Ονειροπαγίδα (ξανά)

Επανέρχομαι στην Ονειροπαγίδα, γιατί πραγματικά είναι κρίμα να έχεις μια τόσο πετυχημένη και δοκιμασμένη συνταγή και να τα κάνεις θάλασσα. Το θέμα της σειράς αυτής (η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, ο έρωτας δύο ανθρώπων από διαφορετικούς κόσμους) είναι κάτι που ενώ ο θεατής έχει δει σε διάφορες παραλλαγές, δεν βαριέται να το βλέπει. Να μην επανέλθω στο σκηνοθετικό αλαλούμ της Όλγας Μαλέα με την αλαφιασμένη κίνηση της κάμερας ή στους Τάσο Χαλκιά και Τρύφωνα Καρατζά που είναι σαν καρτούνς κι όχι άνθρωποι. Αλλά θέλω να μου εξηγήσει κάποιος το παίξιμο της Μαρίας Σολωμού, που την εκτιμώ ιδιαιτέρως. Εδώ ξαφνικά παίζει την στρίγγλα λες και έχει νοητική υστέρηση. Μπροστά της η Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου είναι τέρας ευφυϊας. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την προσέγγιση. Σνομπ είσαι κοπέλα μου, κακιά αν θέλεις, στον κόσμο σου ίσως, αλλά χαζή δεν είσαι.
Αυτός που μου έχει κάνει θετική εντύπωση είναι ο Πέτρος Λαγούτης, που παίζει τον φίλο του Καραμίχου, τον γιατρό. Τον θυμάμαι από ένα επεισόδιο της Εργαζόμενης Γυναίκας, όπου έκλεβε την παράσταση. Εδώ δεν έχει κανέναν αξιόλογο ρόλο, αλλά μου αρέσει που παίζει με νεύρο, με άνεση και φυσικότητα. Πολύ καλός, μπράβο.

Δελτίο ειδήσεων Μέγκα

Ή, πιο σωστά, δελτίο ΠΑΣΟΚ. Ούτε η κρατική τηλεόραση δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα να στηρίξει τόσο απροκάλυπτα μία κυβέρνηση. Έβλεπα τις προάλλες το δελτίο και σχολίαζαν πώς η κυβέρνηση άκουσε τις κοινωνικές αντιδράσεις και πήρε πίσω κάποιες διατάξεις στο φορολογικό νομοσχέδιο και πόσο καλά έκανε. Ασφαλώς και έκανε καλά, εφόσον διαπίστωσε την αδικία, αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί. Το σχόλιο του δημοσιογραφικού πάνελ ήταν:"Η κυβέρνηση απέδειξε πως έχει γρήγορα αντανακλαστικά". Αν το είχε κάνει αυτό η Νέα Δημοκρατία, θα μιλούσαν για σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης, για προχειροδουλειές, που τη μία μέρα προτείνουν κάτι και την άλλη το παίρνουν πίσω, για ανικανότητα των κυβερνώντων την ώρα της κρίσης, για, για, για... Και βεβαίως πολύ καλά έκαναν και ξεσκέπαζαν τα σκάνδαλα της Νέας Δημοκρατίας, γι'αυτό βρίσκονται εκεί, αυτή είναι η δουλειά τους, να ενημερώνουν τον κόσμο για το τι συμβαίνει. Αλλά με τέτοια στήριξη που προσφέρουν στην κυβέρνηση, πώς μπορώ να έχω εγώ εμπιστοσύνη ότι θα κάνουν το ίδιο και με τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ;
Πολύ φοβάμαι ότι αν τα μέτρα δεν αποδώσουν και αρχίσει να πέφτει η κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις, θα περάσει το Μέγκα στην επίθεση. Θα θυμηθούν ξανά τη Νέα Δημοκρατία, θα ξαμολύσουν τον Καψή να τα βάλει με τον Λαζόπουλο, όπως τα είχε βάλει παλιότερα με τη Μαλβίνα και θα γίνει προσπάθεια να εξαφανιστούν οι - πολύ λίγες ομολογουμένως - αντιπολιτευτικές φωνές. Και θα είναι κρίμα. Το Μέγκα, σε μια τέτοια περίοδο κρίσης, έχει υποχρέωση απέναντι στη χώρα και στους πολίτες της, όχι απέναντι σε οποιοδήποτε κόμμα.
Και περνάμε στα καθ'ημάς. Δεν έχω δει πιο παγερή παρουσιάστρια από την Όλγα Τρέμη. Νομίζεις πως θα σε δολοφονήσει με το βλέμμα της. Γελάει αυτή η γυναίκα καθόλου; Αμφιβάλλω. Δεν γίνεται επίσης μετά από τόσα χρόνια που παρουσιάζεις δελτίο να κάνεις τόσα σαρδάμ. Έλεος πια. Μάθε να διαβάζεις το auto-cue, κοπέλα μου! Και σταμάτα να κοιτάς συνέχεια κάτω στα χαρτιά σου, όταν υποτίθεται πως συνομιλείς με τον καλεσμένο σου στο άλλο παράθυρο. Αυτό βγαίνει έξω ως αγένεια, δεν το καταλαβαίνεις; Σαν να μην του δίνεις την παραμικρή σημασία. Τραγική, με μία λέξη.
Όσο για τους υπόλοιπους; Καλά, για Καψή και Πρετεντέρη δεν θα σχολιάσω, εδώ είμαστε σοβαρό blog. Εκείνο τον κακομοίρη τον Τσίμα λυπάμαι, που ξεκίνησε από το ΚΚΕ και κατέληξε να στηρίζει τα πιο δεξιά μέτρα που έχει δει ποτέ ο τόπος. Θα μου πείτε, αλλάζει ο άνθρωπος με τα χρόνια. Ασφαλώς. Αλλά κι αυτή η δουλοπρέπεια απέναντι στο ΠΑΣΟΚ είναι και λίγο ντροπή, δεν είναι έτσι κε Τσίμα; Ναι, είστε πιο μετριοπαθής από τους υπόλοιπους και μπράβο σας, αλλά δεν το σώζετε.

