Βραβεία Γκράμι - Δίσκος της χρονιάς

Τα Γκράμι ποτέ δεν ήταν βραβεία που μπορούσε να τα πάρει κανείς σοβαρά. Για να έχει ένας θεσμός βραβείων αξιοπιστία, θα πρέπει να ανακαλύπτει καινούρια ρεύματα, καινούρια ονόματα, να αναζητά αυτό που είναι πραγματικά καλό και να το επιβραβεύει. Αυτό που κάνουν πάνω-κάτω τα Όσκαρ δηλαδή, και γι'αυτό έχουν αντέξει στον χρόνο, παρά τις πάμπολλες επιθέσεις που έχουν δεχτεί κατά καιρούς και κυρίως από μας τους "κουλτουριάρηδες" Ευρωπαίους όπου η λέξη αμερικάνικο είναι συνώνυμη του ευτελούς. Τόσα ξέρουμε, τόσα λέμε. Τα Γκράμι όμως δεν ακολούθησαν ποτέ τη συνταγή των Όσκαρ. Είναι ένα πανηγυράκι, όπου απλά δίνεται ένα βραβείο στον πιο πετυχημένο. Κι όταν αυτός είναι άξιος, έχει καλώς. Όταν δεν είναι όμως; Πολλές φορές η αξία δεν υπολογίζεται καθόλου για τη βράβευση κάποιου, αλλά μόνο τα αντίτυπα που έχει πουλήσει. Είναι σαν να βράβευαν τα Όσκαρ το Home Alone, πράγμα ανήκουστο.
Για τον δίσκο (τραγούδι) της χρονιάς (Record of the Year) λοιπόν, φέτος παίζουν τα εξής ονόματα: Beyonce, Taylor Swift, Kings of Leon, οι Black Eyed Peas και η Lady Gaga. Όλα πολύ γνωστά ονόματα και πολύ πετυχημένα. Και ερωτώ: Πώς είναι υποψήφια η κατά τα άλλα συμπαθέστατη Beyonce με το Halo, ένα τραγούδι βιομηχανικό; Με ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο για τα charts? Δεν είναι κακό αυτό, το τραγουδάκι είναι συμπαθές, το συνυπογράφει εξάλλου ο Ryan Tedder των One Republic, που έχει ταλέντο ο άνθρωπος, αλλά τελευταία το έχει δει σουξεδοπαραγωγός, πέρα από τη μουσική που γράφει για το γκρουπ του. Κάτι Leona Lewis, κάτι Kelly Clarkson... Ή η Lady Gaga. Καλή είναι, χαριτωμένη είναι, συμπαθητικά τα χορευτικά τραγουδάκια της, αλλά δεν θα της δώσουμε και Γκράμι. Οι Black Eyed Peas εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους πρoηγούμενους. Για την Taylor Swift ούτε λόγος. Το You belong with me είναι απίστευτη ποπ-κάντρι χαζομάρα. Tο Γκράμι όμως θα πρέπει να πάει σε ένα τραγούδι που τουλάχιστον δίνει κάποια εχέγγυα έμπνευσης, ότι κάποιος κάθισε και έγραψε ένα τραγούδι για να εκφραστεί προσωπικά κι όχι με σκοπό να φουσκώσει τον λογαριασμό του στην τράπεζα. Οπότε, αναγκαστικά θα πρέπει κανονικά να κερδίσουν οι Kings of Leon με το Use Somebody, που είναι ενδιαφέρον κομμάτι, αν και προσωπικά το βρίσκω ελλιπές, ανολοκλήρωτο. Αλλά στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.

