Δύο Ξένοι

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τα τελευταία καλά επεισόδια της σειράς. Η σειρά πήγαινε καλά, με έμπνευση δηλαδή, μέχρι τα επεισόδια όπου εμφανίζεται η Τιτίκα Στασινοπούλου και αποκαλύπτει την αλήθεια στον Κωνσταντίνο. Από κει κι έπειτα, η σειρά πήρε την κάτω βόλτα. Η όλη ιστορία του Τόλη στον στρατό με τη Δέσποινα Βανδή (η οποία Βανδή μια χαρά ήταν, δεν είναι αυτό το θέμα) και η είσοδος του Μένιου στο προσκήνιο, έριξαν πολύ τη σειρά, η οποία έδειχνε ότι δεν ήξερε πού να το πάει και δημιουργούσε άσχετες ιστορίες (και ανούσιες) για να γεμίσει τον χρόνο.
Εκείνο που με στεναχώρησε είναι ότι διαπιστώνω ότι λείπει ένα επεισόδιο και μάλιστα από τα πολύ καλά. Μετά από τη συνέντευξη της Μαρίνας στην Τσαπανίδου, όπου λέει ότι πατέρας του παιδιού της είναι ο Αίας, υπήρχε ένα επεισόδιο, από τα δραματικά της σειράς και μάλιστα πολύ καλογραμμένο, όπου Ντένη και Κωνσταντίνος τα βάζουν με τη Μαρίνα και τον Τόλη που - υποτίθεται - τους δούλευαν τόσο καιρό. Το επεισόδιο αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο και τελειώνει με μια υπέροχη ατάκα της Ντένης, όταν επιτέλους της λένε την αλήθεια, ότι δηλαδή το παιδί είναι του Κωνσταντίνου: "Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου... Μετά την μεταπολίτευση".
Αυτό το επεισόδιο το ψάχνω καιρό στα διάφορα Internet sites, αλλά δεν μπορώ να το βρω. Κάθισα τώρα να το δω σε επανάληψη από το ίδιο το Μέγκα, αλλά φαίνεται ότι ούτε το Μέγκα το έχει. Τι στο καλό συνέβη;
Κρίμα, πολύ κρίμα. Αν έχει κάποιος ένα σχετικό link να μου προτείνει, θα το εκτιμούσα δεόντως.

Greek Idol - Ρούλα Κορομηλά

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από τις τελευταίες επιθέσεις της κας Κορομηλά κατά της κριτικής επιτροπής του Greek Idol; Ότι η κα Κορομηλά θέλει να ασκεί κριτική, αλλά να μη δέχεται. Την ενόχλησε η κριτική της κας Διαμαντάκου στα Νέα, αλλά η ίδια πιστεύει ότι έχει κάθε δικαίωμα να λέει τη γνώμη της δεξιά κι αριστερά, ακόμη κι αν προσβάλλει ΖΩΝΤΑΝΑ τους κριτές. Κα Κορομηλά, μάλλον δεν έχετε καταλάβει ότι έχετε αναλάβει την παρουσίαση του Greek Idol κι όχι την υψηλή επιστασία της κριτικής επιτροπής και καλά θα κάνετε να αρκεστείτε σε αυτό. Και πολύ σας είναι, ύστερα από το πώς εκδιωχθήκατε από την τηλεόραση λόγω χαμηλής τηλεθέασης.
Ασφαλώς η κα Κορομηλά δεν θέλει να αρκεστεί σε έναν δεύτερο ρόλο, μετά από την πολυετή παρουσία της στην τηλεόραση. Ας μην αναλάμβανε τότε την παρουσίαση του Greek Idol, αλλά ας οριζόταν μέλος της κριτικής επιτροπής. Η κα Κορομηλά είναι συνηθισμένη σε one woman show. Λυπάμαι, όμως, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ρόλος της είναι και πρέπει να είναι διεκπεραιωτικός. Κι επειδή ακριβώς θέλει να κάνει ένα επιτυχημένο comeback και να ακολουθήσουν κι άλλες προτάσεις στο μέλλον, καλά θα κάνει να μαζευτεί και να μην λέει στον Καπετανίδη ότι δεν είναι αντικειμενικός ούτε στη Θεοδωράκη ότι είναι βαρετή. Αν είναι δυνατόν! Ενοχλήθηκε από την κα Διαμαντάκου που στο φινάλε ΔΟΥΛΕΙΑ της είναι η κριτική και η ίδια θέλει να κρίνει αβέρτα, ενώ ΔΕΝ είναι δουλειά της. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τη διαφορά κα Κορομηλά. Και καιρός είναι να αφήσετε πίσω σας την δεκαετία του 90, γιατί πιθανότατα για σας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

4 Παπακαλιάτης - Τελευταίο επεισόδιο

Η αλήθεια είναι ότι παρακολούθησα το τελευταίο επεισόδιο με τρόμο. Έλεγα, να, τώρα κάτι θα γίνει και θα μας τα ανατρέψει όλα. Θα πάει να δει η Ζωή τον μικρό Οδυσσέα στο ίδρυμα και θα της έρθουν σκηνές στο νου ότι έζησε κι αυτή κάποια περίοδο εκεί και τελικά θα ξαναβγούν αδέρφια. Όταν δε είδα την Ζωή να βαράει τις σιδεριές και ο Παπακαλιάτης να βγαίνει και να την κοιτάει με ύφος δολοφονικό, λέω τώρα θα βγάλει κάνα πιστόλι και θα τη ρίξει. Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά. Όμως...
Είπα και σε παλαιότερη ανάρτηση ότι ο Παπακαλιάτης είναι επιρρεπής στο φωσκολικό δράμα. Βέβαια, δεν φτάνει σε εκείνα τα άκρα και έχει μια συναίσθηση ότι ο κόσμος μπορεί να αντιδράσει σε ορισμένες υπερβολές του. Έβαλε π.χ. στο προτελευταίο επεισόδιο τη φανταστική γκόμενα του Παπασπηλιόπουλου να του λέει: "Αμάν πια, σαπουνόπερα έχετε καταντήσει". Που σημαίνει πως ή διάβασε τη δική μου ανάρτηση που τον κατηγορούσα για κάτι τέτοιο (lol!) ή φαίνεται ότι συνειδητοποιεί ότι όλο αυτό το πράγμα εμπεριέχει μια υπερβολή. Γι' αυτό τον λόγο και βάζει κάθε φορά στις σειρές του και comic relief σκηνές ή έχει και σκηνές καθημερινού διαλόγου που να έχουν στοιχεία ρεαλισμού, με σκοπό να εξισορροπήσει τις φωσκολικές τάσεις.
Το κακό με το φωσκολικό δράμα είναι ότι πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί ο δημιουργός του. Είμαι σίγουρος ότι όταν ο Φώσκολος έγραφε το "Όχι άλλο κάρβουνο" ήταν βαθύτατα συγκινημένος και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στο χαρτί. Είχε δηλαδή μια βεβαιότητα ότι θα κλάψουν μέχρι κι οι πέτρες με την περιβόητη αυτή σκηνή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμη και σήμερα γελάμε με εκείνη την απίστευτη υπερβολή. Όταν όμως εσύ θέλεις να κάνεις τον κόσμο να κλάψει κι εκείνος γελάει, το δράμα σου έχει πρόβλημα.
Το δράμα, λοιπόν, για να πετύχει, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, πρέπει να έχει ένα μέτρο. Πρέπει ο θεατής να μπορέσει να ταυτιστεί με αυτά που συμβαίνουν στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Ο θεατής ναι μεν θέλει το "παραμύθι" και καλά κάνει, οπότε μια κάποια υπερβολή είναι απαραίτητη, αλλά κι η υπερβολή ακόμα έχει τα όριά της. Χρειάζεται δηλαδή και η αίσθηση του μέτρου. Ο Φώσκολος δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ μέτρο. Ο Παπακαλιάτης, παρόλο που συχνά πέφτει σε φωσκολικές λούμπες, δείχνει να σώζει κάπως τα προσχήματα. Κι αυτό είναι υπέρ του.
Ασφαλώς και ο Παπακαλιάτης στη συγκεκριμένη σκηνή της "φυλάκισης" της Ζωής ήθελε να κάνει μια πολύ έντονη δραματική σκηνή. Και είχε δίκιο, η περίσταση το απαιτούσε. Και οπωσδήποτε ήθελε να δείξει τις τάσεις φυγής της Ζωής και το πόσο ο Πέτρος ήθελε πάση θυσία να την κρατήσει κοντά του. Ο τρόπος όμως που επέλεξε να μας το αναπαραστήσει όλο αυτό ξέφευγε από τα όρια. Τη στιγμή λοιπόν εκείνη που πρέπει ο κόσμος να δακρύσει, δεν καταφεύγεις στο στυλιζαρισμένο για να μας κάνεις επίδειξη, ούτε σε κάτι που στην πραγματική ζωή δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν πρέπει εκείνες τις στιγμές να αποσπάται η προσοχή του θεατή από το συναίσθημα, αλλά να του επιτρέψεις να το βιώσει πλήρως.
Κατά τα άλλα, είχαμε ένα happy end σε γενικές γραμμές και καλά έκανε. Πολλές φορές οι Έλληνες σεναριογράφοι το φοβούνται το happy end γιατί το θεωρούν πολύ αμερικανιά και τρώνε τα μούτρα τους, αλλά ο Παπακαλιάτης δεν το φοβήθηκε. Παρόλο που θα ήταν δικαιολογημένος (σεναριακά εννοώ) ένας οριστικός χωρισμός του Πέτρου με τη Ζωή, δεδομένης της επικείμενης υιοθεσίας του Οδυσσέα. Δηλαδή, με την είσοδο του Οδυσσέα στο προσκήνιο, ένα "sad" end δεν θα ήταν καθόλου αστήρικτο.
Σε γενικές γραμμές, είχαμε ένα λογικό φινάλε, που ίσως να απογοήτευσε και μερικούς που θα ήθελαν κάτι σοκαριστικό και ανατρεπτικό από τον Παπακαλιάτη. Μου άρεσε η τελευταία σκηνή με τους νεκρούς γονείς σε διπλανό τραπέζι, όπως επίσης και η σκηνή στο αυτοκίνητο με όλη την οικογένεια να κοιτάζει το πρώην σπίτι τους, που είχε και μια "κωμική" εξέλιξη. Εντάξει, μπορούσες να το θεωρήσεις και ελαφρώς παρατραβηγμένο (τόση πια άνεση αυτά τα παιδιά με αυτή τη μάνα), αλλά το βρήκα χαριτωμένο. Τέλος, μου άρεσε πολύ και η Δανάη Σκιάδη, που ήταν περισσότερο θηλυκό απ' ό,τι συνήθως και ήταν πολύ δυνατή ερμηνευτικά στη σκηνή της αντιπαράθεσης με τον Παπακαλιάτη.
Τι έμεινε από τη σειρά αυτή; Τα αρνητικά πρώτα: 1) Κάποιες ιστορίες που έμειναν ανεκμετάλλευτες και έχεις την αίσθηση ότι μπήκαν για να μπουν, έτσι για να γεμίσει ο χρόνος (η ερωτική ιστορία της Μεντή με τον Γαλανό, η όλη φάση με την τραβεστί, ο παρολίγον γάμος με την Βλαντή), οπότε θα μπορούσαν και να λείπουν. 2) Η Νένα Μεντή. Στις δραματικές σκηνές ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Κακή επιλογή και της ίδιας και του Παπακαλιάτη. 3) Η υπερβολή βεβαίως που προανέφερα, με αποτέλεσμα να μην είναι μια σειρά που θα μείνει στις μνήμες μας, αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα, αποτυγχάνοντας να επενδύσει στο συναίσθημα του θεατή.
Τα θετικά: 1) Το πολύ καλό cast, συμπεριλαμβανομένων και των δεύτερων ρόλων, με μοναδική παραφωνία τη Μεντή. Να επισημάνω και τη Γιώτα Φέστα, ιδιαίτερα στο προηγούμενο επεισόδιο που είχε και μεγαλύτερο ρόλο, που, παρόλο που ταυτίστηκε με τον κουλτουριάρικο και τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, απέδειξε ότι είναι πολύ σημαντική ηθοποιός (σε αντίθεση με τη Μπαζάκα π.χ.), καθόλου δήθεν, σωστή και μετρημένη και κακώς μένει ανεκμετάλλευτη από τις εταιρίες παραγωγής. 2) Η μοντέρνα, αμερικάνικης σχολής, σκηνοθετική ματιά του Παπακαλιάτη, παρά το στυλιζαρισμένο ορισμένων πλάνων. 3) Η γραφή του Παπακαλιάτη, που αν και δεν καταφέρνει να σε κάνει να αγαπήσεις τους ήρωές του, τουλάχιστον σε κάνει να τους συμπαθήσεις.
Και βέβαια, το ότι σε σχέση με τις υπόλοιπες φετινές σειρές, ήταν σαφώς η καλύτερη.

Δήμητρα Παπαδοπούλου

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι τεμπέλα. Το είχε πει παλαιότερα και ο Σταμάτης Φασουλής, αλλά το παραδέχτηκε κι η ίδια. Για να σηκωθεί από τον καναπέ της προκειμένου να στρωθεί στο γράψιμο ή να παίξει κάπου, χρειάζεται βίντσι. Από μία άποψη, όπως έχει παραδεχτεί κι η ίδια, κάνει πολύ καλά. Είχε πει κάποτε ότι μπορεί να φαίνεται ότι έχασε λεφτά αρνούμενη προσοδοφόρες προτάσεις από κανάλια, αλλά σε βάθος χρόνου βγήκε κερδισμένη γιατί δεν κούρασε τον κόσμο με τη συνεχή παρουσία της.
Εν πρώτοις, δεν έχει άδικο. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις πολλών ηθοποιών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την εφήμερη δόξα τους, και τους βλέπουμε παντού, ολημερίς κι ολονυχτίς. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος π.χ. ήταν μία απο αυτές τις περιπτώσεις. Συνήθως, οι περισσότεροι από αυτούς "καίγονται¨και ο κόσμος χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον του. Από την άλλη όμως, όταν είσαι κειμενογράφος, σεναριογράφος ή όπως θέλετε πείτε το, πρέπει να έχεις τις κεραίες σου μονίμως ανοιχτές και να παρατηρείς τι γίνεται στον κόσμο, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να είσαι πάντα επίκαιρος. Όπως είναι ο Λαζόπουλος τριάντα χρόνια τώρα. Διαφορετικά, αναγκάζεσαι να επαναλαμβάνεις το στυλάκι σου και τις ατάκες σου, που κάποτε μπορεί να ήταν πρωτοποριακά, σήμερα όμως αδυνατούν να κάνουν την ίδια αίσθηση.
Η Δήμητρα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ποτέ της δεν ήταν σεναριογράφος. Τα περισσότερα επεισόδια των Απαράδεκτων, από σεναριακής απόψεως ήταν για πέταμα. Η υπόθεση ήταν υποτυπώδης, σχεδόν ανύπαρκτη, το όποιο θέμα απλά λειτουργούσε ως εφαλτήριο για να προβάλλει ο κάθε ένας από τους τέσσερις το προσωπικό του στυλάκι. Απλά, αυτό το στυλάκι ήταν πολύ καλό, ήταν κάτι καινούριο για τότε. Και βέβαια, από τη σειρά αυτή αναδείχτηκε ένα μεγάλο κωμικό ταλέντο, αυτό του Γιάννη Μπέζου.
Η μεγάλη επιτυχία των Απαράδεκτων ήταν η ίδια η Δήμητρα. Όχι το κείμενό της, αλλά το απίστευτο στυλάκι της. Η Δήμητρα στην όλη πορεία της, έχει φτιάξει στην ουσία έναν συγκεκριμένο τύπο και αυτόν επαναλαμβάνει συνεχώς. Μια λαϊκή, απλή κοπέλα, που αγγίζει επικίνδυνα τα όρια της αφέλειας, που όμως συχνά χρησιμοποιεί μια φρασεολογία ή κάποιες πιο "λόγιες" λέξεις, που κάνουν πλήρες κοντράστ με το καθημερινό της στυλ. Δείτε το καλύτερο ίσως επεισόδιο των Απαράδεκτων, την Ποιητική Βραδιά, για να δείτε αυτό το στυλ σε πλήρη άνθιση. Ή όταν έλεγε με χαζό ύφος πράγματα τύπου: "Τα είπα όλα στον Γιάννη, διότι είμαι φιλαλήθης". Αυτό το "διότι είμαι φιλαλήθης" δεν ταιριάζει σε αυτήν την κοπέλα και τέλος πάντων δεν εκστομίζεται με αυτό το χαζό στυλάκι. Ή έμπαινε με φούρια στο διαμέρισμα του Γιάννη και φώναζε: "Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη!" Και αμέσως σταματούσε και έλεγε: "Γιάννη, γεια σου". Όταν μπαίνεις με αυτόν τον τρόπο, που σημαίνει ότι έχεις κάτι πολύ σημαντικό να πεις ή να ανακοινώσεις, δεν χάνεις χρόνο με τυπικότητες και χαιρετούρες.
Η επιτυχία λοιπόν των Απαράδεκτων οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτό το σουρεάλ στυλ της Δήμητρας. Δεν ήταν δηλαδή τόσο η ατάκα, παρόλο που υπήρχαν κάποιες, ούτε οι κωμικές καταστάσεις σεναρίου. Αυτό το στυλ όμως δεν μπορείς να το κουβαλάς ατόφιο επ'άπειρον. Θα χρειαστεί να το προσαρμόσεις στις σύγχρονες απαιτήσεις. Ήδη στο Σ'αγαπώ-μ'αγαπάς (μετά από το Καλά ξεμπερδέματα, που εγώ δεν το είχα βρει και τόσο κακό), είχαν φανεί κάποια πρώτα σημάδια κούρασης, παρόλο που ήταν συμπαθέστατο σε γενικές γραμές. Η Δήμητρα δηλαδή δεν φαίνεται ικανή να μπορεί να προσαρμόσει το υπέροχο αυτό στυλ της στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κοινού, που απαιτεί και μια διαφορετική θεματολογία. Το σύγχρονο κοινό όμως για να το μάθεις, θα πρέπει να ζεις ανάμεσά του.
Οπωσδήποτε, είναι τέτοια η δύναμη του στυλ της Δήμητρας που ακόμη και σήμερα μπορείς να δεις τους Απαράδεκτους, παρά τις ατέλειές τους. Εξάλλου, δεν έχει κάνει τα άπειρα σήριαλ, οπότε και η ίδια δεν έχει φθαρεί. Όμως από τους Απαράδεκτους και μετά, δεν έχω δει κάτι καινούριο, κάτι δυνατό. Και δεν καταλαβαίνω κάποιες επιλογές της, όπως το I love gr φέτος και εκείνο το ανόητο τηλεπαιχνίδι - πότε ήταν, δεν θυμάμαι - που δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Ασφαλώς και πρέπει να δουλέψει για να ζήσει, αλλά θα ήθελα να δω από αυτήν κάτι πολύ φρέσκο, κάτι που να κάνει το ίδιο μπαμ με τους Απαράδεκτους. Ταλέντο έχει αναμφισβήτητα. Δυνατότητες ανανέωσης όμως έχει;
Πάντως ήταν πρωτοποριακή σε πολλούς τομείς. Θυμίζω στους νεότερους ότι πολύ πριν την Αμαλία του Παρά Πέντε και πριν ακόμα από την Νατάσα Ασίκη σε εκείνο το απαράδεκτο σήριαλ με την Άννα Παναγιωτοπούλου, που κανείς δεν θυμάται πλέον, η Δήμητρα είχε κάνει σουξέ με το λιιι και νιιι σε μια ομολουγουμένως αποτυχημένη εκπομπή του Σταμάτη Φασουλή στην τότε ΕΡΤ. Υποδυόταν ένα είδος ρεπόρτερ και έλεγε το περίφημο : "Ας μιλιιήσουμε λιιιοιπόν λιιιίγο". Και βέβαια είχε κάνει ίσως το καλύτερο πρωτοχρονιάτικο σόου στα τέλη της δεκαετίας του 80 με τους τότε άγνωστους στο ευρύ κοινό Κώστα Σπυρόπουλο και Έλντα Πανοπούλου. Είναι ικανή, δεν τίθεται θέμα.

Ρολάν Γκαρός

Έχουμε το Ρολάν Γκαρός αυτές τις μέρες, ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά τέννις στον κόσμο και ασφαλώς η ιδιωτική τηλεόραση δεν πρόκειται να ασχοληθεί. Οι αθλητικοί συντάκτες των ιδιωτικών καναλιών μπορεί να ξέρουν και τον τελευταίο αναπληρωματικό του Διαγόρα Ρόδου, αλλά για τον Φέντερερ και τον Ναδάλ πολύ αμφιβάλλω. Οπότε, έχουμε μόνο την κρατική τηλεόραση να ασχολείται με τέτοια γεγονότα, που κι αυτή όμως μας τα χαλάει τελευταία.
Για να κάνεις παρουσίαση ενός σπορ, πρέπει να το ξέρεις και να το αγαπάς. Δεν γίνεται να παρουσιάζεις έναν αγώνα και να διαβάζεις το δελτίο τύπου ή τις πέντε-δέκα πληροφορίες που μοιράζονται σε όλους τους σχολιαστές. Θα πρέπει να βάλεις τον κόσμο "μέσα" στον αγώνα, να έχεις πάθος, να δείχνεις ότι σε ενδιαφέρει σφόδρα αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια σου. Καλώς ή κακώς, ο σχολιασμός ενός αγώνα δεν είναι μόνο δουλειά, ούτε αγγαρεία. Όταν δεν αγαπάς κάτι, φαίνεται.
Η ΕΡΤ κάποτε μας έδειχνε τόσο το Ρολάν Γκαρός, όσο και το Γουίμπλεντον, τα δύο από τα τέσσερα μεγαλύτερα τουρνουά. Τα άλλα δύο, το US Open και το Australian Open είναι απαγορευτικά για live μετάδοση, λόγω της διαφοράς ώρας. θα μπορούσε όμως η ΕΡΤ, σε εποχές που δεν υπήρχε internet και τόσο εύκολη και γρήγορη ενημέρωση, να έδειχνε τους τελικούς την επόμενη μέρα. Τέλος πάντων, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως έκοψε και το Γουίμπλεντον. Θα δω φέτος αν δείχνει τους αγώνες στο ψηφιακό της κανάλι. Ελπίζω ναι. Δυστυχώς όμως, χωλαίνει στους σχολιαστές. Είναι τόσο αδιάφορη η παρουσία των περισσότερων, τόσο δεν τους νοιάζει τι γίνεται στο τερέν, που ξενερώνει ο θεατής. Θυμάστε τον Βασίλη Σκουντή στο μπάσκετ που παρότρυνε με πάθος τον Διαμαντίδη να βάλει το καλάθι; Το ίδιο πάθος χρειάζονται όλοι οι αγώνες, όλα τα σπορ.
Θα μου πείτε, στην Ελλάδα ζούμε, ο κόσμος μόνο με ποδόσφαιρο και μπάσκετ ασχολείται, οπότε και οι σχολιαστές, που από τον κόσμο προέρχονται βεβαίως, τα ίδια ενδιαφέροντα θα έχουν. Η κρατική τηλεόραση όμως, που έχει την πολυτέλεια να μη στηρίζει την ύπαρξή της στην τηλεθέαση και τους διαφημιστές, διότι την πληρώνουμε όλοι, θα μπορούσε ίσως να προσλάβει και κάποιους ανθρώπους που να αγαπάνε πραγματικά αυτά τα "περιθωριακά", αν θέλετε, σπορ. Εφόσον επιλέγει η ΕΡΤ να κάνει τέτοιες αθλητικές μεταδόσεις, θα πρέπει να προσλάβει και το ανάλογο προσωπικό, με τα κατάλληλα προσόντα. Δεν χρειάζεται να τους προσλάβει ως μόνιμους, αλλά ως περιστασιακούς συνεργάτες, ας πούμε.
Ένας αγώνας τέννις έχει μόνο δύο ανθρώπους και έχει αρκετά διαλείμματα. Θα πρέπει λοιπόν ο σχολιαστής να μας μάθει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι κι όχι μόνο τα αθλητικά τους επιτεύγματα υπό μορφήν στατιστικής. Θα πρέπει να μπορούν οι σχολιαστές να δημιουργήσουν οπαδούς, να ταυτιστεί ο θεατής με τον έναν ή με τον άλλον παίκτη, ώστε να τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Διαφορετικά, πολύ γρήγορα θα αλλάξει κανάλι.