Το Νησί

Οι θεαματικότητες του Νησιού - προς το παρόν - είναι πράγματι απίστευτες. Όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γενικότερο τηλεοπτικό σκηνικό. Σε μια σεζόν με ελάχιστα καινούρια σήριαλ, το Νησί παίζει μόνο του, χωρίς ανταγωνισμό. Ο τηλεθεατής δεν έχει και πολλές επιλογές και καθώς διψάει για ελληνικό προϊόν - και καλά κάνει - πέφτει με τα μούτρα στα λίγα ελληνικά ψίχουλα που του προσφέρουν τα κανάλια. Έχουμε γυρίσει δηλαδή σε εποχές ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Από την άλλη, η σειρά αυτή προωθήθηκε έντονα από το Μέγκα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασίζεται σε ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο και έχει ένα εξαιρετικά "εμπορικό" θέμα. Και μόνο στο άκουσμα "Σπιναλόγκα", το βγάζεις το χαρτομάντηλο.
Περίμενα και το δεύτερο επεισόδιο για να σχηματίσω μια πρώτη άποψη, αλλά δεν καταστάλαξα ακόμα. Είναι φανερό ότι η σειρά αυτή έγινε με τη λογική του "ποιοτικού" σήριαλ και αυτό φάνηκε από τις αρχικές αντιδράσεις του καλλιτεχνικού κόσμου. "Τέτοια σειρά δεν έχω ξαναδεί, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική τηλεόραση" κλπ. Όλες αυτές τις δηλώσεις τις βρήκα απίστευτα υπερβολικές. Και σχεδόν "στημένες". Θέλω να πω, πώς είναι ο ηθοποιός που ξέρει ότι θα κερδίσει το Όσκαρ με βάση όλα τα προγνωστικά και ανεβαίνει να το παραλάβει, διαβάζοντας τον από καιρό έτοιμο λόγο του; Έτσι κι εδώ. Όλες αυτές οι δηλώσεις μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήταν έτοιμες από πριν. Ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος είχε προδικάσει την "ποιότητα" αυτού του σήριαλ, πριν καν δει το πρώτο επεισόδιο. Και μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, έτρεξαν να μας ανακοινώσουν τους διθυράμβους τους.
Αυτά βέβαια, δεν πρέπει να μας επηρεάζουν, οπότε πάμε στο ίδιο το σήριαλ. Βλέπεται; Βλέπεται. Ναι, είναι φτιαγμένο με τη λογική του δήθεν "ποιοτικού" σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν φτάνει στις ακρότητες αυτού, ώστε να διώξει τον κόσμο. Δεν είναι και ταινία του Βούλγαρη, δεν φτάνει δηλαδή σε τέτοια ποιοτική υποκρισία. Κρατάει την "ποιότητα" σε λογικά πλαίσια για να μην αλλάξει ο κόσμος κανάλι. Εκεί που μοιάζει με αυτές τις ταινίες, είναι η έμφαση στην εικόνα και όχι στο κείμενο. Εγώ που ως θεατής είμαι καθαρά της σχολής κειμένου, έχω πρόβλημα με αυτό. Για παράδειγμα, η παρατεταμένης διάρκειας τελυεταία σκηνή του πρώτου επεισοδίου, με τη Λέχου να εγκαταλείπει το σπίτι της και να πηγαίνει στη Σπιναλόγκα, δεν κατάφερε να με συγκινήσει τόσο, πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τη Λέχου. Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω ως άνθρωπο από το πρώτο επεισόδιο μόνο με τις δυο-τρεις σκηνές που είχε. Αυτή θα ήταν μια τέλεια σκηνή για το τέλος του πρώτου κύκλου επεισοδίων π.χ., εκεί γύρω στα Χριστούγεννα. Να έχω προλάβει ως θεατής να ταυτιστώ με το δράμα του ρόλου. Το ίδιο και στο δεύτερο επεισόδιο με τη συγκινητική σκηνή της επανασύνδεσης Μάινα-Λέχου. Ωραία, αγαπιούνται, αλλά αυτό το ξέρω θεωρητικά, δεν γνωρίζω τίποτα για τη σχέση τους, για να μπορέσω να γίνω κοινωνός της συγκίνησης.
Βέβαια, μου είπαν ότι και στο βιβλίο - που δεν το έχω διαβάσει - αυτές οι σκηνές γίνονται γρήγορα. Μπορεί, αλλά το πρόβλημα για μένα παραμένει. Στα συν της σειράς, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Μάινα-Λέχου. Ο Μάινας, έτσι κι αλλιώς, θεωρώ πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός σε όλα τα είδη. Η Λέχου νομίζω πως βρήκε τον ρόλο που της ταιριάζει. Ποτέ δεν μου άρεσε σε κωμωδία (όχι ότι ήταν κακή - αδιάφορη μάλλον) και δεν νομίζω ότι της ταιριάζει ούτε το σπαρακτικό δράμα. Έχει αυτή τη σοβαρή, αριστοκρατική ομορφιά και αυτοί οι ρόλοι, της ας πούμε "ελεγχόμενης συγκίνησης" (δράμα μεν, αλλα δεν πέφτω και στα πατώματα) της πάνε πολύ.
Θα περιμένω την εξέλιξη της σειράς για να διαμορφώσω μια πιο συνολική και εμπεριστατωμένη άποψη. Η μέχρι τώρα θέση μου είναι πως είναι καλό μεν, αλλά δεν κόβεις και φλέβα.