Ράδιο-Αρβύλα

Τελικά, δε υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη μετριότητα. Ανέκαθεν έτρεμα το "μέτριο" πολύ περισσότερο από το "κακό". Το "κακό" είναι προφανές, κάνει αισθητή την παρουσία του, κι ακόμη κι αν σου αρέσει, τουλάχιστον είναι εν γνώσει σου ότι βλέπεις, παρακολουθείς κάτι κακό. Τις μεσημεριανές εκπομπές ας πούμε, ακόμη κι αυτός που τις παρακολουθεί, ξέρει τι βλέπει. Και να μην ξέρει ο ίδιος, θα ακούσει τόσο πολλά αρνητικά πράγματα από το περιβάλλον του γι' αυτές, ώστε δεν θα μπορεί να το παίξει άσχετος.
Ή το trash της Πάνια, ας πούμε. Αυτού του είδους οι εκπομπές δηλώνουν εξ αρχής τον trash προσανατολισμό τους και δεν έχουν ψευδαισθήσεις ότι κάνουν "ποιότητα". Η μετριότητα όμως είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνη από το σκουπίδι, γιατί έχει την ικανότητα να διεισδύει στη συνείδησή μας και να τη διαμορφώνει. Το Ράδιο-Αρβύλα είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση, όπως και όλες οι προηγούμενες εκπομπές του Αντώνη Κανάκη και της κατά καιρούς παρέας του. Επειδή ακριβώς δεν είναι σκουπίδι, αντίθετα "κράζει" τα σκουπίδια, δεν δέχεται ουσιαστικά επίθεση από κανέναν και έχει μια - χαλαρή έστω - υποστήριξη από τους κριτικούς, που είτε τη συμπαθούν είτε δεν την βρίσκουν αρκετά ενοχλητική εκπομπή για να ασχοληθούν. Και ξαφνικά έχουμε το "τίποτα" να κάνει μια αξιόλογη καριέρα στην τηλεόραση με την ανοχή όλων μας.
Τι είναι το Ράδιο-Αρβύλα; Τέσσερις φίλοι που αντί να μαζευτούν σε ένα σπίτι, να σχολιάσουν, να πιουν τις μπύρες τους, να πουν και 5 χαζο-ανέκδοτα να χαλαρώσουν, όλο αυτό το πράγμα το έχουν μεταφέρει στην τηλεόραση. Αυτό δηλαδή που κάνει αυτή η παρέα, γίνεται καθημερινά, παντού, σε όλη την Ελλάδα. Για να βγεις όμως στην τηλεόραση, πρέπει να έχεις και κάτι που λείπει από το Ράδιο-Αρβύλα. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Πρέπει η δική σου παρέα, να έχει κάτι που να την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Αυτό το πράγμα ΔΕΝ υπάρχει στο Ράδιο-Αρβύλα. Τι είναι ο Σερβετάς π.χ.; Είναι η κλασική περίπτωση ατόμου, που οι άλλοι που τον γνωρίζουν λένε: "Πολλή πλάκα έχει αυτός!" Που εγώ προσωπικά δεν έχω μεγαλύτερη προσβολή από αυτό, γιατί τα άτομα που χρησιμοποιούν τέτοιες φράσεις, συνήθως δεν έχουν ιδέα τι εστί χιούμορ. Δεν θα έλεγες ποτέ για τη Μαλβίνα: "Α, τι πλάκα έχει αυτή!", γιατί πολύ απλά η Μαλβίνα δεν έκανε πλάκα. Και τα άτομα που παρακολουθούν το Ράδιο Αρβύλα και τους αρέσει, δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν Μαλβίνα. Αδυνατούσαν να την καταλάβουν. Ο Λαζόπουλος, τουλάχιστον, σώζεται από το στυλ του κι από την ικανότητά του να καταγράφει καθημερινές συμπεριφορές και να τις σατιρίζει. Κανείς από το Ράδιο Αρβύλα δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνει ο Λαζόπουλος. Είναι έτη φωτός μακριά.
Γιατί είναι επικίνδυνο το Ράδιο-Αρβύλα; Γιατί δεν διαφέρει σε τίποτα από κάτι X-Factor και λοιπά reality. Ο τηλεθεατής, βλέποντας να δοξάζεται η μετριότητα, κάνει την εξής λογική σκέψη: Εφόσον ο Νίνο θεωρείται τραγουδιστής, γιατί όχι κι εγώ; Εφόσον η παρέα του Κανάκη βγήκε στην τηλεόραση, γιατί όχι κι η δική μου; Και με τον τρόπο αυτό, το πραγματικό ταλέντο όλο και θα παραγκωνίζεται, όλο και θα περιορίζεται, μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει από ασφυξία, καθώς εμείς, η πλειοψηφία, θα έχουμε επιβάλλει το απεχθές μας γούστο.

