Faith - George Michael

Ο δίσκος-ορόσημο στην καριέρα του George Michael επανακυκλοφορεί στις 27 Σεπτεμβρίου. Ήταν ο δίσκος που τον έκανε σούπερ σταρ και τον απάλλαξε οριστικά από το "bubblegum pop" image της εποχής των Wham! Παραδόξως, ο δίσκος δεν γνώρισε τεράστια επιτυχία στην πατρίδα του, τη Βρετανία, παρόλο που ασφαλώς πήγε στο Νο 1. Φάνηκε πως οι Βρετανοί είχαν κάποιο πρόβλημα με τη νέα αυτή εικόνα του macho symbol που λάνσαρε ο George.
To πρώτο single από το άλμπουμ ήταν το I want your sex, που αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας και το BBC το έπαιζε μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Οι φήμες λέγανε τότε ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα έβαλε μέσο για να μπορέσει να δει το βίντεο κλιπ, που ήτανε επίσης απαγορευμένο. Ο George βέβαια, με τη σιγουριά και την αλαζονεία της μέχρι τότε επιτυχίας του, όπου όλα τα τραγούδια του ξεκινώντας από το Wake me up before you go-go μέχρι το εξαιρετικό ντουέτο με την Aretha Franklin (I knew you were waiting for me) είχαν πάει στο Νο 1 της πατρίδας του, με μοναδική εξαίρεση το Last Christmas, που, παρά τις τρομακτικές του πωλήσεις του, έμεινε στο Νο 2 επειδή έπεσε πάνω στο Band Aid, δήλωνε πως παρά την απαγόρευση, το I want your sex θα σκαρφαλώσει στην κορυφή. Έμεινε όμως στο Νο 3. Το ίδιο και με το δεύτερο single από το άλμπουμ, το Faith, που το κράτησαν οι Bee Gees από την κορυφή.
Στην Αμερική όμως, γίνεται πανζουρλισμός. Το I want your sex κάνει απίστευτες πωλήσεις, αλλά μένει στο Νο 2 καθώς είχε ελάχιστο airplay και είναι γνωστό ότι χωρίς airplay στην Αμερική δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Από κει και μετά όμως τα τέσσερα επόμενα singles (Faith, Father Figure, One More Try και Monkey) πάνε όλα στο Νο 1 και μόνο το Kissing a Fool, αφού βέβαια είχε ήδη αγοράσει όλος ο κόσμος το άλμπουμ, μένει στο Νο 5. Το Rolling Stone τον κάνει εξώφυλλο και του γράφει μια διθυραμβική κριτική. Κάνει περίπου 10 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στην Αμερική και σαρώνει τα American Music Awards, όπου παίρνει και το βραβείο του καλύτερου RnB άλμπουμ της χρονιάς. Είναι γνωστές οι επιρροές του George Michael από τη μαύρη μουσική (δεν έχει αφήσει τραγούδι του Stevie Wonder που να μην το έχει διασκευάσει ή απλά τραγουδήσει), αλλά εκεί εξανέστη η Gladys Knight που θεώρησε άδικη αυτή τη βράβευση, γιατί στέρησε το βραβείο από έναν μαύρο καλλιτέχνη, που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με έναν λευκό ούτε την ίδια πρόσβαση στα ραδιόφωνα. Που να ήξερε ότι λίγα χρόνια μετά θα έψαχνες να βρεις λευκό καλλιτέχνη στο αμερικάνικο ραδιόφωνο με το τουφέκι.
Μετά ακολούθησε η παγκόσμια περιοδεία, η εξαιρετική εμφάνιση στη συναυλία για τον Νέλσον Μαντέλα, όπου ΔΕΝ τραγούδησε δικά του τραγούδια σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, αλλά διάλεξε τρία τραγούδια γνωστών μαύρων καλλιτεχνών που να αρμόζουν περισσότερο στην περίσταση. Εν συντομία, ήταν η πιο πετυχημένη περίοδος στην καριέρα του George Michael, καθώς από κει κι έπειτα άρχισαν τα προσωπικά του προβλήματα, η δικαστική διαμάχη με τη Sony, το σεξουαλικό σκάνδαλο και ο χαμός της μητέρας του, με αποτέλεσμα η Αμερική να του γυρίσει την πλάτη.
Ποιος ο λόγος τώρα αυτής της επανέκδοσης; Η κυκλοφορία του Faith θα συμπέσει με το αφιέρωμα που θα του κάνει η τηλεοπτική σειρά Glee, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αμερική και Βρετανία. Προφανώς η Sony ευελπιστεί ότι θα γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε με το Don't stop believing των Journey, που σκαρφάλωσε στα charts όταν ακούστηκε στο Glee. Μακάρι, αλλά το βλέπω αρκετά δύσκολο. Πρώτον, ο George παραμένει στο προσκήνιο, στην Ευρώπη τουλάχιστον, και δεν είναι ξεχασμένος καλλιτέχνης. Δεύτερον, είναι πολύ δύσκολο μετά από τις αποκαλύψεις για την προσωπική του ζωή να βλέπεις εκείνα τα βίντεο κλιπ με τις γκόμενες κλπ, όταν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι φανς πάλι περιμένουν καινούρια τραγούδια και δεν φάνηκε να συγκινήθηκαν από το νέο αυτό, εκτός αν συμπεριλαμβάνει η επανέκδοση και κάποιο καινούριο τραγούδι. Θα δούμε, κοντός ψαλμός αλληλούια...

