Όσκαρ 2010 - Β΄αντρικός και β΄ γυναικείος ρόλος

Νομίζω ότι είναι οι δύο πιο σίγουρες κατηγορίες αυτή τη χρονιά. Τόσο η Mo'nique όσο και ο Christoph Waltz δεν είναι μόνο φαβορί λόγω πολλαπλών βραβεύσεων, αλλά και οι πιο δίκαιοι νικητές της κατηγορίας τους. Για τον Waltz ήταν σίγουρα τα πράγματα από την αρχή. Καταπληκτικός, με μία λέξη. Πέτυχε και το σαρδόνιο χιούμορ του ρόλου (Inglourious Basterds), αλλά σε γέμζε και τρόμο με το βλέμμα του. Η δε Mo'nique στο Precious τα κατάφερε θαυμάσια, τόσο στο κομμάτι της μάνας που κακοποιεί την κόρη της, όσο και στην τελευταία σκηνή της ταινίας, που είναι όλη πάνω της και προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της στην κοινωνική λειτουργό. Εξαιρετική.
Από κει και πέρα, στους άντρες, έχουμε: α) Matt Damon. Έγραψα και στην ανάρτησή μου για το Invictus ότι δεν καταλαβαίνω αυτή την υποψηφιότητα, γιατί ο Ντέιμον δεν έχει ρόλο. Δηλαδή, τι να εκτιμήσω; Την νοτιοαφρικάνικη προφορά; Ωραία, και μετά; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να σκιαγραφείται με αυτόν τον ρόλο. Διεκπεραιωτικός καθαρά είναι ο ρόλος. Ότι είναι γενικά καλός ηθοποιός ο Ντέιμον, καμία αντίρρηση, αλλά γιατί προτείνεται σε αυτόν τον ρόλο, αδυνατώ να καταλάβω. Είτε υπάρχει έλλειψη καλών β΄ ρόλων φέτος είτε έκανε κάτι που οι ηθοποιοί της Ακαδημίας εντόπισαν κι εγώ δεν μπόρεσα. Μπορεί. β) Stanley Tucci. Άλλη μια υποψηφιότητα αδιάφορη κατά τη γνώμη μου. Ο Tucci μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής γενικότερα, αλλά δεν νομίζω οτι στο The Lovely Bones κάνει κάτι το ιδιαίτερο που να σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. γ) Christopher Plummer. Παλιός ηθοποιός, πολύ γνωστός και εξαιρετικός. Δεν είδα την ταινία, οπότε δεν έχω άποψη. Απ'ό,τι καταλαβαίνω, η ταινία δεν βγήκε τόσο καλή όσο υπολόγιζαν, καθώς δεν είναι ούτε καν στις δέκα φετινές υποψήφιες. Αυτό μειώνει τις πιθανότητες του Plummer. δ) Woody Harrelson. Αυτός είναι σχετικά παρεξηγημένος. Επειδή καθιερώθηκε με τον ρόλο του χαζούλη στην δημοφιλέστατη σειρά Cheers, δυσκολεύτηκε να αποβάλει τη ρετσινιά. Τα κατάφερε όμως, και αυτό φάνηκε στο The People vs. Larry Flynt που ήταν και πάλι υποψήφιος για Όσκαρ. Είναι πάρα πολύ καλός, όπως είναι καλός και ο πρωταγωνιστής ο Ben Foster, που θα ήθελα να τον είχα δει κι αυτόν υποψήφιο. Πολύ καλή είναι και η ταινία, επίσης. Θα ήθελα να κερδίσει κάποτε ο Harrelson ένα Όσκαρ, αλλά πιθανότατα δεν θα είναι φέτος. Δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον Waltz.
Στις γυναίκες: α) Penelope Cruz στο Nine. μια ταινία που τραβάει και τραβάει άνευ λόγου και αιτίας. Πολύ βαρετό φιλμ. Δικαίως δεν προτάθηκε ως καλύτερη ταινία. Είναι και μιούζικαλ, αλλά υστερεί πολύ στα τραγούδια. Κανένα δεν σου μένει στη μνήμη. Τι να κάνουμε; Σικάγο δεν γίνεται κάθε μέρα. Έχει βέβαια ένα λαμπρό cast, αλλά μόνο ο Daniel Day-Lewis έχει ουσιαστικό ρόλο. Από τις γυναίκες της ταινίας, η Cruz πράγματι ξεχώρισε, όχι επειδή είναι καλύτερη ηθοποιός (εγώ θα προτιμούσα την Kate Hudson, που μου άρεσε αρκετά και το νούμερό της), αλλά επειδή έχει κάτι να πει ο ρόλος, που δεν έχουν οι υπόλοιποι γυναικείοι ρόλοι. Στους Αμερικανούς δε, αρέσει αυτό το στυλ "νέα Σοφία Λόρεν", που λανσάρει στην ταινία αυτή η Cruz. Δεν θα κερδίσει όμως κιόλας, έτσι; β) Maggie Gyllenhaal. Να μια μίνι-έκπληξη, με την έννοια ότι δεν έπαιζε πολύ το όνομά της στα βραβεία των διαφόρων κριτικών ενώσεων που προηγούνται των Όσκαρ. Η ταινία Crazy Heart είναι κυρίως ταινία ερμηνειών, ιδιαίτερα αυτή του Jeff Bridges, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, αλλά δεν φαίνεται η Gyllenhaal να έχει πολλές πιθανότητες μπροστά στη Mo'nique. γ) Vera Farmiga και Anna Kendrick από το Up in the air. Πολύ καλές και οι δύο. Εμένα μου άρεσε περισσότερο η Farmiga. Ήταν τόσο αισθαντική, τόσο ΓΥΝΑΙΚΑ, απλά υπέροχη. Η Kendrick όμως έχει τον ρόλο. Έναν ρόλο που έχει εξέλιξη, μεταπτώσεις, ανατροπές. Αλλά, τι το συζητάμε; Εδώ υπάρχει κοτζάμ Mo'nique.

Δημοσίευση γερμανικού FOCUS

Αναφέρομαι φυσικά στο γνωστό άρθρο για τους Έλληνες απατεώνες και στο εξώφυλλο του περιοδικού με την Αφροδίτη της Μήλου. Ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι προκλητική και είναι το άκρον άωτον της χοντροκοπιάς και της χυδαιότητας, δεν το αμφισβητεί κανείς. Ήθελε το περιοδικό να πουλήσει τεύχη; Έχουμε να κάνουμε με οργανωμένη επίθεση κατά της Ελλάδος; Μπορεί, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που δεν λέει κανένας στα διάφορα μέσα, είναι το αυτονόητο. Ότι οι Γερμανοί έχουν ΔΙΚΙΟ.
Δηλαδή, τι μας πείραξε ακριβώς; Ότι είμαστε απατεώνες και οι τεμπέληδες του Νότου; Γιατί ψέματα είναι; Αν αφήσουμε κατά μέρος τα πολιτικά παιχνίδια και τις πιθανές σκοπιμότητες των Γερμανών, ποια είναι η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω; Μήπως δεν έχουμε κατασπαταλήσει τα κοινοτικά κονδύλια; Μήπως δεν έχουμε φαινόμενα διαφθοράς; Μήπως η εκάστοτε κυβέρνηση δεν κατηγορεί την προηγούμενη για κατασπατάληση και κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος; Μήπως προηγούμενες κυβερνήσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων δεν έχουν μαγειρέψει τα νούμερα; Μήπως δεν χρεώνουμε 2 ευρώ το μπουκαλάκι νερό στην Ακρόπολη; Μήπως μας έκοψε ΠΟΤΕ υδραυλικός απόδειξη; Μήπως όλη μέρα δεν ακούμε στα κανάλια μας για τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους που λουφάρουν και λαδώνονται; Εμείς οι ίδιοι δεν τα λέμε αυτά; Γιατί μας ενοχλεί όταν μας τα λένε άλλοι;
Εντάξει, μας ενόχλησε η γενίκευση. Ασφαλώς δεν είμαστε όλοι απατεώνες και τεμπέληδες. Και ασφαλώς υπάρχουν και υδραυλικοί που κόβουν αποδείξεις. Και αναμφισβήτητα υπάρχουν εξαίρετοι δημόσιοι υπάλληλοι που εξυπηρετούν και τη γριά που παίρνει σύνταξη 400 ευρώ, η οποία δεν έχει να φάει, όχι να λαδώσει. Το ρεζουμέ όμως ποιο είναι; Η δημόσια εικόνα μας, αυτή που προβάλλουμε στο εξωτερικό, δεν είναι άθλια; Δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση; Όταν η νέα κυβέρνηση (και η προηγούμενη βέβαια τα ιδια θα έκανε) έχει το θράσος να εξαπολύει ληστρική επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις, γιατί είναι ανίκανη να βρει λεφτά από αλλού και δεν τολμάει να εισπράξει αυτά που της χρωστάνε κανάλια, εκδότες και ομάδες, τι περιμένεις; Αυτή είναι σοβαρή εικόνα; Εμείς, αν ήμασταν στη θέση των Γερμανών, τι θα λέγαμε;
Γι'αυτό και είναι αστείες οι αντιδράσεις μας. Δείχνουν πόσο μικροπρεπείς και χαζοεγωιστές είμαστε. Να βγαίνει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, αλλά ΚΑΙ ο Λάκης Λαζόπουλος και να μιλάνε για Χίτλερ και Ναζί. Αν είναι δυνατόν! Να βγαίνει ο Πετσάλνικος και να λέει, εμείς τα τελευταία χρόνια είχαμε δύο Νομπέλ, εσείς τι κάνατε; Ντροπή! Θα γυρίζουν ο Σεφέρης κι ο Ελύτης στον τάφο τους, βλέποντας την καλλιτεχνική προσφορά τους να χρησιμοποιείται για να κρύψουμε τα αίσχη μας. Κι επιτέλους να σταματήσει αυτή η καραμέλα με την πολιτιστική μας προσφορά και να θεωρούμε ότι οι υπόλοιποι λαοί έχουν υποχρέωση να μας υπηρετούν αιωνίως, επειδή 2500 χρόνια πριν θέσαμε τις βάσεις για τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό. Το ότι σήμερα είμαστε το ρεζίλι της Ευρώπης, μας απασχολεί καθόλου;
Ξαναλέω, το γερμανικό δημοσίευμα είναι κατάπτυστο λόγω της απίστευτης χοντροκοπιάς του. Οπωσδήποτε, θα ήταν προτιμότερο και κομψότερο ένα σοβαρό άρθρο για την οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας και τις τις πιθανές αιτίες της. Ναι, του έλειπε η σοβαρότητα. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει από το να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Έλεος, πλέον. Με τέτοια απίστευτη κατηφόρα που έχουμε πάρει σε όλους τους τομείς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε τόσο εύθικτοι. Δυστυχώς. Γιατί, εμείς πρώτοι δώσαμε το δικαίωμα να γελούν οι υπόλοιποι λαοί σε βάρος μας.

4 Παπακαλιάτης - επεισόδιο 22-2-2010

Σαν να το χόντρυνε λιγάκι ο Παπακαλιάτης. Ήμουν από αυτούς που τον υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή, και φαίνεται αν διαβάσετε τις παλιότερες αναρτήσεις, όταν όλοι ήταν εναντίον του για τις αντιγραφές, τις υπερβολές κλπ. Και τον υποστήριξα, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι ο Παπακαλιάτης ξέρει να κάνει τηλεόραση και ξέρει τους κανόνες του δράματος. Όμως με την τελευταία σκηνή του χθεσινού επεισοδίου, αρχίζει να βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί. Ήδη το σήριαλ ήταν αρκετά φορτωμένο με την - προς το παρόν - αιμομικτική σχέση και με τον άλλο τον αδερφό να έχει φανταστική ερωμένη, που κάποια στιγμή παίρνει σάρκα και οστά. Το να βάζεις τώρα ΚΑΙ την τραβεστί στη μέση, αντιγράφοντας βέβαια ευθέως - πιο ευθέως δεν γίνεται - το Crying Game, αρχίζεις και αγγίζεις επικίνδυνα τα όρια της σαπουνόπερας. Αυτό που κάνει ο Παπακαλιάτης δεν είναι daytime drama, όπως λέγονται πλέον οι σαπουνόπερες, όπου εκεί όλα, ας το πούμε, επιτρέπονται. Εδώ έχουμε μια εβδομαδιαία σειρά, με συγκεκριμένο αριθμό επεισοδίων και έχεις όλα τα περιθώρια να αναπτύξεις τις ιστορίες σου, χωρίς να χρειάζεται να κρατάς το ενδιαφέρον του θεατή με ακρότητες. Είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο αυτό που κάνει και δεν ξέρω κατά πόσον θα του βγει. Επειδή του έχω εμπιστοσύνη, θα κάτσω να δω μέχρι πού θα το φτάσει και πώς θα το ενσωματώσει όλο αυτό στην ιστορία του. Αλλά, χρειάζεται πολύ προσεκτικούς χειρισμούς από δω και πέρα, ώστε να μη χαρακτηριστεί η σειρά του γελοία, μια σειρά που την έχτισε με περισσή επιμέλεια μέχρι τώρα. Γιατί όσο το τραβάει στα άκρα, τόσο δικαιώνει αυτούς που τον κατηγορούν ότι δεν τον ενδιαφέρει η ιστορία του ή οι ήρωές του, αλλά μόνο να προκαλέσει. Αναμένουμε...

Ντόλτσε Βίτα - Αλέξανδρος Ρήγας

Είδα τις προάλλες σε επανάληψη ένα επεισόδιο της σειράς Ντόλτσε Βίτα. Μα τι ωραία σειρά ήταν αυτή! Τι να πω; Να πω για την Παναγιωτοπούλου, την Μπαλανίκα, την αποκάλυψη Μαρία Καβογιάννη; Άψογοι, όλοι και όλες. Ένα μόνο σφάλμα βρίσκω σε αυτή τη σειρά. Το φινάλε της. Τέτοιο ξενέρωμα, ειλικρινά, δεν το περιμένεις. Ξαφνικά οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να το δουν το θέμα ρεαλιστικά και σου λέει, δεν γίνεται να μείνουν για πάντα μαζί Ευθυμιάδης και Παναγιωτοπούλου, ένα ζευγάρι με τέτοια διαφορά ηλικίας και με τόσα άλλα να τους χωρίζουν, οπότε αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης. Ωραία, το ξέρουμε, αλλά εσείς (σεναριογράφοι) μου πουλήσατε για δύο χρόνια ένα παραμύθι, αγνοήσατε παντελώς τον ρεαλισμό και πάνω που με πείσατε ότι αυτό το ζευγάρι αγαπιέται πραγματικά μετά από του λιναριού τα πάθη που πέρασε, ξαφνικά έρχεστε και μου το αναιρείτε όλο αυτό; Τώρα θυμηθήκατε τον ρεαλισμό; Και δεν είναι οτι χώρισε το ζευγάρι, αλλά δείχνει τη Χριστίνα και τη Σάσα, γριές, να συζητάνε για τα παλιά και η Χριστίνα να μη θυμάται καλά-καλά τον Αντώνη! Αν ειναι δυνατόν! Μετά από τόσες και τόσες δυσκολίες που πέρασαν για να είναι μαζί! Άστοχο φινάλε τελείως. Αν θυμάμαι καλά, τα κουτσομπολιά έλεγαν τότε ότι αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που Ευθυμιάδης και Παναγιωτοπούλου δεν αντάλλασαν ούτε καλημέρα στο τέλος. Επειδή ο Ευθυμιάδης διαφώνησε με το φινάλε που έγραψαν οι σεναριογράφοι και εθίγη η Παναγιωτοπούλου, διότι σου λέει, πώς τολμάς εσύ ο χθεσινός και βγάζεις γλώσσα; Δεν ξέρω πώς εκφράστηκε ο Ευθυμιάδης και αν είχε καβαλήσει κάπως το καλάμι, αν όμως έγιναν έτσι τα πράγματα, δίκιο είχε το παλικάρι. Απόλυτο δίκιο.
Παρόλα αυτά, ασχέτως φινάλε, η σειρά ήταν εξαιρετικά καλογραμμένη. Παρατήρησα όμως κάτι με τα χρόνια, βλέποντας τις σειρές του Αλέξανδρου Ρήγα. Πρώτον, ότι μόνος του δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Η Ελίζα και η άλλη και το Πάτερ Ημών, δεν τις λες ακριβώς και αξέχαστες σειρές. Ειδικά το Πάτερ Ημών ήταν μετριότατο. Εντούτοις, όταν συνεργάζεται με άλλον σεναριογράφο τα πάει θαυμάσια. Μόνο που μου δίνει την εντύπωση ότι ουσιαστικά το σενάριο γράφεται από τον άλλον κι ότι ο Ρήγας έχει ένα είδος γενικής επίβλεψης. Τελείως διαφορετικό στυλ χιούμορ είχαν οι σειρές που έγραφε μόνος του, άλλο στυλ το Ντόλτσε Βίτα που έγραψε με τον Λευτέρη Παπαπέτρου και άλλο στυλ οι σειρές και τα θεατρικά που έγραψε με τον Δημήτρη Αποστόλου. Ειδικά η συνεργασία του με τον τελευταίο, έχει κουράσει τρομερά. Αν εξαιρέσουμε τους Δύο Ξένους, όπου ακόμα ο Αποστόλου ήταν συγκρατημένος, όλα τα επόμενα έχουν πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου. Ο Αποστόλου μου δίνει την αίσθηση ότι ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ατάκα και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η πλοκή ή ο ανθρώπινος χαρακτήρας που εκστομίζει αυτές τις ατάκες. Ουσιαστικά οι ατάκες γεννούν τον ρόλο κι όχι ο ρόλος την ατάκα. Γι'αυτό και σπανίως οι ήρωές του γίνονται συμπαθείς. Στους Δύο Ξένους είχαμε τουλάχιστον τη δοκιμασμένη συνταγή του Πυγμαλίωνα και βεβαίως έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Νίκο Σεργιαννόπουλο, σε ρόλο ζωής. Είχε και τη σωστή δοση συναισθήματος το κείμενο και γενικά, όλα λειτούργησαν στην εντέλεια, στον πρώτο κύκλο επεισοδίων τουλάχιστον. Από κει και μετά ο Αποστόλου ξεσάλωσε και πρέπει λίγο να μαζευτεί. Εν τω μεταξύ, αρέσκεται και σε αυτό το κυνικό-μακάβριο χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα που δεν έχουν καθόλου γέλιο από τη φύση τους και αισθάνεσαι ότι σε εκβιάζει για να γελάσεις για θέματα που θα προτιμούσες να κλάψεις. Γενικά, το όλο στυλ του Αποστόλου μου βγάζει μια "ανηθικότητα", έχω την αίσθηση ότι δημιουργεί ήρωες χωρίς μέτρο και χωρίς αρχές κι ότι με αναγκάζει να αποδεχτώ παρουσίες που στην κανονική ζωή μου θα ήθελα ν'αποφύγω. Τέλος πάντων, μη σας ζαλίζω, υπάρχει κάτι στον τρόπο γραφής του που με ενοχλεί σφόδρα.
Το Ντόλτσε Βίτα όμως, ήταν υπέροχο. Εδώ, συνεργάτης του Ρήγα ήταν ο Λευτέρης Παπαπέτρου, που απεδείχθη τελικώς ότι ήταν και ο κορυφαίος όλων. Δεν γράφει συχνά, ούτε χρόνο παρά χρόνο, σαν κάτι άλλους. Μετά από τη Ντόλτσε Βίτα έγραψε μόνος του δύο θαυμάσιες σειρές (Εγκλήματα και Είσαι το ταίρι μου) που ξεχώρισαν σαν τη μύγα μες στο γάλα στο ιδιωτικό τηλεοπτικό πεδίο. Αν προσθέσουμε και τη Ντόλτσε Βίτα, είναι ο μόνος σεναριογράφος αυτή τη στιγμή που έχει τρεις συνεχόμενες ΤΟΣΟ μεγάλες επιτυχίες. Που δεν είχαν μόνο υψηλή τηλεθέαση, αλλά και χιούμορ υψηλού επιπέδου. Μπράβο του.

Όσκαρ 2010 - Καλύτερη ξένη ταινία

Ας ρίξουμε μια ματιά στις πέντε υποψήφιες ταινίες για φέτος για το βραβείο της καλύτερης ξένης ταινίας, με εξαίρεση το ισραηλινό Ajami, που δεν καίγομαι να το δω, καθώς διάβασα ότι πρόκειται για ταινία γυρισμένη σε στυλ ντοκυμαντέρ. Έχω εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή μου σε αυτού του είδους τις ταινίες, που πιστεύω ότι φανερώνουν μια γενικότερη κρίση του κινηματογράφου και μια έλλειψη καινούριων ιδεών. Από τις υπόλοιπες τέσσερις έχουμε:
α) The Milk of Sorrow από το Περού. Ο Χριστός και η Παναγία! Δεν βλέπεται η ταινία, δεν αντέχεται. Είναι κομμένη και ραμμένη για τους κριτικούς, για να μπορέσουν να γράψουν τα μακροσκελή κείμενά τους, που δεν είναι κριτική αυτό, αλλά έκθεση ιδεών. Μέχρι τη μέση την άντεξα, δεν μπορούσα να συνεχίσω να την παρακολουθώ. Απορώ με την Ακαδημία που πρότεινε αυτή την ταινία. Σαν να μην μας τα λέει καλά ο θεσμός τελευταία, κάτι με ταινίες σαν αυτήν εδώ ή με τα ντοκυμαντέρ, στα οποία δείχνει μία ιδιαίτερη λατρεία τα τελευταία χρόνια. Την ταινία τη βρήκα ΑΦΟΡΗΤΑ κουραστική. Από ένα σημείο και μετά δεν με ενδιαφέρει το θέμα μιας ταινίας, όσο σοβαρό και για "σκεπτόμενους" ανθρώπους μπορεί να είναι, όταν αυτό που μου δείχνει ως τελικό προϊόν φτάνει τις αντοχές του θεατή στα άκρα. Κάποτε η Ροζίτα Σώκου είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της ότι έτσι έμαθε να βλέπει "σωστό" σινεμά, παρακολουθώντας με το ζόρι αρκετές ταινίες, ώστε να αλλάξει το γούστο της και να μάθει να εκτιμά τον "ποιοτικό" κινηματογράφο. Ροζίτα μου, σ'αγαπώ, σ'εκτιμώ, αλλά λυπάμαι πολύ. Δεν έχω τις αντοχές σου και το κουράγιο σου κι ούτε θέλω να τα αποκτήσω. Αν αυτό με κάνει εμπορικό, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Το προτιμώ αυτό, από το να ζω αυτό το μαρτύριο με τέτοιες ταινίες.
β) The White Ribbon (Η Λευκή Κορδέλα), από την Γερμανία. Η ταινία, που θεωρητικά είναι και το φαβορί. Είναι οπωσδήποτε καλύτερη από την προηγούμενη. Κι αυτή έχει ένα σοβαρό θέμα, αλλά, βρε παιδί μου, είναι τόσο flat μα τόσο flat, που σε κουράζει κι αυτή στο τέλος. Προφανώς, αυτό ήθελε και ο σκηνοθέτης, ο Χάνεκε, να μη δώσει καμία συναισθηματική προέκταση στο έτσι κι αλλιώς πολύ "δραματικό" θέμα. Το δε φινάλε είναι ΕΝΤΕΛΩΣ anti-climax, δηλαδή, εκεί που γίνεται η αποκάλυψη και περιμένεις ότι η ταινία θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω της, σε ξενερώνει απότομα και τελειώνει. Η ταινία ουσιαστικά είναι ένα βαρύ "δράμα", που παρουσιάζεται όμως ως μια ξερή αφήγηση πραγματικών περιστατικών, σαν να μη θέλει καθόλου να επέμβει ο σκηνοθέτης στο έργο του. Είναι μια ταινία όμως που θα ήθελες να ξαναδείς; Εγώ προσωπικά, όχι. Και φυσικά, δεν θα τη βράβευα.
γ) The Prophet (Ο Προφήτης), από τη Γαλλία. Εδώ αρχίζουν και βελτιώνονται τα πράγματα. Τουλάχιστον, η ταινία αυτή πέτυχε τον πρωταρχικό στόχο κάθε ταινίας ή, καλύτερα, αυτός που θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος κάθε ταινίας. Να παραμένει ο θεατής στη θέση του και να μην κοιτάζει συνεχώς το ρολόι. Επομένως, η ταινία αυτή βλέπεται, αναμφίβολα. Από κει και πέρα όμως; Δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε με ένα δράμα φυλακών, που έχουμε δει άπειρες φορές στο παρελθόν, τόσο στο σινεμά όσο και στην τηλεόραση. Δεν βλέπεις κάτι το καινούριο ή το εντυπωσιακό. Είναι αρκετά καλοπαιγμένο, ιδιαίτερα από τον γερο-μαφιόζο στην φυλακή, αλλά τι να το κάνεις; Τελειώνει η ταινία και λες: Και λοιπόν; Αν ήταν αμερικάνικο το φιλμ, ήθελα νά' ξερα τι θα έλεγαν οι ίδιοι οι κριτικοί, που τώρα έγραψαν διθυράμβους.
δ) The secret in their eyes, από την Αργεντινή. Αυτή, μάλιστα. Εδώ έχουμε όντως να κάνουμε με ΤΑΙΝΙΑ. Ναι, έχει κάποιες σεναριακές ατέλειες. Τόσο η ερωτική ιστορία όσο και ο ρόλος-κλειδί του συζύγου δεν αναπτύσσονται επαρκώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά είναι ένα πολύ ωραίο φιλμ, πραγματικά. Με θέμα, με πλοκή, με συγκίνηση, με συναίσθημα, με ανατροπές από τη μέση και μετά... Και βέβαια, παρακολουθείται εξαιρετικά ευχάριστα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μία ταινία; Ωραία, δεν έχει το "πολιτικό" θέμα ή τα βαθιά νοήματα, αλλά δεν πειράζει. Χίλιες φορές αυτή η ταινία, παρά οι υπόλοιπες που με τον τρόπο που είναι γυρισμένες δεν δείχνουν κανέναν σεβασμό στο θεατή και είναι ταινίες προορισμένες μόνο να γυρίζουν από φεστιβάλ σε φεστιβάλ και να αλληλοσυγχαίρονται οι σκηνοθέτες με τους κριτικούς. Μακάρι να κερδίσει.

Glee - Αμερικάνικη τηλεοπτική σεζόν Μέρος 2ο

Άκουγα το βρετανικό Top 40 και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι είναι γεμάτο από τραγούδια από την αμερικάνικη σειρά Glee. Ήξερα ότι υπήρχε αυτή η σειρά, αλλά δεν είχα ασχοληθεί και ιδιαίτερα. Σκέφτηκα, μιούζικαλ, με μαθητές σχολείου, πολύ trash μου κάνει. Έχουμε το Lost τώρα, δεν θα ασχολούμαστε με χαζομαρούλες. Και το είχα αγνοήσει επιδεικτικά. Ακούγοντας όμως το chart της Βρετανίας, με συνεχείς αναφορές στο Glee, συνειδητοποίησα ότι έχουμε να κάνουμε με μια επιτυχία. Και την επιτυχία δεν πρέπει να την σνομπάρει κανείς. Πάντα υπάρχει ένας λόγος που κάτι είναι επιτυχημένο, όσο σκουπίδι κι αν είναι κι όσο κι αν μας εκνευρίζει. Και αποφάσισα να δω μερικά επεισόδια.
Ότι πρόκειται για αμερικανιά, δεν το συζητώ. Όλα τα κλισέ είναι παρόντα. Οι δημοφιλείς μαθητές που κάνουν τη ζωή κόλαση στους υπόλοιπους, εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα, o γκέι μαθητής, σεξ και ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, καθηγητές που θέλουν να κάνουν τα νεανικά όνειρά τους πραγματικότητα, η κακιά καθηγήτρια που θέλει να διαλύσει τη μουσική ομάδα που έφτιαξαν οι μαθητές, ρατσισμός και περιθωριοποποίηση... Όλα όσα έχουμε δει άπειρες φορές στο παρελθόν, τα ξανασυναντάμε εδώ.
Είναι όμως καλοφτιαγμένη αμερικανιά. Τα παιδιά, με εξαίρεση τον νεαρό πρωταγωνιστή που δεν μου άρεσε και ιδιαίτερα, είναι πολύ ταλαντούχα. Τραγουδάνε, παίζουν, χορεύουν... Σε σημείο που απορείς, μα μόνο στην Αμερική έχουν τα παιδιά ταλέντο κι εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε να βρούμε κάτι ανάλογο; Πάρτε το Μ+Μ για παράδειγμα, που έχει και τραγούδια. Πώς λέμε καμία σχέση; Ακριβώς αυτό. Στις δε μικρές ηλικίες, δεν έχουμε βρει από την εποχή του Βασιλάκη Καϊλα ένα παιδάκι που να μπορεί να πει αξιοπρεπώς τα λόγια του. Τα μικρότερα παιδιά στο M+M και στην Παιδική Χαρά, δεν βλέπονται, για τα δύο ξανθά μιλάω. Και μετά δείτε την ταινία Brothers με τον Tobey McGuire και παρακολουθήστε πώς παίζει η μεγάλη του κόρη, που δεν θα είναι πάνω από 5-6 χρονών. Απλά απίστευτη.
Ας επιστρέψουμε στο Glee. Έχει και το χιουμοράκι του κυρίως από την κακιά καθηγήτρια που λέει ορισμένες πολύ ωραίες ατάκες, έχει δύο κορίτσια με καταπληκτικές φωνές, όχι τύπου X-Factor, για πραγματικές φωνές μιλάμε, έχει ωραίο συνδυασμό τραγουδιών, τόσο από το χώρο του μιούζικαλ, όσο και από τα σύγχρονα charts και γενικότερα βλέπουμε ένα δεμένο σύνολο. Για να περάσεις την ώρα σου, είναι ό,τι πρέπει, ιδιαίτερα για τις νεαρές ηλικίες. Δηλαδή, το Fame καλύτερο ήτανε; Δεν θα το έλεγα. Είχε χαζομελούρα το Fame, που πήγαινε σύννεφο. Απλά βγήκε την κατάλληλη εποχή και είχε, αν θέλετε, περισσότερο κοινωνικό προσανατολισμό, στην αρχή τουλάχιστον. Άσε που είναι ευκαιρία για τα νεαρά παιδιά να μάθουν και κάποια τραγούδια, που δεν θα τα άκουγαν ποτέ από μόνα τους.

Chart show - Ναταλία Γερμανού

Πιστεύω ότι η Ναταλία Γερμανού είναι μια πολύ ταλαντούχα παρουσιάστρια. Είναι έξυπνη, έχει χιούμορ, έχει έτοιμη την ατάκα, είναι άνετη και δεν δείχνει αγχωμένη, άσχετα αν είναι στο βάθος. Από κάτι άλλες παρουσιάστριες που έχουν μόνο ομορφιά να δείξουν, απέχει έτη φωτός και έχει κερδίσει επάξια μια θέση στην τηλεόραση. Το κακό με τη Ναταλία Γερμανού είναι ότι έχει δείξει μια προτίμηση, τόσο ως στιχουργός όσο και ως ραδιοφωνικός παραγωγός, στο αβάσταχτα ελαφρό τραγούδι και χάνει πολλούς πόντους από κει. Και κάπου έχω την αίσθηση ότι μας δουλεύει, ότι δηλαδή άλλα πράγματα ακούει στο σπίτι της κι άλλα προβάλλει στις εκπομπές της.
Κάτι τέτοιο έκανε και στο chart show. Πρώτη φορά είδα την εκπομπή χθες, οπότε ίσως δεν θα έπρεπε να την κρίνω, αλλά εξοργίστηκα με την αβάσταχτη ελαφρότητα των επιλεγμένων τραγουδιών. Υποτίθεται ότι έκαναν αφιέρωμα στην δεκαετία του 80 και στα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια εκείνης της εποχής. Το τι ακούσαμε δεν λέγεται. Τη μία χαζομάρα πίσω από την άλλη. Αν δεν υπήρχαν και τραγούδια πράγματι αντιπροσωπευτικά, όπως Billie Jean, Careless Whisper, Total Eclipse of the Heart ή Every breath you take, θα είχα την αίσθηση ότι σε άλλη δεκαετία μεγάλωσα εγώ. Μα στο Νο 2 η Ευλαμπία του Γιοκαρίνη; Αν είναι δυνατόν! Είναι αυτό τραγούδι που αντιπροσώπευε τα ακούσματά μας; Επειδή το ακούγαμε και γελούσαμε; Αυτός είναι ο λόγος; Ή το Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό; Για όνομα του Θεού! Άσχετα αν το τραγούδι αυτό γνώρισε επιτυχία ή όχι, όταν αναπολεί κανείς τη δεκαετία του 80, αυτό το τραγούδι του έρχεται στο μυαλό; Το θέμα είναι ποια τραγούδια από τη δεκαετία αυτή έμειναν κλασικά και ακούγονται μέχρι σήμερα; Τραγούδια που ακόμη κι αυτοί που δεν έζησαν εκείνα τα χρόνια, τα ξέρουν απέξω κι ανακατωτά; Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σημάδεψαν με την παρουσία τους εκείνη τη δεκαετία κι όχι απλά εκείνοι που γνώρισαν επιτυχία; Εν ολίγοις, τι άντεξε από αυτή τη δεκαετία στο τεστ του χρόνου;
Αυτό είναι που θα ερευνήσεις. Ποια τραγούδια και ποιοι καλλιτέχνες έκαναν ΑΙΣΘΗΣΗ. Το Girls just wanna have fun, ναι, έκανε άισθηση, το Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα, όμως; Δηλαδή, επειδή ακόμα και σήμερα μπορεί να παιχτεί σε ένα κλαμπ για να χαζοχορέψει ο κόσμος και να γελάσει, αυτό σημαίνει ότι έκανε αίσθηση; Τι χαράχτηκε στη μνήμη μας και τι πραγματικά μας σημάδεψε έπρεπε να αναζητήσουν οι υπεύθυνοι, όχι με ποια τραγούδια κάναμε την πλάκα μας. Δηλαδή αύριο-μεθαύριο σε ανάλογη εκπομπή για τη δεκαετία του 2000, θα θεωρήσουμε αντιπροσωπευτικά τραγούδια το Νινί σέρνει καράβι με τη Βέρα Λάμπρου ή την Έφη Θώδη αντιπροσωπευτική ερμηνεύτρια, επειδή παίχτηκαν κατά κόρον στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις;
Είναι κρίμα για τη Ναταλία Γερμανού να συνδέει επανειλημμένα το όνομά της με την σαβούρα, και να έχει το θράσος να λέει ότι ακούγαμε ωραια μουσική στα 80ς, βασιζόμενη σε αυτό το γελοίο chart. Και είναι κρίμα γιατί η Ναταλία Γερμανού έχει ταλέντο. Οι επιλογές της δεν έχουν.


Cyndi Lauper - Girls Just Want To Have Fun (Official Music Video) - Click here for another funny movie.

Lost

Η σειρά φαινόμενο. Η σειρά που έχει ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχυ και έχει κάνει την τηλεόραση τέχνη. Λέγεται ότι δεν μπορείς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις από την τηλεόραση, το οποίο είναι εν μέρει αληθές. Οι περισσότεροι από μας βλέπουμε τηλεόραση για να ξοδέψουμε τον χρόνο μας, για να χαλαρώσουμε, να ζαλιστούμε και να μας πάρει ο ύπνος κλπ. Η Μαλβίνα έλεγε πως δεν περιμένει να μορφωθεί από την τηλεόραση, είναι άλλη η χρήση της. Έτσι είναι συνήθως, έχει δίκιο. Δεν κάθεσαι να δεις τον Παπακαλιάτη, γιατί περιμένεις να σου δώσει κάτι που θα σε εξελίξει ως άνθρωπο, θέλεις απλώς να περάσεις καλά. Αν ζητάς κάτι παραπάνω, θα πας σινεμά ή θέατρο ή θα διαβάσεις ένα βιβλίο, που θεωρούνται υψηλότερες μορφές τέχνης.
Πότε-πότε όμως, έρχεται μία τηλεοπτική σειρά που τα ανατρέπει όλα αυτά. Το Lost είναι μια σειρά που έχει βάλει τα γυαλιά στο 90% των κινηματογραφικών ταινιών που κυκλοφορούν. Είναι μια σειρά που τα έχει όλα. Σασπένς, ανατροπές, επιστημονική φαντασία, θρησκεία, ψυχολογία, μεταφυσική, περιπέτεια, αλλά και εξαιρετικούς ανθρώπινους χαρακτήρες, συγκίνηση, δράμα, χιούμορ... Είναι από εκείνες τις σειρές που ανεβάζουν το "επίπεδο" όπως λέμε. Όχι ότι σε μορφώνουν, αν και θα μπορούσε να γίνει ΚΑΙ αυτό αν ασχοληθείς λίγο παραπάνω με τους επιμέρους συμβολισμούς, αλλά είναι μια σειρά που δημιουργεί τηλεθεατές με απαιτήσεις. Τέτοιες σειρές ή ανάλογες ταινίες και βιβλία είναι που διαμορφώνουν το "γούστο" σου. Μετά το Lost, να δεις τι; Το LAPD με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη; Δεν γίνεται. Μπορείς να το δεις ασφαλώς, αλλά πλέον ξέρεις τι βλέπεις και οπωσδήποτε δεν μπορείς να ενθουσιαστείς και να αναφωνήσεις αριστούργημα. Για να πεις αυτή τη λέξη, θα πρέπει να βρεις κάτι εφάμιλλο του Lost ή καλύτερο.
Αυτή είναι και η διαφορά των κριτικών από το ευρύ κοινό. Τι είναι ένας κριτικός; Είναι ένας απλός θεατής που απλά έχει δει πολύ κινηματογράφο ή πολύ θέατρο. Ούτε πιο έξυπνος είναι ούτε έχει ιδιαίτερες ικανότητες. Όταν λοιπόν βλέπεις 4-5 ρομαντικές κομεντί τον χρόνο στα πλαίσια της δουλειάς σου, σου είναι δύσκολο να εντυπωσιαστείς με το The Proposal με τη Σάντρα Μπούλοκ. Το έχεις δει πολλές φορές στο παρελθόν για να πετάξεις τη σκούφια σου. Θα πεις βεβαίως ότι είναι καλοφτιαγμένο, καλοπαιγμένο κλπ., αλλά δεν θα ενθουσιαστείς, διότι έχεις δει στο παρελθόν το Καλύτερα δεν γίνεται και γνωρίζεις τα ύψη που μπορεί να φτάσει αυτό το είδος. Για ένα 18χρονο όμως κοριτσάκι, που μόλις ξεκινάει το προσωπικό της κινηματογραφικό ταξίδι, το The Proposal μπορεί να είναι και η ταινία της χρονιάς.
Το κακό με αρκετούς κριτικούς βεβαίως είναι ότι κάποια στιγμή χάνουν τελείως την επαφή τους με το κοινό. Επειδή δύσκολα εντυπωσιάζονται από ένα σημείο και μετά, δεν μπορούν να κάνουν υπομονή και να περιμένουν το πραγματικό αριστούργημα που θα έρθει κάποια στιγμή και ψάχνουν να το βρουν σε κάτι περίεργα πράγματα, εντελώς πειραματικά, που τα στηρίζουν μόνο και μόνο επειδή διαφέρουν από τη μαζική παραγωγή. Καλό είναι ασφαλώς να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για το καινούριο, αλλά μη φτάσουμε και σε σημείο να υποστηρίζουμε και κάθε ψώνιο, που θέλει να ανατρέψει τους συμβατικούς κανόνες του κινηματογράφου, ενώ δεν τους γνωρίζει καν.
Το Lost λοιπόν είναι η σειρά που προχωράει την τηλεόραση μπροστά. Είναι σειρά με φανατικούς θαυμαστές, αλλά σε τέτοιο σημείο που έχουν δημιουργηθεί ολόκληρα sites και blogs, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν τι στην ευχή συμβαίνει σε αυτό το νησί. Κι αυτό γιατί το Lost δεν είναι μια σειρά που μπορείς να την δεις για να περάσει η ώρα σου. Από ένα σημείο και πέρα, χάνεσαι και αναγκαστικά σταματάς να την βλέπεις, γιατί δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται. Πρέπει να την παρακολουθήσεις ξεκούραστος, με ιδιαίτερη προσοχή και να δίνεις σημασία σε κάθε τι που συμβαίνει, γιατί όλα έχουν κάποιο νόημα, όλα τα επεισόδια συνδέονται μεταξύ τους και μπορεί σε ένα επεισόδιο του 4ου κύκλου να βρεις την εξήγηση για κάτι που συνέβη στον 2ο. Άντε να θυμάσαι τώρα... Το Lost θέλει, μόλις τελειώνει ένας κύκλος επεισοδίων, να δεις ξανά όλα τα επεισόδια από την αρχή. Όσο πιο πολλές φορές τα δεις τα επεισόδια, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να παρακολουθήσεις τη συνέχεια. Ζόρικο, ε;
Γι'αυτό και ήδη από το τέλος του τρίτου κύκλου, οι δημιουργοί αποφάσισαν σε συνεννόηση με το κανάλι, να το τελειώσουν φέτος, με τον 6ο κύκλο επεισοδίων. Δεν είναι μια σειρά που μπορεί να συνεχιστεί επ'άπειρον. Ήδη είναι πολύ μπλεγμένο, αν τραβήξει χρόνια, θα αναγκαστούν να βάλουν κι άλλες ιστορίες κι άντε να τις ξεδιαλύνουν μετά. Αυτό τους επέτρεψε να το οργανώσουν έτσι, ώστε σταδιακά να αποκαλύπτεται η αλήθεια και όλες οι υπάρχουσες ιστορίες σιγά σιγά να ολοκληρώνονται. Από τη μία βεβαίως δεν θέλω να τελειώσει με τίποτα, από την άλλη όμως ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει, γιατί μετά θα ξεχειλώσει και θα είναι κρίμα.
Για να δούμε... Θα έχει το σοκαριστικό φινάλε που μας υποσχέθηκαν οι δημιουργοί του;

Βραβεία Όσκαρ - Υποψηφιότητες καλύτερης ταινίας - Μέρος 2ο

Κι ας έρθουμε και στην "καλή" πεντάδα ταινιών, τις ταινίες δηλαδή που έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να φύγουν με το αγαλματάκι στο χέρι.
Στο Avatar έχω αναφερθεί αναλυτικά σε παλιότερο πσοτ και εξήγησα τους λόγους που δεν μου άρεσε καθόλου η ταινία, ο κυριότερος των οποίων είναι ότι δεν υπάρχει σενάριο. Επομένως, πολύ φυσιολογικά, η ταινία δεν προτάθηκε για Όσκαρ σεναρίου, κι εφόσον δεν υπάρχει σενάριο, δεν μπορούμε να μιλάμε για ρόλους. Έτσι, δεν έχουμε υποψηφιότητες για Όσκαρ ερμηνείας. Πολύ λογικά, λοιπόν, η Ακαδημία πρότεινε την ταινία στις τεχνικές κατηγορίες, όπου εκεί αναμένεται να σαρώσει, κανένα πρόβλημα. Οι μόνες δυνατές υποψηφιότητες είναι αυτές της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Νομίζω πως η Ακαδημία είναι λίγο προβληματισμένη με αυτή την ταινία. Από τη μία δεν μπορείς να αγνοήσεις το παιδικό σχεδόν σενάριο, που ακόμα και το Up της Disney είναι καλύτερο σ'αυτόν τον τομέα, από την άλλη όμως δεν μπορείς να παραβλέψεις το τεχνολογικό επίτευγμα του Κάμερον, ούτε το γεγονός ότι μιλάμε πλέον για την ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις όλων των εποχών. Επίσης, το γεγονός ότι φέτος είναι μια σχετικά αδύναμη χρονιά, δεν υπάρχει δηλαδή μια ταινία που να εντυπωσίασε και να έκλεψε την παράσταση, δίνει πόντους στον Κάμερον. Αν υπήρχε φέτος ένα Καλύτερα Δεν Γίνεται, όπως τότε επί Τιτανικού, θα ήταν σκάνδαλο πρώτου μεγέθους να κέρδιζε η ταινία του Κάμερον. Φέτος όμως;
To The Hurt Locker είναι μια άλλη ταινία-ντοκυμαντέρ, σκηνοθετημένη από την πρώην σύζυγο του Κάμερον, την Κάθριν Μπιγκελόου. Έχω εκφράσει τις αντιρρήσεις μου γι'αυτό το είδος, το οποίο για μένα είναι ένδειξη της κρίσης σεναρίου που επικρατεί. Αν συνεχιστεί αυτή η μόδα και τέτοιες ταινίες τυγχάνουν τέτοιας ευρείας αποδοχής, το κοινό θα εγκαταλείψει τις αίθουσες και το Χόλιγουντ θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Αυτή η τάση να επαναπροσδιοριστεί ο κινηματογράφος και να μετατραπεί σε ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας σε βάρος του "δραματικού" στοιχείου, μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει. Η ταινία αυτή, πέρα από κάποια ανάκαμψη στο τέλος, δεν είναι τίποτα άλλο από την καθημερινότητα μιας ομάδας ναρκαλιευτών στο Ιράκ. Βλέπουμε τρεις προσπάθειες μιας ομάδας να απενεργοποιήσουν τις νάρκες. Αυτό. Ναι, ΟΚ, υπάρχει ένα σασπένς, με την έννοια ότι οι άνθρωποι παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, αλλά μία προσπάθεια θα αρκούσε για να το καταλάβουμε και μετά θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κανονική ταινία. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε. Ο μόνος που έχει κάποιο ρόλο, που έγινε μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί ένας άνθρωπος, ένας χαρακτήρας, είναι ο Τζέρεμι Ρένερ, που δικαίως προτείνεται για Όσκαρ, καθώς είναι εξαίρετος. Εύχομαι η ταινία να αρκεστεί στην υποψηφιότητα.
Το Precious, αντίθετα, παρόλο που κι αυτό βαδίζει ελαφρώς στα χνάρια του ντοκυμαντέρ, προσπαθώντας να αναδείξει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, με ρεαλισμό και καθόλου γκλάμουρ, είναι περισσότερο "ταινία" από το The Hurt Locker. Εξ ου και προτάθηκαν και οι δύο γυναικείοι ρόλοι, γιατί οι ηθοποιοί έχουν κάτι να δουλέψουν πάνω του. Ιδιαίτερα η Mo'nique, όπως ξαναείπα, είναι φανταστική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η ταινία να παρακολουθείται με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το The Hurt Locker, κι αν έπρεπε να διαλέξω μία από τις δύο, θα διάλεγα αυτήν ασυζητητί.
Το Up in the air, μάλιστα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ταινία, που έχει και σοβαρό θέμα να προβληματιστείς, που έχει χαρακτήρες, που έχει ένα εξαιρετικό καστ και γενικότερα λέει μια ανθρώπινη ιστορία. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι δεν κάνει το μπαμ, δεν πέφτεις κάτω ξερός από αυτό που βλέπεις και δεν είναι μία ταινία που θα τη θυμάσαι για χρόνια.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, η ταινία που πρέπει να κερδίσει είναι το Inglourious Basterds του Ταραντίνο. Αν δεν ήταν ο Ταραντίνο επιρρεπής στη σαχλαμάρα, που χαλάει κάποιες στιγμές το ύφος της ταινίας, θα μιλούσαμε σήμερα για το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Όπως έχουν όμως τα πράγματα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, είναι ό,τι πιο φρέσκο και ενδιαφέρον είδαμε φέτος, σε μια χρονιά από την οποία απουσιάζει η "μεγάλη" ταινία.