2009-2010 αμερικάνικη τηλεοπτική σεζόν - Μέρος 1ο

Καθώς φέτος είναι η χρονιά που θα τελειώσει το Lost, (στο οποίο θα αναφερθώ εκτενώς μόλις ξεκινήσει ο 6ος και τελευταίος κύκλος τον Φεβρουάριο), τα κανάλια στην Αμερική ψάχνουν εναγωνίως κάτι δυνατό να το αντικαταστήσουν. Παρόλο που πολλές καινούριες σειρές θα ξεκινήσουν στη μέση της σεζόν, ας ρίξουμε μια ματιά σε δύο καινούρια σήριαλ που έχουν ξεκινήσει ήδη. Ενδιαφέρει και μας το θέμα, καθώς μετά το Prison Break και το Grey's Anatomy, υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον των ελληνικών καναλιών για τα τηλεοπτικά δρώμενα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Το πρώτο είναι το V, από το Visitors, επισκέπτες. Ποιοι είναι αυτοί οι επισκέπτες; Οι εξωγήινοι. Δεν πρόκειται για καινούρια ιδέα, ουσιαστικά πρόκειται για ριμέικ μια σειράς της δεκαετίας του 80. Τι λέει το στόρι με λίγα λόγια; Έρχονται οι εξωγήινοι στη Γη με φαινομενικά πολύ καλές διαθέσεις. Ο σκοπός της επίσκεψής τους είναι να ζητήσουν βοήθεια από τη Γη, καθώς οι πόροι στον πλανήτη τους έχουν σχεδόν εξαντληθεί και ως αντάλλαγμα θα προσφέρουν τις δικές τους προηγμένες τεχνολογικές και ιατρικές γνώσεις. Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου αλλού. Δεν έρχονται για πρώτη φορά, αλλά αντίθετα αρκετοί από αυτούς βρίσκονται ανάμεσά μας, υποδυόμενοι τους ανθρώπους. Στόχος τους είναι η εξολόθρευση του ανθρώπινου είδους. Μόνο τους εμπόδιο είναι μια ομάδα αντιστασιακών που γνωρίζει τα πραγματικά τους σχέδια και κάποιοι εξωγήινοι "αποστάτες" που δεν συμφωνούν με τα σχέδια της ηγεσίας τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους.
Το κακό είναι ότι όλα αυτά τα μαθαίνουμε ήδη από το πρώτο επεισόδιο, τον πιλότο, όπως λένε κι οι Αμερικανοί. Από κει και πέρα, δεν έχουμε κάτι το ιδιαίτερο. Οι προσωπικές ιστορίες είναι λίγο ως πολύ αδιάφορες και γενικότερα φαίνεται να απουσιάζει η έμπνευση. Μόνο τέσσερα επεισόδια προβλήθηκαν έως τώρα στην Αμερική και η σειρά θα συνεχιστεί από το νέο έτος. Ας μη βιαστούμε επομένως κι ας δώσουμε χρόνο στη σειρά να εξελιχθεί. Για να περάσει η ώρα πάντως, δεν είναι κακό.
Η άλλη σειρά είναι το FlashForward. Αυτή είναι καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, από το V, κυρίως γιατί έχει ένα εξαιρετικό εύρημα. Κάποια στιγμή, σε όλον τον πλανήτη, όλοι οι άνθρωποι χάνουν τις αισθήσεις τους για 2 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα. Κάποιοι βεβαίως χάνουν τη ζωή τους, αλλά οι περισσότεροι βλέπουν σκηνές από το μέλλον τους και συγκεκριμένα από την 29η Απριλίου 2010. Η εμπειρία αυτή τους αλλάζει βεβαίως τη ζωή, γιατί κάποιοι έχουν δει κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι μάλιστα δεν είδαν απολύτως τίποτα, οπότε εικάζουν ότι δεν θα ζουν εκείνη την ημέρα. Οπότε, τίθενται ορισμένα ερωτήματα: Το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο; Μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα εκείνης της ημέρας; Μπορούμε να τα προλάβουμε ή να τα ανατρέψουμε τελείως;
Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η σειρά έχει; Δυστυχώς όχι. Όχι τόσο, τουλάχιστον. Ενώ θα μπορούσε με αυτό το εύρημα να φτιάξει ένα πολύ δυνατό υπαρξιακό δράμα που να βαδίζει χέρι-χέρι με την αστυνομική πλοκή, ενώ κάθε επεισόδιο έχει την ανατροπή του που σε κρατάει σε αγωνία, εντούτοις η σειρά πάσχει από το ίδιο πράγμα που πάσχει και το V. Δηλαδή, από έλλειψη έμπνευσης. Τελικά Lost δεν μπορείς να φτιάξεις κάθε μέρα. Οι προσωπικές ιστορίες και εδώ είναι αρκετά απλές, χωρίς ιδιαίτερες προεκτάσεις, και η σειρά επικεντρώνεται στην αστυνομική πλοκή της, παρόλο που γρήγορα μαθαίνουμε κι εδώ τι ήταν αυτό που πιθανότατα προκάλεσε το μπλακ άουτ. Το θεωρώ καλύτερο, όπως είπα και στην αρχή, όχι τόσο από καλλιτεχνικής απόψεως, αλλά επειδή λόγω θέματος θέλεις να μάθεις τι από όλα αυτά που είδαν οι πρωταγωνιστές θα πραγματοποιηθεί ή όχι. Πρωταγωνιστεί ο Τζόζεφ Φάινς και το αναφέρω γιατί μου κάνει εντύπωση το γεγονός. Εδώ σνομπάρει τον κινηματογράφο και έχει πει αμέτρητα όχι, ενδιαφερόμενος κυρίως για το θέατρο, και ξαφνικά λέει το ναι σε τηλεοπτική σειρά; Ποιος τον ξέρει...