Ρένος Χαραλαμπίδης - Λες και το΄ξερες

Πέτυχα χθες στο ζάπιγκ το νέο τηλεπαιχνίδι του Άλφα "Λες και το'ξερες" με παρουσιαστή τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Εντάξει, πρόκειται περί ανοησίας, αναμενόμενο ήταν αυτό, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι γνώσεων. Θεωρητικά, σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο και γι'αυτό επιλέχθηκαν ως "παίκτες" αυτοί που επιλέχθηκαν.
Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Γιώργος Χατζηπαύλου ήταν, θα έλεγα, συμπαθείς και μετρημένοι. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες και ειδικά ο Χατζηπαύλου είπε και κανα δυο πετυχημένα.
Η Κατερίνα Ζαρίφη μου θύμισε αυτό που είπε η Laura Linney στην Gabourey Sidibe (ξέρετε, η κοπέλα από το Precious) στο πρώτο επεισόδιο της νέας αμερικάνικης σειράς The Big C. Την πιάνει στην άκρη και της λέει: " Κοπέλα μου, σε αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να είσαι και παχιά και bitch συγχρόνως. Βλέπεις τι κάνουν οι υπόλοιποι παχουλοί; Προσπαθούν με το χιούμορ να κερδίσουν τους ανθρώπους που "χάνουν" λόγω της εμφάνισής τους. Μια πανέμορφη, λεπτή κοπέλα μπορεί να είναι bitch, γιατί έχει αυτή την πολυτέλεια. Εσύ, δεν μπορείς." Αυτή τη συμβουλή φαίνεται πως ακολούθησε και η Ζαρίφη και πράγματι κάνει πολύ καλά. Πέφτει όμως σε δύο ατοπήματα, που είναι πολύ συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις. Πρώτον, είναι πανταχού παρούσα. Δεν έχει μέτρο, είναι τέτοια η ανάγκη της να ξεστομίζει ατάκες ώστε να γίνεται συμπαθής, που μιλάει συνεχώς και από ένα σημείο και μετά κουράζει. Δεύτερον, έκανε ένα αστείο για το βάρος της. Ελπίζω να μην το συνεχίσει και βρεθούμε μπροστά σε μια δεύτερη Έλντα Πανοπούλου, που δεν περνούσε μέρα που να μην σχολιάσει τα κιλά της. Όσο πιο πολύ σατιρίζει κανείς ένα χαρακτηριστικό του, τόσο αποδεικνύει πως έχει τεράστιο πρόβλημα μ'αυτό. Δείχνουμε και καλά άνεση προς τα έξω για να κρύψουμε πόσο αληθινά μας πληγώνει.
Τον άλλον, τον Καβνιωτόπουλο, δεν τον ήξερα πριν και τι καλά που έκανα. Έλεγε πραγματικά τη μία κρυάδα πίσω από την άλλη. Απαράδεκτος. Αν αυτό λέγεται χιούμορ, τη βάψαμε. Θα του πρότεινα να πάει στο Ράδιο-Αρβύλα. Εκεί θα εκτιμήσουν το "πηγαίο κωμικό του ταλέντο".