O 3ος Νόμος

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια της νέας σειράς του Πάνου Κοκκινόπουλου, Ο 3ος Νόμος. Εντάξει, μια απ'τα ίδια, με τις υποθέσεις από το αστυνομικό δελτίο. Καλογυρισμένο, προσεγμένο, καμία αντίρρηση, αλλά πλέον έχει χαθεί το στοιχείο της έκπληξης, είναι μία σειρά που έχεις ξαναδεί από τον Πάνο Κοκκινόπουλο. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο πρώτο επεισόδιο και στην πρωταγωνίστρια του επεισοδίου Μαρίνα Ψάλτη. Μα τι ηθοποιός είναι αυτή! Ήταν εξαιρετική, ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ, δεν έχω λόγια. Αν είχαμε αντίστοιχα βραβεία Emmy στην Ελλάδα, θα έπαιρνε ασυζητητί το βραβείο για guest εμφάνιση. Κρίμα που δεν εμφανίζεται συχνότερα στην τηλεόραση, αλλά και πού να εμφανιστεί; Πού να βρει κατάλληλα σενάρια; Τελευταία φορά τη θυμάμαι στο εξαιρετικό σήριαλ του Κουτσομύτη, Η αγάπη άργησε μια μέρα, που έπαιζε μία από τις αδερφές Φτενούδου, σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο. Και θυμάμαι είχα κάνει τότε τη σύγκριση με την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, που έπαιζε επίσης στη σειρά, η οποία κουβαλάει τόσες και τόσες περγαμηνές, αλλά ηθοποιός δεν υπήρξε ΠΟΤΕ. Ηθοποιός δεν γίνεσαι απλά χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής σου, μιλώντας μέσα από τα δόντια σου. Αυτή είναι η κλασική μέθοδος όλων των ατάλαντων, ακριβώς γιατί μιλώντας δυνατά, κανονικά, είσαι αναγκασμένος να βάλεις χρώμα στη φωνή σου. Και η Καραμπέτη με το χρώμα είναι μαλωμένη. Στο σήριαλ του Κουτσομύτη ήταν υποφερτή η Καραμπέτη, να λέμε την αλήθεια, γιατί είχαμε από πίσω το πολύ δυνατό κείμενο της Λιλής Ζωγράφου, όχι αηδίες τύπου Πρόβα Νυφικού, ένα παντελώς αδιάφορο βιβλίο που άνοιξε δυστυχώς τον δρόμο σε όλη αυτή τη γυναικεία λογοτεχνία, που έχει σαρώσει την ελληνική πεζογραφία, με τη μια χαζομάρα πίσω από την άλλη. Όλοι όμως ήταν καλοί εκεί.
Και στο σήριαλ αυτό του Κουτσομύτη λοιπόν, η Μαρίνα Ψάλτη είχε δείξει την κλάση της, παρόλο που είχε έναν δεύτερο ρόλο. Το ταλέντο δεν κρύβεται. Μπορεί να την στιγμάτισε αρχικά που ξεκίνησε την τηλεοπτική της καριέρα με τη Λάμψη, αλλά τι να κάνει η κοπέλα, από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει. Πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι ξεχωρίζει από το σωρό. Και με κάτι τέτοιες ερμηνείες παίρνει πόντους και χτίζει σιγά-σιγά το όνομά της. Αυτοί που πρέπει να την προσέξουν, θα την προσέξουν.
Και πάλι μπράβο της. Είχα πολύ καιρό να απολαύσω τέτοια τηλεοπτική ερμηνεία. Χίλια μπράβο.

Αθλητικές ειδήσεις καναλιών

Γιατί δεν τις λένε ποδοσφαιρικές ειδήσεις; Αφού μόνο με αυτό ασχολούνται, δεν ξέρουν και τίποτα άλλο οι αθλητικοί συντάκτες των καναλιών. Μόνο που ο μεγάλος Διακογιάννης είπε ότι το ποδόσφαιρο δεν ειναι αθλητισμός, αλλά παιχνίδι. Και είχε δίκιο. Βεβαίως, μιλάμε για το πιο δημοφιλές σπορ και δικαίως καταλαμβάνει την κυριάρχη θέση στις ειδήσεις. Στην Ελλάδα όμως και κυρίως στα ιδιωτικά κανάλια, τα πράγματα έχουν φύγει από κάθε έλεγχο.
Δεν είναι δυνατόν να έχουμε καλοκαίρι, να μην έχουμε αγώνες ποδοσφαίρου, να γίνονται παγκόσμια ρεκόρ στον στίβο π.χ. και τα ελληνικά κανάλια να ασχολούνται με τις μεταγραφές της ΑΕΚ και το φιλικό του Παναθηναϊκού με τον ΑΠΟΕΛ. Αυτό είναι ειδησεογραφικό σκάνδαλο και δείχνει την ασχετοσύνη τους. Δεν γίνεται να ασχολούμαστε με τα άλλα αθλήματα, μόνο όταν έχουμε διακρίσεις. Πώς θα παρακολουθήσει κανείς παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου αν πρώτα δεν τον έχεις ενημερώσει για το τι έγινε σε διάφορα διεθνή και ελληνικά meeting; Αν δεν ξέρω ποια είναι η Ισινπάγιεβα και ποιες οι ανταγωνίστριές της, με τι ενδιαφέρον θα παρακολουθήσω τον αγώνα της και με τι άγχος; Κανένα άγχος απολύτως, καμία αγωνία.
H ΕΡΤ προβάλλει αυτή τη στιγμή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και ασφαλώς τα ιδιωτικά κανάλια δεν πρόκειται να ασχοληθούν, εκτός αν υπάρξει κάποια ελληνική διάκριση. Αυτό που με ανησυχεί είναι τι θα γίνει όταν θα αποχωρήσουν οι Νίκος Τσώνης και Νίκος Αντωνιάδης από την παρουσίαση αυτών των αθλητικών γεγονότων. Ποιος θα τους αντικαταστήσει; Και οι δύο δεν είναι μόνο γνώστες, αλλά αγαπούν το στίβο και φαίνεται, έχουν πάθος. Αν κρίνω από τους παρουσιαστές των Golden League κάποτε στον Αντέννα που έκαναν αφήγηση και όχι παρουσίαση, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Ελπίζω πάντως να μην πάρει τη θέση τους η Πηγή Δεβετζή, που τώρα τελευταία τη βλέπω αρκετά συχνά στην παρουσίαση μαζί με τους προαναφερθέντες. Η κοπέλα ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ. Τόσο απλά.