Susan Boyle - I dreamed a dream

Μάλιστα. Η Σούζαν Μπόιλ τα κατάφερε. Ανέβηκε στην κορυφή των charts, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, με πολύ σημαντικές πωλήσεις. Όλοι συγκινηθήκαμε με την εμφάνισή της στο Britain's got talent, όλοι μιλήσαμε για τη δικαίωση ενός ανθρώπου, για το πόσο σημαντικό είναι να μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου, ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική εμφάνιση κλπ. Τα πράγματα όμως τώρα σοβαρεύουν. Εφόσον αποφάσισε να κυκλοφορήσει δίσκο, θα κριθεί όπως όλοι οι υπόλοιποι και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει περίοδος χάριτος. Δεν θα χαριστούμε δηλαδή στη Σούζαν, επειδή η ιστορία της μας έφερε δάκρυα στα μάτια.
Τι έχουμε λοιπόν; Ένα βαρετό αποτέλεσμα, αυτό έχουμε. Μια μέτρια φωνή (ναι, μέτρια!) που τραγουδά διασκευές γνωστών τραγουδιών - κυρίως μπαλάντες. Όπως είχε πει κάποτε κι ο Γιάννης Πετρίδης (για κάποιες Ελληνίδες τραγουδίστριες που ήθελαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό), φωνές σαν της Μπόιλ μπορείς να βρεις σε κάθε ξενοδοχείο της Αμερικής. Δεν έχει δηλαδή κάτι το ιδιαίτερο. Αντίθετα, είναι εμφανής ο ερασιτεχνισμός της και η άνευρη, απαίδευτη φωνή της. Το όλο πακέτο μας λέει πως μαζεύτηκαν δυο-τρεις παραγωγοί, βρήκαν κάποια γνωστά τραγούδια του παρελθόντος, της τα έδωσαν να τα πει και μετά άρχισαν να εξαργυρώνουν τα τσεκ. Η Μπόιλ δυστυχώς δεν είναι τραγουδοποιός, ώστε να περιμένουμε από αυτήν δικά της τραγούδια και δεν έχει κάποιο προσωπικό στυλ να λανσάρει. Κι εφόσον δεν είναι μια Barbra Streisand, μια Aretha Franklin (πέρασε και δεν ακούμπησε), ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτού του δίσκου; Απολύτως κανένας. Εκατομμύρια κόσμου έχουν μια καλή φωνή, δεν θα γίνουν όλοι superstars όμως. Είχε αστέρι φαίνεται η Μπόιλ. Να δούμε πόσο θα κρατήσει. ΑΝ κρατήσει.