Κι ερχόμαστε στον Ρένο Χαραλαμπίδη. Όταν πρωτοείδα αυτό το "στυλάκι" του στο Κάτι τρέχει με τους δίπλα, υπέθεσα ότι είναι ένα στυλάκι που υιοθέτησε για τον συγκεκριμένο ρόλο. Μέγα λάθος. Όποτε τον ξαναείδα έκτοτε, κουβαλάει μονίμως το ίδιο στυλάκι. Μα ακριβώς το ίδιο, όποιος κι αν είναι ο ρόλος. Έτσι όμως δεν λέγεσαι ηθοποιός, λέγεσαι John Malkovich. Κι άντε ο Μάλκοβιτς βρήκε και κάνα δυο ρόλους που να ταιριάζουν σε αυτό το στυλάκι. Ο Ρένος θα βρει; Αμφιβάλλω.
Κι έτσι είχα μεγάλη περιέργεια να τον δω στο τηλεπαιχνίδι αυτό για να ακούσω την πραγματική φωνή του, πώς δηλαδή μιλάει ως κανονικός άνθρωπος, χωρίς ρόλο. Φευ. Ακόμα και στο τηλεπαιχνίδι μιλάει με αυτό το ψεύτικο στυλ. Προφανώς το βλέπει σαν ρόλο, τι να πω... Αλλά αναρωτιέμαι, έτσι μιλάει και στους δικούς του ανθρώπους, μακριά από τις κάμερες; Δυστυχώς δεν τον έχω δει σε συνεντεύξεις για να έχω και μια άλλη εικόνα του, αλλά ειλικρινά απορώ. Δεν βρέθηκε κανένας να του πει: Άνθρωπέ μου, φτάνει, το κούρασες;

Το Νησί (τρέιλερ της νέας σειράς του Μέγκα)

Είναι γνωστό ότι τα τρέιλερ στην Ελλάδα πάσχουν. Τόσο τα τηλεοπτικά όσο - ιδιαίτερα - και τα κινηματογραφικά είναι πολύ προχειροφτιαγμένα. Ένα τρέιλερ πρέπει να σε βάζει στο κλίμα της ταινίας ή της σειράς που πρόκειται να παρακολουθήσεις, που σημαίνει ότι πρέπει να διαλέξεις εκείνες τις σκηνές που είναι ικανές να το κάνουν αυτό. Στην ελληνική πραγματικότητα, ελάχιστα είναι τα τρέιλερ που το πετυχαίνουν αυτό. Ανάκατες σκηνές, χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να μην κεντρίζεται το ενδιαφέρον του θεατή, γιατί δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που τον προκαλείς να δει.
Μια φωτεινή εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα είναι το τρέιλερ της σειρά του Μέγκα, Το Νησί. Πάρα πολύ ωραίο, φτιαγμένο με χολυγουντιανή αντίληψη. Σωστά επιλεγμένες σκηνές, υπέροχη επική μουσική, δίνει επιγραμματικά το κεντρικό storyline με την σωστή χρονική ακολουθία και γενικότερα σε κάνει να λες, ναι, αυτή τη σειρά θέλω να τη δω. Μακάρι η σειρά να φανεί αντάξια του τρέιλερ αυτού. Ειλικρινά, το εύχομαι.

H πιο σπαρακτική σκηνή - Running on Empty

Υπάρχουν αρκετές σκηνές στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ιδιαίτερα φορτισμένες συγκινησιακά. Μερικές είναι και πολύ γνωστές, όπως η σκηνή στο νοσοκομείο στις Σχέσεις Στοργής, η στιγμή της "εκλογής" στην Εκλογή της Σόφι ή πάλι η Μέριλ Στριπ στις Γέφυρες του Μάντισον στη σκηνή με το αυτοκίνητο. Μια πολύ αγαπημένη μου σκηνή επίσης είναι από την Άβυσσο του Τζέιμς Κάμερον, όπου ο Εντ Χάρις και η Μέρι Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο βρίσκονται στα βάθη του ωκεανού και ενώ πλημμυρίζει το σκάφος τους, έχουν μόνο μια στολή και κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή εδώ:



Που ολοκληρώνεται εδώ:



Αλλά η πιο αγαπημένη μου σπαρακτική σκηνή ever είναι από μια ταινία, όχι ιδιαιτέρως γνωστή στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα, το Running on Empty του Sidney Lumet, όπου ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ β΄ ρόλου ο Ρίβερ Φήνιξ. Την ταινία δεν την λες αριστούργημα, είναι αρκετά καλή όμως και έχει μία σκηνή που εγώ θα την συμπεριελάμβανα στην ανθολογία με τις καλύτερες σκηνές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Το στόρι: Ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι, την εποχή των διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ στην Αμερική, ανατινάζει ένα κυβερνητικό κτήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο, αλλά χωρίς να το ξέρει, είχε μείνει κάποιος υπάλληλος μέσα που τυφλώνεται και μένει παράλυτος από την έκρηξη. Από τότε και για 14 ολόκληρα χρόνια μαζί με τα δυο τους παιδιά ζουν κυνηγημένοι από το FBI και μετακομίζουν συνεχώς, αλλάζουν συχνά πόλεις και ταυτότητες μόλις ψυλλιαστούν ότι το FBI βρίσκεται στα ίχνη τους, έκοψαν κάθε επαφή με τις οικογένειές τους, γιατί παρακολουθούνται κι αυτές συνεχώς από το FBI κι έχουν μόνο κάποιους κρυφούς συνδέσμους με τον έξω κόσμο, που τους βοηθούν με τα χαρτιά κλπ.
Στην τελευταία πόλη που εγκαταστάθηκαν όμως, ο μεγάλος τους γιος (Ρίβερ Φήνιξ) ερωτεύεται τη Μάρθα Πλίμπτον (εξαιρετική, πού χάθηκε αυτή;), ανακαλύπτει το ταλέντο του για τη μουσική που κληρονόμησε από τη μητέρα του και δίνει κρυφά από τους γονείς του οντισιόν στο περίφημο μουσικό κολλέγιο Julliard και γίνεται δεκτός. Από τη μία θέλει να φτιάξει τη δική του ζωή, αλλά από την άλλη ξέρει ότι αν αποφασίσει να πάει στο Julliard, θα πρέπει να αποχαιρετήσει τους γονείς του για πάντα.
Η μητέρα του το μαθαίνει τυχαία και συνειδητοποιεί ότι οι δικές της επιλογές δημιουργούν τώρα σοβαρά προβλήματα στη ζωή του γιου της. Αποφασίζει λοιπόν να κανονίσει μια συνάντηση με τον πατέρα της, που έχει να τον δει 14 χρόνια, με κάθε προφύλαξη βέβαια, και να του ζητήσει να αναλάβει τον γιο της. Γι'αυτή τη σκηνή μιλάω. Για τη σκηνή της συνάντησης με τον πατέρα της.
Η σκηνή, ενώ υπάρχει το ρίσκο να τραβηχτεί στα άκρα λόγω του θέματος, είναι νομίζω μια από τις πιο πειστικές και ρεαλιστικές "μελό" σκηνές ever. Χωρίς ακρότητες, εξαιρετικά καλοπαιγμένη, ιδιαίτερα από τον πατέρα, που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Ιδού:

The Karate Kid, Salt

Δεν ξέρω αν έχετε δει το ορίτζιναλ Karate Kid, τη δεκαετία του 80. Αν το έχετε δει, μην δείτε αυτό το ριμέικ. Μα τόσο ίδιο πια; Μιλάμε για απίστευτης έκτασης αντιγραφή. Καμία απολύτως πρωτοτυπία. Το ότι το καράτε έγινε κουνγκ φου και η δράση μεταφέρθηκε από την Αμερική στην Ασία, δεν λέει τίποτα. Το παιδί που αλλάζει ξαφνικά περιβάλλον λόγω της μητέρας του, που τρώει ξύλο από τους συμμαθητές του, ο δάσκαλος που αποφασίζει να τον βοηθήσει και που έχει τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα, το ίδιο στυλ μαθημάτων που προκαλεί αρχικά αγανάκτηση στον μαθητή, οι θεραπευτικές ικανότητες του δασκάλου, η συμμετοχή στο τουρνουά, όλα, όλα, όλα... Απολύτως τίποτα το καινούριο και μάλιστα λείπει εκείνη η φρεσκάδα της ορίτζιναλ ταινίας.
Τώρα γιατί γράφονται τόσο καλά πράγματα για την ταινία αυτή και γιατί τέτοιος θαυμασμός για τον γιο του Γουίλ Σμιθ, αδυνατώ να καταλάβω. Μόνο αν δεν έχετε δει το ορίτζιναλ πηγαίνετε να δείτε αυτό το ριμέικ. Γιατί αλλιώς θα ξέρετε ακριβώς, μα ακριβώς, τι θα επακολουθήσει.

Το Salt είναι μια αμερικάνικη περιπέτεια καλοκαιριού, αρκετά καλοφτιαγμένη. Ωραία η Αντζελίνα, καλογυρισμένη η ταινία, πολλές οι ανατροπές, αλλά βιομηχανοποιημένη ταινία, σαν τραγούδι του Φοίβου. Της λείπει δηλαδή η ψυχή, αυτό το κάτι που δίνει άλλες διαστάσεις σε μία περιπέτεια, όπως έγινε με τον Εξολοθρευτή ας πούμε. Καλύτερα να τη δείτε σε DVD, παρά σε κινηματογραφική αίθουσα, περνάμε και περίοδο κρίσης.

Η Ζωή του Πι - Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο

H Ζωή του Πι είναι ένα βιβλίο που έχει πάρει πάρα πολύ καλές κριτικές τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό. Οπότε, είπα να το τολμήσω. Δυστυχώς, πολύ κακό για το τίποτα. Το βιβλίο είναι παιδαριώδες. Λέει ο συγγραφέας στην εισαγωγή ότι θα μας διηγηθεί μια ιστορία μέσα από την οποία θα πιστέψουμε στο Θεό. Ναι, καλά. Πρόκειται για αστειότητα. Το κλου είναι ότι επειδή η ιστορία που θα μας αφηγηθεί είναι σχεδόν απίστευτη κι όμως συνέβη, γιατί όχι κι ένα εξίσου απίστευτο πράγμα όπως η ύπαρξη του Θεού να είναι το ίδιο αληθινή; Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω ένα τέτοιο επιχείρημα.
Ο συγγραφέας ξοδεύει πάρα πολύ χρόνο - και σελίδες - για να αφηγηθεί αυτή την "απίστευτη" ιστορία, που όμως από ένα σημείο και μετά βαριέσαι. Λες, ωραία, εντάξει, το εμπεδώσαμε, πήγαινε παρακάτω. Δεν είναι ότι είναι κουραστική η ιστορία, απλά κάποια στιγμή επαναλαβάνονται τα ίδια πράγματα, χωρίς λόγο. Ίσως είναι ένα βιβλίο που μπορεί να αρέσει σε νεαρές ηλικίες, αλλά για ενηλίκους ούτε λόγος. Πολύ απλοϊκά πράγματα.



Αντίθετα, Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο είναι εντελώς άλλη υπόθεση. Πρώτα απ'όλα, πετυχαίνει στον πρωταρχικό στόχο που πρέπει να έχει κατά νου κάθε συγγραφέας, δηλαδή ο αναγνώστης να θέλει να γυρίσει τη σελίδα. Αυτή είναι η βάση κι ύστερα έρχονται όλα τ'αλλα. Μπορεί να έχεις πολύ ωραίες ιδέες και νοήματα, αλλά αν ο άλλος ιδρωκοπάει κάθε φορά που αλλάζει κεφάλαιο, έχεις χάσει το παιχνίδι. Κάτι που προφανώς τους διαφεύγει, εκεί, σε αρκετούς φιλολογικούς κύκλους.
Οπότε, το συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζεται. Και διαβάζεται πολύ άνετα, πολύ ευχάριστα. Ο συγγραφέας γράφει με πάθος και συναίσθημα και δημιουργεί πολύ συμπαθείς κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες με φόντο την πολιτική κατάσταση στη Δομινικανή Δημοκρατία τον περασμένο αιώνα. Μη φανταστείτε τίποτα πολιτικές αναλύσεις, καμία σχέση. Ο συγγραφέας έχει συναίσθηση ότι γράφει μυθιστόρημα και δεν ξεφεύγει από τους κανόνες του. Όχι, δεν θα μάθετε φοβερά και τρομερά πράγματα ούτε θα μείνετε σέκος από τη πρωτοτυπία των ιδεών του. Αλλά, αν σας αρέσουν οι καλογραμμένες ιστορίες, νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σας αρέσει πολύ. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Οι εικόνες είναι από την ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου "ΙΑΝΟΣ"
www. ianos.gr

Faith - George Michael

Ο δίσκος-ορόσημο στην καριέρα του George Michael επανακυκλοφορεί στις 27 Σεπτεμβρίου. Ήταν ο δίσκος που τον έκανε σούπερ σταρ και τον απάλλαξε οριστικά από το "bubblegum pop" image της εποχής των Wham! Παραδόξως, ο δίσκος δεν γνώρισε τεράστια επιτυχία στην πατρίδα του, τη Βρετανία, παρόλο που ασφαλώς πήγε στο Νο 1. Φάνηκε πως οι Βρετανοί είχαν κάποιο πρόβλημα με τη νέα αυτή εικόνα του macho symbol που λάνσαρε ο George.
To πρώτο single από το άλμπουμ ήταν το I want your sex, που αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας και το BBC το έπαιζε μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Οι φήμες λέγανε τότε ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα έβαλε μέσο για να μπορέσει να δει το βίντεο κλιπ, που ήτανε επίσης απαγορευμένο. Ο George βέβαια, με τη σιγουριά και την αλαζονεία της μέχρι τότε επιτυχίας του, όπου όλα τα τραγούδια του ξεκινώντας από το Wake me up before you go-go μέχρι το εξαιρετικό ντουέτο με την Aretha Franklin (I knew you were waiting for me) είχαν πάει στο Νο 1 της πατρίδας του, με μοναδική εξαίρεση το Last Christmas, που, παρά τις τρομακτικές του πωλήσεις του, έμεινε στο Νο 2 επειδή έπεσε πάνω στο Band Aid, δήλωνε πως παρά την απαγόρευση, το I want your sex θα σκαρφαλώσει στην κορυφή. Έμεινε όμως στο Νο 3. Το ίδιο και με το δεύτερο single από το άλμπουμ, το Faith, που το κράτησαν οι Bee Gees από την κορυφή.
Στην Αμερική όμως, γίνεται πανζουρλισμός. Το I want your sex κάνει απίστευτες πωλήσεις, αλλά μένει στο Νο 2 καθώς είχε ελάχιστο airplay και είναι γνωστό ότι χωρίς airplay στην Αμερική δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Από κει και μετά όμως τα τέσσερα επόμενα singles (Faith, Father Figure, One More Try και Monkey) πάνε όλα στο Νο 1 και μόνο το Kissing a Fool, αφού βέβαια είχε ήδη αγοράσει όλος ο κόσμος το άλμπουμ, μένει στο Νο 5. Το Rolling Stone τον κάνει εξώφυλλο και του γράφει μια διθυραμβική κριτική. Κάνει περίπου 10 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στην Αμερική και σαρώνει τα American Music Awards, όπου παίρνει και το βραβείο του καλύτερου RnB άλμπουμ της χρονιάς. Είναι γνωστές οι επιρροές του George Michael από τη μαύρη μουσική (δεν έχει αφήσει τραγούδι του Stevie Wonder που να μην το έχει διασκευάσει ή απλά τραγουδήσει), αλλά εκεί εξανέστη η Gladys Knight που θεώρησε άδικη αυτή τη βράβευση, γιατί στέρησε το βραβείο από έναν μαύρο καλλιτέχνη, που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με έναν λευκό ούτε την ίδια πρόσβαση στα ραδιόφωνα. Που να ήξερε ότι λίγα χρόνια μετά θα έψαχνες να βρεις λευκό καλλιτέχνη στο αμερικάνικο ραδιόφωνο με το τουφέκι.
Μετά ακολούθησε η παγκόσμια περιοδεία, η εξαιρετική εμφάνιση στη συναυλία για τον Νέλσον Μαντέλα, όπου ΔΕΝ τραγούδησε δικά του τραγούδια σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, αλλά διάλεξε τρία τραγούδια γνωστών μαύρων καλλιτεχνών που να αρμόζουν περισσότερο στην περίσταση. Εν συντομία, ήταν η πιο πετυχημένη περίοδος στην καριέρα του George Michael, καθώς από κει κι έπειτα άρχισαν τα προσωπικά του προβλήματα, η δικαστική διαμάχη με τη Sony, το σεξουαλικό σκάνδαλο και ο χαμός της μητέρας του, με αποτέλεσμα η Αμερική να του γυρίσει την πλάτη.
Ποιος ο λόγος τώρα αυτής της επανέκδοσης; Η κυκλοφορία του Faith θα συμπέσει με το αφιέρωμα που θα του κάνει η τηλεοπτική σειρά Glee, που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αμερική και Βρετανία. Προφανώς η Sony ευελπιστεί ότι θα γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε με το Don't stop believing των Journey, που σκαρφάλωσε στα charts όταν ακούστηκε στο Glee. Μακάρι, αλλά το βλέπω αρκετά δύσκολο. Πρώτον, ο George παραμένει στο προσκήνιο, στην Ευρώπη τουλάχιστον, και δεν είναι ξεχασμένος καλλιτέχνης. Δεύτερον, είναι πολύ δύσκολο μετά από τις αποκαλύψεις για την προσωπική του ζωή να βλέπεις εκείνα τα βίντεο κλιπ με τις γκόμενες κλπ, όταν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι φανς πάλι περιμένουν καινούρια τραγούδια και δεν φάνηκε να συγκινήθηκαν από το νέο αυτό, εκτός αν συμπεριλαμβάνει η επανέκδοση και κάποιο καινούριο τραγούδι. Θα δούμε, κοντός ψαλμός αλληλούια...