Eurovision 2010 - Ελληνικός τελικός

Ότι η Eurovision δεν έχει να κάνει με το τραγούδι και τη μουσική, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όλα τα τραγούδια, από όλες τις χώρες, στη μακρά ιστορία της Eurovision ήταν σκουπίδια, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Επομένως, δεν βλέπει κανείς Eurovision για να ακούσει καλή μουσική ή να ανακαλύψει κάποιον καινούριο καλλιτέχνη. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η διαγωνιστική πλευρά του θέματος, δηλαδή ποια χώρα θα κερδίσει, η παρουσία των καλλιτεχνών κλπ. Ως εκεί.
Άρα, και τα χθεσινά τραγούδια του ελληνικού τελικού ήταν όλα για πέταμα, αυτό είναι δεδομένο εξαρχής και δεν χρειάζεται να τα ακούσεις για να κρίνεις. Άλλο πράγμα αναζητάς και άλλο πράγμα κρίνεις σε αυτούς τους τελικούς. Αν ο εκάστοτε καλλιτέχνης και η συνολική του παρουσία στη σκηνή, μπορεί να σε εκπροσωπήσει με αξιώσεις σε έναν διαγωνισμό που αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα και η πρώτη εντύπωση και καθόλου το ταλέντο.
Τι είδαμε χθες; Τον Χρήστο Χατζηνάσιο με μπαλάντα. Εφόσον επιλέγεις μπαλάντα και με δεδομένο ότι η μπαλάντα σου θα είναι εντελώς κλισέ και χιλιοακουσμένη, το βασικό που πρέπει να έχεις είναι καλή φωνή. Που χθες τουλάχιστον, ο Χατζηνάσιος δεν είχε. Έφτασε σε σημείο να ενοχλεί τα αυτιά το φάλτσο του. Φεύγει ο Χατζηνάσιος.
Μετά ήρθαν οι Second Skin, που το τραγουδάκι τους είχε κάτι. Χαζομάρα, αλλά χαζομάρα με κάτι. Αλλά ήταν άθλια η τραγουδίστρια. ΑΘΛΙΑ. Χειρότερη από τον Χατζηνάσιο. Εκείνο το χαχαχαχα ήταν πράγματι για γέλια, όπως το τραγούδησε. Φεύγουν και οι Second Skin.
O Πυροβολάκης ίσως τραγούδησε καλύτερα σε σχέση με τους υπόλοιπους άφωνους, αλλά τόσο βαρετό τραγούδι βρε παιδί μου. Τόσο μα τόσο βαρετό, που στο δεύτερο άκουσμα, σε πιάνει τάση προς έμετο. Δρόμο.
Ο Γιώργος Καραδήμος με το Πολεμάω. Τι δουλειά έχεις εσύ βρε παλικάρι μου στη Eurovision; Τι θες, να σου βγει το όνομα; Ο Καραδήμος είχε αυτό που δεν είχε ο Χατζηνάσιος. Και οι δυο με κλισέ μπαλάντα διαγωνίστηκαν, αλλά ο Καραδήμος την υποστήριξε θαυμάσια από φωνητικής άποψης. Με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια, αυτό ήταν και το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς και έπρεπε να κερδίσει. Το κοινό όμως της Eurovision θέλει άλλα πράγματα. Όχι ότι πρόκειται για τραγουδάρα, αλίμονο, αλλά εν μέσω καθολικής κακογουστιάς, ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, κράτησε μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Οι Μέλισσες με τον Κινέζο. Δυσθεώρητα ύψη βλακείας. Χωρίς άλλο σχόλιο.
Οι Emigre με το Touch me Deep Inside. Πιο προβλέψιμο τραγούδι για Eurovision δεν πρέπει να έχει ξαναυπάρξει. Και η φωνή της τραγουδίστριας αλλού ντ'αλλού. Στα Τάρταρα.
Και μένει ο Αλκαίος. Πολύ πρωτότυπος τίτλος το Ώπα, τι να σου πω. Καλά, φωνή δεν είχε, αλλά δεν είχε φωνή ούτε όταν γνώριζε επιτυχία, όχι τώρα που έχει πέσει σε παρακμή. Το τραγούδι είναι γραμμένο στη λογική του Number One της Παπαρίζου, που είχε κερδίσει βεβαίως, οπότε κάτι είναι κι αυτό. Σαν σκηνική παρουσία, όχι ότι είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν η καλύτερη μάλλον από τις υπόλοιπες. Λογική επιλογή; Αναγκαστική; Πείτε το όπως θέλετε. Ήδη το έχω σιχαθεί βέβαια, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο.