Βαθμολογία: 2/5

2012

Δεν είμαι καθόλου αντίθετος στα blockbusters. Αντίθετα, όταν είναι καλοφτιαγμένα, μου αρέσουν πάρα πολύ και προτιμώ χίλιες φορές να δω μια περιπέτεια από μια ταινία που προσπαθεί να μου πουλήσει τέχνη προκαλώντας μου χασμουρητά. Το 2012 όμως είναι ένα blockbuster που προκαλεί υπνηλία. Θα μου πείτε, τι περίμενες από τον Ρόλαντ Έμεριχ; Περίμενα ένα "Η επόμενη μέρα (the day after tomorrow)", που δεν ήταν τόσο κακό. Το 2012 όμως σου δίνει την εντύπωση ότι έχει φτιαχτεί όλο κατά παραγγελία, χωρίς καμία έμπνευση, μα απολύτως καμία. Παίρνουμε έναν χωρισμένο πατέρα, ένα τρελό που προβλέπει την καταστροφή, δυο-τρεις συμφεροντολόγους, πέντε κύματα και κάνα δυο εκρήξεις ηφαιστείων και κάνουμε μία ταινία. Δεν μπορείς να παίρνεις ένα θέμα που έχει τόση μυθολογία από πίσω του και να μην ασχολείσαι σχεδόν καθόλου. Δεν μπορείς να στηρίξεις πλέον μια ολόκληρη ταινία μόνο στα εφέ. Το κοινό είναι πια χορτασμένο, δεν εντυπωσιάζεται εύκολα από χάι-τεκ πιρουέτες. Πρέπει να βάλεις και μια ιστορία, κάποιους χαρακτήρες που να έχουν ενδιαφέρον. Πάρτε για παράδειγμα το Deep Impact, κάποια χρόνια πριν. Κι αυτό είχε θέμα το τέλος του κόσμου, αλλά δείτε το για να καταλάβετε τη διαφορά. Και το Αρμαγεδών ακόμα, καλύτερο ήταν.
Πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι μετά την τριλογία του Μάτριξ και τον Τιτανικό, το είδος "ταινία καταστροφής" έχει αλλάξει και δεν μπορείς πλέον να σερβίρεις τέτοια σαβούρα με άνεση. Απόδειξη, τα σχετικώς λίγα - τηρουμένων των αναλογιών - εισιτήρια που έκοψε η ταινία στην Αμερική. Πολύ κατώτερα από τα αναμενόμενα. Δεν γίνεται να αποκαλείς μία ταινία ως "μητέρα των ταινιών καταστροφής" και να έχει κάνει σε τρεις βδομάδες μόνο 140 εκατομμύρια δολλάρια σε εισπράξεις. Ακόμα και το Blind Side της Σάντρα Μπούλοκ πηγαίνει πολύ καλύτερα, ενώ έχει πολύ πιο περιορισμένο target group. Θα σας πρότεινα να περιμένετε να το δείτε στην τηλεόραση, ούτε καν σε DVD. Κάτι τέτοιες χαζομάρες τις βάζει το Μέγκα σχετικά γρήγορα.

