Υπάρχουν αρκετές σκηνές στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ιδιαίτερα φορτισμένες συγκινησιακά. Μερικές είναι και πολύ γνωστές, όπως η σκηνή στο νοσοκομείο στις Σχέσεις Στοργής, η στιγμή της "εκλογής" στην Εκλογή της Σόφι ή πάλι η Μέριλ Στριπ στις Γέφυρες του Μάντισον στη σκηνή με το αυτοκίνητο. Μια πολύ αγαπημένη μου σκηνή επίσης είναι από την Άβυσσο του Τζέιμς Κάμερον, όπου ο Εντ Χάρις και η Μέρι Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο βρίσκονται στα βάθη του ωκεανού και ενώ πλημμυρίζει το σκάφος τους, έχουν μόνο μια στολή και κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή εδώ:
Που ολοκληρώνεται εδώ:
Αλλά η πιο αγαπημένη μου σπαρακτική σκηνή ever είναι από μια ταινία, όχι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα, το Running on Empty του Sidney Lumet, όπου ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ β΄ ρόλου ο Ρίβερ Φήνιξ. Την ταινία δεν την λες αριστούργημα, είναι αρκετά καλή όμως και έχει μία σκηνή που εγώ θα την συμπεριελάμβανα στην ανθολογία με τις καλύτερες σκηνές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Το στόρι: Ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, την εποχή των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ στην Αμερική, ανατινάζει ένα κυβερνητικό κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο, αλλά χωρίς να το ξέρει, είχε μείνει κάποιος υπάλληλος μέσα που τυφλώνεται και μένει παράλυτος από την έκρηξη. Από τότε και για 14 ολόκληρα χρόνια μαζί με τα δυο τους παιδιά ζουν κυνηγημένοι από το FBI και μετακομίζουν συνεχώς, αλλάζουν συχνά πόλεις και ταυτότητες μόλις ψυλλιαστούν ότι το FBI βρίσκεται στα ίχνη τους, έκοψαν κάθε επαφή με τις οικογένειές τους, γιατί παρακολουθούνται κι αυτές συνεχώς από το FBI κι έχουν μόνο κάποιους κρυφούς συνδέσμους με τον έξω κόσμο, που τους βοηθούν με τα χαρτιά κλπ.
Στην τελευταία πόλη που εγκαταστάθηκαν όμως, ο μεγάλος τους γιος (Ρίβερ Φήνιξ) ερωτεύεται τη Μάρθα Πλίμπτον (εξαιρετική, πού χάθηκε αυτή;), ανακαλύπτει το ταλέντο του για τη μουσική που κληρονόμησε από τη μητέρα του και δίνει κρυφά από τους γονείς του οντισιόν στο περίφημο μουσικό κολλέγιο Julliard και γίνεται δεκτός. Από τη μία θέλει να φτιάξει τη δική του ζωή, αλλά από την άλλη ξέρει ότι αν αποφασίσει να πάει στο Julliard, θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γονείς του για πάντα.
Η μητέρα του το μαθαίνει τυχαία και συνειδητοποιεί ότι οι δικές της επιλογές δημιουργούν τώρα σοβαρά προβλήματα στη ζωή του γιου της. Αποφασίζει λοιπόν να κανονίσει μια συνάντηση με τον πατέρα της, που έχει να τον δει 14 χρόνια, με κάθε προφύλαξη βέβαια, και να του ζητήσει να αναλάβει τον γιο της. Γι'αυτή τη σκηνή μιλάω. Για τη σκηνή της συνάντησης με τον πατέρα της.
Η σκηνή, ενώ υπάρχει το ρίσκο να τραβηχτεί στα άκρα λόγω του θέματος, είναι νομίζω μια από τις πιο πειστικές και ρεαλιστικές "μελό" σκηνές ever. Χωρίς ακρότητες, εξαιρετικά καλοπαιγμένη, ιδιαίτερα από τον πατέρα, που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Ιδού:
Που ολοκληρώνεται εδώ:
Αλλά η πιο αγαπημένη μου σπαρακτική σκηνή ever είναι από μια ταινία, όχι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα, το Running on Empty του Sidney Lumet, όπου ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ β΄ ρόλου ο Ρίβερ Φήνιξ. Την ταινία δεν την λες αριστούργημα, είναι αρκετά καλή όμως και έχει μία σκηνή που εγώ θα την συμπεριελάμβανα στην ανθολογία με τις καλύτερες σκηνές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Το στόρι: Ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, την εποχή των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ στην Αμερική, ανατινάζει ένα κυβερνητικό κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο, αλλά χωρίς να το ξέρει, είχε μείνει κάποιος υπάλληλος μέσα που τυφλώνεται και μένει παράλυτος από την έκρηξη. Από τότε και για 14 ολόκληρα χρόνια μαζί με τα δυο τους παιδιά ζουν κυνηγημένοι από το FBI και μετακομίζουν συνεχώς, αλλάζουν συχνά πόλεις και ταυτότητες μόλις ψυλλιαστούν ότι το FBI βρίσκεται στα ίχνη τους, έκοψαν κάθε επαφή με τις οικογένειές τους, γιατί παρακολουθούνται κι αυτές συνεχώς από το FBI κι έχουν μόνο κάποιους κρυφούς συνδέσμους με τον έξω κόσμο, που τους βοηθούν με τα χαρτιά κλπ.
Στην τελευταία πόλη που εγκαταστάθηκαν όμως, ο μεγάλος τους γιος (Ρίβερ Φήνιξ) ερωτεύεται τη Μάρθα Πλίμπτον (εξαιρετική, πού χάθηκε αυτή;), ανακαλύπτει το ταλέντο του για τη μουσική που κληρονόμησε από τη μητέρα του και δίνει κρυφά από τους γονείς του οντισιόν στο περίφημο μουσικό κολλέγιο Julliard και γίνεται δεκτός. Από τη μία θέλει να φτιάξει τη δική του ζωή, αλλά από την άλλη ξέρει ότι αν αποφασίσει να πάει στο Julliard, θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γονείς του για πάντα.
Η μητέρα του το μαθαίνει τυχαία και συνειδητοποιεί ότι οι δικές της επιλογές δημιουργούν τώρα σοβαρά προβλήματα στη ζωή του γιου της. Αποφασίζει λοιπόν να κανονίσει μια συνάντηση με τον πατέρα της, που έχει να τον δει 14 χρόνια, με κάθε προφύλαξη βέβαια, και να του ζητήσει να αναλάβει τον γιο της. Γι'αυτή τη σκηνή μιλάω. Για τη σκηνή της συνάντησης με τον πατέρα της.
Η σκηνή, ενώ υπάρχει το ρίσκο να τραβηχτεί στα άκρα λόγω του θέματος, είναι νομίζω μια από τις πιο πειστικές και ρεαλιστικές "μελό" σκηνές ever. Χωρίς ακρότητες, εξαιρετικά καλοπαιγμένη, ιδιαίτερα από τον πατέρα, που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Ιδού:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου