Το Νησί

Οι θεαματικότητες του Νησιού - προς το παρόν - είναι πράγματι απίστευτες. Όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γενικότερο τηλεοπτικό σκηνικό. Σε μια σεζόν με ελάχιστα καινούρια σήριαλ, το Νησί παίζει μόνο του, χωρίς ανταγωνισμό. Ο τηλεθεατής δεν έχει και πολλές επιλογές και καθώς διψάει για ελληνικό προϊόν - και καλά κάνει - πέφτει με τα μούτρα στα λίγα ελληνικά ψίχουλα που του προσφέρουν τα κανάλια. Έχουμε γυρίσει δηλαδή σε εποχές ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Από την άλλη, η σειρά αυτή προωθήθηκε έντονα από το Μέγκα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασίζεται σε ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο και έχει ένα εξαιρετικά "εμπορικό" θέμα. Και μόνο στο άκουσμα "Σπιναλόγκα", το βγάζεις το χαρτομάντηλο.
Περίμενα και το δεύτερο επεισόδιο για να σχηματίσω μια πρώτη άποψη, αλλά δεν καταστάλαξα ακόμα. Είναι φανερό ότι η σειρά αυτή έγινε με τη λογική του "ποιοτικού" σήριαλ και αυτό φάνηκε από τις αρχικές αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου. "Τέτοια σειρά δεν έχω ξαναδεί, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση" κλπ. Όλες αυτές τις δηλώσεις τις βρήκα απίστευτα υπερβολικές. Και σχεδόν "στημένες". Θέλω να πω, πώς είναι ο ηθοποιός που ξέρει ότι θα κερδίσει το Όσκαρ με βάση όλα τα προγνωστικά και ανεβαίνει να το παραλάβει, διαβάζοντας τον από καιρό έτοιμο λόγο του; Έτσι κι εδώ. Όλες αυτές οι δηλώσεις μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήταν έτοιμες από πριν. Ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε προδικάσει την "ποιότητα" αυτού του σήριαλ, πριν καν δει το πρώτο επεισόδιο. Και μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, έτρεξαν να μας ανακοινώσουν τους διθυράμβους τους.
Αυτά βέβαια, δεν πρέπει να μας επηρεάζουν, οπότε πάμε στο ίδιο το σήριαλ. Βλέπεται; Βλέπεται. Ναι, είναι φτιαγμένο με τη λογική του δήθεν "ποιοτικού" σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν φτάνει στις ακρότητες αυτού, ώστε να διώξει τον κόσμο. Δεν είναι και ταινία του Βούλγαρη, δεν φτάνει δηλαδή σε τέτοια ποιοτική υποκρισία. Κρατάει την "ποιότητα" σε λογικά πλαίσια για να μην αλλάξει ο κόσμος κανάλι. Εκεί που μοιάζει με αυτές τις ταινίες, είναι η έμφαση στην εικόνα και όχι στο κείμενο. Εγώ που ως θεατής είμαι καθαρά της σχολής κειμένου, έχω πρόβλημα με αυτό. Για παράδειγμα, η παρατεταμένης διάρκειας τελυεταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου, με τη Λέχου να εγκαταλείπει το σπίτι της και να πηγαίνει στη Σπιναλόγκα, δεν κατάφερε να με συγκινήσει τόσο, πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τη Λέχου. Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω ως άνθρωπο από το πρώτο επεισόδιο μόνο με τις δυο-τρεις σκηνές που είχε. Αυτή θα ήταν μια τέλεια σκηνή για το τέλος του πρώτου κύκλου επεισοδίων π.χ., εκεί γύρω στα Χριστούγεννα. Να έχω προλάβει ως θεατής να ταυτιστώ με το δράμα του ρόλου. Το ίδιο και στο δεύτερο επεισόδιο με τη συγκινητική σκηνή της επανασύνδεσης Μάινα-Λέχου. Ωραία, αγαπιούνται, αλλά αυτό το ξέρω θεωρητικά, δεν γνωρίζω τίποτα για τη σχέση τους, για να μπορέσω να γίνω κοινωνός της συγκίνησης.
Βέβαια, μου είπαν ότι και στο βιβλίο - που δεν το έχω διαβάσει - αυτές οι σκηνές γίνονται γρήγορα. Μπορεί, αλλά το πρόβλημα για μένα παραμένει. Στα συν της σειράς, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Μάινα-Λέχου. Ο Μάινας, έτσι κι αλλιώς, θεωρώ πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός σε όλα τα είδη. Η Λέχου νομίζω πως βρήκε τον ρόλο που της ταιριάζει. Ποτέ δεν μου άρεσε σε κωμωδία (όχι ότι ήταν κακή - αδιάφορη μάλλον) και δεν νομίζω ότι της ταιριάζει ούτε το σπαρακτικό δράμα. Έχει αυτή τη σοβαρή, αριστοκρατική ομορφιά και αυτοί οι ρόλοι, της ας πούμε "ελεγχόμενης συγκίνησης" (δράμα μεν, αλλα δεν πέφτω και στα πατώματα) της πάνε πολύ.
Θα περιμένω την εξέλιξη της σειράς για να διαμορφώσω μια πιο συνολική και εμπεριστατωμένη άποψη. Η μέχρι τώρα θέση μου είναι πως είναι καλό μεν, αλλά δεν κόβεις και φλέβα.