Το Νησί (τρέιλερ της νέας σειράς του Μέγκα)

Είναι γνωστό ότι τα τρέιλερ στην Ελλάδα πάσχουν. Τόσο τα τηλεοπτικά όσο - ιδιαίτερα - και τα κινηματογραφικά είναι πολύ προχειροφτιαγμένα. Ένα τρέιλερ πρέπει να σε βάζει στο κλίμα της ταινίας ή της σειράς που πρόκειται να παρακολουθήσεις, που σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξεις εκείνες τις σκηνές που είναι ικανές να το κάνουν αυτό. Στην ελληνική πραγματικότητα, ελάχιστα είναι τα τρέιλερ που το πετυχαίνουν αυτό. Ανάκατες σκηνές, χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην κεντρίζεται το ενδιαφέρον του θεατή, γιατί δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που τον προκαλείς να δει.
Μια φωτεινή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα είναι το τρέιλερ της σειρά του Μέγκα, Το Νησί. Πάρα πολύ ωραίο, φτιαγμένο με χολυγουντιανή αντίληψη. Σωστά επιλεγμένες σκηνές, υπέροχη επική μουσική, δίνει επιγραμματικά το κεντρικό storyline με την σωστή χρονική ακολουθία και γενικότερα σε κάνει να λες, ναι, αυτή τη σειρά θέλω να τη δω. Μακάρι η σειρά να φανεί αντάξια του τρέιλερ αυτού. Ειλικρινά, το εύχομαι.

H πιο σπαρακτική σκηνή - Running on Empty

Υπάρχουν αρκετές σκηνές στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ιδιαίτερα φορτισμένες συγκινησιακά. Μερικές είναι και πολύ γνωστές, όπως η σκηνή στο νοσοκομείο στις Σχέσεις Στοργής, η στιγμή της "εκλογής" στην Εκλογή της Σόφι ή πάλι η Μέριλ Στριπ στις Γέφυρες του Μάντισον στη σκηνή με το αυτοκίνητο. Μια πολύ αγαπημένη μου σκηνή επίσης είναι από την Άβυσσο του Τζέιμς Κάμερον, όπου ο Εντ Χάρις και η Μέρι Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο βρίσκονται στα βάθη του ωκεανού και ενώ πλημμυρίζει το σκάφος τους, έχουν μόνο μια στολή και κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή εδώ:



Που ολοκληρώνεται εδώ:



Αλλά η πιο αγαπημένη μου σπαρακτική σκηνή ever είναι από μια ταινία, όχι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα, το Running on Empty του Sidney Lumet, όπου ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ β΄ ρόλου ο Ρίβερ Φήνιξ. Την ταινία δεν την λες αριστούργημα, είναι αρκετά καλή όμως και έχει μία σκηνή που εγώ θα την συμπεριελάμβανα στην ανθολογία με τις καλύτερες σκηνές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Το στόρι: Ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, την εποχή των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ στην Αμερική, ανατινάζει ένα κυβερνητικό κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο, αλλά χωρίς να το ξέρει, είχε μείνει κάποιος υπάλληλος μέσα που τυφλώνεται και μένει παράλυτος από την έκρηξη. Από τότε και για 14 ολόκληρα χρόνια μαζί με τα δυο τους παιδιά ζουν κυνηγημένοι από το FBI και μετακομίζουν συνεχώς, αλλάζουν συχνά πόλεις και ταυτότητες μόλις ψυλλιαστούν ότι το FBI βρίσκεται στα ίχνη τους, έκοψαν κάθε επαφή με τις οικογένειές τους, γιατί παρακολουθούνται κι αυτές συνεχώς από το FBI κι έχουν μόνο κάποιους κρυφούς συνδέσμους με τον έξω κόσμο, που τους βοηθούν με τα χαρτιά κλπ.
Στην τελευταία πόλη που εγκαταστάθηκαν όμως, ο μεγάλος τους γιος (Ρίβερ Φήνιξ) ερωτεύεται τη Μάρθα Πλίμπτον (εξαιρετική, πού χάθηκε αυτή;), ανακαλύπτει το ταλέντο του για τη μουσική που κληρονόμησε από τη μητέρα του και δίνει κρυφά από τους γονείς του οντισιόν στο περίφημο μουσικό κολλέγιο Julliard και γίνεται δεκτός. Από τη μία θέλει να φτιάξει τη δική του ζωή, αλλά από την άλλη ξέρει ότι αν αποφασίσει να πάει στο Julliard, θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γονείς του για πάντα.
Η μητέρα του το μαθαίνει τυχαία και συνειδητοποιεί ότι οι δικές της επιλογές δημιουργούν τώρα σοβαρά προβλήματα στη ζωή του γιου της. Αποφασίζει λοιπόν να κανονίσει μια συνάντηση με τον πατέρα της, που έχει να τον δει 14 χρόνια, με κάθε προφύλαξη βέβαια, και να του ζητήσει να αναλάβει τον γιο της. Γι'αυτή τη σκηνή μιλάω. Για τη σκηνή της συνάντησης με τον πατέρα της.
Η σκηνή, ενώ υπάρχει το ρίσκο να τραβηχτεί στα άκρα λόγω του θέματος, είναι νομίζω μια από τις πιο πειστικές και ρεαλιστικές "μελό" σκηνές ever. Χωρίς ακρότητες, εξαιρετικά καλοπαιγμένη, ιδιαίτερα από τον πατέρα, που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Ιδού:

The Karate Kid, Salt

Δεν ξέρω αν έχετε δει το ορίτζιναλ Karate Kid, τη δεκαετία του 80. Αν το έχετε δει, μην δείτε αυτό το ριμέικ. Μα τόσο ίδιο πια; Μιλάμε για απίστευτης έκτασης αντιγραφή. Καμία απολύτως πρωτοτυπία. Το ότι το καράτε έγινε κουνγκ φου και η δράση μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Ασία, δεν λέει τίποτα. Το παιδί που αλλάζει ξαφνικά περιβάλλον λόγω της μητέρας του, που τρώει ξύλο από τους συμμαθητές του, ο δάσκαλος που αποφασίζει να τον βοηθήσει και που έχει τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα, το ίδιο στυλ μαθημάτων που προκαλεί αρχικά αγανάκτηση στον μαθητή, οι θεραπευτικές ικανότητες του δασκάλου, η συμμετοχή στο τουρνουά, όλα, όλα, όλα... Απολύτως τίποτα το καινούριο και μάλιστα λείπει εκείνη η φρεσκάδα της ορίτζιναλ ταινίας.
Τώρα γιατί γράφονται τόσο καλά πράγματα για την ταινία αυτή και γιατί τέτοιος θαυμασμός για τον γιο του Γουίλ Σμιθ, αδυνατώ να καταλάβω. Μόνο αν δεν έχετε δει το ορίτζιναλ πηγαίνετε να δείτε αυτό το ριμέικ. Γιατί αλλιώς θα ξέρετε ακριβώς, μα ακριβώς, τι θα επακολουθήσει.

Το Salt είναι μια αμερικάνικη περιπέτεια καλοκαιριού, αρκετά καλοφτιαγμένη. Ωραία η Αντζελίνα, καλογυρισμένη η ταινία, πολλές οι ανατροπές, αλλά βιομηχανοποιημένη ταινία, σαν τραγούδι του Φοίβου. Της λείπει δηλαδή η ψυχή, αυτό το κάτι που δίνει άλλες διαστάσεις σε μία περιπέτεια, όπως έγινε με τον Εξολοθρευτή ας πούμε. Καλύτερα να τη δείτε σε DVD, παρά σε κινηματογραφική αίθουσα, περνάμε και περίοδο κρίσης.

Η Ζωή του Πι - Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο

H Ζωή του Πι είναι ένα βιβλίο που έχει πάρει πάρα πολύ καλές κριτικές τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Οπότε, είπα να το τολμήσω. Δυστυχώς, πολύ κακό για το τίποτα. Το βιβλίο είναι παιδαριώδες. Λέει ο συγγραφέας στην εισαγωγή ότι θα μας διηγηθεί μια ιστορία μέσα από την οποία θα πιστέψουμε στο Θεό. Ναι, καλά. Πρόκειται για αστειότητα. Το κλου είναι ότι επειδή η ιστορία που θα μας αφηγηθεί είναι σχεδόν απίστευτη κι όμως συνέβη, γιατί όχι κι ένα εξίσου απίστευτο πράγμα όπως η ύπαρξη του Θεού να είναι το ίδιο αληθινή; Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω ένα τέτοιο επιχείρημα.
Ο συγγραφέας ξοδεύει πάρα πολύ χρόνο - και σελίδες - για να αφηγηθεί αυτή την "απίστευτη" ιστορία, που όμως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι. Λες, ωραία, εντάξει, το εμπεδώσαμε, πήγαινε παρακάτω. Δεν είναι ότι είναι κουραστική η ιστορία, απλά κάποια στιγμή επαναλαβάνονται τα ίδια πράγματα, χωρίς λόγο. Ίσως είναι ένα βιβλίο που μπορεί να αρέσει σε νεαρές ηλικίες, αλλά για ενηλίκους ούτε λόγος. Πολύ απλοϊκά πράγματα.



Αντίθετα, Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο είναι εντελώς άλλη υπόθεση. Πρώτα απ'όλα, πετυχαίνει στον πρωταρχικό στόχο που πρέπει να έχει κατά νου κάθε συγγραφέας, δηλαδή ο αναγνώστης να θέλει να γυρίσει τη σελίδα. Αυτή είναι η βάση κι ύστερα έρχονται όλα τ'αλλα. Μπορεί να έχεις πολύ ωραίες ιδέες και νοήματα, αλλά αν ο άλλος ιδρωκοπάει κάθε φορά που αλλάζει κεφάλαιο, έχεις χάσει το παιχνίδι. Κάτι που προφανώς τους διαφεύγει, εκεί, σε αρκετούς φιλολογικούς κύκλους.
Οπότε, το συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζεται. Και διαβάζεται πολύ άνετα, πολύ ευχάριστα. Ο συγγραφέας γράφει με πάθος και συναίσθημα και δημιουργεί πολύ συμπαθείς κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες με φόντο την πολιτική κατάσταση στη Δομινικανή Δημοκρατία τον περασμένο αιώνα. Μη φανταστείτε τίποτα πολιτικές αναλύσεις, καμία σχέση. Ο συγγραφέας έχει συναίσθηση ότι γράφει μυθιστόρημα και δεν ξεφεύγει από τους κανόνες του. Όχι, δεν θα μάθετε φοβερά και τρομερά πράγματα ούτε θα μείνετε σέκος από τη πρωτοτυπία των ιδεών του. Αλλά, αν σας αρέσουν οι καλογραμμένες ιστορίες, νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σας αρέσει πολύ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Οι εικόνες είναι από την ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου "ΙΑΝΟΣ"
www. ianos.gr