Απεργίες

Ας ξεφύγουμε και λίγο από το σύνηθες περιεχόμενο του blog αυτού, δεν πειράζει. Θα καταλήξω σε μία τοποθέτηση που έχει να κάνει με τα media, μη στενοχωριέστε. Δεν πρόκειται να κάνω πολιτική, ούτε συμπολίτευση ούτε αντιπολίτευση. Απλά, έχω εξοργιστεί με τη συνήθη πρακτική όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, δηλαδή να δηλώνουν ανικανότητα να πιάσουν αυτούς που πρέπει να πιάσουν και να αρμέγουν συνεχώς τους γνωστούς. Όχι, οι εφοριακοί ή οι στρατιωτικοί δεν παίρνουν πολλά, οι άλλοι παίρνουν λίγα. Δεν νοείται ένα ζευγάρι, που παίρνει ο καθένας από 700-800 ευρώ, να έχει την απαίτηση να κάνει οικογένεια. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Δεν γίνεται με βάση το μίνιμουμ των απαιτήσεων που έχει ένας σύγχρονος άνθρωπος.
Ωραία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία κρίση χωρίς προηγούμενο. Κι ας μην εξετάσω ποιος φταίει, ας το αφήσουμε για την ώρα. Όποιος και να φταίει, η κατάσταση δεν αλλάζει. Όταν όμως έχεις να κάνεις με έναν κόσμο που πλέον είναι τόσο δύσπιστος, οφείλεις να κάνεις μια θεαματική κίνηση. Οφείλεις να δώσεις ένα στίγμα ότι ΟΛΟΙ θα συνεισφέρουν τον οβολό τους. Γίνομαι λαϊκιστής; Κανένα πρόβλημα.
Και φτάσαμε στα media. Εντάξει, δεν μπορείς να πιάσεις τον φοροδιαφεύγοντα, τον υπάλληλο που λαδώνεται κλπ. Ας πούμε ότι το δέχομαι, που δεν το δέχομαι, αλλά ας πούμε ότι είναι χρονοβόρο γιατί δεν ξέρεις ποιοι είναι και τώρα επείγεσαι. Κομμάτια να γίνει. Είναι γνωστό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι σχεδόν όλα τα κανάλια χρωστάνε στο Ελληνικό Δημόσιο, σχεδόν όλες οι εφημερίδες και σχεδόν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες. Ούτε τι σου χρωστάνε αυτοί δεν ξέρεις, κύριε Παπακωνσταντίνου; Γιατί δεν εισπράττεις κι από κει;
Να σου πω εγώ γιατί δεν εισπράττεις, που βεβαίως είναι ηλίου φαεινότερο, δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας. Θυμάστε το σκάνδαλο Κοσκωτά; Η Ελευθεροτυπία τότε (Τεγόπουλος, Μέγκα κλπ.) πρωτοστατούσε στη μάχη κατά της διαφθοράς και βεβαίως συνετέλεσε στο να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μόλις εξαφανίστηκε ο Κοσκωτάς, και δεν αποτελούσε απειλή πλέον, η Ελευθεροτυπία πολύ γρήγορα έδωσε ξανά την υποστήριξή της στο ΠΑΣΟΚ. Τι έγινε; Άλλαξαν τα πρόσωπα; Είδαν το φως το αληθινό; Τίποτα απ'όλα αυτά βεβαίως. Απλά, η Ελευθεροτυπία, με τη στάση της αυτή, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στο ΠΑΣΟΚ. Θα σε στηρίζω, μόνο αν κάνεις αυτό που θέλω εγώ. Δεν θα αφήσεις κανέναν άλλον να χωθεί στα εκδοτικά συμφέροντα (ο Κοσκωτάς είχε φτιάξει εφημερίδα κι είχε κι άλλα πολλά σχέδια), παρά μόνο αν σου το επιτρέψω εγώ. Το ότι αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, φάνηκε από την φασιστική στάση της κόρης του κου Τεγόπουλου, που αρνήθηκε να υποβληθεί σε αλκοτέστ, όταν την έπιασαν να οδηγεί μεθυσμένη. Εκτός του ότι αρνήθηκε, έβαλε έναν δημοσιογράφο την άλλη μέρα στην εφημερίδα να καταφερθεί χυδαία κατά του κου Χρυσοχοϊδη. Λες και ο Χρυσοχοϊδης της έφταιγε που ήταν αυτή μεθυσμένη. Το μήνυμα φαντάζομαι ελήφθη. Μη με πειράξεις, γιατί θα αλλάξω τακτική. Αν τώρα λοιπόν, ζητήσει η κυβέρνηση από το Μέγκα και την Ελευθεροτυπία τα λεφτά που χρωστάνε στο Δημόσιο, θα δούμε το Μέγκα να αλλάζει γραμμή πλεύσης. Και κάτι τέτοιο δεν συμφέρει βεβαίως στο ΠΑΣΟΚ, πολλώ δε μάλλον αυτή τη χρονική στιγμή.
Επομένως κύριε Παπανδρέου, κύριε Καραμανλή, κύριε Παπακωνσταντίνου, κύριε Αλογοσκούφη, δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι, ήταν ή θα είναι στο μέλλον αρμόδιος, αρνούμαι ΚΑΘΕ περικοπή των αποδοχών μου. Πρώτα θα πάρεις αυτά που σου χρωστάει το Μέγκα ή ο Αντέννα και μετά θα ζητήσεις από μένα. Τότε ναι, θα σου δώσω. Όσα θέλεις, όσα σου χρειάζονται.
Τέλος, καλό είναι οι δημοσιογράφοι του Μέγκα, που είναι πιο ΠΑΣΟΚ απ' το ΠΑΣΟΚ, να αφήσουν κατά μέρος τις κορώνες περί φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής και διαφθοράς. Πριν ξαναμιλήσετε, αναλογιστείτε μόνο για ποιον δουλεύετε.

Όσκαρ - Υποψηφιότητες καλύτερης ταινίας - Μέρος 1ο

Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ. Σε γενικές γραμμές δεν είχαμε εκπλήξεις και οι υποψηφιότητες ήταν πάνω-κάτω οι αναμενόμενες. Μίνι έκπληξη ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί το γεγονός ότι το Nine του Rob Marshall δεν είναι υποψήφιο και τη θέση του κατά κάποιο τρόπο πήρε το A serious man των αδερφών Κοέν, που δεν φαινόταν ιδιαίτερα δυνατό. Το ότι φέτος οι υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία είναι δέκα αντί για πέντε, έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετές ταινίες να συμπεριληφθούν στη δεκάδα, αλλά συγχρόνως έδειξε και ποιες από τις προβεβλημένες ταινίες δεν άρεσαν. Το Nine είναι μία απ'αυτές.

Βεβαίως, το βαρύ πυροβολικό στη δεκάδα είναι οι ταινίες που είναι προτεινόμενες και σε άλλες "σημαντικές" κατηγορίες, ιδιαίτερα αυτή της σκηνοθεσίας. Μεταξύ των πέντε αυτών ταινιών, λοιπόν, που κατάφεραν αυτόν τον συνδυασμό, θα παιχτεί το βραβείο, εκτός πια αν έχουμε κάποια μεγάλη ανατροπή, που ειδικά φέτος δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Για την πεντάδα αυτή, θα αναφερθώ σε επόμενο ποστ.
Οι πέντε ταινίες λοιπόν με τις λιγότερες πιθανότητες, που συμπληρώνουν ας πούμε τη δεκάδα, είναι οι: Up, The Blind Side, A Serious man, An Education και District 9.
To A Serious man δεν το έχω δει ακόμα, οπότε δεν έχω άποψη.

Το Up έρχεται ως συνέχεια όλων εκείνων των παιδικών ταινιών, που δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά, μετά από τη μεγάλη ανανέωση στο είδος που έφερε η Disney στα τέλη της δεκαετίας του 80 με τη Μικρή Γοργόνα. Είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και με μερικές ιδιαίτερα συγκινητικές στιγμές. Περνάς υπέροχα παρακολουθώντας την ιστορία του χήρου παππούλη, που αποφασίζει λίγο πριν το τέλος της ζωής του να πραγματοποιήσει το κοινό παιδικό όνειρο που μοιραζόταν με τη νεκρή πλέον γυναίκα του. Ωραιότατο, αλλά ως εκεί, δεν θα πάρει και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Το ότι κατάφερε να μπει και σε αυτή την κατηγορία, αλλά και στην κατηγορία σεναρίου, σημαίνει ότι είναι ο σίγουρος νικητής της καλύτερης animated ταινίας. Νομίζω, θα πρέπει να αρκεστεί σε αυτό, που δεν είναι και λίγο. Παρόλα αυτά, φαίνεται εξαιρετικά ανεβασμένο και τυγχάνει καθολικής αποδοχής, οπότε προβάλλει ως η πιο "επικίνδυνη" ταινία της πεντάδος αυτής, ικανή να χτυπήσει την άλλη, την πιο δυνατή πεντάδα.

Το The Blind Side, έγραψα και σε παλιότερο ποστ, δεν σταματάει να με εκπλήσσει, καθώς δεν μπορώ να εξηγήσω τους λόγους που άρεσε τόσο πολύ. Είναι ίσως η πιο αδύναμη ταινία από αυτή την πεντάδα, καθώς είναι η μόνη που δεν προτάθηκε και για το Όσκαρ σεναρίου. Το ότι μπήκε και στην καλύτερη ταινία (αν και ασφαλώς δεν θα κερδίσει - ελπίζω τουλάχιστον) δίνει επιπλέον πόντους στη Σάντρα Μπούλοκ, που πλέον είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Όσκαρ α΄γυναικείου ρόλου. Βέβαια, δεν κερδίζουν πάντα τα φαβορί, έτσι;
Το District 9, έγραψα και σε παλιότερο ποστ, δεν μου άρεσε και εξήγησα τους λόγους, δεν το θεωρώ επομένως ικανό να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Όχι βέβαια επειδή δεν άρεσε σε μένα, αλλά γενικότερα δεν φαίνεται να έχει εκείνη την προώθηση, εκείνη την αποδοχή, που θα ανέβαζε τις μετοχές του.

Το An Education πρέπει να το δει κανείς για την Carey Mulligan, που είναι η συμπάθειά μου για φέτος. Κατά τα άλλα, το φιλμ, αν και ενδιαφέρον, δεν μπόρεσε να κάνει το μεγάλο μπαμ και μάλλον θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένο που απλώς μπήκε στη δεκάδα.

Roger Federer - Australian Open 2010

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τον Ρότζερ Φέντερερ. Το 16ο Grand Slam, που είναι και ρεκόρ βέβαια, είναι πλέον πραγματικότητα, ύστερα και από την εντυπωσιακή νίκη του απέναντι στον Andy Murray στην Αυστραλία. Τον Murray που τον είχαν όλοι για φαβορί και ήταν η μεγάλη ελπίδα των Βρετανών να κερδίσουν ένα Grand Slam, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Τον Murray που απέκλεισε τον μεγαλύτερο αντίπαλο του Φέντερερ τα τελευταία χρόνια, τον Nadal, ο οποίος τραυματίστηκε βέβαια, αφού όμως έχανε μέχρι εκείνη τη στιγμή 2-0 σετ. Τον Murray, στον οποίο έδιναν και τις περισσότερες πιθανότητες οι ειδικοί, μιας και ο Φέντερερ δεν είναι πλέον υποτίθεται "ο Φέντερερ του παρελθόντος".
Αυτός ο Φέντερερ όμως διέλυσε τον Murray με 3-0 σετ. Όπως είχε διαλύσει σε προηγούμενο γύρο και τον Νταβιντένκο, ο οποίος είχε δύο συνεχόμενες νίκες εναντίον του το τελευταίο διάστημα και θεωρείται ο πιο φορμαρισμένος παίκτης αυτή τη στιγμή. Κάτι τον πιάνει τον Φέντερερ όταν παίζει σε τουρνουά του Grand Slam. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί είναι οι αγώνες που μετράνε περισσότερο και πιστεύω πως μόνο αυτοί πλέον ενδιαφέρουν τον Φέντερερ. Δεν κυνηγάει πια το χρήμα ούτε την αναγνώριση. Στα υπόλοιπα τουρνουά που συμμετέχει, το κάνει πια μόνο για προπόνηση και δεν πολυνοιάζεται αν θα κερδίσει ή όχι. Βεβαίως κι εκεί, δύσκολα χάνει.
Ο μόνος που κατάφερε για 1,5 χρόνο να αφήσει πίσω του τον Φέντερερ ήταν ο Ναδάλ, που από πέρσι όμως, και λόγω τραυματισμού κυρίως, δεν περνάει και την καλύτερη περίοδό του. Μην ξεχνάμε όμως οτι πριν τραυματιστεί ο Ναδάλ, ο Φέντερερ είχε προλάβει να τον κερδίσει στο χώμα, στην επιφάνεια που ο Ναδάλ ειναι σχεδόν ανίκητος. Νομίζω πως αυτή η νίκη έδωσε νέα ώθηση στον Φέντερερ και σήμανε την απώλεια αυτοπεποίθησης εκ μέρους του Ναδάλ, που εκείνη την περίοδο ήταν ο βασιλιάς των courts και το ήξερε, φαινόταν στο παιχνίδι του. Έπαιζε, λες και η ήττα δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του. Ο Φέντερερ όμως κατάφερε και ανέτρεψε αυτή την κατάσταση. Και επανήλθε γρήγορα στην κορυφή.
Μένει να δούμε πότε θα επιστρέψει ο Ναδάλ στην προηγούμενη κατάστασή του για να μπορέσουμε να ξαναδούμε ομηρικές μάχες ή πότε θα εμφανιστεί ενας καινούριος που θα επιδείξει την ίδια σταθερότητα και θα επιβάλλει την κυριαρχία του. Εξάλλου, ο Φέντερερ πλησιάζει τα 29 του χρόνια και, αν και δεν υπάρχουν ακόμα σκέψεις να εγκαταλείψει το τέννις, δεν έχει ακριβώς και όλο το μέλλον μπροστά του. Αναμένουμε.