Βαθμολογία: 1/5

December song - George Michael

Ο George Michael είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Ξεκίνησε με τους Wham!, ένα από τα πολύ καλά και χαρακτηριστικά γκρουπ της δεκαετίας του 80 και στη συνέχεια έκανε μια πολύ πετυχημένη σόλο καριέρα. Με το που μπήκε όμως η δεκαετία του 90 και μετά από την τεράστια επιτυχία του άλμπουμ FAITH, άρχισε να λειτουργεί κάπως περίεργα, ΚΑΙ λόγω προσωπικών προβλημάτων. Άρχισε να μη θέλει να βγαίνει μπροστά στην κάμερα, να μη γυρίζει βίντεο για τα τραγούδια του, γενικά να τον έχει πιάσει μια μίρλα, μια κακομοιριά, μια κλάψα, μια έλλειψη χιούμορ, και όλο αυτό έβρισκε αντανάκλαση στα τραγούδια του. Εκείνη η ποπ διάθεση για χορό και ξεφάντωμα, για γλέντι και διασκέδαση, χάθηκε, αισθάνθηκε ότι δεν τον εκπροσωπούσε πια. Οι μελωδίες του άρχισαν να γίνονται πιο δύσκολες, πιο θλιμμένες, πιο απαισιόδοξες. Γεγονός που κούρασε πάρα πολύ κόσμο και ακόμα και φανατικοί θαυμαστές του γύρισαν την πλάτη. Η δε Αμερική, που τον δόξασε με το FAITH, τον εγκατέλειψε οριστικά, απ'ό,τι δείχνουν τα πράγματα. Δεν βοήθησε και το σκάνδαλο της αποκάλυψης της ομοφυλοφιλίας του, οι συνεχείς συλλήψεις για μικροπράγματα, η δημόσια υποστήριξη των μαλακών ναρκωτικών, η όψιμη στροφή του σε κοινωνική και πολιτική κριτική, ο χαμός αγαπημένων του προσώπων, το γεγονός ότι βγάζει ένα δίσκο μόνο τη δεκαετία σχεδόν κλπ. Με όλα αυτά τα δεδομένα όμως, με όλα αυτά τα ντεζαβαντάζ, με όλους αυτούς τους παράγοντες εναντίον του, το άλμπουμ του Patience του 2004 (είκοσι δύο χρόνια από το ξεκίνημα της καριέρας του) καταφέρνει και πουλάει επτά εκατομμύρια αντίτυπα, σύμφωνα με την wikipedia. Καθόλου ευκαταφρόνητο νούμερο μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Πώς αυτό;
Γιατί, πολύ απλά, ο George Michael έχει ΤΑΛΕΝΤΟ. Το άλμπουμ Patience πρέπει να κάτσουν και να το μελετήσουν όλοι αυτοί οι James Blunt, James Morrison, για να μην αναφερθώ στον Robbie Williams, μήπως και καταλάβουν τι σημαίνει ποιοτική ποπ μουσική. Δεν ήταν ένας δίσκος εύκολος, δεν τα έπιανες τα τραγούδια αμέσως, αλλά ήθελες αρκετά ακούσματα για να πιάσεις τις μελωδίες. Ποιος θα κάτσει όμως στις μέρες μας να το κάνει αυτό; Το - ας το πούμε - "ποιοτικό" κοινό σνομπάρει τον George Michael, το δε εμπορικό είναι πλέον συνηθισμένο σε πολύ πιο catchy πράγματα, που τα ακούς μια φορά και τα τραγουδάς αμέσως. Το ποπ κοινό σήμερα, έτσι όπως το έμαθαν οι δισκογραφικές εταιρίες και το Internet, δεν έχει την υπομονή να δώσει χρόνο σε ένα τραγούδι, σε έναν δίσκο. Υπάρχουν τόσα τραγούδια να ακούσεις και να δεις στο youtube, οπότε γιατί να κουράζεσαι; Το παρατάς και πας παρακάτω. Έτσι όμως, έχει δημιουργηθεί ένα απαίδευτο μουσικά κοινό, που δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από τη Lady Gaga. Καλή και άγια η λαίδη, αλλά χρειάζεται και κάτι παραπάνω.
Στις 14 Δεκεμβρίου ο George Michael θα κυκλοφορήσει ένα νέο χριστουγεννιάτικο τραγούδι, 25 χρονια μετά το αλησμόνητο Last Christmas, το December Song. Δεν είναι σαν το Last Christmas, είναι πιο κοντά στο στυλ του George Michael, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια, και δεν ξέρω τι τύχη μπορεί να έχει. Εξάλλου το φανατικό κοινό του το έχει ήδη, καθώς πέρσι μπορούσε να το κατεβάσει όποιος ήθελε δωρεάν από το επίσημο site του. Και πώς θα σταθεί το τραγούδι αυτό δίπλα στα X-Factor και τις λοιπές αηδίες; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε από δω είναι να του ευχηθούμε καλή τύχη. Στο single θα συμπεριλαμβάνονται και δύο live ερμηνείες γνωστών κομματιών του, καθώς και το Jingle, ένα musical interlude όπως αναγράφεται στο site του, που ηχογραφήθηκε στα πλαίσια των sessions για το καινούριο του άλμπουμ. Καινούριο άλμπουμ; Λέτε; Να το δω και να μην το πιστέψω.

Υ.Γ. Λίγο πριν διαλυθούν οι Wham!, ο μάνατζερ τους έκλεισε να εμφανιστούν στην Ν. Αφρική, εν καιρώ apartheid. Μόλις το έμαθε ο George, αρνήθηκε να πάει, δηλώνοντας πως θα καταστραφεί η καριέρα του αν το κάνει, πως έχει τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια επιτυχίας μπροστά του.
Τελικά George, είχες πολύ περισσότερα.