετα εσείς κε Σπανέ, επιλέξατε να εμφανίζονται τα άρθρα σας σε μια ιστοσελίδα που έχει για πρώτο θέμα τη σχέση της Σταματίνας Τσιμτσιλή με τον Θέμη Σοφό. Μιλάμε για υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία, έτσι; Ευτυχώς που υπάρχει και ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, με τις γνώσεις του και την ιστορία του, να σώζει κάπως τα προσχήματα, διαφορετικά δεν θα διέφερε σε τίποτα η ιστοσελίδα σας από το Κους Κους. Θα μου πείτε κάπου πρέπει να εργαστείτε, από κάπου πρέπει να πληρώνεστε, δεν θα υποδείξετε εσείς το περιεχόμενο των αναρτήσεων στο yupi ή τα άρθρα στα περιοδικά που τυχόν εργάζεστε. Το ίδιο όμως κάνει και η κα Διαμαντάκου, γιατί λοιπόν διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας;