4 Παπακαλιάτης - Κατερίνα Διδασκάλου και Μένη Κωνσταντινίδου

Το τι έχει ακούσει ο καημένος ο Παπακαλιάτης, δεν λέγεται. Τι αντιγραφέας, τι ότι φτιάχνει χαζομελοδράματα, τι ότι οι ιστορίες του είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά... Ναι, ισχύουν όλα αυτά.Τα κατάφερε όμως και έχει την καλύτερη σειρά της σεζόν, μακράν. Τι ωραία σκηνή στο προηγούμενο επεισόδιο, χωρίς λόγια, όπου από τη μία τα παιδιά ανακοίνωναν στη μάνα την ύπαρξη της αδερφής, η ερωμένη να αυτοκτονεί και η αδερφή να χορεύει έξαλλα και να κοκαλώνει απότομα... Έξοχη στιγμή. Ναι, το έχουμε δει σε πολλές αμερικάνικες σειρές και ταινίες, αλλά τουλάχιστον ο Παπακαλιάτης αντιγράφει την αμερικάνικη σχολή, που ξέρει να κάνει τηλεόραση. Όχι εμείς εδώ που έχουμε τη Μαλέα να στριφογυρίζει λυσσαλέα την κάμερα στην Ονειροπαγίδα λες και είναι κομπολόι - και καλά από σκηνοθετική άποψη. Θου Κύριε...
Μπράβο του. Ασφαλώς και η σειρά αυτή δεν πρόκεται να χαραχτεί για χρόνια στις μνήμες μας, ούτε θα μας αλλάξει τη ζωή, αλλά απο το να βλέπουμε τον κο και την κα Πελς, χίλιες φορές τον Παπακαλιάτη. Και επίσης, κάνει πάντα εξαιρετικό κάστιγκ. Στο 4, με εξαίρεση τη Νένα Μεντή που εξήγησα σε παλιότερο ποστ ότι είναι εκτός ρόλου, όλοι είναι θαυμάσιοι. Θέλω να κάνω όμως μια ιδιαίτερη αναφορά στο ποστ αυτό, στην Κατερίνα Διδασκάλου, που υποδύεται την ερωμένη και στην Μένη Κωνσταντινίδου, την κολλητή φίλη της πρωταγωνίστριας.
Μα τι εντυπωσιακή γυναίκα είναι η Κατερίνα Διδασκάλου, τι ερωτεύσιμη. Της ταιριάζει γάντι ο ρόλος της femme fatale ή αυτός του τρίτου προσώπου σε μία σχέση. Με τι σοβαρότητα και με τι μέτρο παίζει τον ρόλο. Προσέξατε πώς υγραίνεται το μάτι τις κατάλληλες στιγμές; Ας δώσει μερικές συμβουλές και στην κα Μεντή, που μόνο στα τσαχπίνικα τα καταφέρνει. Πάρα πολύ καλή, μπράβο. Έχει και πολύ ωραίο στήσιμο, ξέρει πώς να κάτσει, πού να βάλει τα χέρια της...
Αλλά και η Μένη Κωνσταντινίδου, σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο βέβαια, τα πάει περίφημα. Είναι γλυκύτατη, φρέσκια, φυσικότατη, άνετη... Τι άλλο να ζητήσεις για ένα τέτοιο ρόλο; Σε πολλές σκηνές μάλιστα κλέβει εντελώς την παράσταση από τη Δανάη Σκιάδη, που είναι επίσης καλή. Μπράβο και σ'αυτήν λοιπόν.
Αν υπήρχαν τηλεοπτικά βραβεία άξια λόγου στην Ελλάδα, αυτές οι δύο θα κονταροχτυπιόντουσαν για το βραβείο β΄γυναικείου ρόλου. Αλλά δεν υπάρχουν.

Invictus (Ανίκητος)

Όχι, δεν μου άρεσε αυτή η ταινία, τη βρήκα εξαιρετικά βαρετή. Δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα πάνω του το είδος ταινία-ντοκυμαντέρ. Πέρσι είχαμε το Milk και το Frost/Nixon και φέτος έχουμε αυτό εδώ, το District 9 (εν μέρει) και το The Hurt Locker, στο οποίο θα αναφερθώ μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων. Εγώ δυσφορώ με αυτή την κατάσταση και δεν μπορώ να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό των κριτικών, γιατί για μένα αυτό λέγεται κρίση του κινηματογράφου. Αν θέλω να δω ντοκυμαντέρ, θα δω ντοκυμαντέρ, από τη βιομηχανία κινηματογράφου περιμένω να μου φτιάξει ταινία, για να πάω να τη δω. Ξαφνικά, βλέπουμε συνεχώς τέτοιες ταινίες-υβρίδια, που όσο επαινούνται από τους κριτικούς και βραβεύονται από τις διάφορες ενώσεις, όλο και περισσότερες θα βλέπουμε.

Ο Κλιντ Ίστγουντ βέβαια είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έκανε το μπαμ με τους Ασυγχώρητους, γιατί ίσως λίγοι περίμεναν ο Ντέρτι Χάρι να έχει και κρυμμένες ευαισθησίες. Από τότε και μετά, φτιάχνει συμπαθητικές ταινίες, που ενώ είναι κατά βάση μελοδράματα, προσπαθεί ο ίδιος να συγκρατήσει το πολύ συναίσθημα για να μην τον πούνε εμπορικό. Η μόνη ταινία του που ήταν ολοκληρωμένο μελόδραμα ήταν Οι Γέφυρες του Μάντισον, που δυστυχώς ομως δεν περιορίστηκε στην ιστορία της Μέριλ Στριπ, αλλά υπήρχε και το σύγχρονο κομμάτι με τα παιδιά της, που ήταν εντελώς φτηνιάρικο. Οι υπόλοιπες ταινίες του, ακόμα και το Million Dollar Baby, έχουν αυτό το "σφιγμένο". Με το Invictus δε, περνάει κι αυτός στο ντοκυμαντέρ που είναι της μόδας και τα χασμουρητά πολλαπλασιάζονται. Η ταινία βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό, που αφορά στην ομάδα ράγκμπι της Νότιας Αφρικής, όταν ανέλαβε την εξουσία ο Μαντέλα. Ξεκινάει καλά και βλέπουμε πώς προσπαθεί ο Μαντέλα να κρατήσει ενωμένη τη χώρα του και να δείξει ότι δεν πρόκειται να εκδικηθεί τους λευκούς πρώην καταπιεστές. Ως εδώ, καλά. Από κει και πέρα δεν έχουμε τίποτα, μια απλή αφήγηση των γεγονότων και τίποτα άλλο. Ο Φρήμαν είναι καλός, έχει πιάσει το στυλ του Μαντέλα και τη φωνή του, αλλά τι να το κάνεις όταν δεν υπάρχει ρόλος ουσίας, με περιεχόμενο. Δεν μαθαίνουμε τίποτα για τον Μαντέλα, δεν μαθαίνουμε τίποτα για τον ρόλο του Ματ Ντέιμον, που είναι εντελώς αδιάφορος χαρακτήρας, ένας ρόλος απλώς διεκπεραιωτικός. Και καλά ο Φρήμαν έχει κάνει και μια δουλειά, προσπάθησε να μιμηθεί τον Μαντέλα, ο Ντέιμον όμως γιατί προτείνεται για διάφορα βραβεία (χωρίς ποτέ να κερδίσει, αλίμονο), ειλικρινά απορώ. Μα δεν έχει ρόλο ο άνθρωπος, τι να παίξει;

Empire State of mind - Alicia Keys

Να ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Επίτηδες βάζω αυτή την εκτέλεση, όπου τραγουδάει μόνο η Alicia Keys, κι όχι την άλλη με τον Jay-Z, διότι έλεος πλέον με αυτό το ραπ. Όσο και ν'ακούω από διάφορους κριτικούς, από ειδήμονες ή από ερευνητές της μουσικής ότι η ραπ είναι αριστουργηματική, δεν πείθομαι. Ένα μουσικό είδος που δεν μπορεί να κάνει το crossover, δηλαδή να πετύχει ουσιαστικά και έξω από τα σύνορα της χώρας του, θα μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμη είδος και τίποτα παραπάνω. Θα μου πείτε, τοση επιτυχία σημείωσε η ραπ κι έξω από την Αμερική. Τι επιτυχία όμως σημείωσε; Σπανίως ένα αποκλειστικά ραπ κομμάτι έκανε κάτι το αξιόλογο στην Ευρώπη. Τα ραπ τραγούδια που αγαπήθηκαν είτε θα είχαν sampling από ένα παλαιότερο μελωδικό κομμάτι είτε ένα ρεφρέν "τραγουδιστικό", ας μου επιτραπεί αυτός ο όρος. Όπως αυτό το κομμάτι του Jay-Z με το ρεφρέν τραγουδισμένο από την Alicia Keys. Και ερωτώ: Αν δεν υπήρχε αυτό το ρεφρέν, πόση επιτυχία θα γνώριζε το τραγούδι; Και γιατί τόσοι και τόσοι ράπερς βάζουν και μελωδικά στοιχεία στα τραγούδια τους; Δεν μπορεί λοιπόν το ραπ να σταθεί από μόνο του; Προφανώς όχι. Πότε αναδείχθηκε σε σούπερ σταρ ο Eminem; Με το Stan και τη βοήθεια της Dido. Αν δεν υπήρχε η συνεισφορά της Dido, τι θα έκανε ο Eminem από μόνος του; Λίγα πράγματα.
Εδώ λοιπόν έχουμε ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Jay-Z που ευτυχώς το τραγούδησε και μόνη της η Alicia Keys, χωρίς ραπ, και ανέδειξε πλήρως την πολύ ωραία μελωδία του. Με εντυπωσίασε εδώ η Alicia Keys. Στο No one ας πούμε δεν μου άρεσε καθόλου. Είχε μία βραχνάδα η φωνή της υπερβολική, είχα ακούσει και μια live εκτέλεση του κομματιού και πραγματικά μου έδινε την αίσθηση ότι τσίριζε κι ότι δυσκολευόταν να βγάλει φωνή, σαν να υπέφερε. Στο Empire State of Mind όμως, στο στούντιο τουλάχιστον, είναι πάρα πολύ καλή. Δίκαιη επιτυχία.

Lady Gaga - Bad Romance

Πρέπει κάποτε η ποπ μουσική να δικαιωθεί. H ποπ έχει συνδεθεί με μουσικά σκουπίδια, με παιχνίδια των δισκογραφικών εταιρειών, με βιομηχανοποιημένους ήχους χωρίς έμπνευση και γενικά με ένα πολύ χαμηλό επίπεδο. Η έλλειψη ποιότητας όμως, δεν είναι ίδιον της ποπ. Ανούσια πράγματα υπάρχουν παντού, σε όλα τα είδη της μουσικής. Η ποπ όμως καταφέρνει και συγκεντρώνει όλα τα βέλη και δέχεται τις περισσότερες επιθέσεις. Γιατί; Και οι Beatles ποπ ήταν, παρόλα αυτά θεωρούνται το καλύτερο μουσικό γκρουπ ever. Και μη μου πείτε ότι το I wanna hold your hand είναι ποιοτικό τραγούδι, με την έννοια που το λέμε σήμερα. Αν κυκλοφορούσε ένα τέτοιο τραγούδι στις μέρες μας, ο δημιουργός του θα άκουγε τα εξ αμάξης.

Εκείνο που κάνει πολύ κόσμο να σνομπάρει την ποπ, είναι ότι η ποπ δεν είναι χώρος πειραματισμού, δεν βγάζει καινούρια πράγματα από μόνη της. Αντίθετα είναι το μεγάλο χωνευτήρι, όπου όλα τα είδη μπορούν να υπάρξουν, από όλα τα είδη μπορεί να δανειστεί, αρκεί να μπορέσει να συνοδεύσει όλες αυτές τις επιρροές με την κατάλληλη μελωδία. Δυστυχώς αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει από όσο φαίνεται αρχικά κι εκεί είναι το πρόβλημα με τα περισσότερα ποπ τραγούδια. Δεν υπάρχει έμπνευση, είναι πολύ λίγοι οι καλλιτέχνες που είναι ικανοί να γράφουν συστηματικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα ωραίες μελωδίες. Αυτό όμως δεν είναι μειονέκτημα της ποπ ως μουσικού ειδους, αντίθετα δείχνει πόσο δύσκολο είδος είναι, αν θέλεις να το κάνεις σωστά.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων λοιπόν, βγαίνουν κάποιοι καλλιτέχνες και λανσάρουν ένα προσωπικό στυλ, που στην αρχή τουλάχιστον σου τραβά την προσοχή. Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι αν μπορούν να δώσουν σε αυτό το στυλ τους διάρκεια, αν είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να προβούν στις απαραίτητες αλλαγές. Λίγοι τα καταφέρνουν για πάνω από μια δεκαετία.

Η Lady Gaga είναι βέβαια πολύ πρόσφατη ανακάλυψη και ακόμα δεν ξέρουμε αν μπορεί να αντέξει το τεστ του χρόνου. Ότι έχει ένα προσωπικό στυλ στη μουσική της, είναι ολοφάνερο και τα τραγούδια της μοιάζουν αρκετά το ένα με το άλλο. Απλά, ειναι ακόμη πολύ νωρίς για να τη βαρεθούμε. Οφείλω όμως να της αναγνωρίσω ότι το τελευταίο της single, Bad Romance, είναι το καλύτερο μέχρι σήμερα single που έχει κυκλοφορήσει. Είναι ένα εξαιρετικό χορευτικό κομμάτι, που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις, να το τραγουδήσεις και γενικότερα σου ανεβάζει απίστευτα τη διάθεση, κάτι που μόνο η ποπ είναι ικανή να κάνει. Είναι ό,τι πρέπει με λίγα λόγια και μπράβο της. Ακόμα κι αν είσαι του "έντεχνου" τραγουδιού, ελληνικού και ξένου, είναι καλό να κάνεις ένα διάλειμμα με αυτό το τραγούδι. Δεν χρειάζεται πια όλα τα τραγούδια να έχουν στίχο με νόημα ή μια μελωδία που πρέπει να τα ακούσεις 40 φορές για να την πιάσεις, ΑΝ υπάρχει. Το ποιοτικό δεν είναι απαραίτητο να είναι και βαρετό. Πάντως η Lady Gaga μόνο βαρετή δεν είναι.

Και είναι ένα είδος δικαίωσης γι'αυτήν το γεγονός ότι το περιοδικό Rolling Stone, που στηρίζει πιο ροκ ακούσματα και κάπως πιο independent πράγματα, να έχει το Bad Romance μέσα στα 25 καλύτερα τραγούδια για το 2009. Καθόλου άσχημα.

Βραβεία Όσκαρ Μέρος 2ο και Σάντρα Μπούλοκ

Tη συμπαθώ τη Σάντρα Μπούλοκ. Ιδιαιτέρως. Μπορεί να μην είναι η ηθοποιός που μας έχει αφήσει σέκος με τις ερμηνείες της, αλλά δεν γίνεται όλες οι γυναίκες ηθοποιοί να ειναι Μέριλ Στριπ, πώς να το κάνουμε; Η Σάντρα Μπούλοκ είναι αυτό που λέμε αξιοπρεπέστατη. Μπορεί να έχει μια σχετική ειδίκευση στις ρομαντικές κομεντί, αλλά και σε δράμα που την είχα δει παλιότερα (Hope Floats) τα είχε καταφέρει θαυμάσια. Απλά, δεν είναι η ηθοποιός που θα την έβλεπες και θα σκεφτόσουν το Όσκαρ.
Φέτος, όμως, ή καλύτερα πέρσι, είχε μια εκπληκτική χρονιά. Αν εξαιρέσει κανείς το All about Steve που ήταν κάκιστο και πηγε άπατο, το The Proposal (Η Πρόταση) αναδείχθηκε η πιο πετυχημένη ρομαντική κομεντί της χρονιάς. Και μετά ήρθε το The Blind Side. Η ταινία αυτή ήταν αυτό που λένε sleeper hit στην Αμερική. Μια ταινία που δε σου γεμίζει το μάτι εξ αρχής, που έκανε συμπαθητικές εισπράξεις στην αρχή, αλλά όσο περνούσαν οι εβδομάδες πήγαινε όλο και καλύτερα, με αποτέλεσμα να έχει αγγίξει τα 250 εκατομμύρια δολλάρια, ένα αστρονομικό ποσό για ταινία που δεν απευθύνεται σε 15χρονα.
Την είδα την ταινία. Να πω ότι τρελάθηκα, ψέμματα θα πω. Κι όχι επειδή έχει να κάνει με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, που υποτίθεται ότι στην Ευρώπη δεν μας ενδιαφέρει. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη δικαιολογία ότι οι ταινίες με θέμα το αμερικάνικο ποδόσφαιρο δεν πουλάνε έξω από τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ναι, δεν θα πουλήσεις, αν κάνεις μια ταινία τύπου ντοκυμαντέρ, όπου θα πρέπει κανείς να είναι σχετικός με το θέμα, αλλά αν η ταινία έχει δραματουργικό ενδιαφέρον, φτιάξεις μια πλοκή, έχεις ένα ωραίο σενάριο με ανθρώπινους χαρακτήρες, τι με πειράζει το σπορ; Τέτοια περίπτωση είναι και το The Blind Side, που βασίζεται μάλιστα και σε αληθινή ιστορία.
Η Σάντρα Μπούλοκ είναι καλή, πολύ καλή. Αλλά δεν είδα κάτι το ξεχωριστό που να με κάνει να πω, α μάλιστα, εδώ υπάρχει ενδιαφέρον, κάνει κάτι που δεν έχει ξανακάνει στο παρελθόν και δείχνει δείγματα κάποιου θαμμένου ταλέντου που δεν της είχε δοθεί η ευκαιρία μέχρι τώρα να δείξει. Είναι η Σάντρα Μπούλοκ που ξέρουμε, απλά με έναν καλύτερο ρόλο, πιο ολοκληρωμένο απ'ό,τι συνήθως. Με βάση αυτό που είδα εγώ, δεν θα την πρότεινα για το Όσκαρ.
Πριν από λίγες μέρες όμως η Μπούλοκ βραβεύτηκε ΚΑΙ από το Σωματείο ηθοποιών, κάτι που ανεβάζει κατακόρυφα τις μετοχές της, όσον αφορά στο βραβείο Όσκαρ. Υποψήφια πλέον θα είναι σίγουρα, αλλά όχι μόνο αυτό, πλέον προβάλλει κι ως ένα από τα φαβορί. Εφόσον οι ίδιοι οι ηθοποιοί εκτίμησαν τη δουλειά της και θέωρησαν ότι αυτή τη φορά κάνει κάτι το ιδιαίτερο, εμένα δεν μου πέφτει λόγος, όπως καταλαβαίνετε. Με βάση αυτά που έχω δει και λαμβάνοντας υπόψη τα ονόματα που συζητιούνται, εγώ το βραβείο θα το έδινα στην Carey Mulligan, που ειναι θαυμάσια στο An Education. Αυτοί οι Βρετανοί βγάζουν κάτι ηθοποιούς διαμάντια κατά καιρούς, που είναι να απορείς. Η κοπέλα αυτή είναι εξαιρετική, τρισχαριτωμένη, φυσικότατη και με αστέρι. Με μία λέξη, θαύμα. Αν ήταν και η ταινία λίγο καλύτερη, τότε θα συζητούσαμε σε άλλη βάση για τις πιθανότητες της Mulligan. Να επισημάνω από την ίδια ταινία και τον Alfred Molina που παίζει τον πατέρα της, που μου άρεσε πάρα πολύ και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπαίνει αυτός στις πεντάδες των διαφόρων βραβείων για β΄ρόλο και μπαίνει ο Stanley Tucci από το The Lovely Bones που είναι βέβαια πολύ καλός ηθοποιός, ΚΑΙ γενικά ΚΑΙ στην ταινία αυτή, αλλά θεωρώ πως ο Μολίνα αξίζει παραπάνω την υποψηφιότητα. Μακάρι τα Όσκαρ να κάνουν τη διαφορά.

Ο δρόμος για τα Όσκαρ

Βέβαια, θα αναφερθώ εκτενέστερα στα Όσκαρ, μόλις ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες, αλλά ας ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Να επισημάνω ότι παραμένει το μόνο βραβείο τέτοιας εμβέλειας που διατηρεί την αξιοπιστία του, παρά τις αμέτρητες αηδίες που έχουν γραφτεί κατά καιρούς εναντίον του. Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια.
Ταινίες: Από αυτές που συζητιούνται και κρατώντας μια επιφύλαξη για δυο-τρεις που φέρονται ως δυνατές, αλλά δεν έχω δει ακόμα, δύο είναι, κατά τη γνώμη μου οι καλύτερες. Το Up in the air και το Inglourius Basterds. H πρώτη πραγματικά προβάλλει ως η πιο ολοκληρωμένη ταινία της σεζόν. Με θέμα, με ολοκληρωμένο σενάριο και με πολύ καλές ερμηνείες, οπότε τι άλλο να ζητήσει κανείς; Απλά, φαντάζει λίγο μικρό, λίγο ανεξάρτητο, σαν να του λείπει εκείνο το κάτι που θα το έκανε μεγάλη ταινία και θα χαρασσόταν στη μνήμη μας. Την ταινία του Ταραντίνο την ειδα το καλοκαίρι και την ειχα βρει άνιση. Μου άρεσαν πάρα πολύ ορισμένες σκηνές (ιδιαίτερα η πρώτη που ήταν συγκλονιστική), αλλά με ξενέρωσαν κάποια σημεία, όπου ο Ταραντίνο καταφεύγει στη χαζομάρα. Παρόλα αυτά, και με δεδομένο ότι η φετινή χρονιά είναι αρκετά αδύναμη, οπωσδήποτε θα πρέπει να είναι υποψήφια και γιατί όχι, και να κερδίσει.
Ερμηνείες: Δύο δεύτεροι ρόλοι φέτος έκλεψαν την παράσταση. Ο ένας είναι ο Κρίστοφ Βαλς στο Άδωξη Μπάσταρδη του Ταραντίνο. Εξαιρετικός με μία λέξη! Χάρμα, απολαμβάνεις να τον βλέπεις. Δεν θα μπορούσε ίσως ο Ταραντίνο να βρει ιδανικότερο ηθοποιό για να παίξει αυτό το μίγμα τρόμου και ειρωνίας με τόση επιτυχία. Είναι βεβαίως και το φαβορί για το Όσκαρ β΄ρόλου και θα πάει στην απονομή με πολλές αξιώσεις. Ο άλλος ρόλος είναι της Mo'nique στο Precious, όπου υποδύεται τη μάνα μιας σεξουαλικά κακοποιημένης από τον πατέρα της παχύσαρκης κοπέλας, που όχι μόνο δεν είναι στο πλευρό της, αλλά της κάνει και τη ζωή μαρτύριο. Πολύ δυναμική, παίζει με μεγάλο πάθος τον ρόλο και ειδικά στην τελευταία σκηνή, που είναι όλη πάνω της, δίνει ρέστα.
Από τους υπόλοιπους, ξεχώρισα τον George Clooney στο Up in the air. Μπορεί να είναι ένας ηθοποιός που δεν συμπαθώ, γιατί θεωρώ πως έχει ένα στυλάκι, το οποίο περιφέρει από ταινία σε ταινία, αλλά αυτός ο ρόλος είναι λες και γράφτηκε γι'αυτόν, για το συγκεκριμένο στυλ. Ειρωνικό χιούμορ, συναισθηματικά απόμακρος, εραστής μεν, σοβαρός δε, με λίγα λόγια ό,τι πρέπει. Στην ίδια ταινία δε, υπάρχουν και δύο πολύ καλοί γυναικείοι ρολοι, της Vera Farmiga, που παίζει την περιστασιακή ερωμένη του Clooney, και της Anna Kendrick, που παίζει τη συνάδελφό του. Παρόλο που η Kendrick βραβεύεται από τις κριτικές ενώσεις, η Farmiga εμένα μου άρεσε περισσότερο. Έχει τέτοια αισθαντικότητα, παίζει με τέτοια γυναικεία χάρη, βάζει τέτοιο ερωτισμό στο πάιξιμό της, χωρίς υπερβολές όμως, που είναι να την πιεις στο ποτήρι. Απλά ο ρόλος της είναι μικρός και είναι κάπως flat, δεν έχει καμιά εξέλιξη στην ταινία και είναι ο ίδιος από την αρχή ως το τέλος, ενώ η Kendrick έχει τον αβανταδόρικο ρόλο, με τις ανατροπές και το βάθος. Θεωρώ όμως ότι κανονικά πρέπει να παίξει στον α΄ρόλο η Kendrick κι όχι στον β΄. Βέβαια, ο μόνος πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία ουσιαστικά είναι αυτός του Clooney, αλλά από τυς γυναικείους ρόλους η Kendrick έχει αναμφισβήτητα τον μεγαλύτερο. Θα δούμε.
Πριν κλείσω να κάνω μια αναφορά στις ταινίες Moon, για την οποία έχω γράψει σε παλιότερο ποστ και Shrink, με τον Kevin Spacey, που μου άρεσαν πολύ και οι δύο. Δεν είναι αριστουργήματα σε καμία περίπτωση, αλλά θα ήθελα να τις δω κάπου να παίζουν στις υποψηφιότητες, αν και δεν το νομίζω. Να επισημάνω τέλος τον Ben Foster, από την ταινία The Messenger, που ίσως μου άρεσε περισσότερο από τον Woody Harrelson στην ίδια ταινία και στον οποίο έχουν πέσει όλοι οι προβολείς. Νομίζω ότι ο Foster έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και αξίζει περισσότερης προσοχής.
Συνεχίζεται...

Ονειροπαγίδα

Ο Αντέννα επιστρέφει στο παιχνίδι των τηλεοπτικών σειρών για πρώτη φορά στη μέση περίπου της σεζόν. Αυτό τώρα το φετινό κόλπο του Αντέννα, τι είναι; Είναι "όπως Αμερική;" Στην Αμερική, πράγματι, οι πιο πολλές σειρές θα ξεκινήσουν τώρα, ελάχιστες καινούριες σειρές ξεκίνησαν από Οκτώβριο που να συνεχίζονται μέχρι τώρα χωρίς διάλειμμα. Μήπως ήθελε να δει τι θα κάνει το Μέγκα, ποιες σειρές του δηλαδή θα πάνε καλά και ποιες όχι, ώστε να προγραμματίσει ανάλογα τις δικές του; Δεν ξέρω. Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Τον αγώνα των τηλεοπτικών σειρών τον έχει κερδίσει προ πολλού και με διαφορά το Μέγκα.
Τις προάλλες έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη του Χάρη Ρώμα στο Μακεδονία ΤV, όπου έλεγε ότι όλοι θέλουν να πάνε στο Μέγκα να κάνουν σήριαλ, γιατί το Μέγκα έχει δώσει βαρύτητα στο θέμα αυτό και γενικά φροντίζει τις σειρές του. Δεν ξέρω τι έχει κάνει το Μέγκα, πάντως είναι αλήθεια ότι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου. Θα κάτσει δηλαδή να δει ο κόσμος και μια μετριότητα του Μέγκα, ενώ για να αλλάξει κανάλι θα πρέπει να υπάρχει κάτι πολύ καλό που θα τον τραβήξει προς τα κει.
Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες, αναγκάστηκαν ο ALPHA και το STAR να σταματήσουν να παίζουν σειρές, γιατί όλες πήγαν άπατες. Ο μόνος που κρατιέται ακόμα είναι ο Αντέννα, αλλά δυστυχώς, απ'ό,τι φαίνεται, δεν το έχει πάρει το θέμα σοβαρά. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσω το γεγονός ότι έχει δώσει το πράσινο φως σε σειρές όπως η Ονειροπαγίδα;
Ξέρετε τι μου θυμίζει το Μέγκα κι ο Αντέννα; Το Μέγκα είναι ο Φίνος, που πάντα πρόσεχε τις παραγωγές του και έδινε βάρος στο σενάριο, με αποτέλεσμα ακόμα και οι μετριότητές του να είχαν μια δόση αξιοπρέπειας, κι από την άλλη ο Αντέννα είναι ο Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, που τι Βουγιουκλάκη πήρε, τι Βλαχοπούλου κλπ. και μηδέν εις το πηλίκον. Τις έβαζε να παίζουν μόνο σε σαβούρες. Στον Φίνο η Αλίκη γύριζε τη Μανταλένα και τα Χτυποκάρδια και στον Καραγιάννη Το πιο λαμπρό αστέρι, απο κει να καταλάβεις. Η Βλαχοπούλου από κει που θριάμβευε στην Χαρτοπαίχτρα, κατέληξε να παίζει τη Ζηλιάρα. Μπορεί βέβαια να έκοβαν αρχικά εισιτήρια οι ταινίες του Καραγιάννη με τα βλακώδη σενάρια του Λάκη Μιχαηλίδη, αλλά σύντομα ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη και δυστυχώς από τότε προσπαθεί το ελληνικό σινεμά να ανακάμψει.
Που σημαίνει ότι δεν φτάνει μόνο η Βουγιουκλάκη, αλλά πρέπει να πάρεις και τον Σακελλάριο για το σενάριο και τον Χατζιδάκι για τη μουσική. Τι να σου κάνει η Βλαχοπούλου από μόνη της, αν δεν υπάρχει ένα κείμενο του Ψαθά από πίσω ή ένας Δαλιανίδης να την προσέξει; Έτσι και στην Ονειροπαγίδα, ο Αντέννα πήρε δυο καλούς ηθοποιούς, τον Καραμίχο και τη Σολωμού, δανείστηκε και την ιδέα από το όντως πολύ διασκεδαστικό Overboard (Γυναίκα στη θάλασσα νομίζω ο ελληνικός τίτλος) του Gary Marshall, πήρε και τη Μαλέα και σου λέει εντάξει, τα κανόνισα όλα. Αμ δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κείμενο έχεις; Υποτίθεται θα φτιάξεις μια ερωτική ιστορία με κωμικά στοιχεία. Αυτό που σου έδωσαν να διαβάσεις, δουλεύει; Υπάρχει κάποιος στον Αντέννα που να διάβασε το σενάριο από πριν;
Αποτέλεσμα; Ο Καραμίχος κι η Σολωμού παίζουν σαν κοιμισμένοι. Ο Χαλκιάς καρικατούρα. Γέλιο ανύπαρκτο, χαραμίζεται και η πολύ συμπαθής Χριστίνα Τσάφου με τις ανοησίες που της έχουν δώσει να λέει. Όσο για τη σκηνοθεσία της Μαλέα; Μέγας είσαι Κύριε! Η κάμερα δεν στέκεται λεπτό, πηγαίνει από τα χέρια του ηθοποιού, στο πρόσωπο, μετά στην πλάτη, στα πόδια... Μια κάμερα σε αέναη κίνηση που σου προκαλεί ναυτία. Άσε δε εκείνα τα γκρο πλαν, που πιο γκρο δεν γίνεται. Νομίζεις ότι κάποια στιγμή θα φωνάξει ο ηθοποιός: "Κάνε πέρα χριστιανή μου, θα πιάσουμε κορέους!" Άνοιξε και λίγο το πλάνο κοπέλα μου να δούμε και λίγο τοπίο, το σπίτι, το λιμάνι!
Θα μου πεις, ο ίδιος συνδυασμός (Μαλέα - Καμπίτση) έκαναν το αρκετά πετυχημένο Λίτσα.com. Ναι, αλλά κάθε μέρα δεν είναι πασχαλιά. Εδώ πρόκειται να δώσεις λεφτά και έχεις κι έναν πολύ γερό αντίπαλο, πού πας; Πρέπει να είσαι διπλά προσεκτικός.

Eurovision

Μάλιστα. Άρχισαν τα όργανα. "Όχι" στη Γιουροβίζιον λέει ο Υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος, που τη χαρακτήρισε φιέστα. Ότι η ΕΡΤ πρέπει να συμμαζευτεί και να πάψει να ξοδεύει τόσο χρήμα, ούτε λόγος. Αλλά δεν είναι το πρόβλημα η Γιουροβίζιον.

Ότι η Γιουροβίζιον είναι φιέστα, κανείς δεν το αμφισβητεί. Ότι μόνο διαγωνισμός τραγουδιού δεν είναι, καμία αντίρρηση. Ότι δεν έχει αναδείξει κανέναν καλλιτέχνη όλα αυτά τα χρόνια, με μοναδική εξαίρεση τους ABBA, επίσης κάτι σημαίνει. Και μη μου πείτε για Τζόνυ Λόγκαν. Αυτός έκανε επιτυχία μόνο με τα τραγούδια της Γιουροβίζιον. Ούτε η Celine Dion έκανε επιτυχία λόγω της Γιουροβίζιον. Η πρώτη της επιτυχία ήρθε τέσσερα χρόνια μετά από τη νίκη της εκεί, και κανείς δεν το θυμόταν.
Αλλά γιατί να την κόψεις; Αναβάθμισέ την. Όχι βέβαια ολόκληρο τον θεσμό, αλλά τη δική σου συμμετοχή. Ας επιλέγουν αρχικά το τραγούδι οι σύλλογοι των καλλιτεχνών (συνθέτες, τραγουδιστές, παραγωγοί κλπ.). Δεν αφήνεις ποτέ το κοινό να ψηφίζει για τέτοια πράγματα. Αν η Ακαδημία Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών άφηνε το κοινό να ψηφίζει για τα Όσκαρ, θα είχε θριαμβεύσει το Μόνος στο Σπίτι. Στη συνέχεια, δεν κάνεις κανένα promotion, που είναι πολυέξοδο, κι αφήνεις το τραγούδι στην τύχη του, κι ας βγει τελευταίο. Επιτρέπεις όμως σε έναν καλλιτέχνη να κάνει γνωστή τη δουλειά του τουλάχιστον στο ελληνικό κοινό. Γιατί να την κόψεις, λοιπόν; Στο κάτω κάτω είσαι Υπουργός Πολιτισμού και το ενδιαφέρον σου θα πρέπει να επικεντρώνεται στα πολιτιστικά θέματα κι όχι στα οικονομικά.
Ελπίζω το ΠΑΣΟΚ να μη θυμηθεί τη "χρυσή" εποχή της δεκαετίας του 80, όταν είχε ρημάξει τον πολιτισμό. Ρήμαξε την ΕΡΤ με σήριαλ τύπου "Ακυβέρνητες Πολιτείες", όπου ο ένας μιλούσε αγγλικά κι ο άλλος απαντούσε στα γερμανικά. Ή που κάθε χρόνο βλέπαμε νέο σήριαλ με την Ελένη Ανουσάκη. Ή όταν έκοψε την "Δυναστεία", γιατί, λέει, προωθούσε ένα καπιταλιστικό μοντέλο ζωής. Αν είναι δυνατόν! Ρήμαξε και τον κινηματογράφο και τον έκανε αποκλειστικά κρατικοδίαιτο με τις επιχορηγήσεις και δεν βγήκε μια ταινία της προκοπής και χάθηκε τόσο χρήμα στους ατάλαντους "δικούς μας". Εύχομαι το σημερινό ΠΑΣΟΚ να έχει αντιληφθεί πόσο γελοίες κι αναχρονιστικές ήταν αυτές οι πρακτικές και να μην τις επαναφέρει στο προσκήνιο.

Πενήντα-Πενήντα και Πέτρος Φιλιππίδης

Είδα τις προάλλες "Το μεγάλο φαγοπότι", το εξτρά ας πούμε επεισόδιο της πολύ πετυχημένης σειράς Πενήντα - Πενήντα. Δεν ήμουνα φανατικός της σειράς αυτής, μου αρέσει περισσότερο η κωμωδία ατάκας, που μπορώ να τη σχολιάσω την άλλη μέρα με φίλους και συναδέλφους και να γελάσουμε ξανά. Παρόλ'αυτά, αν ήμουν σπίτι και άνοιγα την τηλεόραση και έπεφτα πάνω στο 50-50, καθόμουν και το έβλεπα, με κρατούσε. Δεν έπεφτα και κάτω από τα γέλια, αλλά ήταν μια σειρά που είχε γνώριμους ήρωες, καθημερινούς και μπορούσες να ταυτιστείς.
Το ΤΕΡΑΣΤΙΟ προσόν που είχε όμως αυτή η σειρά λέγεται Πέτρος Φιλιππίδης. Μα τι ταλέντο είναι αυτό; Ο άνθρωπος είναι απίστευτος! Τον πήρε τον ρόλο του Νικηφόρου και τον ξέσκισε, μετά συγχωρήσεως. Αν ήταν αμερικανός, θα ήταν σούπερ σταρ, δεν το συζητώ. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον κινηματογράφος ικανός να αναδείξει τέτοια ταλέντα. Γιατί, κακά τα ψέματα, μόνο το πανί μπορεί να σε κάνει σταρ κι όχι η τηλεόραση. Δεν υπάρχει ένας Φίνος, ένας Τσιφόρος, ένας Πρετεντέρης ή ένας Σακελλάριος, που θα του έδιναν τα κατάλληλα κείμενα και θα έκανε ουρές ο κόσμος στα ταμεία.
Από την άλλη, ο Φιλιππίδης δεν ευτύχησε στην τηλεόραση. Με εξαίρεση το 50-50, οι υπόλοιπες σειρές στις οποίες έπαιξε ήταν για κλάματα. Στον Λάκη τον γλυκούλη ντρέπομαι να αναφερθώ, το Αν υπήρχες θα σε χώριζα δεν πήγε καθόλου καλά και δικαίως, το C'est la vie δεν το θυμάται κανένας γιατί κανείς δεν το έβλεπε και να μη συζητήσω το ανεκδιήγητο Χάι Ροκ που και μόνο που το έγραφε η Ελένη Μαβίλη, φτάνει. Κρίμα.
Κρίμα, γιατί μαζί με τον Γιάννη Μπέζο είναι μακράν οι καλύτεροι κωμικοί αυτής της γενιάς. Και δεν είναι ωραίο δύο τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι να μην μπορούν να βρουν εύκολα και συχνά κείμενα που θα αναδείξουν πλήρως το ταλέντο τους. Ίσως κι οι ίδιοι να μην κάνουν σωστές επιλογές σεναρίων, κυρίως ο Φιλιππίδης. Ποιος ξέρει...

Τάσος Αρνιακός

Πάλι κακός θα γίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο του κου Αρνιακού, ακόμα και σε καιρικά φόρουμ. Εννοείται ότι δεν τον κρίνω ως μετεωρολόγο, που μπορεί να είναι εξαιρετικός, αλλά ως παρουσία στην τηλεόραση. Όταν πρωτοβγήκε ήταν με μία λέξη τρισάθλιος. Απορούσα γιατί τον κρατούσαν. Είχε βέβαια το ελαφρυντικό ότι έβγαινε για πρώτη φορά στην τηλεόραση και δικαιολογημένα είχε αρκετό άγχος. Δεν είδα όμως καμιά σημαντική βελτίωση μετά από τόσο καιρό. Δεν μπορεί να πάρει το κολάι, πώς να το κάνουμε;
Όλα ξεκίνησαν από τη μεγάλη επιτυχία του Σάκη Αρναούτογλου που παρουσιάζει το δελτίο καιρού στην ΕΤ3. Για πρώτη φορά, ένα κανάλι εθνικής εμβέλειας έδωσε πολύ μεγάλη βαρύτητα στον καιρό και η παρουσίαση ενός δελτίου ξέφυγε από τη γνωστή κασέτα: "Οι άνεμοι θα πνέουν δυτικοί 5 έως 6 μποφώρ και η θερμοκρασία θα κυμανθεί.." και είχαμε μια καινούρια φρασεολογία με περισσότερες πληροφορίες "θα πασπαλίσει στον Χορτιάτη από το ύψος των κεραιών και πάνω" κ.α. Μάθαμε επίσης και πολλά πράγματα. Μάθαμε πώς γίνεται να χιονίζει στην Αθήνα και στην Εύβοια, ενώ όλη η υπόλοιπη Ελλάδα να έχει ντάλα ήλιο. Μάθαμε για την ύπαρξη των προγνωστικών μοντέλων. Μάθαμε ότι όταν η Βορειοδυτική Ευρώπη έχει κακοκαιρία (καλή ώρα φέτος), εμείς συνήθως έχουμε νοτιάδες και ζέστη. Σε γενικές γραμμές το δελτίο καιρού του Σάκη Αρναούτογλου είναι must για όσους ενδιαφέρονται λίγο παραπάνω για τον καιρό από το αν θα βρέξει ή θα έχει ήλιο αύριο.
Αυτή λοιπόν η επιτυχία του Σάκη Αρναούτογλου οδήγησε τον Αντέννα σε μια απόπειρα ανανέωσης του δελτίου καιρού. Την ανανέωση όμως την κάνεις εκ βάθρων, κάτι που δεν έκανε ο Αντέννα. Κράτησε τη γνωστή κασέτα και έβαλε τον Αρνιακό να λέει και μερικές ψευδο-λογοτεχνικές χαζομαρούλες. Όλα έγιναν για το θεαθήναι. Είναι γνωστό βέβαια ότι τα ιδιωτικά κανάλια δεν δίνουν καμία σημασία στον καιρό, και σε αυτό βέβαια δεν φταίει ο Αρνιακός. Το θεωρούν αναγκαίο κακό κι όταν ακόμη έχουμε έντονα φαινόμενα και υπάρχει καλεσμένος μετεωρολόγος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, σπάνια κάθεται περισσότερο από 2-3 λεπτά και ο εκάστοτε παρουσιαστής τον κόβει συνεχώς. Φταίνε πολλές φορές βέβαια και οι ίδιοι οι μετεωρολόγοι, που ούτε όταν είναι καλεσμένοι μπορούν να ξεφύγουν από την κασέτα. Άσε χριστιανέ μου τους ανέμους 3-4 μποφώρ, δεν μας νοιάζει, στο ζουμί πήγαινε, δεν κάνεις δελτίο καιρού τώρα!
Ποιο είναι το πρόβλημα του Αρνιακού; Ότι έχει ξεφύγει από χαριτωμένος κι έχει καταντήσει γραφικός. Αλλά, ας δεχτώ ότι αυτό είναι καθαρά προσωπική μου άποψη και πολύς κόσμος διαφωνεί. Το πιο ενοχλητικό απ'όλα είναι ότι ακόμα κομπιάζει και χάνει τα λόγια του. Όταν πρέπει και να μιλήσει και να δείξει τα σημάδια στον χάρτη, τα χάνει. Είναι πολύ πολύπλοκο γι'αυτόν. Επομένως, ΔΕΝ κάνει για τηλεόραση.

Υ.Γ. Εκείνες δε οι χερούκλες που ανοίγουν στο τέλος; "Σας εύχομαι ένα όμορφο βράδυ!" Χριστέ μου!