Γιώργος Κωνσταντίνου - Γραμματέας για κλάματα

Καλοκαίρι βεβαίως και θερίζουν οι επαναλήψεις. Από τη μία, το κακό είναι ότι παίζονται σε επανάληψη σειρές που θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε και από την άλλη το καλό είναι ότι μπορείς να ανακαλύψεις σειρές που είτε δεν είχες τον χρόνο να τις παρακολουθήσεις είτε δεν τις είχες δώσει την πρέπουσα προσοχή, όταν πρωτοπροβλήθηκαν. Δυστυχώς για τον Γιώργο Κωνσταντίνου, οι σειρές του ανήκουν στην πρώτη περίπτωση.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι εξαιρετικός ηθοποιός, νομίζω κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, ακόμη κι αν δεν τον συμπαθεί ιδιαίτερα. Ως σεναριογράφος όμως, είναι κατά τη γνώμη μου απαράδεκτος. Με κανά δυο εξαιρέσεις ίσως (π.χ. ένα παλιό, το Μη μου γυρνάς την πλάτη, με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, που μπορούσες να το πεις και συμπαθητικό), όλα τα υπόλοιπα είναι πραγματικά για πέταμα. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Τι κάνει ο Κωνσταντίνου; Βάζει ένα κεντρικό ήρωα, ο οποίος είναι ο μόνος που έχει ένα στοιχειώδες I.Q., και τον περιστοιχίζει με διάφορους άλλους με I.Q. υπό του μηδενός, ώστε να δίνει την ευκαιρία στον κεντρικό ήρωα να πετάει τις «εξυπνάδες» του. Να θυμηθώ τη «Σοφία Ορθή» ή το «Γραμματέας για κλάματα», που είναι πράγματι σειρά για κλάματα; Ή εκείνο, πώς το λέγανε, που πήγε να κάνει κάτι αντίστοιχο με τα Golden Girls; Κρίμα για τη Σμάρω Στεφανίδου και τη Μάρω Κοντού, που θα ήθελαν οπωσδήποτε κάτι λιγότερο αποκρουστικό για να κάνουν επανεμφάνιση. Ή το άλλο με τη Μάρθα Καραγιάννη; Το ένα χειρότερο από το άλλο. Η βλακεία ως μέσο για να βγάλεις γέλιο.

Βέβαια, πολλές από αυτές τις σειρές γνώρισαν επιτυχία. Από μόνο του αυτό δεν λέει και πολλά. Και η Ελένη Μαβίλη είχε γνωρίσει τρομακτική επιτυχία για ένα διάστημα, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να θεωρεί τις σειρές τις αξιοπρεπείς, έστω. Η πραγματική επιτυχία μιας σειράς φαίνεται από το πόσο διάστημα θα μείνει στις μνήμες των τηλεθεατών και από το πόσο κάποιες ατάκες της θα περάσουν στον καθημερινό λόγο. Πότε έγινε αυτό με σειρά του Κωνσταντίνου; Κι αν είχαν ουσιαστική επιτυχία οι σειρές του Κωνσταντίνου, δεν θα περίμενε ο Σπύρος Παπαδόπουλος τους Απαράδεκτους να γίνει σταρ, αλλά θα είχε ήδη γίνει από το Πατήρ, Υιός και Πνεύμα, μια σειρά του Κωνσταντίνου με σχετικά υψηλά νούμερα τηλεθέασης, αν θυμάμαι καλά. Ή η Τζοβάνα Φραγκούλη δεν θα προλάβαινε να απορρίπτει προτάσεις.

Βέβαια, ο Στράτος Τζώρτζογλου δεν θα πρέπει να έχει απαιτήσεις να παίξει σε κάτι καλύτερο, διότι δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ΠΟΤΕ ηθοποιός. Ο Τζώρτζογλου είναι μια περίπτωση που προωθήθηκε σκανδαλωδώς από τα μέσα ενημέρωσης (ο τελευταίος μαθητής του Κουν, το νέο αίμα κλπ.), αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον κόσμο επ’ άπειρον, όσο κι αν έχεις τη στήριξη του συναφιού. Όταν ακόμα κι η Μιμή Ντενίση (βλ. Φρουρούς της Αχαΐας) παίζει καλύτερα από σένα, έχεις ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα.

2010 film season – The Ghost writer, Greenberg

Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα φέτος. Χειρότερα κι από πέρσι; Πιθανότατα. Βέβαια, ακόμα είναι πολύ νωρίς, από το φθινόπωρο και μετά θα βγουν τα δυνατά χαρτιά, αλλά προς το παρόν πάντως δεν έχω δει μια ταινία που να μου μείνει στη μνήμη. Όχι βέβαια, ότι έχω δει και τις άπειρες ταινίες, να μη λέω ψέματα, αλλά καμία από αυτές που είδα δεν με συγκίνησε.

Με αποκορύφωμα το Ghost Writer, που ειλικρινά δεν κατάλαβα από πού κι ως πού οι διθυραμβικές κριτικές. Επειδή το γύρισε ο Πολάνσκι; Ε, και; Δεν λέω, καλοπαιγμένο ήτανε, βλεπότανε, αλίμονο, αλλά τι ήταν; Ένα κλασικό κατασκοπευτικό ας το πούμε θριλεράκι του σωρού. Τι το ιδιαίτερο είχε, που το ξεχώριζε από τα άλλα; Τίποτα.

Ή το Greenberg, με τον Ben Stiller, που επίσης πήρε αρκετά καλές κριτικές. Το Greenberg είναι από εκείνες τις ταινίες, που δεν μπορείς να την πεις σκουπίδι, αλλά παρόλα αυτά έχει κάτι που σε ενοχλεί. Μια αίσθηση του στυλ «πολύ κακό για το τίποτα». Μια ταινία που τη βαριέσαι σε πολλές στιγμές, αλλά κάθεσαι στη θέση σου, γιατί θες να δεις και πού θα καταλήξει. Και δεν καταλήγει πουθενά. Είναι σαν να βλέπεις ένα κομμάτι από τη ζωή ενός ανθρώπου, τελείως όμως αποκομμένο από την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς καμία σύνδεση με τα προηγούμενα ή τα επόμενα. Κάποιες νύξεις γίνονται βέβαια, αλλά λείπουν οι ουσιαστικές εξηγήσεις και η ταινία γίνεται κουραστική. Έπρεπε να το είχα καταλάβει, όταν είδα στα credits το όνομα εκείνης της εντελώς δήθεν, της Jennifer Jason Leigh, που είχε την αρχική ιδέα, αλλά είναι και παραγωγός.

Τα δε φετινά blockbusters μάλλον δεν τους βγήκαν όπως θα τα ήθελαν. Αν εξαιρέσεις τα Shrek, Toy Story, Iron Μan κλπ. που είναι συνέχειες μιας παλαιότερης ιδέας, τo Knight and Day με τον Τομ Κρουζ δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, το The Last Airbender πήρε κάκιστες κριτικές και μόνο το Salt φαίνεται πως κάτι πάει να κάνει, αν και οι απόψεις διίστανται. Αναμένουμε.

Lost – Epilogue

Κυκλοφόρησε στο Ιντερνετ ένα βιντεάκι, ως ας πούμε επίλογο της σειράς Lost. Μια προσπάθεια των δημιουργών να διορθώσουν τα αδιόρθωτα. Αποπειράθηκαν να τακτοποιήσουν τον Walt με τη γνωστή βέβαια εξήγηση «Είσαι special και το νησί σε χρειάζεται» και έκαναν μια προσπάθεια να εξηγήσουν και τις τροφές που έπεφταν από τον ουρανό. Ναι, καλά.

Η απογοήτευσή μου παραμένει. Συνειδητοποιώ όμως μετά από αρκετό καιρό που τελείωσε η σειρά ότι δεν είναι ακριβώς ότι απογοητευτήκαμε, όσοι απογοητευτήκαμε τέλος πάντων, επειδή θέλουμε απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, όσο γιατί η σειρά αυτή είχε ένα στυλάκι που σε έκανε να πιστεύεις ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά φιλοσοφημένο και ψαγμένο πράγμα. Γι’αυτό και δημιουργήθηκαν τόσα sites και blogs με διάφορες θεωρίες, γιατί ξεγελάστηκαν ότι εδώ είχαμε να κάνουμε με κάτι το ιδιαίτερο. Ότι από πίσω υπήρχε μια δουλειά, μια μελέτη ως προς τα μεταφυσικά θέματα, κάτι σαν το Μάτριξ, ας πούμε. Καμία σχέση. Μια απλή, απλούστατη storyline (το νησί είναι η φυλακή του κακού και πρέπει πάντα να υπάρχει ένας δεσμοφύλακας για το καλό της ανθρωπότητας) έγινε πολύπλοκη, μπερδεμένη, ανακατεύοντας διάφορους χαρακτήρες και πάμπολλες ημιτελείς ιστορίες, χωρίς καμία χρησιμότητα όμως. Αν τελείωνε η σειρά με τον πρώτο κύκλο επεισοδίων, όλοι θα μέναμε ευχαριστημένοι, γιατί οπωσδήποτε πρόκειται για μια καλογυρισμένη σειρά. Τώρα, όμως;