Whitney Houston - Συναυλίες στην Αυστραλία

Κρίμα... Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Κρίμα. Η απόλυτη καταστροφή ήταν αυτές οι συναυλίες. Έξαλλοι οι φανς, είτε έφευγαν είτε παρακολουθούσαν μουδιασμένοι. Όλοι πάντως έκλαιγαν τα λεφτά τους. Μα τι έγινε, πού πήγε η φωνή των φωνών; Τέτοια δύναμη φωνής ίσως δεν έχει ξαναβγεί. Πολλές την περνούσαν σε συναίσθημα, άλλες στην καλλιτεχνική ερμηνεία, αλλά σπάνια έχουμε δει τέτοια φωνή-οδοστρωτήρα να σπάει τζάμια, να σε τραντάζει ολόκληρο. Μετά ήρθε ο προβληματικός γάμος με τον Bobby Brown, τα ναρκωτικά και η πτώση από την κορυφή.
Είχα πει και σε παλαιότερη ανάρτηση, όταν αναφερόμουνα στο καινούριο της άλμπουμ, ότι η φωνή μάλλον χάθηκε οριστικά. Αν στο στούντιο με τόσα φίλτρα και άλλες τεχνικές, δεν θύμιζε σε τίποτα τη Whitney του παρελθόντος, φαντάζεστε live. Στο Σέντραλ Παρκ (στην πρώτη της Live εμφάνιση μετά την επιστροφή της) δεν μπόρεσε ούτε τρία τραγούδια να βγάλει. Δικαιολογήθηκε ότι είχε μόλις δώσει συνέντευξη στην Όπρα, όπου και τραγούδησε, και ήταν κουρασμένη η φωνή της. Καλά... Και στην Όπρα, όταν μόνο μιλούσε, δεν μπορούσε να ολοκληρώσει δύο φράσεις χωρίς να βήξει. Λένε ότι καπνίζει πάρα πολύ και οπωσδήποτε δεν μπορείς σε έναν πρώην ναρκομανή να του κόψεις και το τσιγάρο. Δεκτόν. Μη βγαίνεις όμως να δίνεις συναυλίες. Την άλλη φορά ήταν κρυωμένη, στην Αυστραλία είχε jet lag... Δικαιολογίες, δικαιολογίες...
Το θέμα με τη Whitney είναι ότι ολόκληρη η καριέρα της βασίστηκε σε αυτή τη μεγαλειώδη φωνή. Στη φωνή που μπορούσε να πάρει ένα απλά συμπαθητικό τραγουδάκι της Dolly Parton (I will always love you) και να το κάνει αριστούργημα. Η Whitney δεν είναι τραγουδοποιός, αλλά τραγουδάει τραγούδια που της δίνουν άλλοι. Επομένως, δουλεύει με τους ίδιους ανθρώπους που δουλεύουν κι άλλοι συνάδελφοί της. Ούτε είναι Iggy Pop, που μια ζωή φάλτσος ήτανε, οπότε τον ακούς και στα 60 του, δεν σε πειράζει, γιατί δεν στήριξε ποτέ την καριέρα του στη φωνή του. Η διαφορά της Whitney από τους υπόλοιπους βρισκόταν στο μέγεθος της ερμηνείας της. Εφόσον το έχασε αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει δισκογραφικά.
Διάβασα ότι δήλωσε πως αν ο Θεός θέλει να την κοροϊδεύουν και να την χλευάζουν, θα το δεχτεί και θα προχωρήσει. Όχι, Whitney, δεν χρειάζεται να υποβάλεις τον εαυτό σου σε τέτοιο μαρτύριο.
Δείτε εδώ:

Και μετά εδώ για να καταλάβετε τη διαφορά:

Πετρούλα-Αφρούλα / Δελτίο καιρού Star

Επιτέλους πρέπει να σταματήσει αυτό το ΕΚΤΡΩΜΑ. Και η ηλιθιότητα έχει τα όριά της. Άντε, οι ίδιες δεν καταλαβαίνουν το πόσο ρεζίλι γίνονται. Οι υπεύθυνοι του καναλιού δεν ντρέπονται να έχουν τέτοιο δελτίο καιρού; Σέξι δεν είναι. Κωμικό δεν είναι. Χαριτωμένο δεν είναι. Δελτίο καιρού δεν είναι. Τίποτα δεν είναι. Η μόνη λέξη που το χαρακτηρίζει είναι ΕΜΕΤΙΚΟ.
Πόσο ακόμα θα κατρακυλάει το Star; Που αν δεν είχε κάποιες καλές ταινίες και κάποια ξένα σήριαλ, θα αποτελούσε τηλεοπτικό όνειδος. Θα το δίδασκαν σε τηλεοπτικά σεμινάρια, για το πώς ΔΕΝ πρέπει να γίνεται η τηλεόραση. Μήπως πιάνει τίποτα σπουδαία νούμερα; Όχι. Κι αυτός ο Λιάτσος πια; Καλά, πολιτικός σχολιαστής δεν είναι κι ούτε θα γίνει ποτέ. Θα θυμάστε τις ερωτήσεις που υπέβαλε στους πολιτικούς αρχηγούς στο debate. "Ένας φίλος μου θέλει να μάθει..." Ωραίες ερωτήσεις, και καλά οι ερωτήσεις του μέσου ανθρώπου, ήμαρτον Παναγία μου. Αλλά, τι να κάνουμε, ο καθείς στο είδος του. Ήθελα να'ξερα όμως, δεν ντρέπεται καθόλου, μεγάλος άνθρωπος, να παρουσιάζει τέτοιο δελτίο; Δηλαδή, πάει σπίτι του και κοιτάζει τη γυναίκα του και τα παιδιά του στα μάτια; Κανονικά δεν θα'πρεπε.

Όσκαρ 2010 - Νικητές

Γι'αυτό τα αγαπάω τα Όσκαρ. Γιατί με δικαιώνουν, χαχα! Για να σοβαρευτώ τώρα, δεν τίθεται θέμα δικαίωσης. Έκανα απλά το αυτονόητο και είδα τις ταινίες. Μιλάω κυρίως για την κατηγορία της Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Κι ενώ όλοι φωνάζανε για την Λευκή Κορδέλα και για το σοβαρό θέμα της και για τον φασισμό και την εγκληματικότητα που ξεκινάει από την οικογένεια, εγώ ξεχώρισα με διαφορά (βλ. παλαιότερη ανάρτηση) το Μυστικό στα Μάτια τους. Και είπα, αυτήν θα ψήφιζα αν ήμουν μέλος της Ακαδημίας. Δεν με απασχόλησαν οι περγαμηνές και οι βραβεύσεις της Λευκής Κορδέλας, αλλά λειτούργησα απλά ως θεατής με κριτική ματιά που του αρέσει ο κινηματογράφος και έχει δει στη ζωή του πολύ κινηματογράφο. Και ως τέτοιος θεατής, είπα το προφανές. Ότι η ταινία από την Αργεντινή πρέπει να κερδίσει. Όχι ότι πρόκειται για αριστούργημα, ούτε ότι είναι άψογη. Αλλά, δεν είχε καμία σχέση με τις υπόλοιπες. Οι κριτικοί, καθώς και μια μερίδα "ποιοτικού" κοινού, πρέπει να καταλάβουν ότι την ταινία δεν την κρίνουμε από το θέμα της. Ας έχει όποιο θέμα θέλει. Από το πιο ακραίο μέχρι το πιο κλισέ και χιλιοειπωμένο. Το ζήτημα είναι η οπτική αναπαράσταση αυτού του θέματος - κυρίως με σεναριακή υποστήριξη. Η Λευκή Κορδέλα δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει το πολύ ωραίο θέμα της και κατέληξε σε ένα βαρετό αποτέλεσμα. Ξέρω, θα βγούνε πάλι κάποιοι και θα πουν, νάτο, τα Όσκαρ είναι εμπορικά, δεν ξέρουν τι τους γίνεται κλπ. Μην ακούτε κανέναν. Αγνοήστε όλα αυτά τα σχόλια από τους "δήθεν".
Το άλλο αυτονόητο που είπα, είναι ότι δεν γίνεται, δεν μπορεί να κερδίσει το Άβαταρ. Καταλαβαίνω ότι πολλοί από σας δεν συμφωνείτε (μιλάμε άλλωστε για 2,5 δισεκατομμύρια δολλάρια σε εισπράξεις), αλλά πιστέψτε με, δεν έπρεπε. Θα ήταν τεράστιο ατόπημα της Ακαδημίας να βραβεύσει αυτήν την εντυπωσιακή αφέλεια. Η ταινία είναι παραμυθάκι και το δήλωσα εξαρχής. Το σενάριό της ήταν γραμμένο στο πόδι, μάλλον δεν υπήρχε καν σενάριο που να περιέχει κάποια ίχνη έμπνευσης, κάποιους διαλόγους ενδιαφέροντες. Τίποτα, ένα διεκπεραιωτικό σενάριο, νά'χαμε να λέγαμε, που απλά να εξυπηρετεί την εικόνα. Σκεφτείτε ότι δεν κατάφερε να κερδίσει φέτος που είχαμε, κατά τη γνώμη μου, μια πολύ αδύναμη χρονιά. Και έτσι έπρεπε να γίνει.
Το The Hurt Locker βέβαια, που κέρδισε τελικώς, εμένα δεν με συγκίνησε και το δήλωσα. Δεν με συγκίνησε γιατί το θεωρώ ντοκυμαντέρ κι όχι ταινία. Αλλά και τι να βραβεύσεις; Τα μόνα φιλμ που έπαιζαν με κάποιες αξιώσεις, ήταν το Up in the Air και το Precious, αλλά ήταν "λίγα", δεν μπόρεσαν να κάνουν το μπαμ. Είπαμε, πολύ αδύναμη χρονιά.
Στις ερμηνείες, είχαμε τα αναμενόμενα, αυτά που έλεγαν τα προγνωστικά. Σάντρα Μπούλοκ, Μονίκ, Τζεφ Μπρίτζες και Κριστόφ Βαλς. Για τους δεύτερους ρόλους, δεν το συζητώ, Μονίκ και Βάλς όχι μόνο ήταν τα φαβορί, αλλά έπρεπε και να κερδίσουν. Για τη Μπούλοκ έχω αρκετές ενστάσεις, αλλά ενστάσεις είχα και για τη Μέριλ Στριπ, που μετέτρεψε την Τζούλια Τσάιλντ σε καρικατούρα. Ο Τζεφ Μπρίτζες, δίκαιος νικητής.

Εργαζόμενη γυναίκα - Ελένη Ράντου

Είναι πολύ καλή ηθοποιός η Ράντου. Είναι τόσο καλή που μπορεί να αναδείξει κι ένα μέτριο κείμενο, όπως αυτό της σειράς Εργαζόμενη Γυναίκα. Ναι, είναι δύσκολο να βρίσκεις κάθε χρόνο ένα εξαιρετικό σενάριο, οπότε κάποιες στιγμές αναγκαστικά συμβιβάζεσαι. Η Ράντου προέρχεται από δύο πολύ μεγάλες επιτυχίες με πολύ καλά σενάρια, το Κωνσταντίνου και Ελένης και το Σαββατογενημμένες, οπότε η Εργαζόμενη Γυναίκα ωχριά αρκετά σε σύγκριση. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο.
Ο Νίκος Σταυρακούδης και η Σάρα Γανωτή, οι σεναριογράφοι της σειράς, μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθείς ως φυσιογνωμίες. Και ως ηθοποιοί μου αρέσουν, ιδιαίτερα η Σάρα Γανωτή. Θα τη θυμάστε ως αναρχοκομμουνίστρια στους Σταύλους της Ερριέτας Ζαϊμη ή στο άλλο σήριαλ που έγραψαν με τον Σταυρακούδη, το Τύχη Βουνό, όπου έπαιζαν και οι δύο. Ως σεναριογράφοι όμως, ακόμα δεν έχουν καταφέρει να γράψουν το μεγάλο σήριαλ. Είναι συμπαθητικά τα κείμενά τους, αλλά δεν έχουν εκείνες τις ατάκες που θα σου μείνουν και θα τις συζητάς την άλλη μέρα. Στην καλύτερη περίπτωση, σου μένει ένα μειδίαμα ή ένα χαμόγελο. Οι σειρές τους βεβαίως δεν σε προσβάλλουν, αλλά φτάνει αυτό; Το δε πρώτο τους σήριαλ, το Κάπου σε ξέρω, με την Μαρία Καβογιάννη και την Καίτη Κωνσταντίνου, ήταν παταγώδης αποτυχία και νομίζω στοίχισε πολύ και στις δύο πρωταγωνίστριες, γιατί για πρώτη φορά δοκιμάζονταν σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ύστερα από την απίστευτη επιτυχία των Εγκλημάτων. Αν τους έβγαινε αυτό το σήριαλ, μπορεί να είχαν άλλη τηλεοπτική καριέρα. Τέλος πάντων, η Γανωτή κι ο Σταυρακούδης δείχνουν να έχουν βελτιωθεί με τα χρόνια και, ποιος ξέρει, μπορεί η επόμενη δουλειά τους να κάνει το μεγάλο μπαμ. Τους το εύχομαι.

4 Παπακαλιάτης - επεισόδιο 1/3/2010

Το κουκούλωσε λίγο το θέμα με την τραβεστί, αλλά τέλος πάντων. Δεν περνάς τόσο εύκολα, από τη μία μέρα στην άλλη, από το να θέλεις να πνίξεις κάποιον στην πλήρη αποδοχή. Δηλαδή, ήθελε την πρόκληση, αλλά μετά δεν ήξερε πώς να την υποστηρίξει σεναριακά. Θα δούμε. Πιο πολύ ήθελα να σταθώ σε ένα νέο πρόσωπο που εμφανίστηκε, τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, που υποδύθηκε το καινούριο ερωτικό ενδιαφέρον της Δανάης Σκιάδη (Ζωή). Είναι, μαθαίνω, υποψήφιος για το φετινό βραβείο "Δημήτρης Χορν" και μου άρεσε αρκετά στο τελευταίο επεισόδιο, αν και βέβαια δεν είχε και κανένα σπουδαίο ρόλο. Καλό είναι όμως να επισημαίνουμε τους νέους ηθοποιούς και η αλήθεια είναι οτι ο Παπακαλιάτης ξέρει να διαλέγει. Εκεί που δεν τα κατάφερε τόσο καλά είναι, εκτός από τη Νένα Μεντή που μόνο το δυναμικό κομμάτι του ρόλου της ταιριάζει αλλά στο δραματικό είναι ανυπόφορη, στη Δανάη Σκιάδη. Είναι καλή ηθοποιός και συμπαθέστατο κορίτσι. Όμως, δεν είναι ενζενί, δεν είναι femme fatale και γενικώς δεν κάνει για ερωτικό δράμα. Γιατί έχει το στυλ "αγοροκόριτσο". Το σουλούπι της αυτό αναγκαστικά πρέπει να περιορίσει και τις επιλογές της. Δεν είναι απαραίτητα κακός αυτός ο περιορισμός, γιατί σε άλλους ρόλους μπορεί να διαπρέψει και δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε ρόλους που δεν της πάνε.
Να σταθώ και λίγο σε δύο τραγούδια του τελευταίου επεισοδίου. Το πρώτο είναι του Nick Cave, το Into my Arms. Δεν μου άρεσε ποτέ ο Nick Cave, τον βρίσκω τρομερά ερασιτέχνη και δεν είναι τυχαίο οτι έχει πέραση μόνο στο "δήθεν" κοινό, που θεωρεί το ημιτελές ποιοτικό. Το τραγούδι αυτό έχει όλες τις γνωστές ατέλειες, ο στίχος δεν δένει με τη μουσική, αλλού πατάει ο στίχος κι αλλού η μελωδία, το ρεφρέν (αν θεωρηθεί ρεφρέν το Into my Αrms) είναι λες και ανήκει σε άλλο τραγούδι και βασικά μιλάμε για μία μόνο μελωδική γραμμή που επαναλαμβάνεται, παρόλα αυτά η μελωδική αυτή γραμμή είναι καλή, τουλάχιστον καλύτερη από άλλα τραγούδια του ίδιου. Το άλλο τραγούδι είναι ένα υπέροχο κομμάτι του Bob Dylan, το To make you feel my love. Έχει γνωρίσει πολλές εκτελέσεις, από Billy Joel μέχρι Garth Brooks, αλλά εγώ το προτιμώ όχι στην εκτέλεση που έβαλε ο Παπακαλιάτης, αλλά σε αυτή της Trisha Yearwood από την ταινία Hope Floats.

Όσκαρ 2010 - Α΄ αντρικός και Α΄ γυναικείος ρόλος

Ας κλείσουμε την παρουσίαση των βασικών υποψηφιοτήτων για τα φετινά Όσκαρ με τους α΄ρόλους. Στις κατηγορίες αυτές, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, όπως με τους β΄ ρόλους, και μπορεί να έχουμε εκπλήξεις. Αναλυτικότερα:
Α΄ αντρικός: α) Jeff Bridges στο Crazy Heart. Το μεγάλο φαβορί. Ένας ηθοποιός με star quality, που ποτέ δεν κατάφερε να γίνει σταρ. Από επιλογή και πεποίθηση, πιθανότατα. Στην ταινία αυτή, υποδύεται έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι και - κατά μία άποψη - τον έχει ξαναπαίξει στο παρελθόν. Αυτό του καλλιτέχνη με ταλέντο, αλλά που η ζωή δεν του τα έφερε όπως τα ήθελε και έπεσε σε παρακμή. Κάτι ανάλογο - τηρουμένων των αναλογιών - είχε κάνει ο Bridges και στο The Fabulous Baker Boys. Τσιγάρα, ποτά, κατάθλιψη... Αν εκεί όμως υπήρχε η Michelle Pfeiffer που έκλεβε την παράσταση, εδώ ο Bridges αλωνίζει μόνος του και παίρνει πάνω του όλη την ταινία. Δεν ξέρω αν υπάρχει ηθοποιός που να καπνίζει τόσο τέλεια όσο ο Jeff Bridges. Αυτό το κάπνισμα του μερακλή και συγχρόνως εθισμένου ανθρώπου. Είναι εξαιρετικός. Και με τις περισσότερες πιθανότητες για τη νίκη, καθώς παραμένει αβράβευτος. β) George Clooney στο Up in the air. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτός ο ηθοποιός, γιατί γενικότερα οι ηθοποιοί τύπου John Malkovich που περιφέρουν το στυλάκι τους από ταινία σε ταινία, δεν με συγκίνησαν ποτέ. Αυτοί είναι ηθοποιοί για τον φοιτητόκοσμο και τους κριτικούς, που εντυπωσιάζονται από στυλιζαρισμένες ερμηνείες. Μη βλέπετε που ο Clooney δεν έχει τέτοια καθολική στήριξη από τους κριτικούς όπως ο Malkovich. Αν έπαιζε σε παρόμοιες ταινίες, θα τον είχαν ανακηρύξει σε ηθοποιό του αιώνα. Εδώ όμως ο Clooney βρίσκει ένα ρόλο που ταιριάζει απόλυτα στο στυλάκι του, όπως είχε βρει και ο Malkovich στην ταινία In the line of fire. Είναι πάρα πολύ καλός και ακριβώς στο πνεύμα του ρόλου. Αν δεν υπήρχε ο Bridges, θα ήταν το φαβορί. Δεν πειράζει, και που έχει πάρει ένα Όσκαρ, είναι υπεραρκετό. Ούτε στα πιο τρελά όνειρά του. γ) Colin Firth στο A Single Man. Πάντα καλός ο Firth και πάντα συμπαθής. Έχει πάρει πολύ καλές κριτικές, αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανός να κερδίσει βάσει προγνωστικών. Δεν έχω δει την ταινία και δεν έχω προσωπική άποψη. δ) Morgan Freeman στο Invictus. Ο μόνος ρόλος άξιος αναφοράς στην ταινία αυτή, σε αντίθεση με τον Matt Damon, που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί έχει προταθεί. Έχει πιάσει ο Freeman το στυλ του Mandela και τη φωνή του, αλλά η ταινία με άφησε παντελώς αδιάφορο. Συν τοις άλλοις, τον έχουμε δει τον Freeman και σε καλύτερους ρόλους. ε) Jeremy Renner στο The Hurt Locker. Σε μια ταινία-ντοκυμαντέρ, όπου δεν υπάρχουν ρόλοι και ανθρώπινοι χαρακτήρες, είναι ο μόνος που το όποιο σενάριο του δίνει ανθρώπινη υπόσταση. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός κι αν υπάρχει γενικότερη υποστήριξη της ταινίας στις βραβεύσεις, τότε τίποτα δεν αποκλείεται. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε τον Bridges.
Α΄γυναικείος: α) Sandra Bullock στο The Blind Side. Ποιος το περίμενε... Είναι και το φαβορί, μετά και από τις τελευταίες βραβεύσεις, κυρίως αυτή του Σωματείου των Ηθοποιών. Η Bullock μου ήταν πάντοτε συμπαθής και τη θεωρώ ικανή ηθοποιό. Είναι όμως και ηθοποιός, αυτό που λέμε Oscar material? H άποψή μου, όπως έγραψα και σε παλαιότερο ποστ, είναι ότι δεν είδα να κάνει κάτι το ιδιαίτερο σε αυτή την ταινία, κάτι που δεν έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Απλά, η ταινία αυτή άρεσε τρομερά στην Αμερική, τόσο στο κοινό όσο και στους κριτικούς και η Bullock πήρε τα πάνω της, σε μια χρονιά ιδιαίτερα πετυχημένη γι'αυτήν. Πάντως, αν βραβευτεί, θα το θεωρήσω ως μια από τις πιο αδύναμες βραβεύσεις των Όσκαρ. β) Meryl Streep στο Julie and Julia. Εντάξει, η Meryl Streep είναι η Meryl Streep. 16η υποψηφιότητα, παρακαλώ, ένα απλησίαστο ρεκόρ. Έχω την αίσθηση όμως ότι όλη αυτή η μυθολογία γύρω από το όνομά της, της έχει κάνει κακό. Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες την αφήνουν ελεύθερη πλέον να κάνει τα δικά της, χωρίς καθοδήγηση. Ποιος είμαι εγώ, σου λέει, που θα τολμήσω να δώσω οδηγίες σε μία Streep. Αυτό μπορεί να της βγει, όπως έγινε στο A Devil wears Prada, που ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ, μπορεί και όχι, όπως πέρσι στο Doubt και φέτος στο Julie and Julia. Και στις δύο αυτές ταινίες, την βρήκα υπερβολική, να έχει ξεπεράσει τα όρια. Ότι πρέπει να κερδίσει τρίτο Όσκαρ, δεν το συζητώ, δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες, αλλά θα το ήθελα με μια καλύτερη ερμηνεία. γ) Helen Mirren στο The Last Station. Η Mirren είναι ασφαλώς πολύ καλή ηθοποιός και πρόσφατα βραβευθείσα. Η ταινία δεν βγηκε και τόσο καλή και ξεχώρισαν μόνο οι ερμηνείες. Δεν έχω δει την ταινία και δεν έχω άποψη. δ) Gabourey Sidibe στο Precious. Μπροστά στον οδοστρωτήρα που λέγεται Mo'nique, έρχεται η Sidibe και προτείνει μια άλλου είδους ερμηνεία, πιο συγκρατημένη και εσωτερική. Έχω την εντύπωση όμως ότι είναι και λίγο άτεχνη, σαν να φαίνεται η απειρία της. Παρόλα αυτά, έχει μια πάρα πολύ ωραία σκηνή, όπου αποκαλύπτει την αλήθεια στη δασκάλα της, όπου είναι εξαιρετική. Αν τα πάει καλά η ταινία στις υπόλοιπες κατηγορίες (που σε σχέση με το Avatar και το The Hurt Locker, εγώ την προτιμώ), μπορεί να έχουμε εδώ μια έκπληξη. ε) Carey Mulligan στο An Education. Η αγαπημένη μου για φέτος, γιατί είναι το στυλ του ηθοποιού που μου αρέσει. Το στυλ, παίζω απλά, φυσικά, σαν κανονικός άνθρωπος, χωρις κορώνες και υπερβολές, χωρίς να δηλώνω συνεχώς την παρουσία μου και επιτρέπω στον θεατή να ξεχάσει οτι υποδύομαι ρόλο. Γλυκύτατη, χαριτωμένη, εξαίσια. Μακάρι να κερδίσει.