Avatar

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η ταινία αυτή δεν θα κριθεί με την ίδια ανοχή που που θα έδειχνα ενδεχομένως σε κάποια άλλη ταινία. Δεν μιλάμε εδώ για ένα τυπικό blockbuster καλοκαιριού, σαν αυτά που βγαίνουν κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάποια καλά και κάποια όχι. Μιλάμε για ταινία του James Cameron, που εμφανίζεται ξανά 12 χρόνια μετά τον Τιτανικό. Τον Τιτανικό που σάρωσε στα Όσκαρ, που έκανε ασύλληπτο ρεκόρ εισπράξεων και που έκανε όλους τους θεατές παγκοσμίως να βαλαντώσουν στο κλάμα. Μιλάμε για μια απίστευτα πολυαναμενόμενη ταινία, για μια ταινία γύρω από την οποία είχε φτιαχτεί μια τεράστια μυθολογία, για τα τεχνολογικά επιτεύγματα αυτής κλπ. Και μιλάμε για μια ταινία πολυαναμενόμενη κι από μένα τον ίδιο, καθώς είμαι δηλωμένος φαν του Κάμερον και τον παρακολουθώ ήδη από την εποχή του πρώτου Εξολοθρευτή. Το αποτέλεσμα; Δεν έχω απογοητευτεί τόσο πολύ στη ζωή μου.
Πολύ φοβάμαι ότι ο Κάμερον είναι πλέον ντεμοντέ. Ναι, ντεμοντέ, όσο κι αν φαίνεται παράξενο για έναν άνθρωπο που βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Μόνο εκεί όμως πια εξελίσσεται. Στο θέμα του σεναρίου έχει μείνει έτη φωτός πίσω και καλά θα κάνει να αναθέσει αυτή τη δουλειά σε άλλον. Ήδη από τον Τιτανικό είχαν φανεί τα πρώτα προβλήματα και ήταν εμφανέστατο το παλιομοδίτικο γράψιμό του. Αλλά εκεί, είχες να κάνεις με μια ιστορία από το παρελθόν, που, αν θέλετε, της ταίριαζε περισσότερο αυτό το παλιομοδίτικο. Και επιπλέον είχε 5-6 συγκλονιστικές σκηνές, από τη στιγμή της πρόσκρουσης με το παγόβουνο και μετά, που σε αποζημίωναν για τις ατέλειες της ταινίας και αποδείκνυαν πόσο μάστορας είναι ο Κάμερον. Στο Avatar, δυστυχώς λείπουν όλα αυτά.
Τι είναι το Avatar; Είναι σαν ταινία της Disney, σαν την Ποκαχόντας. Ναι, για τέτοιο βάθος μιλάμε. Δεν έχουν τίποτα κακό οι ταινίες της Disney ή ταινίες άλλων στούντιο φτιαγμένες κυρίως για παιδικό ή νεανικό κοινό, αλλά εξ ορισμού είναι ταινίες που δεν μπορούν και δεν θέλουν να κολυμπήσουν στα βαθιά. Οι ήρωες του Avatar είναι τελείως χάρτινοι, άσχετα αν είναι άνθρωποι ή όχι, δεν έχει σημασία. Ο Κάμερον σου δίνει την εντύπωση ότι έδωσε τεράστια βαρύτητα στο οπτικό κομμάτι της ταινίας και ξέχασε το σενάριο. Τελευταία στιγμή θυμήθηκε ότι πρέπει κάτι να δώσει στους πρωταγωνιστές του να πούνε και τους έγραψε εκεί πέντε λογάκια που βρίθουν από κοινοτυπίες και προκαλούν χασμουρητό. Όταν όμως έχεις αυτή την ιδέα χρόνια ολόκληρα και αφιερώνεις 12 χρόνια από τη ζωή σου για να την υλοποιήσεις, έχω την ΑΠΑΙΤΗΣΗ να γράψεις και να ξαναγράψεις το σενάριο, να σκίσεις σελίδες, να συμβουλευτείς ανθρώπους, να ζητήσεις βοήθεια, χίλια δυο. Δεν περιμένω σίγουρα να δω ένα b-movie (από άποψη σεναρίου), σαν αυτά που γυρίζονται σε 15 μέρες και βγαίνουν κατευθείαν σε DVD, χωρίς ποτέ να παιχτούν σε κινηματογραφικές αίθουσες. Για τόσο κακό γράψιμο μιλάμε, για ένα φτηνιάρικο κείμενο γραμμένο στο πόδι. Ντροπή και αίσχος, αυτό έχω μόνο να πω.
Να πω για το σαπένς; Σιγά... Τίποτα, ελάχιστη αγωνία. Πού είναι ο Κάμερον του Εξολοθρευτή και κυρίως της Αβύσσου, της καλύτερης ίσως αλλά και της πιο παραγνωρισμένης ταινίας του, που ελάχιστοι ξέρουν. Για το μελό, στο οποίο έχει μια έφεση ο Κάμερον και τον κατηγορούν ορισμένοι; Τίποτα κι εδώ, ψιλοπράγματα. Επιμένω, δείτε την Άβυσσο (το Director's Cut) για να καταλάβετε τι σημαίνει σωστό πάντρεμα περιπέτειας και μελό. Κρίμα, κρίμα...
Θα μου πείτε κάποιοι, την είδατε την ταινία και σας άρεσε. Τι να πω; Πιστεύω ότι είναι καλή μόνο για δεκαπεντάχρονα, που δεν έχουν σοβαρές απαιτήσεις και θέλουν μόνο να περάσουν ένα ευχάριστο δίωρο. Εγώ όμως θαυμάζω τον Κάμερον και δεν του επιτρέπω να μου σερβίρει τέτοια σαβούρα. Να τα βράσω τα εφέ, έχουμε μπουχτίσει πια, ως πότε θα εντυπωσιαζόμαστε;
Από εισιτήρια, βέβαια, σκίζει παγκοσμίως και βαδίζει στα χνάρια του Τιτανικού. Και πιθανότατα θα είναι υποψήφια και για το Όσκαρ, καθώς φέτος εκτός του ότι θα έχουμε δέκα προτεινόμενες ταινίες, είναι, κατά τη δική μου άποψη, μια πολύ φτωχή χρονιά για το σινεμά. Για το σενάριο, βέβαια, ούτε λόγος. Τι να προτείνεις; Το τίποτα; Οπότε, δεν μπορούμε να συζητάμε και για υποψηφιότητες στις ερμηνείες, γιατί αν δεν υπάρχουν ρόλοι γραμμένοι, τι να παίξει κι ο ηθοποιός; Κρίμα για τον Sam Worthington που μου είναι συμπαθής και έχει και μια φάτσα που γράφει στον φακό. Δείτε καλύτερα τον τέταρτο Εξολοθρευτή (που δεν έχει καμία ανάμιξη ο Κάμερον βέβαια), όπου παίζει ο Worthington, παρόλο που η ταινία ήταν κατά γενική ομολογία αποτυχία σε όλους τους τομείς. Ενώ το Avatar, τι να σου πω...

Βαθμολογία: 1/5

Σάββατο - Ian McEwan

Μέρες που είναι, είπα να αναθερμάνω τη σχέση μου με το βιβλίο. Παλιότερα διάβαζα περισσότερο, αλλά από ένα σημείο και μετά διαπίστωσα ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί οι άνθρωποι που ΚΑΙ έχουν κάτι να πουν ΚΑΙ ξέρουν να γράφουν. Η Μαλβίνα είχε απόλυτο δίκιο τελικά όταν έλεγε ότι υπάρχουν μόνο τρεις συγγραφείς σε κάθε χώρα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί γραφιάδες. Οπότε, εδώ και χρόνια αγοράζω μόνο τα σίγουρα "χαρτιά" (δηλαδή πολύ συγκεκριμένα πράγματα από ελάχιστους συγγραφείς που θεωρώ ότι μου ταιριάζουν) και τα υπόλοιπα τα αγνοώ. Σκέφτηκα όμως ότι σίγουρα θα έχω αδικήσει πολλούς τίτλους και θα υπάρχουν πολύ αξιόλογα πράγματα που θα ήταν κρίμα να τα έχανα. Έτσι, μετά από μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, αγόρασα μερικά βιβλία. Ένα από αυτά είνα το Σάββατο του Ίαν ΜακΓιούαν.