Ράδιο Αρβύλα και Αλ Τσαντίρι Νιουζ

Επανέρχομαι στο θέμα των εκπομπών αυτών, όχι για να αναφερθώ στο αν έπρεπε να παρέμβει το ΕΣΡ για την προβολή του βίντεο της Τζούλιας Αλεξανδράτου από το Ράδιο Αρβύλα. Ποσώς με ενδιαφέρει. Αλλά μου κάνει εντύπωση στο πώς ο κόσμος γελάει με αυτή την εκπομπή. Δηλαδή, αυτή η αντιπαραβολή Τζούλιας - οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης έβγαζε γέλιο; Έχει καμιά πρωτοτυπία, κάποια έμπνευση, κάτι τέλος πάντων που να προϋποθέτει χιούμορ; Ποιος έχασε το χιούμορ του για να το βρουν ο Κανάκης και ο Σερβετάς... Πλάκα κάνουν οι άνθρωποι, δεν έχουν ιδέα τι εστί χιούμορ. Δεν είναι δυνατόν 50 χρόνια πριν να έχει γράψει ο Τσιφόρος το "Ο Θόδωρος και το δίκαννο" και να εξακολουθεί να είναι και σήμερα καλύτερο από αυτήν την ΑΝΟΗΣΙΑ του Ράδιο Αρβύλα. Το ξαναλέω και θα το λέω συνεχώς, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτήν την εκνευριστική μετριότητα τέτοιου είδους εκπομπών.
Αλλά να πέφτει και ο Λάκης σε αυτό το επίπεδο; Έχουμε μπουχτίσει πια με τις "κλανιές" και τις "μαλακίες" του γιατρού. Με τον σχολιασμό κάθε ανοησίας της πρώτης χαζής ξανθιάς. Με το να παρελαύνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι ανόητοι από την εκπομπή του. Με τα χαζοανέκδοτα παρέας. Αυτός είναι ο Λάκης; Όχι. Ο Λάκης έχει χιούμορ, σε αντίθεση με τους χαζιοβόληδες Θεσσαλονικείς του Ράδιο Αρβύλα. Και αυτό φάνηκε στο τελευταίο επεισόδιο όπου ξεκίνησε με ένα υπέροχο σκετσάκι με την Ελένη Γερασιμίδου. Ναι, ήθελε πολύ περισσότερες πρόβες, η Γερασιμίδου δεν ήξερε τα λόγια της και δεν ξεκολλούσε τα μάτια της από το auto-cue, πολλές φορές ο ένας έλεγε τα λόγια του άλλου, αλλά, παρόλα αυτά, φάνηκε πού βρίσκεται η δύναμη του Λαζόπουλου. Στο κείμενο. Το κείμενο ήταν, είναι και θα είναι το μεγάλο του ταλέντο. Το οργανωμένο κείμενο όμως, που το επεξεργάζεται, που το δουλεύει αρκετά με άνεση χρόνου, που, που που... Με το που τελείωσε όμως το σκετσάκι, γυρίσαμε αμέσως στις χαζομάρες. Το ότι ο Λάκης έχει στυλ ακόμη και στη χαζομάρα, κι ότι δεν λείπουν δυο-τρεις έξυπνες ατάκες σε κάθε επεισόδιο, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ικανές να σώσουν την παράσταση από την κατρακύλα που έχει ξεκινήσει προ πολλού. Επαναλαμβάνω ότι αυτή τη στιγμή ο Λάκης είναι η μόνη ίσως αντιπολιτευτική φωνή σε ένα μαζικό μέσο ενημέρωσης όταν όλα τα υπόλοιπα υποστηρίζουν σκανδαλωδώς το κυβερνητικό έργο και είναι ευχής έργον το γεγονός ότι συνεχίζει να κάνει εκπομπές. Όσο όμως η χαζομάρα θα επικρατεί, το κοινό θα του γυρίσει κάποια στιγμή την πλάτη και θα είναι κρίμα. Το κοινό, όταν θέλει να ξεχαστεί και να ξεκουραστεί με ηλιθιότητες, θα δει Ράδιο Αρβύλα. Από τον Λάκη όμως έχει μεγάλες απαιτήσεις. Και δικαίως.