O Ίαν Μακ Γιούαν είναι αρκετά γνωστός και αγαπητός τόσο στους κριτικούς όσο και στο νου. Το πιο γνωστό βιβλίο του ίσως, που έγινε μετά και μια πολύ ωραία ταινία, είναι η Εξιλέωση (Atonement). To δε Σάββατο συμπεριλαμβάνεται σε αρκετές λίστες των κριτικών ως ένα από τα καλύτερα βιβλία της δεκαετίας που μόλις πέρασε. Αφορά στα γεγονότα μιας μέρας στη ζωή ενός νευροχειρουργού. Ο Ίαν ΜακΓιούαν ξέρει να γράφει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι από το βιβλίο αυτό λείπει ο στόχος. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνεις για ποιο λόγο γράφτηκε, τι θέλει να πει ο "ποιητής". Υπάρχουν διάφορες σκέψεις του ήρωα μέσα στο βιβλίο βεβαίως, κάποιες ενδιαφέρουσες, άλλες αδιάφορες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά μπερδεμένο. Από τη μία, τα περισσότερα γεγονότα δεν έχουν ενδιαφέρον. Αυτά που έχουν, παρουσιάζονται κατά τέτοιο φλατ τρόπο, που σε ξενερώνει. Τις στιγμές που νομίζεις ότι το βιβλίο παίρνει τα πάνω του, αμέσως ξαναγίνεται βαρετό. Θα μου πείτε, σε ένα βιβλίο δεν μετράει μόνο η πλοκή, ο άνθρωπος δεν είναι Dan Brown κι ούτε θέλει να γίνει φαντάζομαι και καλά κάνει, αλλά αν δεν έχεις πλοκή, τότε αυτό που θα παρουσιάσεις θα πρέπει να είναι πολύ δυνατό. Που δεν είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από την άλλη, ο συγγραφέας έχει μια απίστευτη εμμονή στη λεπτομέρεια που κουράζει απίστευτα τον αναγνώστη. Θα διαβάσετε ατελείωτες περιγραφές χειρουργικών επεμβάσεων, μια μακροσκελή περιγραφή ενός παιχνιδιού σκουός, ατελείωτες σκόρπιες σκέψεις που δεν ξέρεις πού αποσκοπούν και ξαφνικά το βιβλίο θα τελειώσει. Υπάρχουν βεβαίως σημεία, όπως προείπα, που εντείνεται το ενδιαφέρον, όπως επίσης και κάποιες σκέψεις που αξίζουν προσοχής, αλλά γενικότερα το βιβλίο σου αφήνει μια αίσθηση του στυλ "πολύ κακό για το τίποτα". Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του και δυστυχώς μετά από αυτή την ταλαιπωρία, δύσκολα θα το ξανακάνω.



Εδώ μια σύνοψη από την ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου "ΙΑΝΟΣ"
http://www.ianos.gr/index.asp?park=bk_item&key=0172941

Βαθμολογία: 2/5

Πανδημία γρίπης και αποτελεσματικότητα εμβολίου

Παρόλο που τέτοια θέματα δεν είναι αντικείμενο αυτού του blog, ειλικρινά έχω μια τέτοια σύγχυση γύρω από το θέμα της γρίπης αυτής και του εμβολίου, που κοντεύουν να μου σπάσουν τα νεύρα από όλα όσα ακούω ή διαβάζω στα διάφορα μέσα. Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει μία καμπάνια υπέρ του εμβολίου, λαμβάνοντας υπόψη την πολύ πιθανή αύξηση των κρουσμάτων, με δεδομένο ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, ασχέτως των καλοκαιρινών θερμοκρασιών που επικρατούν προς το παρόν. Ξαφνικά, αρκετοί γιατροί εμφανίζονται αρκετά επιθετικοί με άλλους συναδέλφους τους και ζητούν να σταματήσει η παραπληροφόρηση και η συνωμοσιολογία κατά του εμβολίου. Ότι όποιος έχει αποδείξεις για τις πιθανές επιπλοκές αυτού του εμβολίου να τις παρουσιάσει, αλλιώς να κλείσει το στόμα του. Ότι δεν μπορούν ορισμένοι να παίζουν με την υγεία των ανθρώπων μιλώντας για δήθεν συνωμοσίες και κερδοσκοπικά παιχνίδια των φαρμακευτικών εταιριών.
Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να υπάρχουν γιατροί που λένε ότι δεν παρέχει αυτό το εμβόλιο καμία ιδιαίτερη προστασία, ότι και να το κάνεις κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δεν θα κολλήσεις την γρίπη ή ότι θα την περάσεις οπωσδήποτε ελαφρά, οπότε ας προφυλαχθούμε καλύτερα με βιταμίνη C, εχινάκεια και ψευδάργυρο π.χ.
Με δεδομένο όμως - απ' ό,τι διαβάζω και έχω καταλάβει, και αν δεν ισχύει ας με διορθώσει κάποιος - ότι η μέχρι τώρα πορεία της πανδημίας δεν έχει δείξει ότι ο συγκεκριμένος ιός έχει μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από τον κοινό εποχικό ιό της γρίπης, ερωτώ:
Αν το εμβόλιο είναι πράγματι αποτελεσματικό και θα μας γλύτωνε από πολλούς θανάτους, γιατί οι υποστηρικτές του μαζικού εμβολιασμού δεν προτείνουν κάθε χρόνο το ίδιο; Αν είναι αποτελεσματικό αυτό το εμβόλιο, το ίδιο αποτελεσματικά θα είναι και τα ετήσια εποχικά εμβόλια. Γιατί προτείνουν κάθε χρόνο τον εμβολιασμό μόνο των ευπαθών ομάδων; Εφόσον αυτή η γρίπη δεν διαφέρει σε πολλά από την κοινή εποχική γρίπη, τόσο στα συμπτώματα όσο και στους θανάτους, γιατί είναι διαφορετική η αντιμετώπισή της; Αν λοιπόν είναι υπεύθυνη συμπεριφορά φέτος να προτείνεις τον μαζικό εμβολιασμό, αυτό σημαίνει ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια ήσουν ανεύθυνος και άφησες να λάβουν χώρα θάνατοι που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Αν τώρα το εμβόλιο δεν παρέχει κάποια ιδιαίτερη προστασία και πάλι μπορείς να κολλήσεις τον ιό και να σου γυρίσει σε πνευμονία, τότε οι όψιμοι πολέμιοι του εμβολίου γιατί δεν λένε το ίδιο κάθε χρόνο; Αν το φετινό εμβόλιο είναι αναποτελεσματικό, το ίδιο αναποτελεσματικά είναι και τα εποχικά εμβόλια. Γιατί αφήνουν τις ευπαθείς ομάδες να εμβολιάζονται κάθε χρόνο, ενώ πιστεύουν ότι τίποτα το ιδιαίτερο δεν τους προσφέρει; Τώρα σας έπιασε ο πόνος, με το φετινό εμβόλιο; Αν οι φαρμακευτικές εταιρίες παίζουν κερδοσκοπικά παιχνίδια, αυτό το κάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο φέτος. Γιατί μέχρι πέρσι τηρούσατε σιγήν ιχθύος; Θα μου πεις, πρώτη φορά φέτος προτείνεται ο μαζικός εμβολιασμός ολόκληρου του πληθυσμού κι όχι μόνο των ευπαθών ομάδων. Πάλι όμως η αξιοπιστία σας τίθεται εν αμφιβόλω, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια ωθούσατε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού σε έναν εμβολιασμό που δεν έχει κατά τα λεγόμενά σας σημαντικά ωφέλη, έτσι δεν είναι;
Έχω μπερδευτεί, ειλικρινά.